คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ความทรงจำบทที่ 17 [ 100%]
17
[byakuran ‘ part]
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าสีส้ม บ่งบอกว่าตอนนี้เวลาเย็นมากแล้ว ตามซูแปอร์มาเก็ตพวกแม่บ้านก็มุงของลดราคากันเยอะแยะ ...ทุกๆอย่างๆ มันเป็นปกติ แต่สำหรับผม... มันไม่ใช่เลย
น้ำใสๆ ไหลรินมาจากดวงตาของผม
....มันต้องเป็นอย่างงี้ตั้งแต่แรกแล้วหนิ เรื่องระหว่าผมกับ มุคุโร่
ผมเดินไปเรื่อยตามย่านการค้า มีผู้คนเดินไปมากมาย คู่รักหลายคู่กำลังเดินจับจ่ายกันอย่างคับคลั่ง ให้ตายซิ.. นี้มันฤดูแห่งความรักหนิ
แต่ทำไมผมถึงเจ็บที่หัวใจจังนะ ....
ผมเดินเลาะฟุตบาทมาเรื่อย ๆ เพื่อที่จะกลับบ้าน แต่ทว่า...
“คุณนายหรอครับ เราจับตัวมาแล้วครับ จะเอาไงดีครับ”
เสียหนึ่งดังขึ้นจากมุมเสา ทางนี้เป็นทางเปลี่ยวมาก ซึ่งไม่น่าแปลกเลย ที่จะมีคนมาทำอะไรมิดีมิร้ายแถวนี้
ผมเงียบฟังชายหนุ่มที่ยืนคุยที่ตรงนั้น....
“ครับคุณนาย...เอาไปขังที่โกดัง ชานเมืองใช่มั้ยครับ”
... ลักพาตัว ? ที่โกดังชานเมือง ?
“ครับ... ครับ ได้ครับ”
ผมเงียบฟังสถาการณ์ตรงหน้าและแน่นอนว่าผมต้อง... หนี !!!
ผมเร่งฝีเท้าสุดแรงเกิดจนคิดว่า เจ้านั่นมันจะไม่ตามผมมา หรือตั้งแต่แรกมันไม่ตามผมมาอยู่แล้ว ผมก็ไม่รู้
RRRR ~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมคว้ามันออกจากกระเป๋าอย่างร้อนรน
‘ โคลม ‘
หมายเลขโทรศัพท์โชว์ขึ้นบนหน้าจอ โคลมโทรมาทำไม ?
“ฮัลโหล”
(เบียคุรัน.... ฉันมีเรื่องจะบอกนาย)
เสียงของโคลมดูร้อนรน ทำให้ผมรู้สึกใจไม่ดี ขอร้องล่ะ...อย่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับมุคุโร่เลย
“เรื่องอะไรล่ะ?”
(นายต้องไม่ช่วยพี่มุคุโร่นะ)
“!!!”
(ฉันไม่รู้เรื่องมันเป็นยังไง แต่ตอนนั้นฉันเดินผ่านห้องทำงานของแม่ แล้วเค้าพูดถึงเรื่องนี้ ว่าให้...ฆ่าพี่)
“ไม่..ไม่จริง”
(ไม่มีเวลาแล้วเบียคุรัน แม่ทำทุกอย่าง เพื่อให้ฉันได้สมบัติจากท่านพ่อ พอแม่รู้ว่าพี่ยังไม่ตายเค้าก็เลยจะ...)
“ที่ไหน...แม่เธอจับมุคุโร่ไว้ที่ไหน !”
(ฉันได้ยินว่าที่โกดัง..ชานเมือง)
ตี๊ด !
ผมกดปิดสายจากโคลม แล้วเร่งฝีเท้าไปที่โกดังชานเมือง
...ขอร้องล่ะ ขอให้ผมได้ทำอะไรเป็นการไถ่โทษที่ผมทำร้ายเค้าเถอะ
ขอให้ผมได้ทำ...เพื่อมุคุโร่บ้าง ผมขอแค่นั้น..... แค่นั้นจริง ๆ
อีกด้านของโกดัง....
ผมปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย อา...นี่ผมอยู่ที่ไหนกันนะ ทำไมมันมืดแบบนี้
“ตื่นแล้วหรอ มุคุโร่หลานรัก”
ผมสะดุ้งโหย่งเมื่อได้ยินประโยคน่าขนลุกที่ดังมาทางข้างหลังผม
“แหม่ ๆ รังเกียจน้าหรอ ?” แสงในโกงดังที่มันสลัว อยู๋แล้วทำให้ผมมองหน้าต้นเสียงไม่ค่อยจะชัดเจนเท่าไหร่ แต่ที่แน่ ๆ ... น้ำเสียงนี้ คือคนที่คุยกับแม่ผมที่บ้าน แน่นอน
“แกเป็นใคร” ผมพูดไม่ค่อยจะถนัด เพราะเค้ามัดมือและก็หมัดปากของผมไว้
“หึ... ฉันก็เป็นน้าสุดที่รักของแกไง !”
น้า ?
“ทำไมแกไม่ตายตั้งแต่คราวนั้น ! ไม่งั้นโคลมลูกสาวฉันก็ได้ทุกอย่างที่เป็นของแกหมดแล้ว !”
“!!!”
“เหอะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก อีกเดี๋ยวแกก็...จะตามไปอยู่กับแม่จริงๆของแกซะที”
หล่อนพูดจบ ผมก็ได้ยินเสียงของมีคมที่ถูกชักออกจากฝัก
ขาของผมอ่อนไม่มีแรง ได้โปรดล่ะ... ใครก็ได้ช่วยผมที
“แกรู้ตัวมั้ย....ว่าแกคือตัวปัญหา?”
“...” ผมนิ่งเงียบฟังคำของคนตรงหน้า.... ตัวปัญหา อาจจะจริงก็ได้นะ
“ดังนั้น...ฉันก็จะช่วยให้แกมีประโยชน์เอง” คมดาบค่อยๆเลื่อนไล้บริเวณซอกคอของผม น้ำอุ่นๆใสไหลออกจากดวงตาของผม
“ร้องไห้ไปก็ไม่ได้ช่วยให้ชีวตของแกยาวนานขึ้นหรอกนะ” หล่อนแสยะยิ้มก่อนจะค่อยๆ กดน้ำหนักของคอมดาบลงที่หัวไหล่ของผมช้าๆ
“อื้อ !!” ผมร้องด้วยความเจ็บปวด แถมให้ปากก็มีผ้ามัดไว้ด้วย
หล่อนดูไม่มีท่าทางที่จะหยุด ค่อยๆกดหน้าหนักมันลงไปอีก
ของเหลวขุ่นสีแดงไหลออกมาอาบคมดาบเล่มนั้น ดวงตาของความปรือไปหมด มองอะไรไม่รู้เรื่องเนื่องจากความเจ็บมาปกคลุมตัวผม นี่ผมจะตายจริงๆใช่มั้ย ?
“มุคุโร่ !!” เสียงที่คุ้นหูของผมดังขึ้น .... เสียงของเบียคุรัน
FARRY' 25
“ไอ บอดี้กาจบ้า ! มัวทำอะไรอยู่ จับตัวมันซิย่ะ !”
“ท่านหญิงครับ แต่...” บอดี้กาจลุกลี้ลุกลน
“แต่อะไรของแก !”
“คุณแม่...พอเถอะค่ะ !” เสียงของโคลมดังขึ้น ทำให้ทุกอย่างหยุดอยู่กับที
“โคลม...ทุกอย่างจะเป็นของของลูกอีกไม่นานแล้วนะ”
“แม่ค่ะ....แต่โคลมไม่ต้องการอะไรแบบนี้”
“โคลม...” หล่อนอยู่ในอาการช็อก “แกจะไปรู้อะไรล่ะ ไอลูกบ้า !” แต่จู่ๆเธอก็งื้อดาบขึ้นมาใหม่ แล้วจับตัวผมไปด้วย
เบียคุรัน ที่กำลังวิ่งมาหาผม ถึงกับชะงัก เพราะว่าถ้าขืนวิ่งต่อไป มีหวังปลายดาบคมกริบนั้นต้องปาดคอของผมแน่
“คุณแม่ค่ะ....” โคลมเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นเหตุการณที่กลับตาละปัดแบบนี้
“หึ...ทุกอย่างจะต้องเป็นของลูกโคลม แม่ทำเพื่อลูก...”
“คุณ...แม่ แต่นั่นเป็น...พี่”
“แล้วยังไงละ !” เธอฟังคำที่โคลมพูดดูเหมือนจะโมโหมากขึ้น แล้วกระชากหัวของผมไปอีกทาง
“อื้อ!”
หล่อนค่อยๆงื้อปลายดาบขึ้นมาทางผมอีกครั้ง
“อย่านะ” เบียคุรันพูดขึ้น
“หู่...เบียคุรันคุงหรอ ขอโทษนะ ตอนนี้น้ากำลังยุ่ง”
“คุณน้า ...อย่าทำอะไรมากกว่านี้เลยครับ”
“คนนอก.. อย่าสอด”
จู่ๆ โคลมก็รีบวิ่งกู่ เข้าไปหาแม่ของเธอ พยายามที่จะกระชากดาบมา
“โคลม !” แม่ของเธอตกใจกับสิ่งที่ลูกของตนกระทำ ผมจึงอาศัยจังหวะสะบั้ดตัวเองออกมา
ในตอนนี้เองขณะที่โคลมกำลังแย่งดาบกับผม่ของเธอนั้นเอง จังหวะนั้น แม่ของเธอพลาด...กระชากปลายดาบแล้วแทงไปที่ร่างของโคลม....
แต่ทว่าร่างนั้น กลับไม่ใช่ร่างของโคลม แต่เป็น...เบียคุรัน
“!!!” มือผมสั่นเพล่ากับภาพที่อยู่ตรงหน้า ....
...อะไรกัน
++++++++++++++++++++++ 100 %
ความคิดเห็น