คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ความทรงจำบทที่ 15 [ 100%]
15
ผมกำลังกับของการแสดงอย่างเคืองๆทำไมหน่ะหรอ ... ก็เพราะว่าตั้งแต่ผมถามคำถามนั้นไปเบียคุรันก็หลบหน้าผมตลอดการแสดง คนที่สมควรจะงอนมันต้องเป็นผมไม่ใช่หรอ ?
ให้ตายเหอะ...ทำไมต้องเปิดเรื่องแค่นี้ด้วย ? ในเมื่อมันก็เป็นความทรงจำของผม
ผมเก็บของเสร็จ ก็เดินออกจากห้องเลย...ทำไมล่ะ ทำไมผมต้องหลบหน้าเค้าด้วย -^- นี่ผมเป็นอะไรไป .... เชอะ คราวนี้กลับบ้านเองก็ได้
ผมเดินมาเรื่อยๆตามทาง ...กะว่าวันนี้ว่างเยอะก็เลยจะลองหาทางกลับใหม่ ฮ่ะๆ ถ้าหลงนี้ล่ะก็แย่เลยล่ะมั้งเนี้ย ....
ท้องฟ้าโปร่งใส เพราะว่าตอนนี้มันเพิ่งบ่าย 2 อีกอย่างคนก็น้อยด้วย เพราะว่าโรงเรียนนามิโมริ จัดงาน เค้าก็เลยแห่กันไปค่อนเมือง แต่อย่างว่าล่ะนะ ผมไม่ค่อยชอบคนเยอะๆ อีกอย่างงอนกับเบียคุรันด้วย ก็เลยรีบกลับมาก่อน
.....ผมชะงักฝีเท้าลง เมื่อผมผ่านสนามเด็กเล่นที่เก่าคร่ำครึ
อะไรกัน.... ความรู้สึกนี้
‘ ไม่นะ เบียคุรัน ! นายอย่างทิ้งฉันไป !’
มโนภาพในหัวของผมผุดขึ้น ร่างกายสั่นสะท้าน มือไม่สั่งตามสมอง ตอนนี้หัวผมแทบระเบิด ภาพต่างๆมาหลดเข้ามาในหัวของผม
มุคุโร่ นายอย่ามารั้งฉัน”
“ทำไมล่ะ... เราออกจะรักกันไม่ใช่หรอ?”
“รัก ?”
“..”
“รักงั้นหรอ ?... ขอโทษทีนะ ฉันไม่ใช่คนที่นายฝันหรอก”
น้ำตาของผมค่อยๆเอ่อออกมา.... ไม่นะ ภาพที่มันผุดขึ้นมามันต้องไม่ใช่ความจริง ....
ผมกำมือตัวเองแน่ ก่อนที่จะปล่อยโฮ่น้ำตาออกมายกใหญ่
ไม่ ! ไม่ ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ....
คนที่ผมไว้ใจมากที่สุด.... แต่กลับเป็นคนในอดีตที่เลวร้ายของผม ไม่...มันไม่ใช่
ภาพความทรงจำของผมค่อยๆ ปรากฎให้เห็นเป็นราง ๆ .... ทำไม ทำไมต้องเป็นเค้าด้วยล่ะ ? ....
ขาของผมหมดแรงแม้กระทั่งยืนยังจะไม่ไหว มือของผมกำแน่น หัวสมองสั่งให้น้ำตาไหลไม่หยุด ...อะไรกัน ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้....
.
.
.
“กลับมาแล้วครับ...” ผมเอ่ยกับแม่อย่างเหม่อลอย
ผมเดินกลับมาถึงบ้าน ด้วยสติที่ไม่อยู่กลับเนื้อกับตัว... ทำไมวันนี้การขึ้นบันไดบ้านมันนานจังน่ะ...
“มุคุโร่จะทานอะไรมั้ยจ๊ะ ?”
“ไม่ครับ...ผมอยากอยู่คนเดียว”
พูดจบผมก็ปิดประตูห้องนอนเพื่อเข้าสู่โลกส่วนตัวอีกครั้ง... ผมมองไปที่ไดอารี่เล่มเก่า ที่ตอนก่อนผมความจำเสื่อมผมได้เขียนเอาไว้ ...ผมเปิดมันอย่างช้า ๆ น้ำใสๆจากดวงตาของผมค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองของผม....
ผมนึกถึงภาพความทรงจำที่เกิดขึ้นตอนที่ผมเดินผ่านสนามเด็กเล่น ..คำพูดอันเฉยชาของเบียคุรันทำให้ผมอยากจะบ้า ทำไมล่ะ... ในเมื่อเค้าเป็นคนบอกเลิกผมแล้วเค้ามาทำดีกับผมตอนนี้ทำไม ?
ทำไมล่ะ....
ผมกำไดอารี่แน่น ก่อนที่จะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน .... ทำไมเรื่องบ้าๆ ถึงต้องเกิดขึ้นกับผมด้วย .... ผมว่าเบียคุรันที่เคยพูดกับผมแล้วว่า ...ถ้าการที่เรารู้ความจริง มันอาจจะทำให้เราเจ็บปวดมากก็ได้
และผมก็เพิ่งมานึกได้ว่า การที่ปล่อยให้ผมจำอะไรไม่ได้เลย...มันยังจะดีกว่า ผมจำอะไรได้ทุกอย่าง.. มันดีกว่าจริงๆ
และตั้งแต่แรก....ผมไม่ควรเจอเค้าคนนี้อีกครั้งก็ได้
น้ำตามันค่อยๆไหลลงมา มันเป็นน้ำตาที่บอกความหมายอะไรหลาย ๆ อย่าง ทั้งเสียเวลา เสียใจ...เสียอะไรหลาย ๆอย่าง ผม...ผมไม่น่ารักคนอย่างงี้เลย
แต่ถ้าบอกตอนนี้มันคงไม่ทันแล้วล่ะ.... ผม ถอดตัวจากคนคนนี้ไม่ได้แล้วจริง ๆ
ผมค่อยๆ คลายมือจากไดอารี่เล่มเก่าออก แล้วเปิดมันอย่างช้า ๆ....
‘ วันนี้ เราไปสวนสาธารณะมาแหละ วันนี้สนุกมาก ! ไอบ้านั่นทำผมเขินหมดเลย -//////- ขอร้องเถอะ อย่าน่ารักไปกว่านี้ได้มั้ย ? แต่น่าเสียดายนะ ที่ไม่ได้ถีบเรือเป็ด ผมว่าผมคงละลายแน่ๆเลย ก็เล่นทำตัวน่ารักแบบนี้อะ !
2-08-255X ’
“ฮึก..อึก” ผมกัดริมฝีปากแน่น ไม่...ผมต้องไม่ร้องไห้ไปมากกว่านี้นะ
ผม...ผมไม่ได้คิดอะไรมากหรอกนะ ว่าอดีตเค้าจะทำอะไรผมบ้าง....แต่การบอกเลิกผมในก่อนที่ผมความจำเสื่อม แล้ว มาทำให้ผมรัก ตอนที่ผมจำอะไรไม่ได้เนี้ยนะ.... ทำไม ทำไมถึงทำร้ายกันถึงขนาดนี้ ?
ผมปิดไดอารี่ลง ก่อนที่จะมองไปที่เพดานห้อง เพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลไปมากกว่านี้....
ไม่... ผมต้องไม่ร้องไห้
ก๊อก ๆ ๆ !
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ผมต้องรีบปาดน้ำตาออก ใครกัน ?
“มุคุโร่จ๊ะ...มีเพื่อนมาหาอะ”
“ค่ะ...ใครหรอครับ” ผมพยายามตะโกนออกไปด้วยเสียงที่เป็นธรรมชาติมากที่สุด
“อืม... เบียคุรันน่ะ แม่จะไปจ่ายตลาด ยังไงก็ให้เค้ามาคุยกับลูกข้างบนนะ”
“...!!!!”
ผมยังไม่ทันทำอะไร ประตูก็ถูกเปิดออก โดยที่ผมยังไม่ได้เชิญให้แขก(?) เข้ามา
“...” เบียคุรันมองหน้าผม
“...มาทำไม” ผมมองหน้าเบียคุรันด้วยสายตาที่จะพยายามสื่อว่า ผม...รู้หมดทุกอย่างแล้ว
“ฉันเป็นห่วงนาย...”
“งั้นหรอ...”
“....”
“เบียคุรัน... นายรู้มั้ยวันนี้ฉันไปไหนมา?” ผมหันไปมองร่างสูง น้ำตาของผมค่อยๆไหลเอ่อออกมาอีกครั้ง
“.....ที่ไหนหรอ?”
“ ....สนามเด็กเล่นเก่าหน่ะ” ผมส่งยิ้มบาง ๆ พร้อมกับคราบหน้าตาที่ติดอยู่ที่แก้มของผม
“ !?” สีหน้าของเบียคุรันเปลี่ยนไป
“...ฉันขอถามอีกครั้งนะ... ว่าเราเคยรู้จัก.... ไม่ซิ.... เคยรักกันหรือเปล่า?” ผมมองหน้าเค้า “ก่อนที่ฉันจะความจำเสื่อม”
“....”เบียคุรันหลบสายตาของผม
เราเคยรักกันมาก่อนจริงๆซินะ...
“... นายไม่ต้องตอบฉันก็ได้ ถ้ามันทำให้นายลำบากใจ... ฮึก อึก ! ” น้ำตาของผมไหลออกมาแบบกลั้นไว้ไม่อยู่ ผม...กลั้นมันไม่อยู่แล้วจริง ๆ
“มุคุโร่ฉัน....”
ผมมองหน้าเบียคุรัน เพื่อที่จะฟังคำพูดจากปากของเค้า
“...ขอโทษ” เบียคุรันแม้มริมฝีปากแน่น
“อึก...ฮึก !” ผมพยายามที่จะกลั้นน้ำตา
“จะให้ฉัน...ทำยังไง?”
“นายมัน... เห็นแก่ตัวที่สุด”
“....”
“ทำไม.... ทำไมต้องมาทำให้ฉันรั... ชั่งมันเถอะ ทำไมล่ะ ทำไม !”
“...ฉันจะถอยออกจากชีวิตนายก็แล้วกันนะ มุคุโร่...” พูดจบเบียคุรันก็เดินออกจากห้องของผมไป
“ฮึก ! …อึก.... ฮือ ๆๆๆ ๆ” ผมร้องไห้ฟูมฟายราวกับคนเป็นบ้า …มาทำให้รักกันแบบนี้ แล้วทำกับแบบนี้เนี้ยนะ ? ไอบ้าเอ้ย !
ร่างสูงค่อยๆลงมาจากบันได ช้า ๆ .... ทิ้งให้ร่างบางนั่งร้องไห้ฟูมฟายกับสิ่งที่เค้าทำไว้ มันควรเป็นอย่างงี้ตั้งแต่แรกแล้วหนิ ... สิ่งที่เรียกว่าความเสียใจ...มันเป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของเค้าเอง...มันเป็นความเห็นแก่ตัวของเค้าทั้งหมด....ที่กลบมาทำร้ายตัวของเค้าเอง และคนที่เค้ารัก
“...ฉันขอโทษ” ร่างสูงเอ่ยอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะปล่อยให้น้ำตาใสๆ ไหลออกมาจากนัยต์ตาสีม่วง “....ฉันควรไปจากชีวิตนายใช่มั้ย ... มุคุโร่ ?”
++++++++++++++++++++++++ 100 %
แหะ ๆ ไรเตอร์ก็กำลังคิด ๆฉากจบอยู่อ่ะน้า =w='' ยังไงก็ คอยติดตามให้กำลังใจกันด้วยน้าา จุ้บบบ บ
ยังไงก็ ฟิคเรื่องใหม่ใกล้จะคลอดล้า -///////- ยังไงก็อยากให้ให้เหล่าแม่ยกทั้งหลาย(?) โหวตหน่อยว่า ฟิคต่อไปเป็นคู่อะไรดี [ ไรเตอร์ยังไม่รู้ว่าจะเอาคู่อะไร แต่พล็อตเรื่องไว้หมดแล้ว =________= ;; ] 
FARRY' 25
ความคิดเห็น