Hello Stranger ยินดีที่ไม่รู้จัก

“ตามตื้ออะไรกูนักหนาวะ น่ารำคาญ”

“ก็แค่อยากรู้จักมึง”

“อยากรู้จักกู?” เขาทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ผมพูด เขาหัวเราะในลำคออย่างหยันๆ ก่อนจะตวาดใส่ “เหอะ ใครๆ ก็พูดถึงกู อยากรู้จักก็ไปถามจากคนพวกนั้นสิวะ !”

“เอ้า !” ผมพยายามนับเลขช้าๆ ในใจ หวังว่าใจผมจะเย็นลงบ้าง ใครจะไปชอบให้คนที่ไม่รู้จักมายืนตะคอกใส่หน้าตัวเองวะ “กูไม่ได้อยากรู้จักมึงจากขี้ปากของใคร กูอยากรู้จากตัวมึงเองมากกว่า”

“มึงนี่ก็ตลกดีเนอะ” เสียงที่เคยแข็งกร้าว อ่อนลงอย่างเห็นชัด แต่คำพูดของมันไม่ได้ทำให้ผมยิ้มได้เลยสักนิด -_-

“เอ้า !” ผมขมวดคิ้วยุ่งจ้องใบหน้าที่ถูกระบายด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็น

“…แต่กูชอบ”

“!!”

            “ฮึก…มึงทำอย่างนี้ได้ยังไงวะ ! มึง…ฮึก…” คนตัวเล็กตรงหน้าพูดอย่างทุลักทุเล เขาต้องค่อยเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่หยุด ผมมองอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ

            “กูทำอะไร?”

            “มึง…” เจ้าของเสียงสั่นๆ กัดเม้มริมฝีปากตัวเองจนบวมเจ่อ ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่พูดออกมาซะที

            “…” ผมมองมันด้วยสายตานิ่ง ไม่ใช่ว่าน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั่นจะไม่ทำให้ผมรู้สึกอะไรหรอกนะ เพียงแต่ว่าผมยังไม่เข้าใจเหตุผลที่มันร้องไห้ชัดเจนนัก

            “…คอยขัดขวางทุกคนที่กูชอบ…ฮื่อๆ ละ แล้วยังมีหน้ามาปลอบกูอีก แม่ง” เสียงอันสั่นเครือพยายามพูดต่อ แต่ผมไม่อยากฟังแล้วว่ะ ผมอยากดึงมันเข้ามากอดมากๆ แต่มันกลับถอยห่างหนีจากผม คงโดนมันเกลียดเข้าแล้วสิ เหอะ สมเพชตัวเองชิบ

            “ขอโทษ…”

            “ชอบมากรึไงที่เห็นกูเจ็บ ! ชอบมากหรอที่เห็นร้องไห้น่ะ มึงตอบสิ !!” มันกระชากเสื้อผมอย่างแรงราวกับกำลังคลั่ง ก่อนจะผลักผมสุดแรงจนเซถอยหลังออกมา

            “ใช่ กูชอบ” ผมมองหน้ามันตรงๆ สีหน้ามันอึ้งไปเลยที่ได้ยินผมยอมรับออกไปแบบนั้น “ขอโทษทีว่ะ กูชอบที่เห็นมึงเจ็บปวด ทุกครั้งที่มึงร้องไห้ เพราะเวลามึงเจ็บปวด ตอนที่มึงร้องไห้ ไม่ว่าเมื่อไหร่มึงก็จะมาหา…กู”

            “…” อีกฝ่ายนิ่งเงียบ หวังว่าจะเข้าใจความหมายจริงๆ ที่ต้องการจะสื่อออกไปนะ “กูเคยคิดว่ากูรู้จักมึงดีแล้วนะ คิดว่าเราสนิทกันมาก เข้าใจกันทุกอย่าง แต่จริงๆ มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสินะ” มันแค่นหัวเราะ ก่อนจะพูดต่อ “จริงๆ แล้ว…เราไม่รู้จักกันเลยนี่หว่า”

            “มึงกำลังเข้าใจกูผิดอยู่นะเว้ย !”

            “ยินดีที่ไม่รู้จัก คนแปลกหน้า” พูดจบ มันก็เดินหันหลังจากไป โดยไม่รอฟังสิ่งที่ผมกำลังจะอธิบายเลยสักนิด

            “อ้ะ !” ผมรู้สึกถึงแรงเหวี่ยงที่ข้อมือ เพราะเหมือนกับว่ามีคนมาจับแล้วกระชากผมกลับ ทั้งๆ ที่กำลังจะข้ามถนนแท้ๆ

            “เชี่ย !” เพราะโดนกระชากอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมเลยเซไปชนแผงอกของคนที่กระชากผมอย่างจัง

            บรื้นนนนน ~!

            “เหวออออ !” รถที่วิ่งผ่านมาบนถนนด้วยความเร็ว ทำให้ผมรู้สึกขอบคุณคนที่ช่วยดึงตัวผมกลับมาอย่างมาก

            “ระวังหน่อยดิวะ” ใบหน้าหล่อๆ เอ่ยดุอย่างไม่จริงจังนัก เขาใช้แขนแกร่งข้างหนึ่งรั้งตัวผมเอาไว้ให้ลงไปนอนกองกับพื้น หรือวิ่งเข้าไปให้รถชนกลางถนนแบบเมื่อกี้

            “เอ่อ…ขอบคุณครับ” ดูจากหน้าตาและท่าทางแล้ว คงจะเป็นรุ่นเดียวกันล่ะนะ

            “ข้ามถนนไม่เป็นรึไง”

            “อ่า…ฮ่ะๆ” ผมยิ้มแห้งให้อีกฝ่ายอย่างอายๆ ยอมรับครับว่าถูกเลี้ยงดูมาอย่างกับไข่ในหิน ไม่เคยต้องมาเจออะไรแบบนี้สักเท่าไหร่ อยากไปไหนก็มีคนขับรถไปส่ง อยากได้อะไรก็มีคนไปซื้อมาให้ แต่นี่ก็จะขึ้นมหาวิทยาลัยครอบครัวจึงไม่ปล่อยให้ผมทำตัวแบบนี้อีกต่อไปน่ะสิ

            “เฮ้อ งั้นมานี่” ไม่พูดเปล่าเขายังเอื้อมมือมาจับมือของผมไว้ด้วย แล้วจึงค่อยเดินนำผมข้ามถนนไปด้วยกัน

            พอมาถึงอีกฟากหนึ่งของถนน ร่างสูงก็หันมาเลิกคิ้วมองผม คงอยากให้ขอบคุณล่ะมั้ง

            “ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ ^^;;”

            “ต้องข้ามถนนที่นี่ประจำเลยรึเปล่า”

            “อ่า…ใช่ มีอะไรหรอ”

            “งั้นพรุ่งนี้เจอกัน”

            “ห้ะ?”

            ไม่ทันจะได้ถามข้อสงสัยอะไรเลย ร่างสูงเดินหนีหายไปซะแล้วสิ…