คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความทรงจำบทที่ 3
3
“อึก....”
ร่างบางสลัดความคิดนั้นออก เพราถ้าเค้นต่อไป หัวของเค้าต้องแตกเป็นเสี่ยง ๆ แน่ ...
“มุคุโร่ ลูกจะเอาแกงกระหรี่ใส่ไก่มั้ย ?” หญิงสาววัยกลางคนกล่าขึ้นมาจากข้างล่าง
“ครับ”
ร่างบางตอบรับไป พร้อมกับหยิบไดอารี่เล่นนั้นมาดูอีกรอบ ....
คนคนนั้นอาจจะอยู่โรงเรียนเดียวกับผมก็ได้ .....
.
.
.
.
“ทานแล้วนะคร้าบ ~”
มุคโร่เอาตะเกียบประสานมือพร้อมกับยกมือไหว้อาหารที่อยู่ตรงหน้า
“ทานมากๆนะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วหนิ”
“ครับ” มุคุโร่ส่งยิ้มหวานก่อนที่จะตักแกงกระหรี่เข้าปาก
กริ้ง....กริ้ง...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้การเจริญอาหารของมุคุโร่หยุดลง...
“เดี๋ยวแม่ไปรับเอง...”
พูดจบแม่ของเค้าก็ลุกออกจากโต๊ะอาหารแล้วมุ่งไปรับโทรศัพท์
ร่างบางมองอยู่นาน...
“ค่ะ... รับทราบค่ะ..”
กริก....
หล่อนพูดแค่สองประโยคแล้วก็ วางสายไป
“ใครโทรมาหรอครับ?”
“อ่ะ...เอ่อ คนที่ทำงานหน่ะ... เรารีบกินข้าวเถอะ แม่เตรียมน้ำร้อนไว้ให้อาบแล้ว”
มุคุโร่ยิ้มกริ่มพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
อา...รู้สึกมีความสุขจัง...
มุคุโร่คิดในใจ เค้าไม่ไก้มีความรู้สึกดีแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ...
.
.
.
“กระเป๋าเรีบยร้อย ผ้าเช็ดหน้า ข้าวกล่อง....เรียบร้อยนะ”
แม่มองผมอยู่นานเพื่อตรงสอบความเรียบร้อยก่อนที่จะไปโรงเรียนวันแรก
... และการตามหาความทรงจำของผมคืน
“ไปดีมาดีนะลูก”
แม่จับใบหน้าของผมพร้อมกับสวมกอดเบา ๆ
“ครับผม ...”
พูดจบผมก็เดินออกจากบ้าน มันคงน่าสนุกกว่าการนอนอยู่โรงพยาบาลเฉย ๆล่ะมั้ง
ผมเดินตามทางมาเรื่อย ๆ เห็นเด็กใส่เครื่องแบบเหมือนผมหลายคนบริเวณนี้
.....ดอกซากุระค่อย ๆร่วงโรยลงมาอย่างไม่ขาดสาย สมพัดเบส ๆมาตีที่หน้าของผม ... เย็นจัง
...ตุบ !
“โอ้ย...!”
ผมร้องออกมาเสียงหลง นี้ผมชนอะไรเข้าให้เนี้ย ?
“เป็นอะไรมั้ย?”
เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยถามอาการของผม
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาหาคู่กรณี
เรือนผมสีเงินอ่อน... ดวงตาสีอะเมทิสต์เป็นประกาย รูปร่างสูงใหญ่
.... ผมเคยเจอเค้ามาก่อนหรือเปล่านะ ?
“ม่ะ..ไม่เป็นไรครับ” พยุงตัวขึ้น
สีหน้าของเค้าดูเปลี่ยนไป...นัยต์ตาของเค้าลุกวาบตกใจเป็นพิเศษ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ ?” ผมถาม
เล่นมองอย่างงี้.... เหมือนผมเป็นผีเลยแหะ
“ป่ะ...เปล่า นายเด็กใหม่หรอ ? ฉันเบียคุรันนะ... ยินดีที่ได้..”
“ฮึก !!!”
จู่ๆโสดประสาทของผมก็ปวดขึ้นมากะทันหัน...ทั้งชื่อ ทั้งหน้าตา ผมว่าผมเคยเจอคนคนนี้ ...มาก่อน....ที่ไหนสักแห่ง...
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า !”
“โอ้ยย !”
“ฉันพานายไปห้องพยาบาลนะ”
ร่างสูงพูดจบเค้าก็ค่อย ๆประคองผมไปห้องพยาบาล
“...เราเคยเจอกันหรือเปล่า?” ผมถามเค้า
ร่างสูงเงียบไป... “เราคงไม่เคยเจอกันหรอก”
งั้นหรอกเหรอ....
[ห้องพยาบาล]
“นอนพักก็คงหายเพราะว่าไม่มีไข้...”
ชายชุกาวน์เอ่ยบอกกับผมแล้วก็เบียคุรันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“ครับ..”
“งั้นนอนพักอยู่ที่นี้ก่อน ส่วนเธอ...”
อาจารย์ห้องพยาบาลเปรยตาไปมองเบียคุรัน
“อาจารย์ เมื่อคืนผมดูบอลอ่ะ ‘จารย์ ขอผมนอนที่นี่นะ รู้มั้ย เมื่อคืนกว่าผมจะได้นอนอ่ะ ตี 3 ! ตี3เลยนะ”
“มามุขนี้ประจำ... เตียงตรงนี้ว่าง ก็นอนไป”
“คร้าบบบ ^^”
คิก...ผมหัวเราะท่าทีของเบียคุรันในใจ... น่ารักดีแหะ
“ฉันโดดงานบ้างแล้วกัน ....”
“งั้นเดี๋ยวผมดูแลห้องพยาบาลให้”
“ฝากด้วย...”
ครืด.... ปัง !
เสียงปิดประตูดังขึ้นทำให้ผมกับเบียคุรัน
อยู่กันแค่2คน....
“นายเป็นเด็กใหม่หรอ?” เบียคุรันทำลายความเงียบ
“อ่ะ..อื้ม ก็ไม่เชิงอะ”
“หื้อ ?”
“คือ... ฉันความจำเสื่อม”
“...”
“อยู่โรงพยาบาลมา1ปี หมอคงเบื่อขี้หน้าฉันล่ะมั้ง เค้าเลยให้ฉันออกจากโรงพยาบาล”
“อืม....”
...รู้สึกมันจะตึงเครียดแหะ = =’’
“นายจำอะไรไม่ได้เลย... สักอย่างเดียว ?”
“ก็ประมาณนั้น”
“เหรอ...”
“อื้อ.. แต่ฉันก็อยากได้ความทรงจำกลับคืนมานะ... มันทรมานมากการที่อยู่กับสิ่งที่ตัวเองนึกไม่ออกอะไรเลยซักอย่าง... แต่แม่ฉันให้ไดอารี่ มาเล่มนึ่ง มันเป็นเรื่องระหว่างคนรักของฉัน...”
“...”
“แต่แปล... ฉันจำเรื่องเค้าไม่ได้เลยซักนิด”
“มันไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะ...ฉันว่าบางสิ่งบางอย่างลืมมันไปได้ก็ดี....”
“ห่ะ ๆ นั่นซินะ”
“ใช่มั้ยล่ะ ^^”
“แต่ฉันก็ยังติดใจอยู่นะ ว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร”
“ห่ะ...ห่ะ ๆๆ วันนี้อากาศดีนะ ว่ามั้ย ?”
เบียคุรันมองไปทางหน้าต่าง
“อื้ม... นั่นซิ”
“นี้... เชื่อเรื่องตำนานต้อนซากุระโรงเรียนเรามั้ย?”
“เอ่อ...คือฉันจำอะไรไม่ได้เลยนะ = =”
“นั่นซินะ...เอาเป็นว่าฉันเล่าให้ฟังแล้วกัน..”
“อือ....”
“ต้นซากุระตรงหลังโรงยิมเก่าอะ เค้าเล่ากันว่า ถ้าใครไปสรภาพรักกันใต้ต้นนั้น... จะสมหวัง”
“...แล้วมันจริงเปล่า?”
“จริงซิ ฉันพิสูจน์มาแล้ว ^^”
“โอ๊..ผู้หญิงคนนั้นคงสวยหน้าดู ^^”
ก็เบียคุรันเป็นคนหน้าตาดีอะนะ... ผู้หญิงคนที่เค้าชอบคงสวยมากๆ แน่เลย
“สวย...สวยมาก” เบียคุรันระบายยิ้มเศร้า “สวยจนฉันละเมอหาเธอทุก ๆวัน... เธอเป็นคนที่หยิ่งยโสในศักดิ์ศรี ดูแล้วน่ารักเป็นบ้าเลยแหละ....”
“เห๋ ? ชักอยากเห็นซะแล้วซิ”
“อืม...แต่น่าเสียดาย เธอคงจำฉันไม่ได้แล้วแหละ
“ทำไมล่ะ?”
“ฮ่ะ ๆ ชั่งเถอะ ฉันดีใจนะที่ได้รู้จักเธอ ... มุคุโร่”
“นายรู้จักฉัน... ?”
“อ่ะ...ป่ะ....เปล่า นักเรียนเค้าลือกันว่าจะมีนักเรียนมาใหม่หน่ะ”
“อ่อ...”
“นายหายปวดหัวยัง ?”
“ก็ดีขึ้นแล้ว แต่อยากนอนอีกอะ”
“เริ่มขี้เกียจนะเนี้ย... งั้นฉันไม่กวนล่ะ ฉันก็จะนอนเหมือนกัน ฮ้าวว ~”
เบียคุรันใช้มืออังปาก
“อื้มๆ”
พูดจบเบียคุรันก็ทิ้งตัวลางบนเตียงข้าง ๆผม
“แล้วเจอกันนะ”
“อื้อ...” ผมพยายามข่มตาให้หลับ
แล้วมันก็....
ก็.... คร่อก ~
ร่างบางเข้าสู่ห้องนิททรา แค่เธอไม่ได้สังเกตเลยว่า.... ร่างบางที่นอนอยู่ที่เตียงข้าง ๆที่หันหน้าไปอีกฝั่ง...
น้ำตาของเค้าไหลรินออกมาช้า ๆ...
นายกลับมาแล้วจริงๆ ใช่มั้ย ? มุคุโร่ ....
ฉันรอวันนี้มานาน...นานจน เธอลืมฉันไปแล้ว....
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น