คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความทรงจำบทที่ 7 [100%]
7
ตลอดสัปดาห์มานี้ พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า ผมมีความสุขที่สุด ! ฮ่ะ ๆ เวลาอยู่กับเบียคุรันเค้าทำให้ผมยิ้ม หัวเราะตลอดเลย ถือเค้าจะแอบแต๊ะอั๋งผมหน่อยก็เถอะ = =
วันนี้เป็นวันเสาร์ วันหยุดสุดสัปดาห์และเป็นวันที่นักเรียกทุกคนชอบมันมากที่สุด
ผมกำลังมีความสุขกับก็เขียนเรื่องราวต่างๆลงในสมุดไดอารี่ เรื่องที่ผมเขียนก็คือ เรื่องที่ผมมีชีวิตอยู่ในรั้วโรงเรียนเป็นยังไง แต่ตั้งแต่ที่อ่านมา จะมีแต่เบียคุรันทั้งนั้นเลยแหะ = =;;
ทำไงได้ ก็เค้า ชอบมาแกล้งผมอยู่เรื่อยๆเลยนี่นา -...-
ว่าแต่...ผมลืมอะไรไปบ้างอย่างหรือเปล่า ? ผมชะงักปลายดินสอ ก่อนที่จะกวาดสายตามองรอบๆห้อง และผมก็สะดุดตากับไดอารี่เล่มนั้น....
เล่มก่อนที่ผมจะสูญเสียความทรงจำ....
ผมลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินไปที่โต๊ะหนังสือ แล้วหยิบไดอารี่เล่มนั้นมาเปิดดูอีกรอบ ...
ผมถึงกับอึ้ง.... ทำไมมันเหมือนกันถึงขนาดนี้
ไดอารี่ที่ผมเพิ่งเขียน....กับ ไดอารี่ที่ผม อ่านอยู่ ...พฤติกรรมของคนที่ผมไม่รู้ว่าใคร ทำไมมันถึงเหมือนกับ..
เบียคุรัน...
และยิ่งอาการคุ้นหน้าของเค้าอีก
“โอย !”
ผมถึงกับทรุดลงไปที่พื้น บ้าจริง ! คิดเรื่องนี่ทีไรต้องเป็นอย่างงี้ทุกที ผมเกือบจะนึกออกอยูแล้วนะ ...
แต่ที่ผมมีรางสังหรณ์ว่าใช่ ....มันก็คือเรื่อง คนในไดอารี่เล่มนั้นกับ เบียคุรัน เป็นคนเดียวกัน !
ผมจะต้องรู้ความจริงให้ได้ ว่าตกลงคนคนนั้นใช่เบียคุรันจริงๆหรือเปล่า ?
แล้วผมจะหาจากใครล่ะ?....
เดี๋ยวก่อนนะ ผมรู้สึกเหมือนเคยคุ้น ๆ หน้าใครแบบเบียคุรันอีกคนนึ่ง...
แล้วเธอคนนั่นคือใครล่ะ -...-
เธอคนนั้น... ผมสีม่วง ...
สีม่วง...
ม่วง....
ภาพในหัวของผมถูกตัดไปตอนที่ผมเดินชนกับผู้หญิงคนนึ่ง ตอนที่ผมเพิ่งเข้ามาที่โรงเรียน ต้องใช้เธอแน่ ๆ
....ลางสังหรณ์ของผม มันบอกว่าใช่
Rr rrr rr ~
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ทำให้ผมต้องละความคิดออกจากตะกี้
เบียคุรัน
ชื่อของเบียคุรันปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ของผม เอ... เค้าจะโทรมาทำไมนะ
“ฮัลโล.”
(ไปสวนสนุกกัน )
“เห๋ ?”
(มาเห๋อะไรล่ะ ฉันชวนนายไปเที่ยว ๆ )
“เที่ยว ?”
(อื้ม ! แน่นอน แล้วนายก็ห้ามปฏิเสทนะ ! เพราะฉันรู้ว่านายว่าง)
“แต่ผมไม่ว่างนะ -^-“ เฮ้อ... ก็อยากอยู่บ้านอ้า
(ก็ตอนนี้ฉันอยู๋ในบ้านนายแล้วนะ น้ำชาบ้านนายอร่อยมาก)
“ห่ะ ! ?” อยู่ในบ้านผม ?
(งั้นรีบลงมาเถอะๆ คุณน้าเค้าบอกฉันหมดแล้วว่า วันนี้ตารางของนายว่าง ^O^)
แง้ TOT
“แต่ผม...”
(นายน่าจะสร้างสีสันให้ชีวิตบ้านนะ ถ้านายไม่ลงมา อยากโดนแบบในโรงยิมหรือไง?)
เบียคุรันส่งเสียงเจ้าเล่ห์ เอ่อ.... โรงยิม... -////-
(งั้น.. นายก็ลงมาเถอะนะ อีกอย่างเป็นการสร้างความทรงจำดี ๆ ในความทรงจำใหม่ ๆของนายไงมุคุโร่)
อา... นั่นซินะ
“อ่ะ..อื้ม เดี๋ยวลงไป”
ผมกดตัดสายเบียคุรัน .... สร้างความทรงจำใหม่ ๆ งั้นหรอ?....
ก็ดีเหมือนกัน ... ผมวางไดอารี่เล่มเก่าลงบนเตียงก่อนที่จะเดืนออกจากห้องไป...
ความทรงจำใหม่ ๆ กับ คนสำคัญของผม ....
ร่างบางได้แต่คิดในแง่บวก แต่หารู้ไม่ ว่าคนที่ทำให้เค้าเจ็บปวด... ก็คือคนที่เค้ากำลังจะหลงรักอยู่นั่นเอง ....
++++++++++++++++++++++ 100 %
คุยกันก่อนนะจ้าาา
ตอนนี้อาจจะสั้น ๆ เพระาว่าไม่ได้แต่งนานมาก ง่ายคือ... "ดอง !" เอิ่ม ต้องของคุณ ทุกคนเลยน้าา ที่มาอ่านของเค้า T^T
แล้วขอบคุณขอนะ มากกก กก เพราะทำให้ไรเตอร์นั่งพิมพ์อีกรอบ (อุ๊ว๊ะฮ่ะฮ่า)
ยังไงก็ ขอบคุณอีกที ทุกๆคนเลยนะค่ะ ^^ แล้วไรเตอร์จะพยายามไม่ดองจ้า :)
ความคิดเห็น