สารภาพ...ความในใจ

ลำดับตอนที่ #4 : สารภาพ...ความในใจ

+++ตอนที่ 4  เรื่องสารภาพ...ความในใจ+++

~Confession~

*~*~*~*~*~*~*~*~*



หลังจากที่เขาแลธอทั้งสองทานอาหารกันอย่างเสร็จ  คิมผู้ซึ้งเป็นคนพามิกไปทานข้าวก็ต้องพามิกกลับบ้านด้วยอีกต่อนึง

“ บ๊าย.....บาย....คิม”  มิกพูดก่อนที่จะลงจากรถของคิมและเดินไปที่หน้ารั่วของบ้านเธอพลางยืนบิดไปบิดมาแล้วโบกมือบ๊าย บาย อีกที

“บาย  ครับ”  คิมตอบรับ

“แล้วเดี๋ยวคืนนี้จะโทรมาหานะ” คิมพูดพลางใช้กำสามนิ้วเหลือเพียงนิ้วก้อยกับนิ้วโป้งทำเลียนแบบโทรศัพท์   มิกเมื่อได้ยินแล้วก็พยักหน้าพร้อมกับอมยิ้มหน่อยๆ ให้รู้ว่ารู้แล้วและ 2 คน ก็แยกกันไปบ้านใครบ้านมัน

เมื่อเธอเข้าบ้านแล้วก็ดินไปยังห้องนอนที่แสนจะอบอุ่น มุ่งหน้าไปยังโต๊ะที่มีหนังสือทีทอยู่ภายในห้องนอนสีฟ้าและนั่งไปบนเก้าอี้ที่มีล้อเลื่อนหญิงสาวเอื้อมหยิบสมุดที่เขียนหน้าปกว่า “ไดอารี่”



*********************************************

วันที่ 28 ธันวาคม  2547

วันนี้วันอาทิตย์ที่สดใส  แต่ชั้นต้องตื่นแต่เช้า  เพราะมีคนมากดกริ๊ง  ทำให้ชั้นต้องตื่นและลงไปเปิดประตูว่ามีใครมาปรากฎว่ามีดอกไม้ขนาดกำลังดีช่อหนึ่งตั้งวางอยู่หน้ารั่วประตูบ้านของชั้น.... มันน่าแปลกไหมล่ะ  เพราะว่าเป็นอย่างนี้มาตั้งสองสามวันก่อนแล้วและที่น่าแปลกกว่านั้นก็คือ  ดอกไม้ที่มาวางนั้นล้วนเป็นดอกไม้ที่ชั้นชอบทั้งงนั้นเลย     เออ...แล้ววันนี้ชั้นก็ยังไปทานข้าวอร่อยๆกับนายคิมอยู่ดี  ปานนี้นายนี่จะมีแฟนยังน้า.........แต่มันก็เรื่องของเขานี่หน่า  แล้วคืนนี้จะโทรมาจริงป่าวแล้วเขาจะคิดถึงชั้นบ้างไหม  เออ...ชังมันเหอะ เพ้อฝันใหญ่แล้วเรา

*********************************************

กริ้งงงงง  ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ในไม่กี่นาทีที่เธอนั่งอยู่  ก็มีโทรศัพท์เข้ามา  ทำให้เธอต้องเหลียวหลังกลับไปรับโทรศัพท์ด้วยความดีใจ

“ หวัดดีจ๊ะคิม”  มิกพูดกับคนที่อยู่ในสาย

“ ไอ้มิก!!!คิมบ้านแกเหอะ    ชั้นเองโว้ยยยย..”   เสียงบ่นจากปลายสายตะโกนดังลั่น

“เอ้า!!!!!!...เมย์เองหรอมีไรอะ”  ความผิดหวังน้อยๆถูกแสดงออกมาทางน้ำเสียง

“ แหม...เสียงเปลี่ยนเลยนะแก  เออ....ก็คิดถึงแก ก็เลยโทรมาแหมกำลังลงสายของไอ้คิมอยู่อะดิ แนะ..ๆ”

“อะไรไม่มีไรซะหน่อย” มิกแก้ตัว

“เอองั้นก็เจอกันที่ทำงานนะ”  

“อึมมม”  

ในขณะที่เธอกำลังอ่านสคิปข่าวก็มีเสียงกริ๊งเข้ามาอีก

“ว่าไงเมย์” มิกพูด

“ว่าไงอะไรอะมิก”  เสียงปลายสายพูดโดยคิม  เขาพูดด้วยน้ำเสียง งงเล็กน้อย

“อ๋อ...คิมหรอ  นึกว่าเมย์น่ะ”  มิกอธิบาย

“ไอ้เราก็นึกว่าจะรอโทรศัพท์เราซะอีก”  คิมพูดแบบงอนๆ

“เอ้า....เรื่องไรต้องไปรอโทรศัพท์นายด้วยล่ะ” มิกพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ   แต่น้ำเสียงกับใบหน้าที่แสดงออกมาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง  เพราะขณะที่เธอพูดอยู่เธอนั้นอมยิ้มอยู่

“อืมมม.....แล้วมีไรจ๊ะ”  ก่อนที่คิมซึ่งจะงอนไปกว่านี้เธอก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงหวานหน่อย

“ก็ไม่มีไรหรอกเพียงแต่....แค่คิดถึงมิก”  คิมพูดมาได้ซะหวานจนพรุ่งนี้คงไม่ต้องกินอะไรที่มันมีน้ำตาลอีกแล้วล่ะเพราะว่าเดี๋ยวจะเลียนเกินไป

“เออ....ดีเนอะวันนี้มีแต่คนคิดถึงเรา  สังกะสัยจังว่าใครไปทำให้พวกเธอคิดถึงเราน้า....”  

“เอ้าแล้วใครที่คิดถึงมิกอีกล่ะ ชายหรือหญิงหรือใคร”

“แล้วทำไมชั้นต้องบอกนายด้วยล่ะ” เธอทำเสียงกวน

“บอกหน่อยนะ”  คิมอ้อน

“ถ้าบอกว่าชายล่ะ” เธอดพูดลองใจ

“เราจะไปว่าไรเธอได้ล่ะ” น้ำเสียงเศร้า

“แต่ถ้าเป็นหญิงล่ะ”

“เราก็จะถามว่าใคร” คิมบอก

“งั้นเราบอกว่าหญิง”  

“ใครล่ะ” คิมถาม

“ไอ้เมย์น่ะ  ไม่รู้มันเป็นไรอยู่ดีๆก็โทรมาบอกคิดถึง”  มิกเล่า

“แต่เราก็คิดถึงมิกเหมือนกันนะ”  คิมย้ำ

“แหม...คิม....พูดกับทุกคนป่าวจ๊ะ”  มิกโต้ตอบ

“แล้วแต่มิกจะคิดแล้วกัน”  คิมโต้กลับบ้าง

“อืมมมม..นี้กี่โมงแล้วนะ”  คิมถาม    มิกเงยหน้ามองนาฬิกาในห้องเธอ

“ก็ 2 ทุ่มแล้วล่ะ  นี่คิมอยู่ไหนเนี้ยมีเสียงหมาเห่าด้วยอะ บ้านนายไม่ได้เลี้ยงหมานี่”

“ก็อยู่หน้าบ้านเธอน่ะ”

“ไม่เชื่อหรอก   โม้ใช่ม่ะเนี้ย”

“พูดจริง  ไม่เชื่อก็ลองมองลงมาทางหน้าต่างดิ”

“จริงอะ”  เธอวิ่งไปที่หน้าต่างที่ติดกับโต๊ะเขียนหนังสือพร้อมกับชะโงกหน้ามอง  เขาอยู่จริงๆ  เธอวางสายทันทีที่เห็น  แล้วเปลี่ยนเป็นตะโกนไปทางหน้าต่างแทน

“มา.....ทำ....ไร.....ตรง.......นี้.......”  มิกเปิดหน้าต่างตะโกนถาม

“ก็..โทร..คุย..กับ...เธอ..ไง”  คิมตะโกนตอบ

“มึดแล้วกลับบ้านได้แล้วล่ะ”  มิกบอก

“งั้น   Goodninght นะ”  คิมบอก

“อึมม...เหมือนกัน”   เธอพูดต่อที่มีสีหน้าอมยิ้ม

หลังจากที่สนทนากันอย่าง In love แล้วทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปนอน  คอก...ฟี่...คอก...ฟี่...กันซักที