คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ความทรงจำบทที่ 16 [ 100%]
16
ในหัวของผมขาวโพลนไปหมด ร่างกายไม่มีเรียวแรง ตอนนี้สภาพของผมราวกับคนบ้า.... แต่ยังไงซะ ผมก็ต้องมาโรงเรียน เพื่อนในแม่ของผมต้องพลอยหนักใจไปด้วยอีกคน ....
อะไรกัน...แค่คนคนเดียว ทำไมถึงทำให้ผมเจ็บขนาดนี้.....
ผมเดินไปโรงเรียนราวกับร่างไร้วิญญาณ ....แต่ตอนนี้ผมไม่รู้จักคนที่ชื่อเบียคุรัน ...ไม่รู้จักจริง ๆ
ดอกซากุระโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย ...ฤดูใบไม้ผลิ...ฤดูแห่งความรัก น่าแปลกที่ทำไมฤดูแห่งความรักของผมมันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้....
ตอนนี้ผมเดินมาถึงห้องแล้ว ... บรรยากาศก็เหมือนดังเดิม เสียงดังเซงแซ่จากนักเรียนคนอื่น แต่ที่มันไม่เหมือนเดิมก็คือ... บุคคลที่นั่งอยู่ที่ข้าง ๆผม.... เบียคุรัน
ผมกรอกตาไปมา พยายามลืมเรื่องราวเมื่อวานไม่ให้หมดสิ้น...และทำตัวไม่รู้จักกับคนคนนี้
ตุบ....
ผมวางเป้ในมือลงบนโต๊ะ สายตาของเบียคุรันไม่หันมามองผม เหอะ...ก็ดีแล้วหนิ ไอคนเห็นแก่ตัว ทำไมต้องมาทำให้ผมรักด้วยนะ.... ไอบ้าเอ้ย !
และที่สำคัญ ผมต้องพยายามลืมคนคนนี้....ให้เร็วที่สุด!
.
.
.
วันนี้ผ่านไปอย่างช้า ๆ ผมเดินกลับบ้างด้วยอาการเหม่อลอย ภาพความทรงจำที่มันพุดขึ้นมาจากหัวของผมในตอนนั้นมันยังเวียนว่ายอยู่ในมโนภาพของผม ....
ใจร้าย... เห็นแก่ตัว
ตอนนี้ผมหยุดมาถึงประตูหน้าบ้าน... รถในมาจอดขว้างนะ ? แขกมางั้นหรอ ? .... น่าแปลกแม่ไม่เคยทีแขกหรือคนที่รู้จักมาหาเลยนี่นา
ผมตัดสิ้นใจเดินเข้าทางหลังบ้าน เพื่อจะได้ผ่านทางหน้าต่าง แล้วมองแขก(?) ของแม่
ดูท่าแขกของแม่จะมีระดับจังนะ... รถเบ็นซ์ซะด้วยซิ....
ผมค่อยๆเดินย่อง ๆ มาทางหลังบ้าน
“นี่มุคุโร่ยังไม่ตาย ?....” ผมถึงกับหยุดนิ่งกับคำถามของคนในบ้าน และแน่นอน เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของแม่ผม
“....”
“นี่.... ฉันบอกให้แกฆ่าเค้าไง เหอะมรดกจะตกเป็นของลูกโคลมคนเดียวของฉันอยู่แล้วนะ !” ผมนิ่งอึ้ง
“...แต่คุณผู้หญิงค่ะ ฉันทำไม่ได้...จริงๆ”
“เสียงแรงเปล่า ! แกเป็นคนใช้บ้าน โรคุโดจริงๆหรือเปล่าเนี้ย ? ถึงไม่มีสมองขนาดนี้... เหอะ ลืมไป แกมันก็แค่คนใช้”
“คุณผู้หญิง...”
“แม่จริงๆของมันฉันก็ฆ่าไปแล้ว นี่แกยังจะเป็นแม่ปลอมๆของมันอีกหรอ ! พวกแกนี่เกล่นขายของกันหรือไง?”
“แต่ฉัน....”
“ถ้าแกทำไม่ได้... ฉันจะเป็นคนฆ่าเอง !”
ผมช็อกกับคำพูดของแขกผู้มาเยือน... อะไรกัน ทำไม... ผมไม่ใช่ลูกของแม่ ? แม่ของผมตายไปแล้ว ? เรื่องนี่เกี่ยวอะไรกับโคลม ? ... ทำไมทุกคนถึงต้องโกหกผม ..... คนที่ผมไว้ใจมากที่สุดที่เรียกว่าแม่... ยังโกหกผมอีกหรอ ?!
‘ เพราว่ามันเป็นความปลอดภัยของพี่ค่ะ...’
เสียงของโคลมดังก้องอยู่ในหัวของผม.... เพื่อความปลอดภัยของผมงั้นหรอ ?
น้ำใสๆ ผมไรรินออกมาอีกครั้ง อะไรกัน...โลกนี่ทัมนก็แค่... คำหลอกหลวง !
ผมวิ่งออกมาจากบ้าน โดยเร็ว ... ไร้ซึ่งจุดหมายปลายทาง ... ทำไม...ตอนรถชนผมต้องฟื้นขึ้นมาด้วย น่าจะตายๆไปเลย ยังจะดีกว่า
สุดท้ายแล้ว...โลกที่ผมอยู่ มันก็แค่คำหลอกหลวง
ผมวิ่งมาเรื่อย ๆ โดยไม่รู้จุดหมาย สายฝนค่อยๆโปรยลงมา... บ้าจริง นี่มันฤดูใบไม้ผลินะ
ตุบ!
ผมวิ่งชนคนเข้าอย่างจัง โอย...เจ็บ
“ขะ...ขอโทษครับ”
“นี่แก....” คู่กรณีมองมาทางผม
“...” ร่างกายสูงใหญ่ ใส่แว่นกับสูต สีดำสนิท ควาน่ากลัวของเค้าทำให้ผมขาอ่อนลงฉับพลัน
“...โอว ดูนี่ซิ เบน เราเจออะไร” ชายร่างสูงพุดยิ้มมาเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยกับเพื่อข้างๆของเค้า
“อะไรของแก ?.... อะ... คุณหนู” คนที่ชื่อเบนในตาเบิกโล่มองมาที่ผม
“หึ” เค้าสบถหัวเราะเบาๆอนที่จะหยิบโทรศัพท์มาต่อสาย
“...” ผมนิ่งมองการกระทำของคนตรงหน้า เบนค่อยๆเดินมาจับข้อมือของผมไว้ไม่ให้ผมหนี
“คุณผู้หญิงหรอครับ... เราเจอ...เอ่อ คุณหนูมุคุโร่” ชายร่างสูงเอ่ยกับปลายทางโทรศัพท์อย่างสุภาพ
“...”
“อ่อ...ครับ ๆ”
แกร็บ! เค้าปิดโทรศัพท์เป็นสัญญาณว่า ปลายสายได้วางไปแล้ว
“เอาตัวไป...” สิ้นเสียงของเค้า ... คนที่ชื่อเบนก็ต่อยท้องผมเข้าจังๆ แล้วรวบตัวผมเข้าไปในรถ ตอนนี้ผมแทบจะไม่มีสติ .... นี่มัน...เรื่องบ้าอะไรกัน .....
+++++++++++++++++++++++++ 100 %
แฮ่ก ๆ ! บอกได้คำเดียวว่าเหนื่อย ! ในที่สุด ...ไรเตอร์ก็สอบเสร็จแย้ววว >[]<
รู้สึกดีใจมาก แต่ก็นะ.... พรุ่งนี้ต้องไปพัทยาอีก ! อกจะแตกตาย T______T;;; เอาเป็นว่าไรเตอร์อัพอีกที่วันอังคารเน้อ : ) ยังไงก็ ช่วงนี้ผมตกบ้อยบ่อย ก็รักษาสุขาภาพกันด้วยนะค้า >______<
เอ้อ จะว่าไป M อะ แอดมาคุยกับไรเตอร์ได้เน้อ ไรเตอร์ไม่กัด ๆ >____<
FARRY' 25
ความคิดเห็น