คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความทรงจำบทที่ 5
5
อืม....
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น อา...นี่กี่โมงแล้วเนี้ย ผมหลับยาวขนาดนี้เลยหรอ เอิ่ม..แล้วเบียคุรันล่ะ ...
ผมมองไปที่เตียงข้าง ๆ .... หายไปแล้ว
“เบียคุรัน ?” ผมพูดเบาๆ
เค้าคงจะกลับห้องเรียนไปแล้วล่ะ ผมเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ว่างไว้อยู่บนหัวเตียงผม... กระดาษอะไรล่ะหนิ ใบเสร็จทวงค่าเทอมผมไม่มีปัญญาจ่ายหรอกนะ
‘ ฉันไปก่อนนะมุคุโร่ OwO นายเดินมาที่ห้อง B6-4 นะ ชั้นที่3 นายอยู่ห้องเดียวกันกัฉันแล้วข้าง ๆ ฉันก็มีที่ว่า หวังว่าเราคงนั่งด้วยกันนะ ^O^
เบียคุรัน : ) ‘
“คิก... ” ผมหัวเราะเบาๆกับกระดาษที่เบียคุรันโน้ตไว้ให้ผม
ก่อนที่ผมจะเสียความทรงจำ.... มีคนที่รักผมแบบนี้เหมือนกับแม่ผมด้วยหรอเนี้ย ?
ผมตะเกียกตะกายลุกออกจากเตียง ด้วยความเมื่อยจากการนอน อ่า... รู้สึกดีขึ้นแหะ อืม... ชั่น 3 ห้อง B6-4 .... ห้องพยายามน่าจะอยู่ชั้น 2 อีกชั้นเดียวก็ถึงซินะ
ครืด.....
ผมเลื่อนประตูห้องพยาบาลอย่างเบามือ แล้วค่อยๆเดินขึ้นไปชั้นที่ 3 อืม.... ห้อง B6-4 ....มันอยู่ไหนนะ....
ปุก.... ผมรู้สึกว่ามีสิ่งแหลกปลอมมามาชนผม
“โอยยย....ขอโทษค่ะ”
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ”
“คะ...ค่ะ” เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผม
นัยต์ตาของเธอตกตะลึง ปากเหวออย่างงุนงง
“พ่ะ....พี่มุคุโร่”
“หื้ม ?... เธอรู้จักผม”
“ป่ะ...เปล่าค่ะ”
“อ่อ ครับผม”
“ฉ่ะ...ฉันขอตัวนะ”
เด็กผู้หญิงตัวเล็กเรือนผมสีม่วงเช่นเดียวกับผมวิ่งแล้วเดินจากผมไปอีกทาง
อะไรของเค้า...
ผมละลายตาของเด็กผู้หญิงคนนั้น แล้วเดินหาห้อง B6-4 ต่อ เอ... นี่ B6-1.. . B6-2... B6-3 ...B6-4 ...อ้า เจอแล้ว
ผมยืนอยู่หน้าประตูอย่างกล้าๆกลัว ๆ ถึงผมจะความจำเสื่อม แต่ความจำของผมก็ยังจำได้เกี่ยวกับมรรยาทในสังคมนะ O_O แต่ก็เถอะ... ผมบืนอยู่ตรงนี้ทั่งชั่วโมง ยังไงอาจารย์ก็ต้องออกมาอยู่ดี สู้เข้าไปเลยดีกว่า
ครืด !!
“ขอโทษที่เข้าสายครับ !” เอิ่ม... จะโดนอะไรมั้ยหนิเรา >_<
“เห้...นายเด็กใหม่หรือเปล่า ?”
“เห๋ ?” ผมเงยหน้าขึ้นมามองบุคลากรในห้อง
“อ่า...ใช่จริง ๆด้วย นั่งก่อนซิ นี้คาบเรียนศึกษาด้วยตนเอง เข้ามาก่อน ๆ”
อา... หน้าแตกเลยผม
“อะ...อื้ม”
“อ่า... ภายในห้องเงียบกริบ ผมเดินมาอย่างช้าที่ริมหน้าต่างที่เป็นโต๊ะของเบียคุรัน ก็เค้าชวนผมนั่งข้างๆนี่นา... แต่เค้า... หลับอยู่หน่ะซิ !
ตุบ... ผมวางกระเป๋าอย่างประหม่า... ทำไมต้องจ้องผมขนาดนั้นด้วย
“นายชื่อมุคุโร่ ? ใช่มั้ย ฉันยามาโมโตะนะ ยินดีทีได้รู้จัก ^^” ยิ้มหวาน
“อื้ม...”
“เห้ ๆๆ อย่าไวไฟซิ ยามาโมโตะ ....นายก็รู้ว่าหมอนี่” เบียคุรันพรุบมาจากหนังสือเล่มบาง
“อะไรกัน ทำเป็นหมาหวงห้างไปได้ ฉันแค่ทำความรู้จัก”
“เหอะ... นายคิดแค่นั้นกีซิ”
“เอาหน่าทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันเลย เรามาร่วงสร้างความทรงจำที่ดีกันเถอะนะ” หนุ่มร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ใช่สึนะพูดถูก.... เรามาร่วมสร้าง ...ความทรงจำ”
“นี่แก...”
“เฮ้ย ๆพวกบ๊วยพวกนั้นอะ เลิกบ่นได้ป่ะ ฉันรำคาญ !” เรือนผมสีเงินอ่อน ทรงบอบปะบ่าตะโกนมาจากทางด้านหน้า
“หึ...ช่วยไม่ได้ โกคุเทระเค้าขอมา” ยามาโมโตะยักไหล่หน่อย ๆเป็นเชิงยอมแพ้
“...” เบียคุรันไม่ได้พูดอะไร แต่ดูจากสีหน้าของเค้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก
อา.... นี่มันเป็นเรื่องนี่ยินดีกับหารมาโรงเรียนวันแรกของผมมั้ยนะ
.
.
.
.
กรี๊งงงงง ง งง !!
อ่า...อ่อดโรงเรียนดังขึ้น ทำให้บ่งบอกเวลาว่าถึงเวลาอาการเที่ยงแล้ว TwT หิวจัง...
ผมหยิบกล่องข้าวสีชมพูที่แม่เตรียมให้ขึ้นมา แล้วเปิดข้างในมันออกมา...
ไข่ม้วน ! ข้าวปั้น ! เทมปูระ ! ไส้กรอก ตัดเป็นรูปปลากหมึก !
อา... มันต้องอร่อยกว่าอาการที่โรงพยาบาลทำแน่ ๆ
“ว้าว... ข่างกล่องหน้ากินจัง ขอฉันกินด้วยดิ” ยามาโมโตะเอนเก้าอี้มาหาผม
“อ่ะ...อื้ม มีอีกเยอะ แบ่ง ๆกันกินก็ได้”
“โฮ... มุคุโร่นี้ อาหารหรูจังเลยนะ” ชายร่างเล็กที่เค้าเรียกกันว่าสึนะ เดินมาที่โต๊ะผม
“เหอะ...” แล้วเสียงสบถเบา ๆก็ตามมาข้างหลังสึนะเช่นกัน รู้สึก...ชื่อโกคุเทระมั้ง
ปัง...!
เบียคุรันใช้มือทุบที่โต๊ะตัวเอง
ยามาโมโต๊ะที่กำลังหยิบไส้กรอกรูปปลาหมึกเข้าปากถึงกับหยุกชะหงักทันที
“ขอโทษนะเพื่อน ๆ ^^ คือมุคุโร่ต้องไปกับฉันอะนะ” เบียคุรันยิ้มหวาน ...แต่ดูความหมายของยิ้มนั้น มันดูน่าเยือกเยนยังไงพิกล ๆแหะ
พูดจบเบียคุรันก็คว้าแขนของผมไป
“บ่ะ...เบียคุรันปล่อย ผมเจ็บ !”
“อ่า..โทษที” เค้าปล่อยมือผมออก แล้วขอโทษผมทันที
“อื่อ...แล้วมีอะไรกับผมหรือเปล่า?”
“คือ...เอ่อ”
“หื้อ.. ?.”
“คือนายมาไกด์ทัวร์โรงเรียนหรือยัง ใช่ ๆ ! มีหรอยัง?”
“อ่อ...ไกด์ทัวร์โรงเรียน ไม่มีอะ...”
“อืม.. งั้นฉันอาสาเองนะ ^^”
“อ่าห่ะ...”
“งั้นตามานี่ดีกว่า” เบียคุรันเดินนำไปแล้วหันกลับมายิ้มบางให้ผม
บอกตามตรง ผมคุ้นรอยยิ้มนั้นจัง....
“แล้วเราจะไปไหนหรอ?” ผมถาม
“ก็เดินรอบโรงเรียนไง เพื่อนายปวดฉี่อย่างเงี้ย จะได้เดินไปถูก”
“อ่อ... นั่นซิน่ะ ฮ่ะๆๆ”
นี่เค้าเป็นห่วงผมอยู่หรอ?
“อื้ม... ใช่มั้ยล่ะ”
“ครับผม คุณผู้นำไกด์ ^^”
“คร้าบบบ คุณลูกทัวร์”
“ฮ่ะๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ๆ”
ผมกับเบียคุรันหัวเราะมาพร้อมกัน ฮ่ะ ๆ มีความสุขแหะ หรือว่าเบียคุรันจะพูดถูก... การที่ความทรงจำผมลบไปอย่างงี้ก็ดีแล้ว .... ความทรงจำผมจริง ๆอาจจะเลวร้ายมากก็ได้....
แต่ขอแค่ผมได้รู้จักคนในไดอารี่นั้นก็พอ....
ผมขอแค่นี้จริง ๆ ....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น