คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ch1. สวัสดีครับ ผมคลอรีน
“คุณหนูครับ ดีแล้วหรอครับที่ย้ายมาเรียนที่ต่างจังหวัดแบบนี้” เอวิสคนรับใช้ของผมที่หลังอยู่เบาะคนขับรถพูดขึ้นขณะขับรถ
“แล้วมันมีตัวเลือกอื่นให้ฉันหรือไงห้ะ? อย่าพูดได้ปะ ยิ่งฟังละ’รมณ์เสีย”
“คุณหนูก็น่าจะลองไปคุยกับนายท่านดีๆนะครับ เพราะว่าที่นี่ผมดูแล้ว...” เอวิสมองข้างทางที่รถกำลังวิ่งผ่าน “เหมือนจะไม่ค่อยอำนวยความสะดวกให้กับคุณหนูซักท่าไหร่นะครับ”
“...บอกว่าอย่าพูดไง“
“...ขอโทษครับ”
“เออดี หุบปากละขับรถต่อไปเถอะ”
ผมมองข้างทางไปแล้วมีแต่ ป่า ป่า และก็ป่า …. พร้อมกับหน้าจอทัชสกีนที่แสดงคลื่นสัญญาณลดลงเรื่อยๆ
.... แล้วมันจะมี 3G ให้ฉันอัพไอจีมั้ยละเนี้ย แง้!!!
1
สวัสดี ผม คลอรีน
รถถูกขับเข้ามาในโรงเรียนผ่านรั้วเหล็กไสตล์กอธิก ก่อนที่เอวิสจะขับตรงมาเรื่อยๆ จอดอยู่ที่หน้าหอพักชายของโรงเรียนนี้
ผมมองสำรวจโรงเรียนรอบๆ นี่ตูหลุดมาให้ยุคกรุงโรมันยังไม่แตกหรอวะเนี้ย .... ทำไมต้องโรงเรียนต้องทำอะไรดูอลังกาลเวอร์แบบนี้
ผมลงมาจากรถก่อนที่เอวิสจะจัดการสัมภาระของผมเข้าไปในหอ คือยังดีหละ... อารมรณ์โรงเรียนนี้มันเหมือนกับในหนังแวมไพร์ ยังไงก็ไม่รู้ โรงเรียนสไลต์ยุโรปที่อยู่ในหุบเขา =___=
มาแนะนำตัวกันก่อนดีกว่า ผมชื่อ คลอรีน แฮโลเจน ฮะ อายุ 16 ปี คือมันเกิดความผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย ที่พ่อของผมเตะโด่งให้ผมมาเรียนในที่ลึกลับแบบนี้!! จริงๆก็ไม่ใช่ไร แค่ผมไปกุ๊กกิ๊กกับแฟนคนอื่น แล้วพอดีมันดันเป็นนักเลงหน่ะซิ คุณป่าป๊าสุดที่รัก(?) เลยส่งผมมาเรียนที่ไกลโพ้นแบบนี้ ก็ทำไงได้ละ คนมันเสน่ห์แรงหนิ
แต่อาจจะเป็นโรคจิตของผมก็ได้ เพราะว่าเสปกของผมเป็นพวกคนมีแฟนแล้ว J
เอ่อ... ต..แต่ ยัยพวกนั่นที่มีแฟนแล้วก็มาติดผมเองหนิ เท่ากับผมไม่ผิดนะ
คนมันฮอต ก็ขอบริหารเสน่ห์นิดนึงซิ โถ่
....แต่พอพ่อส่งมาเรียนโรงเรียนประจำชายล้วนแบบนี้ เพื่อดัดสเปกแย่ๆ(?)ของผม
ผมก็ต้องจำใจ(?) หยุดเรื่องพวกนี้ เพราะผมก็ไม่อยากเป็นคลอลีนน้อยในเหมืองทองหรอกนะ =_=
“คุณหนูครับ ผมจัดการเรื่องหอให้แล้วนะครับ นี่หัวหน้าหอที่นี่ครับ” เอวิสเดินออกจากหอพักชายก่อนที่จะแนะนำคนข้างๆให้ผม
“หวัดดี ฉันซี ^^ อยู่ม.6 ฉันเป็นหัวหน้าหอที่นี่” หัวหน้าหอที่ชื่อซีส่งยิ้มมาให้ผม ...ว่าแต่ทำไมมันตัวสูงอย่างงี้ฟร่ะ ขายาวเป็นบ้า แถมหน้าตาดีอีก (ถึงจะนายกว่าผมก็เหอะ -3- ) เกรงใจส่วนสูง 167 ของกรูนิดนึงดิ
“ผมคลอรีนครับ”
“อยู่ม.5ซินะ เอาละ ยังไงเดี๋ยวฉันพานายไปที่ห้องก่อนแล้วกัน แล้วจะพาไปหาครูประจำชั้นนะ” ซียิ้มให้เอวิส “ผู้ปกครองจะกลับบ้านเลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวทางนี้ผมดูแลเอง”
“อ๋อ ... ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ คุณหนูครับ เดี๋ยววันอาทิตย์หน้าผมมารับนะครับ”
“อืม โอเค” ผมบอกเอวิส ก่อนที่เอวิสจะโค้งให้ผมเบาๆแล้วขับรถออกจากประตูโรงเรียนไป
“แปลกนะที่มีนักเรียนใหม่มาเรียนมาเรียนกลางเทอมแบบนี้” หัวหน้าหอชวนผมคุยระหว่างทางที่ผมจะไปดูห้องใหม่ของผม
“อ่อ... พอดีมีเรื่องที่โรงเรียนเก่านิดหน่อยหนะครับ =_=”
“ฮ่ะๆ งั้นหรอ ฉันจะไม่ถามหรอกนะ เพราะดูเหมือนนายจะไม่อยากเล่าซักเท่าไหร่ แต่ยังไงถ้ามีปัญหาอะไรก็เรียกได้ตลอดเลยนะ^_^”
“ขอบคุณมากนะครับ” ทำไมถึงเป็นคนดีอย่างงี้วะ แถมหล่อด้วย สงสารสาวๆในเมืองจริงๆ ที่ไม่รู้ว่ามีคนหล่อปานสมบัติของประเทศอยู่กลางโรงเรียนไสตล์ผีสิงกลางหุบเขาแบบนี้ =___= (แต่ผมหล่อกว่า จริงๆนะ!!)
“รู้สึกนายจะต้องอยู่รูมเมทกับคนที่ชื่อฟรานนะ โชคดีที่หมอนั่นเรียนอยู่ห้องดียวกันกับนายด้วย”
เดี๋ยว........ อยู่กับนี่คือ...? ยังไงนะ
“เดี๋ยวนะฮะ... หมายถึง? ผมไม่ได้อยู่คนเดียวหรอครับ”
“ฮะๆๆ นายนี่ตลกดีนะ โรงเรียนนี้มีเด็กตั้งพันกว่าคน หอที่นี่มันแค่ 4 ตึกเอง”
เอาจริงปะเนี้ย !.
ไม่นะไม่ นี่ คุณหนูครอลีนต้องไปอาศัยอยู่ในห้องแคบๆกับใครก็ไม่รู้เนี้ยนะ ไม่ๆๆ ไม่เอาๆๆๆ T[]T
“ล...แล้วพอจะมีห้องว่างอีกหรือเปล่าครับ?”
“นายเล่นย้ายมากลางเทอมแบบนี้ มีห้องที่ขาดรูมเมทอยู่ก็ถือว่าโชคดีแล้วนะ 5555” พี่ซีหัวเราะให้ผม “แถมปลายปียังมีกีฬาสีระหว่างหอด้วยนะรู้เปล่า ดีนะที่นายย้ายมาก่อนงานกีฬาระหว่างหอ ไม่งั้นคงพลาดเรื่องสนุกไปแน่ๆ”
เอ่อ เดี๋ยว คืออย่าเพิ่งไปโฟกัสเรื่องงานกีฬาสีได้ปะ ขอโฟกัสเรื่องที่ตูต้องไปอยู่กับคนอื่นนิดนึง
นี่ฉันเป็นถึงคุณหนูคลอรีน เลยนะโวยยย =[]=!!!
“เอาหละ ถึงห้องของนายละ ฟรานก็คงไม่อยู่ในห้องหรอก คงติดอยู่ชมรมอยู่ ยังไง เดี๋ยว นายจัดของเสร็จแล้วไปเรียกฉันที่ข้างล่างตรงล็อบบี้ละกัน เดี๋ยวฉันจะพาไปหาครูประจำชั้น”
ฮือออ เอาจริงเด้ T___T ฉันต้องไปอยู่กับใครก็ไม่รู้เนี้ยนะ !!!
เอวิสสสส พาฉันกลับบ้านที่ ฉันอยากคุยกับป่าป๊าเดี๋ยวเน้ T[]T
พี่ซีเปิดประตูด้วยกุญแจสำรองของหอ สัมภาระของผมถูกวางอยู่แล้วบนเตียงริมหน้าต่าง ผมเหลือบหันไปมองอีกเตียงนึง ข้างๆมีโต๊ะหนังสือที่มีหนังสืออ่านยากๆ พวกไอคิวสูงๆอ่านกัน วางอยู่บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ 1 ตั้ง
สงสัยฟรานอะไรเนี้ยต้องเป็นเด็กบ้าเรียนแหงๆ
ผมหยิบสมาทโฟนขึ้นมาหวังว่าจะมีสัญญาณ 3G ให้ผมได้อัพสเตตัสไปให้สาวๆที่โรงเรียนเก่าบ้าง
.... แต่พอผมเห็นก็ได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง J
‘เขตปลอดสัญญาโทรศัพท์’
อืม จ้า.....
“อ้อ ลืมบอก ที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์หรอกนะคลอรีน ยังไงนายจักของเสร็จก็มาเรียกฉันนะ เดี๋ยวจะได้พาไปหาครูประจำชั้น งั้นเดี๋ยวขอตัวก่อนละกันนะ ^__^”
แล้วพี่ซีก็เดินจากไป....
นี่มันโรงเรียนหรือคุกว่ะเนี้ย !!!!!!
ต้องติดต่อกับเอวิสให้ได้ ! ผมจะไม่ยอมอยู่ที่นี้เด็ดขาด!!!
เอาหวะ ยังไงห้องนี้มันก็ต้องมีสัญญาณสักขีดแหละ!!
ผมเดินวนไปวนมองอยู่ในห้อง แต่ความพยายามเท่ากับศูนย์ =___= แมร่ม ตูขอแค่ขีดเดียวเหอะ
....หรือต้องขึ้นไปที่สูงๆวะ
เพื่ออิสรภาพของคลอรีน… คลอรีนทำได้!
ผมลากเก้าอี้ไม้ที่อยู่ข้างๆโต๊ะหนังสือของฟรานออกมาก่อนที่จะปีนขึ้นไปหาสัญญาณ ขอให้มีเถอะได้โปรดTwT
‘แถบสัญญาณขึ้นมา 1 ขีด’.
เห้ย!!! เจอแล้ว โอ้ย สวรรค์ ว่าแต่... ทำไมท่ามันเสี่ยงตกเก้าอีงี้ว้ะเนี้ย !! โอยย แต่เอาเถอะ กดโปรหาเอวิสก่อน
ขณะที่ผมกำลังกดหาเบอร์เอวิสนั้นเอง..... โทรศัพท์ที่น่ารักของผมมันก็ขึ้นว่า
‘ปลอดเขตสัญญาณ’
เชี่ยยยยย !!!
ผมเขย่งเท้าสูงขึ้นอีก สัญญาณมันขึ้นมาอีกขีดแล้ว ผมไม่รอดช้ารีบกดโทรหาเอวิสด่วนๆ
‘แอ๊ดดดดด!!!~’
ผมเหลือบไปมองคนที่เปิดปะตูเข้ามา .....แต่ทันใดนั้นเอง
“เฮ้ย! ระวัง!!” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูพูดขึ้นก่อนที่จะวิ่งเข้ามาหาผม
ขาของผมลื่นปรื้ด ... อ่า... ชิหายละตรู
ปั้ก !!!!
“โอ้ยยยยยย!!!!!”
“นายเป็นอะไรมั้ย!?” ผู้ชายร่างสูงกรู่เข้ามาหาผมก่อนที่จะค่อยพยุงผมไปที่เตียง
“เจ็บดิวะ ถามได้ นายจะตะโกนให้ฉันตกใจทำไมเนี้ย!!”
“ข...ขอโทษ”
“โอ้ย.... บวมเลย” ผมมองข้อเท้าที่ขึ้นเขียวๆ ร้อยวันพันปี ผมไม่เคยมีแผลเลยนะ!!!
“มาเดี๋ยวฉันทำแผลให้” พูดจบหมอนี่ก็ดึงข้อเท้าของผมไปพากไว้ที่ตักของหมอนี่ที่นั่นอยู่ข้างๆ ก่อนที่จะหยิบกล่องยาบนหัวเตียงของเขาแล้วเอามาค่อยๆนวดให้ผม
“โอ้ย ไอบ้า เบาๆดิวะ!”
“ทนนิดนึงหน่า....”
ผมกัดฟันอยู่เงียบๆ เพราะว่ามันปวดเนี้ยอะดิ ผมมองคนตรงหน้า เรือนผมสีเข้มที่ปล่อยให้ยาวปรกหน้าปรกตา มองหน้าไม่ค่อยชัดเลยอะ แต่รูปร่างสูงเวอร์เอาเป็นว่าหุ่นดีอะ ... คิดว่าพี่ซีหัวหน้าหอว่าใหญ่แล้วนะ... หมอนี่ตัวสูงกว่าอีกแหะ
“นายคือคลอรีนใช่มั้ย?” จู่ๆหมอนี่ก็พูดขึ้นล้วส่งสายตามาทางผม
“อ...อืม ใช่ นายคงเป็น ฟราน?” ตกใจหมด จู่ๆก็ดันมาสบตากันอย่างงี้ -///-
...เดี๋ยว ละทำไมตูต้องเขินด้วยเนี้ย
ว่าแต่มองใกล้แบบนี้ตาหมอนั่นเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆด้วยนี่หว่า เท่ห์ดีอะ จมูกก็เป็นสัน.... จัดว่าหล่อเลยแหะ ขัดใจอย่างเดียว... กัยทรงผมมันนี่แหละ
“ใช่แล้วละ ฉันฟราน ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันดีใจมากเลยที่จะมีเพื่อนมาอยู่ในห้องนี้ซะที ^_^” ฟรานส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ผมก่อนที่จะบรรจงใช้ผ้าอิลาสติกพันข้อเท้าให้ผม
“อ่า...อืม” -////-
“แล้วทำไมนายต้องไปยืนอะไรที่สูงๆด้วยละมันอันตรายรู้มั้ย”
“ก็...ว่าจะหาสัญญาณโทรศัพท์ซะหน่อยอะ”
“ฮะๆ หาไปก็ไม่มีหรอก จะโทรหาคนที่บ้านหรอ ทำไมไม่ใช้โทรศัพท์ที่หอข้างล่างละ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้”
อ่าว.... มันมีด้วยหรอ แล้วความพยายามของตูเรียกว่าไรละ =___=
ฟรานบรรจงพันผ้าให้ผมจนเสร็จก่อนที่จะลุกไปเก็บกล่องปฐมพยาบาลบนหัวเตียง
“เดินไหวมั้ย?”
“ไหว แค่นี้กระจอกหน่า” ผมยิ้มแหย่ ก่อนที่จะลุกออกจากเตียง
โอ้ยยยยยยยยยย เชี่ย เจ็บ แง้งงงงง
“ไหวจริงปะเนี้ย หน้านายดูไม่โอเคนะ”
“ห...ไหวดิ ส..บาย” สบายกับผีไรละ สาส T[]T
“นาย... ไปหาครูประจำชั้นมาแล้วหรือยังเนี้ย?” ฟรามองผมที่มีผมยาวปรกหน้าปรกตาเขาอย่างงั้น
“ยังเลยอะ ว่ากำลังจะไปอยู่ กะจัดของให้เสร็จก่อน”
“อืม...งั้นเอางี้ นายอยู่ในห้องไปเลยนะ เดี๋ยวฉันเอาเอกสารของนายไปให้อาจารย์เอง”
“เอ้ยไม่เป็นไรก็ได้ๆๆ ฉันเดินไหวหน่า”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันไปทำให้เอง.... ยิ่งเดินมามันยิ่งไม่หายนะ เดี๋ยวฉันไปทำเรื่องให้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อีกอย่างนายก็อยู่ห้องเดียวกันกับฉันด้วย”
..... เพิ่งเคยเจอคนใจดีอย่างงี้ครั้งแรกเลยแหะ
“อ่า...จะดีหรอ”
“ดีซิ งั้นเดี๋ยวฉันมา นายจัดของไปเถอะ เดี๋ยว 5 โมงจะได้ลงไปทานอาหารเย็นข้างล่างพร้อมกันด้วย^^” พูดจบฟรานเซียนก็ยิ้มบางๆให้กับผม ก่อนที่จะเดินออกจากประตูไป
....ใจดีสุดๆไปเลยแหะ
แถมยังยิ้มสวยสุดๆด้วย... -//-
ว่าแต่.... ตูจะพลอยหน้าแดงทำไมละเนี้ย!!!!
เสียลุกเพลย์บอยในเมืองหมด =[]=!!!
.
.
.
“เห๋?! ไปทำอิท่าไหนละคลอรีนถึงได้ล้มแบบนั้น” พี่ซีหัวหน้าหอทำหน้าตกใจมาที่ผม
“อ่อ... เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยหน่ะครับ ไม่เป็นไรแล้ว”
“เดินไหวหรือเปล่าเนี้ย จะเดินไปหาอาจารย์ประจำชั้นไหวมั้ย?”
“อ่อ พอดีฟรานไปทำให้เรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้คงนี่จะเดินมาทานข้าวที่หออยู่นะครับ” ผมมองนาฬิกา นี่มันจะ 6 โมงแล้วนะ หมอนั่นไปไหนของเขาเนี่ย
“อ่อ...งั้นหรอ โอเคๆๆ งั้นนายมาทานข้าวก่อนเถอะ จะ6โมงแล้ว เดี๋ยวครัวปิดก่อน” พี่ซีพูดก่อนที่จะเดินนำผมไปที่โรงอาหารของหอ
“เอ้อ ว่าแต่โทรศัพท์ของหออยู่ทางไหนหรอครับหัวหน้าหอ ผมจะโทรหาครอบครัวนิดหน่อย” เอวิส ผมต้องโทรหาเอวิส T_T
“สุดทางเดินด้านซ้ายมืออะ ยังไงเดี๋ยวฉันขอไปกินข้าวก่อนนะ”
“โอเค ขอบคุณครับ” พูดจบ พี่ซีก็เดินไปกับกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่ม ผมค่อยๆลาก(?)สังขารตัวเองไปสุดทางเดินทางซ้ายมือเพื่อที่จะโทรหาเอวิส ให้ติดต่อขอคุยกับพ่อด่วนๆ ไม่เอาแล้วว อยากกลับบ้านนน T___T
ผมเดินไปถึงโต๊ะโทรศัพท์ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นฟรานยืนอยู่นอกหน้าต่างกับเด็กผู้ชายคนนึง ดูเหมือนจะตัวเล็กกว่าผมอีกแหะ..... ว่าแต่ฟรานมันถือกองงานอะไรมาเต็มตัวอีกละนั่นหนะ O_o
ฟรานยิ้มให้เด็กคนนั้นก่อนที่จะลูบหัวของเขาเบาๆ ....
....ท่าทีน่าขกลุกนั่นมันอะไรกันเนี้ย -___-
ยังไงก็ชั่ง ขอโทรหาเอวิสก่อนละกัน
(ฮัลโหลครับ)
“เอวิส!!!!”
(คุณหนู ! โทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ)
“ฉันขอสายพ่อด่วนๆเลย!!!”
(อ...เอ่อ ตอนนี้คุณท่านติดคุยงานอยู่หนะครับ)
“ฉันบอกว่า....เดี๋ยวนี้ไง!!!”
(ครับๆๆๆ ซักครู่นะครับ)
ผมยืนรอสายพ่อก่อนจะจิ๊ปากไม่พอใจแรง
(ฮัลโหลว่าไงลูกรัก สบายดีมั้ย โรงเรียนเป็นไงบ้างโทรมาหาป่ะป๊าแบบนี้) พ่อส่งเสียงหวานมาตามสายโทรศัพท์ ...นี่กะยั่วโมโหกันใช่มั้ยเนี้ย!!!
“พ่อ~ คลอรีนไม่อยากเรียนที่นี่อะ คลอรีนอยากกลับบ้าน คลอรีนกลับไปจะเป็นเด็กดี คลอรีนสัญญาT___T”
(มาทำเป็นเสียงอ้อน โถ่....ลูก พ่อเป็นพ่อแกนะ ไม่ต้องประจบแบบนี้ก็ได้)
“รู้ทัน..... พ่อ รีนไม่อยากเรียนที่นี่ รีนอยากกลับบ้าน แง้”
(.....พ่อจ่ายค่าเทอมเพื่อที่จะตัดวงจรอุบาจเพื่อนๆกับสาวๆ ของแกด้วยค่าเทอม 300,000 เลยนะ!)
“ป๊า!!! T___T”
(ไม่มีทาง เอาให้จบม.5 นี่ไปก่อน ถ้าแกแสดงให้เห็นว่าแกทำตัวดีขึ้น หาเพื่อนดีๆให้ฉันเห็นสักคน แล้วฉันจะรับไว้พิจาณา โอเคนะ จุ๊บๆ รักลูกจ้ะ อิอิ)
....แล้วพ่อก็ตัดสายไป....
ให้ตายซิ !!
จบม.5 ??? พร้อมกับหาเพื่อนดีๆ 1 คน
แล้วจะไปหาเพื่อนจริงใจแบบนั้นที่ไหนกันละวะเนี้ยยยยย!!!
“คลอรีน นายยังไม่ได้กินข้าวหรอ?” เสียงดังขึ้นจากข้างหลังผม
“อ้าว...ฟราน เดี๋ยวกำลังจะไปอะ นี่นายถืออะไรมาเยอะแยะละเนี้ย” ผมมองเอกสารที่อยู่ในมือของฟราน
“อ...อ่อ งานของรุ่นน้องอะ เขาฝากทำ”
“โห่ เยอะขนาดนี้เลยหรอเนี้ย นายรับจ้างทำการบ้านด้วยหรอ ดีอะ”
“เปล่าๆ ไม่ได้รับจ้าง แค่เอามาทำให้เฉยๆ”
หื้ม?..... นี่ตูฟังผิดไปปะวะ
เอามาทำให้เฉยๆ?? ......
มันมีคนที่ดีมีจิตใจงดงามอย่างงี้อยู่ด้วยหรอฟร่ะ=[]=!!!!
“เห้ย ถามจริง นายทำให้ฟรีๆเนี้ยนะ???”
“ฮะๆ ใช่ๆ นี่ก็จะครัวก็จะปิดแล้ว นายรีบไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปบนห้องแล้ว”
“อ่อ...โอเคๆ” ผมพูดจบฟรานก็เดินขึ้นบันไดไปบนห้อง
ว่าแต่หมอนั่นกินข้าวหรือยังวะ? ... เหมือนจะถือกองหนังสือตั้งแต่ที่เรามองไปนอกหน้าต่างแล้วหนิหว่า...
.
.... แอบจิ้กไปฝากหมอนั่นคงไม่มีใครว่าหรอกมั้ง
.
.
.
“โอยยย....” ผมอุทานเบาๆ หลังจากลากตัวเองขึ้นมาถึงชั้นห้องของผมได้ ด้วยอาการเจ็บขา และเจ็บใจจากพ่อที่ไม่ยอมให้ผมกลับบ้าน!!!! แง้
ผมเดินไปเรื่อยๆพร้อมกับแซนวิส 1 ชิ้นในมือ
ผมเปิดประตูห้องก่อนที่จะเจอฟรานนั่งพลอยหลับอยู่บนโต๊ะหน้าสือพร้อมกับการบ้านที่วางแผ่อยู่บนโต๊ะ ผมเดินเข้าไปมองหน้าของฟรานใกล้ๆ
ทำไมนายถึงเป็นคนใจดีขนาดนี้กันนะ อย่าหวังว่าเพื่อนในเมืองของผมจะทำแบบนี้เลย ถ้าวันไหนไม่ไปเที่ยวกับพวกมันก็เลิกคบไปแล้ว
ผมยืมจองหน้าฟราน สังเกตุขนตาที่ยาวเป็นแพของเขา เปลือกตาของเขาค่อยๆเปิดขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลของเขากับผมสบกัน ฟรานส่งยิ้มหวานก่อนที่จะลุกออกจากโต๊ะหนังสือ
O////O
ผมหลบสายตาออก ด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก
“น... นายกินข้าวมาหรือยัง ” พยายามหาเรื่องกลบเกลือนซิๆๆๆ ไอบ้ารีนนน แกจะหน้าแดงทำไมวะ ...... -////- ตั้งสติๆๆๆ
“...ทำไมหรอ?” ฟรานสบตากับผม
“อ...อืม ก็คิดว่านายคงยังไมได้กินอะไร กลับมาถึงหอก็เล่นขึ้นห้องไปเลยแบบนั้น ฉันมีแซนวิส แต่ถ้าไม่หิวก็ไม่ต้องกินก็ได้นะ ฉันเป็นพวกชอบกินดึกอยู่แล้ว แต่ถ้าอยากกินก็กินเลยนะ ฉันไม่ว่าถ้านายอยากจะกิน เพราะไม่รู้ว่าวันนี้จะตื่นมากลางดึกหรือเปล่า ถ้าไม่ตื่นก็ดีไป แต่นานๆทีจะตื่....”
“ขอบใจนะ” ฟรานส่งยิ้มมาให้ผม
“ก...ก็แค่ตอบแทนที่นายเอาเอกสารไปให้ครู” ผมพยายามหลบยิ้มของคนตรงหน้า ก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วหันหน้าไปฝังกำแพง
ตั้งสติซิคลอรีน ตั้งสติ!!!
เอ็งแมนทั้งแท่งนะโว้ยยยย ไอคลอรีนนนน
อย่าใจเต้นซิโว้ยยยย
=///////////=
------------------------------------------------------------------- 100% --------------------
ความคิดเห็น