13
“มันหมายความว่ายังไงโคลม... ว่าเราเป็นพี่น้องกัน?” ผมมองหน้า’น้องสาว’ เพื่อที่จะเค้นความจริงออกมา
“พี่....”
“บอกพี่มาเถอะโคลม พี่ไม่บอกใครแน่นนอน”
“แต่เพื่อความปลอดภัยของพี่แล้วก็...ความสบายใจของพี่ด้วย”
“สบายใจ ? การที่ตัวเองจำอะไรไม่ได้เนี้ยนะ?” ผมหัวเราะ หึ ๆ เบา ๆ
“แต่พี่...”
“โคลม... ถ้าเธอเป็นน้องของฉันจริง เธอก็ต้องบอกมาซิ ....”
“..” โคลมกลืนน้ำลายไปเอือกหนึ่งก่อนที่จะปริปากพูดออกมา
“...ผู้ใหญ่..พ่อของเราอะนะ”
“พ่อ ?”
“อื้ม... คือเราเป็นพี่น้องต่างแม่กันอะ”
อย่างงั้นเองหรอ....
“แล้ว...โคลมก็รู้ความทรงจำของพี่ซิ?”
“ม่ะ...ไม่รู้หรอก พี่หน่ะ ตอนก่อนๆชอบเก็บตัวจะตาย”
“...งั้นหรอ”
แต่เธอก็น่าจะรู้เรื่องคนรักของผมบ้างแหละน่า
“แล้ว...เธอพอจะรู้เรื่องคนรั....”
“อ้าว ! สองคนคุยอะไรกันอยู่หน่ะ ^^” เบียคุรันพูดแทรกขึ้นมาทางด้านหลัง...เขามาจากไหนนี้ย =___=
“อ่ะ..เบียคุรัน” โคลมแสดงสีหน้าตกใจ
“โห..รู้ว่าเครือญาติเดียวกันแล้วถูกคอกันใหญ่เลยน้า” เบียคุรันแซว
“ก็เรื่องปกตินิ =___= “ ผมเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชากำลังจะลวงลับตับแตกอยู่พอดี
“ดูเย็นชาจังนะ แหม่” เบียคุรันจิ้มแก้มผมเล่น
“...เอ่อ คือเรื่องเมื่อตะกี้ ฉันไม่รู้จริงค่ะ พี่มุคุโร่...” โคลมเบือนหน้าหนีผม
“งั้นหรอ... อื้อ ไม่เป็นไร ๆ^^”
“นี่ มุคุโร่... นายลืมไปแล้วหรอว่าต้องไปวัดชุดหน่ะ ใกล้ถึงวันงานแล้ว เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก” เบียคุรันพูดเตือนสติผม
“อ่ะ...จริงด้วย งั้นพี่ไปก่อนนะโคลม ^^ ไว้เดี๋ยวว่างๆ พี่มาคุยเล่นต่อ” ผมโบกมือลาน้องสาว
“ค่ะ...” โคลมยิ้มรับแบบเศร้าๆ
จากนั้นผมก็เคินออกจากม้านั่งตัวนั้นแล้วเดินตามเบียคุรันไป....
“...ขอโทษ สำหรับเรื่องราวต่างๆนะ...พี่มุคุโร่” คำพูดอันแผ่วเบาของโคลมเอ่ยมาพร้อมกับน้ำตาใสๆที่ไหลอาบแก้มลงมา...
ห้องลอง...
ผมมองเบียคุรันสลับกับยูโกะ แถมในเมื่อเธอกำลังยื่นชุดกระโปรงฟูฟ่องให้ผม
“น่ะ...นี่มันชุดอะไรเนี้ย”ผม
“ดูไม่ออกหรอว่าชุดแสดงละคร ฉันคงไม่ให้นายใส่ชุดนี้ไปเดินตลาดหรอกน่า” ยูดกะพูดกับผมอย่างหน่าย ๆ
ผมไม่ต้องการคำตอบแบบนี้ TOT ผมต้องการคำตอบที่ว่า ทำไมผมต้องใส่ชุด อย่างกัยเจ้าสาวแบบเน้ !!
“อืม... เข้ากับนายดีนะมุคุโร่” เบียคุรันยิ้มพลางสำรวจชุดประโปรงนั่น
เข้าบ้าเข้าบออะไรล่ะ = =
“เดี๋ยวนะยูโกะ ไหนเธอบอกจะวัดตัวก่อนไม่ใช่หรอ” ผมค้านเธอ
“ไม่ทัน”
เออ ง่ายดีนะคุณหล่อน
“นายใส่ได้อยู่แล้วล่ะมุคุโร่... บางทีอาจจะใหญ่ไปสำหรับนายก็ได้” เบียคุรันสมทบ
“เอ่อ....”
“มาองมาเอ่ออะไรอีกล่ะ ไปลองชุด” ยูโกะพูดพร้อมส่งชุดนั่นมาให้ผม ...จะให้ใส่จริงง่ะ TOT
ผมมองสายตาของยูโกะ...เอ่อ แม่ฉันยังไม่ดุขนาดนี้เลยนะ
ผมไม่กล้าสู้สายตาโคตรดุของเธอ แล้วรับชุดนั้นมาแต่โดยดี T__________T
....ผมมองตัวเองที่อยู่ในกระจกที่ใส่ชุดราตรีสีขาวฟูฟ่อง... สวย... ไม่ได้ชมตัวเองนะ ผมยังเกือบหลงรักตัวเองเลย...ถึงแม่จะไม่มีหน่มน๊มก็เหอะ =_____=
ผมเปิดม่านลองชุดออก โดยที่เบียคุรันกับยูโกะยืนรออยู่แล้ว
สายตาของเบียคุรันที่ผมผมผุดยิ้มขึ้นเล็กน้อย .... ไอบ้า เขินนะ -///////-
“ก็ใส่ได้หนิ แถมสวยด้วย ^O^” เบียคุรันทำท่าดี๊ด้า
“เออ...สวยดี เอาเป็นว่าไม่ต้องแก้อะไร” ยูโกะมองผมด้วยสายตาตะลึงเล็กน้อย
“จะให้ฉันใส่ชุดนี้...จริงๆหรอ?”
“ใช่ / เออดิ” ยูโกะกับเบียคุรันตอบพร้อมกัน
แง้ TOT
“ต่ะ..แต่ว่า” ผมพยายามจะค้าน
“เอาเป็นว่า นายเหมาะมองเลยมุคุโร่ ^^” เบียคุรันแตะไหล่ผมพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาทางผม....
หัวใจผมถึงกับเต้นระรัว.... ผมว่า ผมคงเลยเถิดกับความรู้สึกที่ผมมีให้เค้า..แบบกู่ไม่กลับแล้วซินะ ....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 100 %
การี๊ดดดดดดดดดด ดด !!! ไรเตอร์ซึ้งอ้า T_________T ความจริง... ไรเตอร์กะจะตัดหางเรื่องนี้ไปแล้ว แต่แบบ เอ้ยยย พูดไม่ออกอะ ตื้นตัน T^T
ขอบคุณม้าก ! สำหรับคอมเมนต์ทุกอันเลยนะค่ะ มันเหมือนเป็นแรงอะ โอยตาย รู้สึกผิดที่จะทิ้งฟิค T________T เอาเป็นว่าไรเตอร์ขอโทษทุกคนแล้วกันน้าา าา
อีกอย่างไรเตอร์ก็ จะสอบอิ้ วันที่ 19เน้ แบบว่ามึนตึบ ม.ต้นขอสอบคงไม่ยากหรอกมั้ง (เห็นสอบออกมาตกเกือบหมด)
เอาเป็นว่า ไรเตอร์จะพยายามอัพให้มาที่สุดน้าา จุ๊บ ๆ
ช่องแฉ !
นี่คือ ... 13 บท T________T !!!! (น้อยโคตร กร๊าก กก)
FARRY' 25
ความคิดเห็น