คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความทรงจำบทที่ 4
4
1 ปีก่อน ....
“หมอเสียใจนะครับ หมอพยายามเต็มทีแล้ว...”
“ครับ ไม่เป็นไร มันจะไม่มีทางรักษาหายขาดใช่มั้ยครับหมอ ?”
“ครับ.... แต่ก็ไม่แน่ ตอนนี้กำหนดไว้ว่าคุณอายุ 17 คุณจะเสียชีวิต และเป็นภายใน..ปีนี้ เพราะว่าหัวใจของคุณ....”
“ผมเข้าใจ....”
ชายหนุ่มเรือนผมสีเงินคุยกลับหมอเกี่ยวกับอาการของตน
ใช่....เค้าเป็นโรคหัวใจ และหัวใจของเค้าเมื่อทำงานครบ 17ปี ก็จะ...หยุดเต้น หรือง่ายๆก็คือเสียชีวิตนั่นแหละ
“ภายในปีนี้...เท่านั้นหน่ะหรอ” เบียคุรันพูดกับตัวเอง
17ปี....
น้ำใสๆอุ่น ๆค่อยๆไหลออกมาจากขอบตาช้า ๆ
มุคุโร่.... ฉันต้องหาทางไปจากชีวิตนายให้เร็วที่สุดซินะ
มันเป็นเรื่องที่ทำใจยากมากๆจริง ๆ
ร่างสูงคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะ กดไล่ชื่อ โคลม...โดคุโร พร้อมกับกดโทรออกทันที
ตี๊ด....ตี๊ด....ติ๊ด
(ไงเบียจังงง คุณพี่มุคุโร่ไม่อยู่หรอกนะจ๊ะโทรมาทำไมห่ะ?)
“ฮัลโล โคลมหรอ”
(จะเป็นใครล่ะค่ะ)
“ฉันจะเลิกกับมุคุโร่นะ...”
(บ้า !)
“ฉัน...ฉันมีชีวิตอยู่แค่ไม่ถึง 1ปีเองนะ”
(นี่...กำลังล้อฉันเล่นใช่มั้ย?)
“เปล่า....ฉันไม่ได้ล้อเล่น”
(เบียคุรัน...นาย จะตาย มันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นใช่มั้ย?)
“ฉันหมายความว่าอย่างงั้น....โคลม”
(แล้วนายบอกเลิกพี่ชายฉัน เพื่อทีจะให้เค้าลืมเรื่องนาย หลังจากที่นายตายไปแล้ว ใช่มั้ย?)
“อืม...”
(นี่จะบ้าไปแล้วหรือไง ! นายอำฉันใช่มั้ยเบียคุรัน อย่ามาตลกนะ เรื่องงี้ใครเค้าให้ล้อเล่นกัน)
“ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ล้อเล่น ! เธอช่วยฟังฉันจริงๆจังๆหน่อยซิ !”
(เอ่อ...ขอโทษ)
“วันนี้ เธอช่วยเรียกมุคุโร่มาให้ฉันหน่อยนะ”
(นี่นาย...จะเอาจริง?)
“เธออยากเห็นพี่เธอเสียใจแถบบ้าตอนฉันตาย หรือว่า ซึมเศร้าแค่ 2-3 เดือนที่ฉันบอกเลิกล่ะ?”
(เอ่อ....)
“งั้นก็เรียกเค้ามา โอเคนะ? ตอน 6โมง ที่สนามเด็กเล่น”
(อืม... นายจะแมนมากไปแล้วนะเบียคุรัน)
“ฉัน....ฉันจำเป็นต้องทำ โคลม ขอโทษด้วยนะ”
(อืม... ฉันเข้าใจ)
ปี๊ด....
เบียคุรันวางสายจากโคลมไป
น้ำตาของเค้าค่อยๆไหลอีกครั้ง บ้าจริง.....
[6 .16 น. ที่สนามเด็กเล่น]
รถสปอรต์สีดำจอดเทียบข้างทาง ประตูเปิดออกมาเผยให้เห็นถึงร่างบางในชุดไปเวทสบาย ๆ
“เบียคุรันเค้าเรียกพี่มาทำไมล่ะโคลม?”
“เอ่อ... หนูว่าพี่ไปคุยกับเค้าเองดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหนูรอยู่ในรถดีกว่า”
“อืม...ทำตัวน่าสงสัยแบบนี้ เบียคุรันคงจะไม่บอกเลิกพี่หรอกนะ ^^”
“เอ่อ...”
“ล้อเล่นหน่ะ แหม่ ยัยน้องคนนี้คิดมาก”
“อ่อ ค่ะ ^^”
“งั้นเดี๋ยวพี่มานะ”
“อื้ม....”
ร่างบางปิดประตูรถอย่างเบามือ พร้อมกับเดินมุ่งหน้าไปทางเบีนคุรัน ที่เค้ารักมากที่สุด....
“ไง เบียคุรัน เรียกฉันมาแบบนี้ทำไมล่ะหนิ ^^”
“มุคุโร่ ....”
“หื้ม?”
มุคุโร่ เดินไปนั่งชิงช้า แล้วค่อยแกว่งเบา ๆ
“เรา...จบกันแค่นี้เถอะ”
มุคุโร่ลุกจากชิงช้า อย่างเบา ๆ
“ฮ่ะ...ฮ่ะ ๆ นี่ล้อเล่นกันใช่มั้ย ?”
“ฉันพูดเรื่องจริง”
“ทำไม...กัน”
“เราเลิกกันเถอะ”
“ไม่... ไม่! ทำไมล่ะ”
“ฉันเบื่อนายมาก ๆไงล่ะมุคุโร่ นายมันน่ารำคาญ !”
ร่างสูงพูดออกไปอย่างงั้น แต่ภายในใจของเค้า มันแทบจะแตกสลาย
“นายบอกฉันซิ ฉันจะได้ไปแก้ไข”
ร่างบางตัวสั่น พยายามที่จะรั้งคนตรงหน้าไม่ให้จากเค้าไป
“ลาก่อน เราจบกันแค่นี้เถอะ”
“นี้ เบียคุรันอย่าไปจากฉันเลยนะ !” มุคุโร่ใช้มือคว้าแขนของร่างสูง
“มุคุโร่ นายอย่ามารั้งฉัน”
“ทำไมล่ะ... เราออกจะรักกันไม่ใช่หรอ?” น้ำใสๆค่อยเอ่อล้นออกจากเบ้าตาของมุคุโร่
“รัก ?”
“..”
“รักงั้นหรอ ?... ขอโทษทีนะ ฉันไม่ใช่คนที่นายฝันหรอก”
เบียคุรันพูดอย่างเฉยชา แขนของมุคุโร่ไม่มีแรงโดยฉับพลัน เค้าค่อยๆปล่อยแขนคู่นั้นออกพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นราวกับต้องเสียคนรักไปจริง ๆ....
โคลมที่มองเหตุการณ์อยู่ในรถมานาน เธอทนไม่ได้ที่เห็นพี่ชายที่รักของเธอแทบจะบ้าถึงขนาดนั้น จึงลงไปจากรถ เพื่อที่จะห้ามเบียคุรันเอาไว้
ลาก่อน...รักอันแสนหอมหวานของฉัน .... ลาก่อน มุคุโร่...
เบียคุรันหันหลังเดินออกมาจากมุคุโร่ แล้วโคลมก็เดินตามหลังเค้ามา
“นายทำกับพี่ชายฉันแบบนี้ได้ยังไง !”
“ฉันบอกกับเธอแล้วหนิว่า ฉันจะเลิกกับเค้า และฉันก็มีเหตุผลว่า ทำไมฉันถึงเลิก”
“ฉ่ะ...ฉันอยากจะบ้าตามพี่อยู่แล้วรู้มั้ย !”
“ไปดูแลพี่เธอให้ดี ๆ แล้วหลังฉันตาย ฝากบอกด้วย ว่าฉันเราเค้ามาก ๆ”
“อืม....”
ฝนค่อย ๆโปรยลงมาอย่างไปขาดสาย
น้ำตาของเบียคุรันก็ไหลอีกครั้ง.... เหอะ เลิกไปก็ดีแล้ว ดีทั้งมุคุโร่ แล้วก็ดีทั้งตัวเค้าเองด้วย ....
โคลม !!!
เสียงดังสะนั่น ทำให้เค้าดังหันหลังหลับไปมอง ....
มุคุโร่ !!
เค้ารีบวิ่งกลับไป หาร่างบางที่นอนจมอยู่ในกองเลือด
ไม่ ไม่นะ !
เค้าประคองหัวของมุคุโร่ไว้ที่ตักของเค้า
“โคลม เรียกรถพยาบาล !”
โคลมกดมือถืออย่างรวดเร็ว
บ้า....บ้าไปแล้ว
เค้ามองใบหน้าของร่างบาง ... น้ำตาเต็มไปหมด
อา...เค้าคิดผิดหรือเปล่า
“มุคุโร่นายอย่าเพิ่งตายนะ !”
.
.
.
.
ตอนนี้ มุคุโร่ถูกส่งเข้าโรงพยาบาลอย่างทันเวลา ผมนั่งรออยู่หน้าห้อง ICU อย่างร้อนใจ
ขออย่าให้เค้าเป็นอะไร....
ตี๊ด ติ๊ดด !
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
คุณหมอ ? โทรมามีอะไรของเค้า
“ครับ...คุณหมอ”
(เบียคุรันหรอ ! หมอขอโทษนะ หมอดูแฟ้มคนไข้ผิด จริงๆเธอยู่ได้ถึงอายุ 30 ปี)
“หมอ...ว่ายังไงนะ”
(เธอมีอายุอยู่ได้ราว ๆ อายุ30 )
น้ำตาของร่างสูงล่วงลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ !”
เค้าเควี่ยงโทรศัพท์ แตกออกมากเป็นเสี่ยง ๆ
บ้าเอ้ย !!! ทำไม ทำไม !!!
“ฮึก !” เบียคุรันสะดุ้งขึ้นมาจากห้วงนิทรา เค้าหันไปมองที่เตียงมุคุโร่
ร่างบางยังนอนหลับปุ๋ย ราวกับลูกแมวตัวน้อย ๆ ที่นอนอุตุไม่ยอมทำอะไรเลย
ฉันเสียใจจริง ๆ มุคุโร่.... ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่บอกเลิกกับนายในวันนั้น.... เราค่อยมาเริ่มต้นใหม่กับความทรงจำ ครั้งใหม่ของนายเถอะนะ...มุคุโร่
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น