คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ความทรงจำบทที่ 12 [ 100%]
12
“เจ้า... มีนามว่าอะไร” เบียคุรันส่งสายตาหวานเยิ้มมาทางผม
“จูเลียต...แล้วท่าน ?” ผมตอบแบบเกๆกัง ๆ
เบียคุรันมันจะแกล้งผมรึไง ? ส่งสายตามาแบบนั้น..มันทำให้ใจผมจะหลุดออกมาแล้วรู้มั้ย ?
“คัต !!! นี้นายมาแสดงหรือมาเล่นขายของเนี้ย นี่งานมันใกล้เข้ามาถึงแล้วนะ !” ยูโกะหวีนแตกใส่ผม
ยูโกะ... เพื่อนร่วมชั้นของผมเอง เธอเป็นลูกผู้กกับหนังที่มีชื่อเสียงอะนะ เลยได้เทคนิคดีๆจากพ่อของเธอมาบ้าง เธอจึงกลายมาเป็นผู้กำกับละครเวทีนี้โดยปริยาย ...ซึ่งเธอดุอย่างกะหมา -0-
“ขะ...ขอโทษ” ผม
“พักกันก่อนก็ได้ ๆ อีก 3 วันก็จะถึงวันแสดงแล้วนะ นายช่วยตั้งใจหน่อยซิมุคุโร่” ดูจากน้ำเสียงแล้ว เธออารมณ์เสียจริงๆแหละ -...-
เอ่อ...ความจริงคือ ผมไม่ได้อยากได้บทบ้าบอคอแตกนี้หรอกนะ ให้ผมเป็นต้นไม้ยังจะดีกว่า....
“อ่ะ...อื้ม” แต่ก็ได้แค่ตอบรับไปแบบนี้ T^T
เห้อ.... แล้วผมบ้าอะไรมาตอบรับคำของเคียวโกะได้เนี้ยว่าจะแสดงเป็นจูเลียต บ้าบอมาก ๆ -0-
ฉึบ !
“บรึ๋ย !” ผมอุทานเสียงหลง เพราว่ามาวัคถุเย็นเจี๊ยบมาแนบที่ข้างแก้มของผม
“ฮ่ะ ๆ แหม่ มุคุโร่ นายนี้ตลกดีอะ ^^” เสียงอย่างกวนประสาทแบบนี้มีคนเดียวแหละ.... เบียคุรัน -..-
“หัวเราะอีก -3-“
“อ่า... งอนอยู่หรอ อะ...น้ำแดง ดื่มแล้วจะได้สดชื่นๆ” เบียคุรันยื่นกระป๋องน้ำอัดลมสีแดงมาให้ผม พร้อมกับระบายยิ้มบาง
อ่า.... ไอบ้านี้ฆ่าผมเลยดีกว่ามั้ย ? =////=
“ข่ะ...ขอบคุณ”
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก ..จูเลียต ^^”
“นี่ !” ผมสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยิน คำเรียกตัวแทนผมว่า จูเลียต? !
“ฮ่ะ ๆ อย่างอนซิ ๆ” เบียคุรันทำถ้าหลบ ตอนที่ผมจะตีเค้า ไอบ้า...เล่นแบบนี้ผมเขินนะ
“เอ้า ๆ เลิกเล่นได้แล้ว มาซ้อมเลย ๆ สองคนนั้นอะ” ยูโกะใช้บทที่ถูกม้วนเป็นทรงกระบอกชี้มาทางผมกับเบียคุรัน ที่กำลังจะเกิดสงครามขนาดย่อม ๆในไม่ช้า
ผมของเบียคุรันจึงต้องลุกแยกจากกันแบบไม่มีข้อขัดแย้งใด ๆ = = ขัดจริงๆ แม่คนนี้ เอ๊ะ ? นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี้ย O////O
หรือว่า !!! อาการใจเต้น ตึกตักที่เบียคุรันมาแหย่ผม ยิ้มให้ผม รู้สึกเซงเมื่อมีคนมาคุยกับเบียคุรัน .... นี้เค้าเรียกว่าความรักหรือเปล่านะ ... ? ผมเริ่มจะไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองแล้วซิ ....
ผมมองเบียคุรันที่ทำหน้าเริงร่า เดินไปที่กองซ้อมละคร ....เห้อ นี่เค้าจะล้อเล่นกับความรู้สึกของผมหรือเปล่า ?
2 วันผ่านไป...
งานแสดงก็เข้าใกล้ขึ้นมาทุกที... ซึ่งผม ยังไม่พร้อมกับบท นางเอกเลย = = !
เห้อ... แล้วตอนนี้ผมก็กำลังเดินมาในห้องลองชุด =___= เพื่อที่จะสั่งตัดในวันแสดงอะนะ แต่แปลก ...3วันงานจะมาถึง ชุด ชุดนึ่งมันตัดง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ?
แต่ก็ชั่งเถอะ...ตัวผมเองยังจะเอาไม่รอดเลย =.,=
ผมเดินมาตามทางเรื่อย ๆ ที่ยูโกะนัดเอาไว้ ซึ่งผมมาก่อน 15 นาที ก็อยู่เฉยๆ มันเบื่อนี่นา -3-
ตอนนี้ผมหยุดอยู่หน้าห้องลองของโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว... แต่เดี๋ยว มีคนอยู่ในห้องนี่นา....
“นี่...โคลม ทำไมเธอถึงเมินล่ะ”
เอะ... เสียงเบียคุรันหนิ เค้ามาลองชุดด้วยหรอ ?
“...ฉันจำเป็นต้องทำ”
....โคลม นี่นา เค้าคุยอะไรกันหน่ะ ผมตัดสินใจหยุดยื่นฟังเค้าทั้งสองคุยอยู่ในห้อง
“แต่ มุคุโร่เค้า...”
“ฉันรู้เบียคุรัน ... เค้าเป็นพี่ที่ฉันรักที่สุดเลยนะ”
พี่ ?! ….ผมตกใจกับคำพูดของโคลม... ผมว่าแล้วว่าเธอต้องรู้อะไรเกี่ยวกับผม และเบียคุรันก็เช่นกัน
“แล้วทำไมเธอถึง...”
“ทางผู้ใหญ่... ฉันทำอะไรไม่ได้ เบียคุรัน” โคลมพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
“โอเค... ฉันจะไม่ถามอะไรต่อเธออีกแล้ว”
“...อื่อ”
ผมกำลังช็อกกับสิ่งที่ผมได้ยิน.... ผมกับโคลมเป็นพี่น้องกัน ? แล้วเรื่องผู้ใหญ่อะไรกัน ญาติของผมมีแค่แม่คนเดียวหนิ ทำไม.... ทำไมมีคนอื่นด้วยล่ะ
เสียงเลื่อนประตูออกมา เบียคุรันมองผมอึ้ง ผมก็มองเค้าด้วยสายตาอึ้งๆเช่นกัน .... รวมถึงโคลม
“!!!”
“มุคุโร่...” เบียคุรันถึงกับทำอะไรไม่ถูก
“...ฉ่ะ... ฉันไม่ได้ยินอะไรซักหน่อย” ผมเบือนหน้าหนี “นายมาลองชุดด้วยหรอ เบียคุรัน ?”
“...เอ่อ ฉันขอตัวก่อนนะ” โคลมพยายามที่จะหลบหน้าผมเช่นกัน เธอจึงอาศัยเหตุผมบ่ายเบี่ยง
“โกหก ?” เบียคุรันเลิกคิ้วมาทางผม
“ป่ะ..เปล่า” ผมพยายามจะทำตัวเป็นธรรมชาติที่สุด
เบียคุรันมองหน้าโคลม สลับกับผม พร้อมกับส่งสายตาให้กับโคลม ราวกับว่าปิดบังอะไรผมซักอย่าง... แล้วสิ่งนั้นคืออะไรล่ะ ?
“...”
เบียคุรันมองหน้าโคลม เหงื่อในใบหน้าของเธอผุดขึ้นมาเป็นเม็ด ๆ ....
“เอ่อคือ...”
“... บอกความจริงฉันมาก็ได้โคลม...” ผมมองหน้าโคลม ถึงแม้ว่าผมจะได้ยินคร่าวๆแล้วตะกี้...
“ฉ่ะ...ฉัน” เธออ้ำอึ้งกับการตอบคำถามของผมข้อนี้
“...”
“...คือ ขอโทษนะ...ฉันทำไม่ได้จริง ๆ เพื่อความปลอดภัยของรุ่นพี่ เอง...” เธอพยายามที่จะเลี่ยงคำตอบของผม
“... แต่ ถ้าเป็ความต้องการของฉันเองล่ะ?” ผมมองสองคนตรงหน้าเพื่อที่จะเค้นอดีตของผมให้ได้
มองมองเบียคุรัน ที่กำมือแน่น ... มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรอ ?
โคลมเงยหน้าขึ้นมองสบตากับผม
“.... ฉันเป็นพี่น้องกับรุ่นพี่ค่ะ ...” โคลมมองหน้าผมด้วยสีหน้าตรึงเครียด
ไม่... ไม่จริงน่า
คำตอบของโคลมทำให้ผมถึงกับช็อก... ไม่ ผมต้องยอมรับกับอดีตซิ
“ง่ะ...งั้นหรอ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ เรื่องแค่นี้เอง ... แล้วทำไมตอนฉันเข้าโรงพยาบาล... ไม่มาเยี่ยมเลยล่ะ?” ผมพยายามปั้นหน้ายิ้ม
“..ฉัน ไม่อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้... นะพี่” จู่ ๆ โคลมก็ถลาขึ้นมาโผกอดผม...
อะไรกัน... ผมรู้สึกถึงไปอุ่นที่ถูกส่งผ่านมายังอ้อมกอดนั้น... และคราบน้ำตาที่เปื้อนลงที่สูทตัวนอกของผม... ตอนนี้ผมแถบจะทำอะไรไม่ถูก...
แต่ความจริงของผมไม่ได้มีแค่นี้แน่นอน... เพราะผมต้องการตามหาคนในไดอารี่มากกว่า
ร่างบางเรือนผมสีม่วง มองหญิงสาวร่างบางที่โผกอดเค้าด้วยความคิดถึงในฐานะน้องสาวด้วยอาการที่ร้องให้ฟูมฟาย ... โดยที่ร่างบางนั้นได้คิดถึงอดีตของเค้า ...และคนในไดอารี่... โดยที่เจ้าตัวไม่สังเกตุเลยว่า ร่างสูงที่เดินออกห่างมาเงียบ ๆ ....
“คงไม่นานแล้วซินะมุคุโร่... นายก็คงจะได้รู้ความจริงทุกอย่าง” ร่างสูง บ่นกับตัวเองขณะ ที่เดินออกมาจากร่างบางที่กำลังปลอบน้องสาวของเค้าอยู่นั่นเอง ....
++++++++++++++++++++++++++++ 100%
talk of writer
กร๊ากกกก ก . ไม่น่าเชื่อว่าไรเตอร์จะแต่งนานขนาดนี้ = =''
ขอไขข้อข้องใจนิดนุง = =
จาก : SilverMoonray อะจ้า ที่บอกว่าทำไมเป็นตะคิว ก็เพราะว่าตะกูลของโรมิโอคือชื่อนี้จริงๆค่ะ = w = (ไรเตอร์ไปขดจากวิกิ มา กร๊ากก ก)
ตอนนี้ ก็เทศกาลสอบก็มาเยือนอีกแล้วเนอะ -...- ไรเตอร์โคตรเซงอะ แง่มม ยังไงก็ อ่านหนังสือกันมาก ๆน้าค้าาา XD
FARRY' 25
ความคิดเห็น