คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำบทที่ 1
1
บางสิ่งบางอย่าง ที่ผมพยายามจะลืม แต่มันก็ลืมไม่ได้
บางสิ่งบางอย่างที่ผมอยากจะจำ แต่มันก็จำไม่ได้
แล้วทำไม บางสิ่งบางอย่างทั้งหมดนี้ ถึงต้องเป็นคุณ...เบียคุรัน
เรือนร่างบางนั่งเหม่อบนเตียงในห้องสีเหลี่ยมขาวโพลน ไอแดดอุ่นๆสาดส่องมาทางม่านบางสีฟ้าอ่อน แจกันดอกไม้ที่ดูสดใส...มากที่สุดในห้องนี้ นัยต์ตาสองสีมองไปบรรยากาศนอกหน้าต่าง
ผมเป็นใคร ....
ร่างบางลูบสมุดไดอารี่เล่มขนาดเหมาะมืออย่างช้า ๆ
1ปีก่อน...
“นี้ เบียคุรันอย่าไปจากฉันเลยนะ !” เค้าใช้มือคว้าแขนของร่างสูง
“มุคุโร่ นายอย่ามารั้งฉัน”
“ทำไมล่ะ... เราออกจะรักกันไม่ใช่หรอ?” น้ำใสๆค่อยเอ่อล้นออกจากเบ้าตาของมุคุโร่
“รัก ?”
“..”
“รักงั้นหรอ ?... ขอโทษทีนะ ฉันไม่ใช่คนที่นายฝันหรอก”
เบียคุรันพูดอย่างเฉยชา แขนของมุคุโร่ไม่มีแรงโดยฉับพลัน เค้าค่อยๆปล่อยแขนคู่นั้นออกพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นราวกับต้องเสียคนรักไปจริง ๆ....
ขาสั่นเพร่า ความคิดในหัวประมวลผลไม่ถูก
อะไรกัน... ทำไมล่ะ …
สายตาของเค้ามองร่างสูงค่อยๆเดินจากเค้าไป พร้อมกับผู้หญิงที่เค้าไว้ใจมากที่สุด ...โคลม โดคุโร น้องสาวต่างมาดารที่เค้า รักมากที่สุด ....
ร่างสูงค่อยเดินจากไป .... จากไป อย่างไม่มีทางที่จะหันหลับมา
ไม่นะ ฉันจะปล่อยให้มันเป็นแบนี้ไม่ได้ ...
มุคุโร่ตัดสินใจวิ่งตามสองคนนั้นไป แต่ทว่า....
โครม !!!
รถบรรทุกคันใหญ่พุ่งเข้าชนมุคุโร่อย่างไม่มีท่าทีจะเบรก
พิรุณที่กำลังโปรยลงมาอย่าไม่ขาดสาย ร่างบางนอนจมอยู่ในกองเลือด นัตย์ตาพร่า สมองไม่รับรู้ถึงเรื่องใดๆ นอกจาก ร่างสูง ที่กำลังจะเดินจากเค้าไป...
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ...
เสียงวัดชีพจรดังเป็นจังหวะ ผมมองไปรอบ ๆ ... โรงพยายาบาล ?
“คุณคือญาติของคนไข้ใช่มั้ยครับ ?”
“ค่ะ ดิฉันเป็นแม่ของเค้า...”
“หมอของแสดงความเสียใจด้วยนะครับ.... ถึงเค้ายังไม่ตาย แต่หัวสมองของเค้าได้รับความกระทบกระเทือนรุนแรงมาก... ทำให้ความทรงจำบางส่วนของเค้าหายไป”
“....ค่ะ”
“ทางเราพยายามดีที่สุดแล้ว...”
ผมมองไดอารี่ที่อยู่ในมือ แล้วค่อยๆพลิกมันอย่างช้า ๆ ผมไม่รู้ว่าผมคือใคร แต่ผู้หญิงวัยกลางคนที่บอกว่าเค้าคือแม่ของผม เค้าบอกว่า ผมคือมุคุโร่... ลูกชายของเค้า
ภายในไดอารี่ได้บันทึกเรื่องราวต่างๆของผม กับผู้ชายคนนึ่ง... น่าตลก ในไดอารี่เล่มนี้ไม่ได้บอกเลยว่าเค้าคนนั้นคือใคร .... เขียนแต่เพียงว่า เค้ากับผมรักกันมาก... มากจน ... จน....
“โอยยย ย !”
ผมกุมศีรษะตัวเอง หัวผมแทบจะระเบิดที่คิดถึงเรื่องผู้ชายคนนี้ อะไรกัน ...
“มุคุโร่ เรียกหมอมั้ย? ”
แม่ของผมลูบหัวผมเบา ๆอย่างเป็นห่วง
“ม่ะ...ไม่เป็นไรครับ ผมแค่คิดอะไรมากไปหน่อย”
“นั่มันก็ 1 ปีมาแล้วนะ... อย่าไปคิดเรื่องความหลังมากเลย ลูกนอนพักเถอะ...”
“ครับ ...”
ผมค่อยๆดึงผ้าห่ม ขึ้นมาเพื่อที่จะนอนตามคำของผู้หญิงคนนี้ .... ก็เค้าคือคนที่ผมไว้ใจมากที่สุดแล้วในตอนนี้ แต่เค้าไม่เคยเล่าให้ผมฟังเลยว่าทำไมผมถึงความจำเสื่อม .... เพียงแต่เค้ามอบไดอารี่เล่มนี่ให้ผมเพียงเล่มเดียว
แล้วทำไมผมถึงความจำเสื่อมล่ะ...
เพราะผู้ชายในไดอารี่เล่มนี่หรือเปล่า ?
1 ปีมานี่ ผมจำอะไรไม่ได้เลย ...
และผมก็ยังไม่แน่ใจ ว่าผมคือ...มุคุโร่จริงๆหรือเปล่า ….
“อย่าคิดมากเลยนะ... แม่จะอยู่ข้างๆลูกเอง” หล่อนลูบหัวของผมข้าๆ
..................................
..........
...
.
“รักงั้นหรอ ?... ขอโทษทีนะ ฉันไม่ใช่คนที่นายฝันหรอก”
“เฮือก !!!”
ผมสะดุ้งตื่นจากฝัน เหอะ...ฝันอะไรประหลาดๆอีกแล้ว ผมฝันถึงประโยคนี้หลายครั้งมาก... แต่ผมกลับนึกไม่ได้เลยว่า ใครเป็นคนพูดกลับผม
ผมเหลือบไปมองงนาฬิกาสีขาว
.... อ่า ตี 2 หรอ
ผมค่อยๆลุกออกจากเตียง เพื่อที่จะเข้าห้องน้ำ
ผมหันไปมองในกระจกบานใหญ่ เหอะ.... ผมเห็นหน้าตาเอง แต่กลับจำไม่ได้ว่าตัวเองคือใคร อนาถใจสิ้นดี ....
“หึ...”
ผมหัวเราะตัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะทำธุระเสร็จ
เมื่อไหร่ผมจะจำตัวเองได้ซะที....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น