คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความทรงจำบทที่ 2
2
ตอนนี้ผมก็ยังนั่งมองแสงแดดอุ่น ๆ ที่สาดเข้ามาในห้อง ลมพัดเย็นสบาย ...ดอกไม้ที่กำลังเคลื่อนไหว นี้ผมอยู่โรงพยายาบาลมากี่วันแล้วนะ... ไม่ซิ ตั้งแต่ผมความจำเสื่อมเลยมากกว่า 1ปี กับอีก 3 เดือน
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจเบา ๆ
ตึก ๆ ๆๆ ๆ ! ปัง !
“มุคุโร่ ! ลูกได้ออกจากโรงพยายาบาลแล้ว !”
แม่ของผมเปิดประตูมาอย่างแรง
อะไรนะ... ออกจากโรงพยายาบาล ? นี่ผมเพื่อคิดเรื่องนี่ไปหยก ๆ เองนะ
“แม่ยินดีด้วยนะลูก พรุ่งนี้ลูกจะได้ไปโรงเรียนแล้ว”
โรงเรียน... งั้นหรอ ?
“งั้นหรอ...ดีใจจัง” ผมระบายยิ้มออกมา
“งั้นเดี๋ยวแม่เก็บของให้นะ แล้วพรุ่งนี้เราจะเข้าไปที่บ้านกัน”
“ครับ ....”
พูดจบแม่ก็สวมกอดผมอย่างเบามือ พรุ่งนี้ แล้วใช่มั้ย...ที่ผมจะไม่ได้นั่งอยู่ที่มุมนี้แล้วนั่งมองแสงแดดที่ส่องเข้ามาผ่านม่านบางสีฟ้าอ่อน อา...รู้สึกดีจัง
………………………..
………
..
.
“ขอบคุณคุณหมอมากนะค่ะ... นี่คอยดูแลมุคุโร่ถึงทุกวันนี้”
“ไม่เป็นไรหรอครับ ทางเราเต็มที่เสมอ..”
“ค่ะ...”
แม่ของผมกำลังคุยกับหมอที่ดูแลผมมา 1 ปีกว่า ๆ ก็ตั้งแต่ผมความจำเสื่อมนั่นแหละ ผมฟังทั้งคู่คุยกัน มือก็เก็บของใส่กระเป๋าไปด้วย แต่กลับหยุดกึกที่ไดอารี่ที่ผมอ่านอยู่ทุกวัน....
ตกลงคนในเล่มคือใครกันแน่ ?....
ผมกลับมาพลิกไดอารี่อีกรอบ ไดอารี่บันทึกทุกวัน .... หลังจากวันที่ 13 กุมภาพันธ์ มันก็ไม่ได้บันทึกต่อ คงเป็นเพราะวันนั้นอาจจะเป็นวันที่ผมความจำเสื่อมก็ได้
“งั้นทางเราขอลานะค่ะ”
แม่โค้งเบา ๆให้กับหมอเป็นเชิงขอบคุณกับ1ปีที่ผ่านมา…
[บนรถแท็กซี่ ]
“แล้วบ้านเป็นแบบไหนหรอครับ ?”
ผมถามแม่ขณะที่นั่งรถแท็กซี่
“พ่อของลูกเค้ารวยมากๆเลยนะ แต่บ้านเราหลังนิดเดียวเอง” แม่ระบายยิ้มเศร้า
ยิ้มเศร้า ? ....ทำไมถึงยิ้มแบบนั้น ?
“มีอะไรติดหน้าแม่หรือเปล่า ? ทำไมถึงมองหน้าแม่ไม่วางตาเลยล่ะ”
“อ่ะ...เอ่อ เปล่าครับ”
“ฮ่ะ ๆ มีความสุขหน่อยซิ วันนี้เป็นวันที่เราออกจากโรงพยาบาลนะ”
นั่นซิ... ผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ต้องดีใจหน่อย
ผมระบายยิ้มหวานให้กลับแม่ ... แล้วเธอก็ดึงผมไปกอดช้า ๆ
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม่จะดูแลลูกเองนะ...” หล่อกระซิบเบา ๆ ข้างหูของผม
…………………………..
………
…
..
.
ตอนนี้รถแท็กซี่ขับมาถึงหน้าบ้านแล้ว ....
“ป่ะ... ถึงแล้ว” แม่ส่งยิ้มให้ผม
“อ่ะ...อื้ม”
ผมลงมาจากแท็กซี่พร้อมกับกระเป๋า1ใบ อ่า...นี่บ้านของผมซินะ ....
มันไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก แต่ถามว่าสำหรับสองคนแม่ลูก อยู่กันได้อย่างสบายๆกันเลยทีเดียว
“ไงชอบมั้ย ?” แม่หันมาถามผม
“สวยดีครับ” ผมยิ้มหวาน
“ดีแล้วล่ะ ...มาดูห้องนอนเราดีกว่า แม่เปลี่ยนผ้าปูใหม่ให้ด้วยแหนะ...”
“อื้ม....”
ตอบไปอย่างงั้นแหละ...ผมจำไม่ได้หรอกว่าผ้าปูที่นอนที่ห้องผมคือลายอะไร ก็ผมความจำเสื่อมนี่นา....
ผมเดินตามแม่ไปข้างบนห้อง... บ้านดูสะอาดกว่าที่คิด
หล่อนเปิดประตูห้องช้าๆเผยให้เห็นถึงภายในห้อง อ่า...ผ้าปูสีขาวธรรมดา สงสัยก่อนผมความจำเสื่อมรสนิยมผมคงเชยสะบั้นน่าดู
“สวยมั้ย ?”
“สวยมากเลยครับ”
“งั้นแม่ปล่อยให้ลูกจัดของก็แล้วกัน... แม่จะลงไปเตรียมอาหารนะ”
“ครับผม”
แม่ตบบ่าผม 3 ที ก่อนที่จะเดินลงบันไดไป
ผมเดินอาด ๆไปที่เตียง แล้วล้มตัวนอนลงอย่างเบา ๆ
อา.... สบายกว่าโรงพยาบาลเยอะเลย
“เห๋ .... ?”
ผมเหลือบไปเห็นเครื่องแบบนักเรียนเสื้อเชิ้ตสีขาว สูทสีดำทับ มีเนกไทสีแดงเข้มพาดอยู่...
โรงเรียน ...
“มุคุโร่ ฉันรักนายนะ”
“ฉันก็รักนายเหมือนกัน ..... ...”
ความคิดนี้มันมาจากไหนกัน โอย ! หัวจะระเบิด ผมพูดกับคนหนึ่ง ผมเคยใส่เครื่องแบบนี้ ผมพูดชื่อคนนั้นออกมาแล้ว แต่ทำไมมันขาดไปล่ะ ....
“โอ้ยย !” ผมกุมหัวตัวเอง
บ้าจริง... เกือบจะนึกได้อยู่แล้ว ต้องเป็นคนเดียวกับในไดอารี่แน่ ๆ!
ผมกัดฟัน พยายามเค้นความทรงจำนั้นขึ้นมา แม่ว่าหัวจะปวดขนาดไหนก็ตาม
ใครกัน .... ทำไมผมถึงนึกไม่ออกล่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น