คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ความทรงจำบทที่ 14[ 100%]
14
ผมมองบทในมืออย่างตึงเครียด... เพราะอะไรหน่ะหรอ .... เพราะว่าพรุ่งนี้งานแสดงจริงๆมันจะเริ่มแล้วยังไงล่ะ ! แง้ !! แค่ฉากจูบยังไม่พอ ยังให้ผม แต่งหญิงไปเชิดหน้าชูตาอีก บอกแล้วว่ารับบทต้นไม้ก็ได้ ผมไม่เกี่ยง TOT;;
ยอดรับ ไอชุดบ้าฟูฟ่องนั่นมันเข้ากับผมก็จริง แต่มัน... โอย สุดจะบรรยาย นี่ผมกลายเป็ฯคนพูดมากตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ! คาแร็คเตอร์ผมต้องใสซื่อกว่านี้ดิ ยัยคนเขียน !
แง้ ผมอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้จริงๆ ถึงแม้ฉากจูบที่ซ้อมๆมาจะเป็นมุมกล้องก็เถอะ แต่ยัยยูโกะของให้วันแสดงเป็นฉากจูบจริง ผมอยากจะบ้าตาย !
“นั่งเหม่ออะไรอยู่คนเดียวหน่ะ มุคุโร่คุง ^^” เบียคุรันเอ่ยขึ้นถามผม ไอนี่ก็อีกคน ผุดๆโผลๆ อย่างกับผีอยู่ได้
“ป่ะ...เปล่า” ผมผิดบทอย่างฉับพลัน
“แหม่...แอบมาท่องบทก็ไม่ให้ต้องแอบเลย ^O^ ยังก็ก็แสดงกับฉันอยู่แล้วหนิ”
นั่นแหละ...คือปัญหา
“เอ่อ...ฉันไม่อยากให้บทผิดอะนะ” ผมเบือนหลบหน้าเบียคุรัน .... อย่ามองมาทางนี้นะ -///////-
“งั้นหรอ....” เบียคุรันยิ้มกว้าง “นายได้เก็บตั๋วไว้หรือเปล่าอะ?”
“ตั๋ว ?”
“เห่... ลืมไปแล้วจิรงๆหรอ =_____=”
ตั๋ว...อ๋อ ไอตั๋วชิงช้าสวรรค์อะนะ ทิ้งก็บ้าแล้ว -/////-
“เปล่านะ ฉันไม่ได้ทิ้ง”
“จริงป่ะ O.O”
“อื้ม ...”
“นายนี่มัน น่ารักจริงๆ” เบียคุรันว่าพลางเอื้อมมือมาหยิกแก้มผม ...
“โอ้ยย เจ็บบ”
“อ่ะ..ขอโทษๆ” เบียคุรันผละมืออกจากผม
“...แล้วนายมาหาฉันทำไมหรอ?” ผมถามเบียคุรันอย่าสงสัย ... นี้มันสวนย่อมหลังโรงเรียน ที่ใครๆต่างขี้เกียจเดินมาอยู่แล้ว ... มีแต่ผมคนเดียวล่ะมั้ง ที่เดินมานั่งเล่นที่นี่บ่อยๆ ทำไงได้ ก็มันคุ้นนี่นา .... แสดงว่า เบียคุรันลงทุนเดินจากอาคาร 6 มาที่นี่ ก็ต้องมีเรื่องจะคุยกับผมล่ะน่า .. .
“อืม...มีเรื่องจะซ้อมนิดหน่อยอะนะ” เบียคุรันยิ้มกริ่ม ... ซ้อม ? ละครอะนะ
“ก็ซ้อมจนคล่องแล้วนี่ เบียคุรันอะ... เหลือแค่ฉันคนเดียวเอง ที่ไม่ค่อยได้เรื่องเลย ^^;;”
“ก็...บางฉากยังไม่คล่องอะ”
“งั้นหรอก? ฉากอะไรหรอ ? ตอนเจอฉันที่งานเต้นรำหรือเปล่า ? ฉากนั้นฉันก็เบลอๆเหมือนกัน^^”
“...ไม่ใช่ฉากนั้น.. ”
“แล้วเป็นฉากไหนหรอ...” ผมเลิกคิ้วถาม
“ก็... ฉากนี้ไง”
พูดจบเบียคุรันก็โน้มตัวลงมาแตะกับริมฝีปากของผมอย่างนุ่มนวล ...ราวกับมันถูกสาบมนต์สะกดเอาไว้ ผมค่อยๆหลับตาลงพร้อมกับรับจูบนั้น.... ผมว่า ผมคงถอนตัวจากคนๆนี้ไม่ขึ้นแล้วจริงๆ
เบียคุรันค่อยๆผละออกจากริมฝีปากของผมช้า ๆ
“... ฉากนี้ใช้แต่มุมกล้องอะนะ ไม่เคยซ้อมแบบจริงๆซะที ^^” เบียคุรันประคองหน้าของผมไว้ ไม่ให้ผมหลบอาการเขินที่ผมกำลังมีอยู่ตอนนี้
“O////////////O “ ผม
“อุบ...ฮ่ะ ๆ ๆๆ”
“ห่ะ...หัวเราะอะไรอะ” ผมพยายามที่จะเกะมือปลาไหลของเบียคุรันออก ไอลิงบ้า ! จับอย่างงี้ฉันเขินจนจะบ้าอยู่แล้วรู้มั้ย ?
“อ่ะ ๆ ไม่หัวเราะก็ได้ งั้นฉันกลับก่อนนะ ... การมาซ้อมบทกับมุคุโร่นี่มัน..เหนื่อยจริงๆ”
“มาเพื่อ...แค่นี้?” ผมถาม... มาเพื่อจะ..จูบผมแค่เนี้ย?
“หรืออยากให้มีอะไรมากกว่านี้ล่ะ ^^” ยิ้มคุรันยิ้มเจ้าเหล่ พลางเดินเข้ามาใกล้ๆผม
“ม่ะ...ไม่เป็นไรๆ”
“ฮ่ะ ๆ งั้นฉันไปล่ะ” เบียคุรันฉะงักการกระทำ ก่อนที่จะยิ้มกว้างตามฉบับของเค้า แล้วเดินหันหลังให้ผม พร้อมกับโบกมือลาเบา ๆ
อย่าบอกนะว่ามาเพื่อ...แค่เนี้ย ?
ผมลูบริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ สัมผัสตะกี้มันช่างบางเบา... ราวกับ ผมเคยได้รับมาก่อน ...บวกกับสถานที่หลังโรงเรียนที่ผมคุ้นมาก.. คุ้นจน เหมือนกับว่าเคยมาที่นี่บ่อย ๆ และมากับ...คนคนนึ่งที่ผมนึกไม่ออก และแน่นอนว่าคนนั้นคือคนรักของผม...คนที่อยู่ในไดอารี่เล่มนั้น ...
หรือว่า…. !! ...เบียคุรันจะเป็นคนในไดอารี่เล่มนั้น ?
ผมถึงกับกึกกับคำถามในหัวของผม... มันช่างคุ้นเคยไปซะทุกอย่างกับคนคนนั้น... ตั้งแต่ผมเจอกับเขาครั้งแรก....
ตั้งแต่ผมจุ๊บกับเค้าในโรงยิม....
ตั้งแต่ผมมาโรงเรียนวันแรก....
และตั้งแต่เมื่อกี้ ที่เค้า..จูบผม
ไม่.... มันต้องไม่ใช่ .... แต่ถ้าเบียคุรันเป็นคนรักของผมจริงๆ แล้วทำไม...เค้าต้องไม่ยอมบอกผมล่ะ ว่าเค้า คือคนในไดอารี่เล่มนั้น ?
ใบไม้ในสวนหย่อมโรยลงมาอย่างนุ่มนวล .... สายลมพัดผ่านร่างของผมไป
ผมว่า... ผมคงคิดเพ้อมากเกินไปเกี่ยวกับความทรงจำของตัวผมเองมากกว่า ....
....ผมคิดว่าอย่างงั้น นะ
วันงาน
“โอย นี่ใครเอามาสคาร่ามาให้ฉันทีดิ๊” ยูโกะ โวยแตกอยู่หน้าผม
...ถูกแล้วล่ะครับ เธอกำลังแต่งหน้าให้ผมอยู่ แถมหัวก็ยังถูกเพื่อนทึ้งทำผมอีก ตอนนี้ตัวผมระบมไปหมดแล้ว TOT ;; ผมว่า...ผมไม่น่ารับบทนี่จริงๆ .... ถูกพวกที่รับบทเป็นต้นไม้ซิ !! นั้เล่นไพ่ยูกิกันอยู่ตรงนั้น ! โห่...อะไรมันช่างแตกต่าง
“เป็นยังไงบ้างมุคุโร่คุง ^^ เอาน้ำแดงมั้ย?” เสียงของเคียวโกะทำให้ผมต้องหันไปมอง ในมือของเธอนั้นถือน้ำแดงมา 2 แก้ว
“อ่ะ...อื้อ” ผมตอบรับแบบเก้ๆกัง เพราะว่ายูโกะกำลัง ดัดขนตาของผมอยู่ ลำบากจริงๆ =______=
“นี่ ! ห้ามกินน้ำนะ ! เดี๋ยวลิปสติกเปื้อน !” ยูโกะ หันมาจิ๊ปากใส่ผม อะไรอะ แค่น้ำนะ ?
“เอ้อ...จริงด้วยซิ... งั้นเอาไว้แต่งหน้าให้เสร็จก่อนนะ แล้วใช้หลอดดื่มเอา ^^” เคียวโกะส่งยิ้มหวานมาให้ผม
“อุย...จูเลียต O__O” เสียงคุ้นหูม้ากมาก สำหรับผมดังขึ้นแน่นอน...เบียคุรันไงล่ะ = =
มองชำเลืองมองเบียคุรันนิดนึง ...เค้าอยู่ในชุดทักซิโดสีดำสนิท ผมถูกเซ็ทเป็นทรงเรียบร้อย .... มีการทาลิปมันนิดๆ ทำให้ดูดีมาขึ้น... ใจของผมเต้นระรัวกับคนที่อยู่ตรงหน้า
“นี่ เบียคุรัน ถ้าไม่ช่วยอะไร ก็ถอยหน่อย” ยูโกะหันไปแว้ดใส่เบียคุรัน
“ดุจริง แม่คนนี้”
ยูโกะไม่สนใจคำของเบียคุรัน แล้วหันมาละเลงหน้าของผมต่อ อา.... อยากจะบ้าตายจริง ๆ
15 นาที ผ่านไป
“เอ้า ! เสร็จแล้ว ไปใส่ชุด มุคุโร่” ยูโกะ ว่าพลางชี้ไปที่ชุดสีขาวนั่น... ผมต้องใส่ ใช่มั้ย?
“อืม ๆ” ผมตอบรับผมมเซงๆ
“เร็วหน่อยนะ ตอนนี้ 6.40 แล้ว งานแสดงน่าจะเริ่ม 7 โมง”
“อื้อ” พูดจบ ผมก็คว้าชุดนั่นมาแล้วเข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า... ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วซินะ =_______= ผมค่อยๆ ถอดชุดลำลองออก แล้วหยิบชุดเจ้าสาวฟูฟ่านั้นมาใส่...
ผมมองตัวเองอยู่ในกระจก... โอ้พระเจ้า ผมเริ่มรักตัวเองแล้วซิ T/////T ตอนลองก็ ดูดีนะ แต่พอตอนนี้ได้แต่งหน้าแล้วก็ทำผม มันทำให้เหมือนกับผู้หญิงจริงๆ แถมยังมีนมเทียมที่ยูโกะเตรียมเอาไว้ให้ใส่อีก -______- ไม่อยากจะนึกว่ายัยนั่นก็มีของแบบนั้น
ผมเปิดม่านออกช้าๆ หลังจากที่สำรวจความเรียบร้อยของชุดเสร็จ
“ม่ะ...มุคุโร่” เคียวโกะมองผมด้วยสายตาที่ตะลึง
“หื้อ ? อะไรหรอ ?”
“ส่ะ...สวย”
“ขอบคุณๆ” ผมจะดีใจมั้ยที่มีคนชมผมสวย =____= แต่ผมเป็นผู้ชายนะ !
“.... มุคุโร่ ใช่นายหรอ?” เบียคุรันทำท่าตะลึงเล็กน้อย ก่อนที่จะหลบสายตาของผม ....
“ไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครล่ะ ?”
“นั่นซินะ ฮ่ะ ๆๆ ๆ” เบียคุรันพยายามยิ้มกลบเกลื่นความเขิน ...ทำไมผมจะไม่รู้ละ =___,= สายตาของผมไวนะ
“มัวแต่หัวเราะอยู่นั่นแหละ อีก10นาที แสดงแล้ว ไปประจำที่เลย ๆ” ยูโกะเดินออกมาจากสุ่มเครื่องเสียง
.... ผมจะต้องแสดงแล้วจริงๆง่ะ TOT;;
ตอนนี้ผมแสดงได้มาเกือบครึ่งแล้ว และมัน...ราบรื่น ! และตอนนี้มันกำลังใล้ฉากจูจู๊บกัยด้วยแล้วล่ะซิ T.T จะจุ๊บดีมั้ยเนี้ย ?
“เจ้างามยิ่งกว่าดวงดาราอีก จูเลียต....” เบียคุรันพูดพรางส่งสายตาหวานฉ่ำมาทางผม
“โรมิโอ... ท่านก็สง่ายิ่งกว่า ดวงจันทร์ที่ส่องประกายอยู่ตรงนั้นอีก” ผมพูดไปพร้อมกับส่งนัยต์ตาหวานไม่แพ้กัน
“...จูเลียต ข้ารักเจ้า” เบียคุรันยิ้มกริ่มมาทางผม
ผมถึงกลับใจเต้นระรัวเมื่อเค้าพูดประโยคนี้.... ไม่นะ นี้มันแค่การแสดง
“ข้าก็รักท่าน...โรมิโอ” ผมพูดอย่างเขินอาย ในบทก็ให้ผมทำท่าเขิน.... แต่ตอนนี้ผมว่าเป็ฯควรู้สึกของผมเองมากกว่าที่เขิน -///////////-
และแล้ว ฉากนี้ก็มาถึง !!!
เบียคุรันค่อยๆโน้มตัวลงมาเพื่อที่จะประกบริมฝีปากกับผม.... ใจผมเต้นระรัว ไม่เป็นจังหวะ ผมหลับตาพริ้ม พร้อมรับจูบที่แสนหอมหวานนั้น.... มันก็แค่ตามบทหรอกน่า ! -/////////-
จุ๊บ ! ~
ขณะที่ผมหลับตารับจูบนั้นเอง...จู่ๆ ภาพหนึ่งก็แทรกขึ้นมาในหัวของผม ... ภาพที่ฝนตกหนัก... เบียคุรัน... เบียคุรันกำลังร้องไห้ ? นี่มัน..อะไรกัน ...
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วม่านก็ค่อยๆเลื่อนลง เพราะว่าต้องเปลี่ยนเป็นฉากต่อไป ....
“เมื่อกี้นายเป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นอยู่ดี ๆก็วูบไป ฉันก็เลย... จูบกลบเกลื่อนไปอะ” เบียคุรันถามผม
ไอบ้า.. ฉวยโอกาศนี่หว่า -/////////-
“ป่ะ...เปล่าไม่มีอะไรหรอก ก็ ภาพในความทรงจำมาผุดขึ้นมาน่ะ”
ภาพที่มีนาย...กำลังร้องไห้อยู่ไงล่ะ...
“ง่ะ...งั้นหรอ ? เห็นว่าอะไรอะ”
ผมสบตากับเบียคุรัน ....ที่เราคุยกันนานๆได้ เพราะประมาณอีก 4 ฉาก กว่าที่ผมกับเค้าจะเล่นต่อ
“ฉันถามจริงๆนะเบียคุรัน”
“...ว่ามาซิ”
“เราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่มั้ย ?” ผมมองนัตย์ตาสีม่วงคู่นั้น เพื่อที่จะเค้นความจริงออกมา
“.... ก็เคยอะนะ”
“งั้นหรอ ! งั้นนายก็รู้จักฉัน ก่อนที่ฉันจะความจำเสื่อมหน่ะซิ !”
“อืม....”
“งั้นนายช่วยเล่าหน่อยซิ ....ได้มั้ย?”
“....อย่างที่โคลมพูดไปแล้วนะมุคุโร่ เพื่อความปลอดภัยของนาย แล้วความสบายใจของฉันและนายด้วย”
“....”
“....ฉัน...ขอโทษ”
“...หมายความว่ายังไง ?”
“หมายความว่า ฉันไม่สามารถบอกเรื่องราวของนายได้ไงล่ะมุคุโร่...เพื่อความสบายใจของนายในตอนนี้”
“แล้วคิดว่าที่ฉันอยู่นั้นฉันสบายใจหรอ เบียคุรัน ?”
“....”
“แบบนี้ฉันมีความสุขดีหรือไง ? ที่ไม่รู้ว่าตัวเองคือใคร”
“... ฉันขอโทษ”
“...” ผมพ่นลมหายใจแรง ๆ ก่อนที่จะเดินออกจากเบียคุรัน เพราะว่ายูโกะเรียกให้ไปเติมเครื่องสำอาง ...อะไรกัน ทำไมถึงเล่าเรื่องแค่นี้ไม่ได้....
ว่าแต่ ภาพในความทรงจำของผมเมื่องกี้.... ผมว่า เบียคุรันต้องเป็นบุคคลในความทรงจำก่อนผมความจำเสื่อมแน่นอน !
+++++++++++++++++++++++++++ 100 %
เมนต์ด้วยน้าา จ้วป ! .... ตอนจบกำลังรอผลโหวตนะจ้าา >_<
ความคิดเห็น