คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความทรงจำบทที่ 8 [100%]
8
“นี้ ๆ ถ่ายรูปฉันกับพี่หมีหน่อยซิ มุคุโร่”
อา....
“น่า.. มาถ่ายด้วยกันเลย ๆ ^^” เบียคุรันส่งยิ้มบางให้ผม พร้อมกับกวักมือเรียก
นี่ผมมาสวนสนุกกับเด็กอนุบาลยังไงนะ ? แต่ก็ น่ารักดี -/////- ตอนนี้ผมกับเบียคุรันมาถึงสวนสนุกแล้ว เอ่อยังไงดีล่ะ... ผมไม่เคยมาที่แบบนี้ตั่งแต่ความจำเสื่อม ... บรรยากาศเป็นอะไรที่สุดยอดมาก มีคู่รักหลายคู่เดินจูงมือกัน มีครอบครัวมาเดินเที่ยว เล่นสวนสนุก ซึ่งมันทำให้ผม...รู้สึกดี ^^
“ยืนยิ้มคนเดียวอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวพี่หมีก็ไปหรอก”
“อ่า... ไปแล้วจ้า” ในที่สุด ผมก็ต้องมาถ่ายรูปกับคุณหมีจนได้ -...-
แชะ ~
รูปโพลารอยด์ถูกปริ้นมาจากกล้อง
เบียคุรันรับรูปมาจากช่างกล้องก่อนที่จะยิ้มกริ่มแสดงความพึ่งพอใจ
“น่ารักดีอะ ^O^”เบียคุรัน
“ไหน ผมขอดูบ้าง”
“ไม่ *3*”
“เอามาน้า ‘[]’”
“ม้ายยย”
“เอามาน่ะ !” ผมทำท่าทีจะแย่งรูปมาจากมือของเค้า
“ฮ่ะ ๆ อยากได้ต้องตรงนี้ หนึ่งที > <” เบียคุรันชี้นิ้วเรียวไว้ตรงแก้มของเค้า
ห่ะ ? หนึ่งที่ ? นี่จะบ้าหรอ นี่มันสวนสนุกนะ
“แหมะ.. ไม่ทำก็ไม่ให้ดูก็ได้ น่ามุคุโร่มัน..อุ๊บ..ฮ่ะๆๆ” เบียคุรันหัวเราะใส่รูปที่ถูกปริ้นมา
“อะไรอะ..น่ะ..นี้มันสวนสนุกนะ” จะหอมแก้มกลางสวนสนุกเนี้ยนะ ?
“แล้วยังไงล่ะ ^^”
เอิ่ม..ตรงดีนะ
เอาเป็นว่าแกล้งๆจะหอมแล้วแย่งรูปมาเลยดีกว่า -__-
ผมค่อยยื่นหน้าไปใกล้ๆเบียคุรัน หวังว่าจะแย่งรู้จากเค้ามาได้ แต่ทว่า...
ผลัก !
จุ๊บ ~
แรงกระแทกจากทางด้านหลังทำให้ผมล้มทับเบียคุรันยังไม่ต้องสงสัย และที่สำคัญ ปากผมโดนแก้มเค้าไปแล้วด้วย T////T
“มุคุ..โร่”
หว๋า =[]= ผมรีบพยุงตัวออกจากเบียคุรันโดยเร่งด่วน
“ไม่คิดเลยว่านาย...”
“... หื้อ?”
“จะอยากจุ๊บฉันถึงขนาดนี้....”
“มะ...ไม่ใช่นะ ! -/////-“
ต่อ
“แหม่ แล้วก็ไม่บอก > <”
“ผมบอกว่าไม่ใช่ไงล่ะ >[]<”
“เขินน่ารักจัง > <”
น่ารักบ้าอะร้าย =[]= นี่มันที่สาถารนะ นะ ! ผมหน้าไปค้อนให้เบียคุรัน ชิล์...
“โอยย งอนอ๋อ”
“...”
“อ่า... อย่างอนซิ”
“...”
“หรือว่า ? นายไม่อยากหอมฉัน?”
ม่ะ..มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด ...นี่ผมคิดอะไรเนี้ย =[]=
“แปลว่านายอยากให้ฉันหอมซินะ แหม่ ~ แล้วก็ไม่บอก !”
จบประโยคของเบียคุรัน เค้าก็เลื่อนจมูกมาเฉียดที่แก้มของผม หน้าของผมร้อนผ่าว ....นี่ทำอะไรของเค้าเนี้ย ?!=/////=
“ทำอะไรอ่ะ O////O” ผมหันไปต่อว่า
“เห๋ ? อยากได้หลาย ๆ ครั้งหรอ? งั้นได้เลย ฉันจัดให้^^” เบียคุรันยิ้มกริ่ม แล้วทำทีจะหอมแห้มผมอีกรอบ ไอนี่มันผมผมมาสวนสนุกเพื่อที่จะลวนลามหรือไงเนี้ย ~ = =!
“ม่ะ...ไม่ใช่นะ !” ผมพยายามดันร่างของเค้าให้ออกจากผม ตอนนี้ร่างของผมร้อนรุ่ม ....นายอย่ามาใกล้ๆฉันแบบนี้ได้มั้ย ? อาการที่มันจะกำเริบอีกแล้ว -////-
“ฮ่ะ ๆ แหม่ เล่นด้วยเฉยๆ อย่าคิดมากเลย ^^” เบียคุรันดันตัวขึ้นจากผม เล่น ? นี่แค่เล่นหรอ TOT ;;
“...” เชอะ เชอะ เชอะ ! งอนไป3โลก
“โอ๋... ยังงอนอยู่อีกหรอ?” เบียคุรันทำเป็นตาปลาทองใกล้ๆผม
ไม่ใจอ่อนหรอกน่า
“อย่างอนน่า~~~”
เชอะ .... -3-
จู่ๆเบียคุรันก็เดินออกไปจากผม เห๋ ? ไปไหนของเค้า ? จะทิ้งผมหรอ?
“เบียคุรัน ...” ผมมองไปรอบ ๆ
ไม่... ไม่เจอ
ใจของผมเริ่มสั่น อย่าทิ้งฉัน...ไป
“นี้ ..... อย่าไปจากฉันเลยนะ !”
“มุคุโร่ นายอย่ามารั้งฉัน”
“ทำไมล่ะ... เราออกจะรักกันไม่ใช่หรอ?”
“รัก ?”
ภาพความทรงจำในอดีตของผมมันผุดขึ้นมา ปรึ้ด ! อะไรกัน... ทำไมเสียงของผมขาดตอนผมพูดชื่อของเค้าด้วย ! โอย ปวดหัว มันจะ..ระเบิดอยู่แล้ว
ผมลมลงไปกองกับพื้น
“มุคุโร่ นายเป็นอะไร !”
เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับพยุงผมขึ้น เปลือกตาของผมมองไม่เห็นชัดนัก... เบียคุรัน...
....เค้าไม่ทิ้งผมไปใช่มั้ย ?
.
.
.
“อะ...อืม”
ผมครางเบา ๆ แล้วเปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ อ่า...ผมสลบไปหรอ ?
“ตื่นแล้วหรอ ?” เสียงคุ้นหูของผมดังขึ้น ...เบียคุรัน
“อื่อ... ฉันสลบไปหรอ? O////O” ผมรีบสปิงตัวออกจากตักของเบียคุรัน... ทำอะไรน่าอายจริง ๆ -////-
“ไม่ต้องลุกเร็วขนาดนั้นก็ได้ ...นอนหลับไปเห็นมีความสุขตั้งนานแหนะ ^^”
....เพราะผมใจเต้นไม่หยุดอย่างงี้หน่ะซิ
“พูดอะไรเนี้ย -////-“ ผมมองไปรอบ ๆ นี่มัน ... ชิงช้าสวรรค์ ?
ผมเกาะที่กระจก ... เห็นทั้งเมืองเลย สวยจัง .....
“ชอบหรอ ?”
“ป่ะ...เปล่า..” ผมโผละมาจากกระจก
“งั้น ... ช่วยหลับตาก่อนได้มั้ย?” เบียคุรันยิ้มบางให้ผม
จะหลอกแต๊ะอั๋งผมหรือเปล่าหนิ
ผมเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้วางใจ
“น่า... นะ”
จะจริงเร้อ ผมคอยๆหลับตาลงช้า ๆ ....
“ห้ามแอบมองนะ”
“อื้ม”
ผมตอบรับคำจากร่างสูง ผมรู้สึกถึงสัมผัสอันบางเบาแก้มซ้ายของผม ...
ผมลืมตาขึ้นแบบอัตโนมัติ O_O
“ทำอะไรอะ !”
“หื้อ ? หอมแก้มไง”
เออรู้น่า
“ไม่... ทำไมถึง...”
“ก็อยากอะ ^O^”
“นี่ !”
“งั้น เอาไอนี่เก็บไว้นะ ^^” เบียคุรันยัดแผ่นกระดาษมาที่ฝ่ามือของผม
ผมคลี่กระดาแผ่นนั้นออกช้า ๆ ... ตั๋วชิงช้าสวรรค์ ?
“ให้ผมทำไมอะ?”
“ก็...ไว้เป็นที่ระลึกว่าเราเคยมาที่นี้ด้วยกันไง ...มุคุโร่เก็บตั๋วที่นั่งของฉัน ส่วนฉัน เก็บตั๋วของมุคุโร่ไว้ไงล่ะ ^O^”
“เห๋ ?”
“เห๋อะไรอีกล่ะ หื้ม ?” เบียคุรันให้มือสองข้างของเค้าหยิกแก้มผมเบา ๆ
....ผมเริ่มกังวลแล้วว่า... ผมอาจจะคิดเค้าในฐานะของเพื่อนระหว่างเค้ากับผมไม่ได้อีกต่อไป....
++++++++++++++++++++++++++++++++++ 100 %
แฮ่ก ๆ เหนื่ออยยย TOT;; ยังไงก็ ตอนนี้ไรเตอร์ยิ่งแแต่งแล้วยิ่ง งง (หัวเราะ) เริ่มสบสันบนเปไปหมดแล้ววว
ยังไงก็ เมนต์เป็นกำลังใจไรเตอร์กันหน่อยนะจ้า พรุ่งนี้วันแม่ ...ที่สำคัญมันหยุด ! จะรีบปั่นซัก 4-5 บท ฮา + ทำได้ไม่ได้ค่อยรอดูกันต่อไปเน้อ [ ใจตะหงิดๆ ว่าไม่น่าจะรอด 555 ]
ความคิดเห็น