คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความทรงจำบทที่ 6 [100 %]
6
“นี่ทางนี้อะ ทางไปโรงยิมเก่านะ”
“อื้ม”
“เห้อเหนื่อยจัง ตอนนี้เราก็เดินมาทั่วโรงเรียนแล้วอะ นั่งพักกันก่อนมั้ย?” เบียคุรันหันมาถามผม
“อื้ม ได้ ๆ ฉันก็เมื่อยเหมือนกัน”
“ฮ่ะ ๆ”
เบียคุรันหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปที่โรงยิมเก่า
“เบียคุรัน... เราเข้ามาในนี้ได้หรอ ?”
ผมเริ่มไม่แน่ใจแหะ เพราะว่าที่นี้ มันมืด...มืดมาก ๆเลยทีเดียว
“ได้ซิ ...แต่ถ้าคนอื่นชวนมาอย่าไปเข้านะ” เบียคุรันยิ้มกริ่ม
“ทำไมอะ ?” ผมมองไปรอบ ๆโรงยิมแล้วหันมาทางเบียคุรัน
“ก็เค้าจะทำอย่างงี้ไง”
พูดจบ เบียคุรันก็ดึงตัวผมเข้าไปหาแล้ว แล้วประทับจูบอันแสนหอมหวานลงริมฝีปากของผม .... มันดูอ่อนโยนกว่าทีผมคิดมาก อา....
เคลิ้มมาได้ 5 นาที เบียคุรันก็ค่อยโผละตัวออกจากร่างของผม แล้วใช้มือของเค้าจัดหน้าม้าผมที่ล่วงลงมาแล้วเอามาทัดที่ใบหูของผม
“อา... เผลอไปแล้วซิ O_O” เบียคุรันปิดปากตัวเองทำท่าตกใจ
“ตะกี้... นาย” อึ้ง อึ้ง อึ้ง =[]=
“งั้น เราขึ้นไปที่ห้องเรียนดีกว่า .... อีก 5 นาทีก็เข้าเรียนแล้วอะ เดี๋ยวจะไปสายเอานะ ^^” เบียคุรันยิ้มกริ่ม
ตะกี้... เค้ามาจูบผม ?
“อ่ะ...อื้ม”
จู่ๆ เบียคุรันก็คว้ามมือของผมไปแล้ววิ่งขึ้นชั้นเรียน
ทำไม ผมถึงใจเต้นกับคนคนนี้นะ ....
อาจจะเป็นเพราะจูบเมื่อกี้ทำให้ผมหวั่นไหวก็ได้ .... แต่ทำไม ทั่งรส ทั้งกลิ่น... มันคุ้น คุ้นจน ....คงไม่ใช่หรอก ก็เบียคุรันไม่เคยรู้จักผมนี่นา...
.
.
.
.
.
ผมนั่งคุ่นคิดมานาน...ทำไมเค้าต้อง...จุ๊บผมด้วยนะ -////- อาจจะมีการเข้าใจอะไรผิดก็ได้ ผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งวัน ไม่เป็นอันเรียนหนังสือเลย เอิ่ม...นี่ซินะที่เค้าเรียกว่า ไม่ควรมีรักในวัยเรียน เพราะมันทำให้เรียนหนังสือไม่รู้เรื่องนั่นเอง = = ;;
เอาเป็นว่าเลิกคิดแล้วกลับบ้านดีกว่า เพราะจะได้ทานของอร่อย ๆที่แม่ทำ ^^
“เห้ เบียคุรัน กลับบ้านด้วยกันมั้ย?” เสียงของยามาโมโตะกะโกนมาจากทางหน้าประตู
“อ่ะ...อื้...”
“ ‘โทษทีนะ ยามะจังพอดีมุคุโร่เค้ามีเพื่อนกลับแล้วนะ” เบียคุรันโปรยยิ้มหวานไปทางยามาโมโตะ แล้วใช้มือโอบไหล่ผมไว้ อา... -////-
“หว๋า แย่จังเลย”
บรรยายกาศเริ่มอื่มครึมยังไงไม่รู้แหะ =…=
“ไอบ้าเบสบอล แกยังอยู่นี้อีกหรอ”
“โกคุเทระ นายยังไม่กลับบ้าน ?”
จู่ ๆ โกคุเทระก็เดินผ่านหน้าห้องมากับสึนะ
“เออดิ ฉันอยู่ตรงนี้แล้วจะกลับหรือยังล่ะ?”
“แหะ ซอรี่ๆ”
“แหะ ๆ อะไรห๊ะ ! กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ แกมีนัดเรียนเลขเสริมกับฉัน จำไม่ได้หรือไง !”
“อ้อจริงด้วย มุคุโร่ งั้นไว้โอกาส...”
“คงจะยากล่ะนะ ^^” เบียคุรันยิ้มกริ่ม พร้อมกับกระชับอ้อมแขนเค้าแน่นขึ้น
ใกล้เกินไปแล้วนะ เบียคุรันน - //// - ;;
“ชิล์”
ยามาโมโตะสบถเบา ๆ ก่อนที่จะเดินไปกับโกคุเทระแล้วก็สึนะ
“.. นายรู้มั้ย ถ้านายไปกับยามาโมโตะ นายต้องเสร็จมันแน่ๆเลย >[]<”
“ห่ะ ? เสร็จ ? เสร็จไรอะ?”
“ก็.. เสร็จนั้นแหละ -////-“
“เห๋ ?”
“นายอย่าใส่ใจมากเลย เอาเป็นว่ากลับบ้านด้วยกันนะ”
“แล้วฉันจะไม่เสร็จนายหรอ O.O”
ผมถามเบียคุรัน เอิ่ม...ผมยังไม่เข้าใจคำว่าเสร็จของเค้าเลยนะ = =
“อุบ... ฮ่ะ ๆๆๆ”
“หัวเราะอะไรอ้า -^-“ ผมหันไปค้อนเบียคุรัน
“อ่ะ..เปล้า ๆ เอาเป็นว่าเสร็จได้ก็ดี”
“นายพูดว่าอะไรนะ”
“เปล่าจ้า ๆ เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะมืดเอาซะก่อน ^^”
“อื้อ ๆ”
มีพิรุธจริง ๆเลยนะ แต่ก็...น่ารักดี -///-
.
.
.
.
ผมคุยกับเบียคุรันอย่างสนุกสนานมาตลอดทางกลับบ้าน
เดี๋ยว...อาการใจเต้นแปลกๆนี้มันอะไรกัน
ผมหยุดเดินแล้วกุมหน้าอก มันเต้นเร็วไม่หยุดเลย...
“มุคุโร่นายเป็นอะไรหรืเปล่า?”
“ป่ะ...เปล่าแค่รู้สึกแปลกๆเฉยๆอะ”
“ ให้คุณหมอเช็คหน่อยนะ” เบียคุรันมองผมด้วยสายตาที่อยากสนุกแบบเด็ก ๆ
เบียคุรันใช้หูแนบหน้าอกผมเบาๆ เค้าค่อยๆหลับตาลงช้า ๆ พร้อมกับแสดงสีหน้ายิ้มกริ่มด้วยความพึ่งพอใจ... พอใจอะไรของเค้า ?
เค้าโผละตัวเค้าออกจากต้องผม แล้วส่งยิ้มหวาน..... อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ย ไออาการนี้มันจะยิ่งกำเริบนะ = =!
“ฉันเป็นอะไรหรอ?”
“อืม... ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก ^^”
พูดจบเบียคุรันก็กุมมือผม
“เดินแบบนี้.... ดีว่านะ”
O//////O
“ทำไมต้องเดินแบบนี้ด้วยล่ะ? มันดูเหมือนคู่รักเลยไม่ใช่หรือไง =////=”
“อืม... เป็นขั้นตอนนึ่งของการรักษาอะนะ >_O”
“จริงหรือเปล่าเนี้ย” ผมมุ่ยหน้า
“จริงซิ ฉันจะโกหกนายไปทำไมล่ะ?” เค้าเอียงคอถามผม
“อื้ม ~ ฉันอยู่โรงพยาบาลตั้ง 1 ปี ฉันยังไม่เคยเห็นหมอเค้าไหนเค้ารักษาแบบนี้เลยนะ”
“มันเป็นเทคนิคเฉพาะหมอเก่ง ๆหน่ะนะ ^^”
“ว้าว จริงนะ *O* ....พอนายอยู่ใกล้ๆทีไร อาการที่มักจะกำเริบทุกที แล้วมันก็เพิ่งเป็นวันแรกที่ฉันเจอนายด้วยนะ”
“ฮ่ะ ๆ งั้นเหรอ ^^”
“อื้ม ! จริงซิ งั้นถ้ามันรักษาได้ ก็กุมมันแน่ๆ ไปเลยก็แล้วกัน”
ผมเชื่อในสิ่งที่เบียคุรันบอก เพราะว่าตอนที่เค้าจับมือผม อากาศหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะมันก็ค่อย ๆ หายไป ผมจึง จับมือเค้าอย่างไม่ให้หลุดไปไหนได้ ก็มัน...รักษาได้จริงๆนี่นา O.O
ร่างบางกุมมือร่างสูงโดยเจตนาที่บริสุทธิ์ แต่เค้ากับไม่รู้เลยว่า คนที่รู้เรื่องราวทั้งหมดอย่างเบียคุรัน เค้าจะร้องไห้อยู่แล้วในตอนนี้ มือที่กุมร่างบางไว้ แทบจะไม่มีแรง หัวใจเค้าจะแตกสลาย
ฉันผิดเองมุคุโร่ ฉันขอโทษ
เค้าได้แต่คิดอย่างงี้อยู่ในใจ โดยที่สีหน้าของเค้ากลับยิ้ม...ยิ้มให้คนที่กุมมือของเค้าอยู่ ยิ้มเพื่อที่จะปิดบัง และยิ้ม...
เพื่อคนที่เค้ารัก...รักมากที่สุด มุคุโร่ ฉันขอโทษ ขอโทษจริง ๆ
+++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น