ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สารภาพ...ความในใจ
ตอนที่3 สารภาพ...ความในใจ
ติ๊ง.....น่อง....ติ๊ง.....น่อง.....ติ๊ง....น่อง
“โอ๊ยยยย..ใครมากดกริ่งได้ทุกวันนะ วันนี้ไม่มีงานจะนอนให้เต็มอิ่มซักกะหน่อย โธ่กดอยู่ได้ ไอ้บ้าาา….”
ติ๊ง.....น่อง....ติ๊ง.....น่อง.....ติ๊ง....น่อง
“โอ้ยยยโธ่...ถ้าเจอตัวว่าใคร จะตื๊บให้เละเลยคอยดู”
เธอลุกขึ้นจากเตียงและรีบวิ่งไปเปิดประตูเพื่อจับผิดคนกดกริ่ง แต่...แต่แล้วก็ไม่ทันเหลือแต่ดอกลินลี่สีขาวช่อหนึ่งที่วางอยู่ข้างๆ รั้วประตู
“โห...ชั้นมาไม่ทันพวกนี้อีกแล้วใช่ไหมเนี้ย”
เธอบ่นพึมพำว่าตัวเอง เธอหยิบดอกไม้ที่วองอยู่หน้ารั้วประตูไปวางไว้ที่โต๊ะอาหารแล้วเธอก็ขึ้นไปอาบน้ำ
“ลา..ล้า..ลา..ล้า..ลา..ลา..ล้า..ลา..ล้า..ลา..ล้า”
เสียงมาจากห้องน้ำเธอกำลังอาบน้ำอย่างสบายฉ่ำ
เธอแต่งตัวแล้วค่อยๆเดินลงมาเพื่อจะเดินไปทำอาหารที่ครัว แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเดินไปที่ห้องอาหารนั่นเอง ก็ได้ยินเสียงบีบแตรถดัง ปิ้ด.................ปิ้ด.................มิกเหลียวหลังมองทะลุไปที่หน้าต่างที่ตรงกับรถคันนั้นพอดี
“มิก.....มิก.....” เสียงตะโกนจากนอกบ้านทำให้มิกเดินไปหน้าบ้านเพื่อดูให้ชัดๆว่าใครนะเรียกเธอ
“ว่าไงคิม จะไปไหนหรอ” หญิงสาวถามคิม
“จะชวนไปกินข้าวไปมั้ยบอยก็ไป” คิมชวน
“เหรอ....อึมมม” มิกทำท่าคิดดูก่อน
“ไปเหอะยังไม่กินไรไม่ใช่เหรอ ไปเหอะ”
“อึมมม..ก็ได้” เธอเปิดประตูรถและขึ้นไปนั่ง
“อืมมมมม...นายรู้ได้ไงอะว่าชั้นยังไม่กินข้าวเลย” มิกถามด้วยความสงสัยในขณะที่คิมกำลังขับรถ
“ก็มิกเพิ่งตื่นนอนไม่ใช่เหรอ”
“เอ้า....!!!แล้ว นายรู้ได้ไงว่าชั้นเพิ่งตื่นนอนอะ” คิดเงียบไปซักพักก่อนที่จะตอบแบบอ้ำๆ อึ้งๆ
“เอ่อ...คือ...คือ.. ก็...ก็..ตา..เธอน่ะ ยังดูเหมือนเพิ่งตื่นไง เราก็เลยรู้ไง เออ..ใช่”
“อึมมมมหรอ...แล้วมันดู่น่าเกลียดมั้ยอะ” เธอถามด้วยความกังวล
“ไม่หรอก” คิดตอบ
“เอ่อ....นี่คิมเนี้ยเมื่อกี้มีคนเอาดอกไม้มาวางอีกแล้วอะ มาวางได้ทุกวันด้วยซิ แต่น่าแปลกที่ดอกไม้นั้นอะ เป็นดอกที่ชั้นชอบทั้งนั้นเลยด้วยแหละ แต่ไอ้ที่ชั้นไม่ชอบก็คือ อิตานี้น่ะสิชอบมาปุกชั้นตอนเช้าทุกที่เลย เธฮว่าไงคิม” เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นอารมณ์เสียทันทีที่พูดถึงคนส่งดอกไม้ แล้วถามคิมต่อ
“ ก็ดีแล้วไงตื่นเช้าสดชื่นดีออก” คิมกล่าว
“โธ่.............นายตื่นคนเดียวเหอะ ชั้นน่ะต้องนอนเยอะๆหน่อย ทั้งทำงานก็หนักอยู่ เดี๋ยวความสวยของชั้นจางหมด 5555” เธอพูดพลางหัวเราะกับสิ่งที่ตัวเองพูดไป (ว่าคิดอะไรออกไปว่ะนี้เรา)
“โห่......ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะเพื่อน” คิมกล่าว
“คนเราก็ต้องมีบ้างดิ โด....” มิกโต้ตอบ
คิมขับรถจอดที่ลานกว้างของร้านอาหารเมื่อเขาไปถึง
“ร้านนี้หรอ” มิกถาม
“ใช่ ร้านนี้แหละ” เขาตอบ
“ร้านนี้ดูโบราณเนอะ สังกะสัยว่าจะเป็นร้านอาหารไทยแน่เลย ก็ดีเหมือนกันกำลังอยากกินอยู่พอดีเลย”
“ใช่เป็นอาหารไทย พอดีเราเคยเข้ามากินกับเพื่อนๆที่ทำงานน่ะ” เขาเล่ารายละเอียด
“อยากกินอาหารแซบๆ จังเลย พูดแล้วน้ำลายสอ” มิกพูดเหมือนจะกินคนได้เลยตอนนี้
“งั้นเข้าไปกันเลยมะ” คิมชวน
“มากี่ท่านค่ะ” พนักงานในร้านถาม
“ 2คนค่ะ” มิกตอบ
“เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานพาไปนั่งมุมข้างๆกระจกใสที่มาผ่านทะลุมองเห็นโลกภายนอก และสอบถามรายการอาหารจากลูกค้าต่อ
“รับนอะไรดีค่ะ” พนักงานถาม
“ผมขอเป็นแป็บซี่ครับ” คิม บอก
“ขอเป็นน้ำแตงโมปั่นละกันค่ะ”
พนักงานจดรายการน้ำเวลาต่อมาไม่นานนักก็มีพนักงานมาเสิร์ฟน้ำที่ได้สั่งไป หลังจากนั้นจึงสอบถามเกี่ยวกับรายการอาหารต่อ
“ ผมขอเป็นข้าวผัดหมูนะครับ มิกกินไรอะสั่งดิ” คิมสั่งอาหารแล้วเชิญชวนมิก
“แหม....สั่งอยู่แล้วล่ะ อึมมมม...เอาข้าวสวย 1 จานนะค่ะ ต้มยำทะเล ยำวุ้นเส้น เออ...แล้วก็..น้ำพริกปลาทู 1 ที่ค่ะ แค่นี้ก่อนละกันค่ะ” เวลาผ่านไป 10 นาทีได้กว่าหารจะมาครบ และระหว่างทานข้าวที้งสองคนก็พูดคุยกันอย่าทุกคอ
“นี่มิก เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาล่ะสั่งอาหารมาเต็มเลยแล้วมิกจะกินหมดเหรอ” คิมพำบ่นระหว่างที่มิกกำลังกินแย่งอร่อย.........
“ก็อยากกินของแซ่บ ๆ อะ แล้วอีกอย่างนายก็เป็นคนเลี้ยงด้วยก็เลยต้องสั่งหน่อย.....เออ...นี่ ตอนแรกกะจะสั่งหมดร้านเลยนะเนี้ยแต่สงสารเพื่อน” มิกแซวคิมหลังจากที่คิมบ่นเธอ เขายังคงดูเธอกิน เขาคิดในใจว่า ถ้ากินหมดร้านนะ เราทั้งสองคนได้ไปทำงานพิเศษ กันที่ร้านนี้แน่ นั่นก็คือล้างจานนั้นเอง
“ซะงั้น” คิม
ติ๊ง.....น่อง....ติ๊ง.....น่อง.....ติ๊ง....น่อง
“โอ๊ยยยย..ใครมากดกริ่งได้ทุกวันนะ วันนี้ไม่มีงานจะนอนให้เต็มอิ่มซักกะหน่อย โธ่กดอยู่ได้ ไอ้บ้าาา….”
ติ๊ง.....น่อง....ติ๊ง.....น่อง.....ติ๊ง....น่อง
“โอ้ยยยโธ่...ถ้าเจอตัวว่าใคร จะตื๊บให้เละเลยคอยดู”
เธอลุกขึ้นจากเตียงและรีบวิ่งไปเปิดประตูเพื่อจับผิดคนกดกริ่ง แต่...แต่แล้วก็ไม่ทันเหลือแต่ดอกลินลี่สีขาวช่อหนึ่งที่วางอยู่ข้างๆ รั้วประตู
“โห...ชั้นมาไม่ทันพวกนี้อีกแล้วใช่ไหมเนี้ย”
เธอบ่นพึมพำว่าตัวเอง เธอหยิบดอกไม้ที่วองอยู่หน้ารั้วประตูไปวางไว้ที่โต๊ะอาหารแล้วเธอก็ขึ้นไปอาบน้ำ
“ลา..ล้า..ลา..ล้า..ลา..ลา..ล้า..ลา..ล้า..ลา..ล้า”
เสียงมาจากห้องน้ำเธอกำลังอาบน้ำอย่างสบายฉ่ำ
เธอแต่งตัวแล้วค่อยๆเดินลงมาเพื่อจะเดินไปทำอาหารที่ครัว แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเดินไปที่ห้องอาหารนั่นเอง ก็ได้ยินเสียงบีบแตรถดัง ปิ้ด.................ปิ้ด.................มิกเหลียวหลังมองทะลุไปที่หน้าต่างที่ตรงกับรถคันนั้นพอดี
“มิก.....มิก.....” เสียงตะโกนจากนอกบ้านทำให้มิกเดินไปหน้าบ้านเพื่อดูให้ชัดๆว่าใครนะเรียกเธอ
“ว่าไงคิม จะไปไหนหรอ” หญิงสาวถามคิม
“จะชวนไปกินข้าวไปมั้ยบอยก็ไป” คิมชวน
“เหรอ....อึมมม” มิกทำท่าคิดดูก่อน
“ไปเหอะยังไม่กินไรไม่ใช่เหรอ ไปเหอะ”
“อึมมม..ก็ได้” เธอเปิดประตูรถและขึ้นไปนั่ง
“อืมมมมม...นายรู้ได้ไงอะว่าชั้นยังไม่กินข้าวเลย” มิกถามด้วยความสงสัยในขณะที่คิมกำลังขับรถ
“ก็มิกเพิ่งตื่นนอนไม่ใช่เหรอ”
“เอ้า....!!!แล้ว นายรู้ได้ไงว่าชั้นเพิ่งตื่นนอนอะ” คิดเงียบไปซักพักก่อนที่จะตอบแบบอ้ำๆ อึ้งๆ
“เอ่อ...คือ...คือ.. ก็...ก็..ตา..เธอน่ะ ยังดูเหมือนเพิ่งตื่นไง เราก็เลยรู้ไง เออ..ใช่”
“อึมมมมหรอ...แล้วมันดู่น่าเกลียดมั้ยอะ” เธอถามด้วยความกังวล
“ไม่หรอก” คิดตอบ
“เอ่อ....นี่คิมเนี้ยเมื่อกี้มีคนเอาดอกไม้มาวางอีกแล้วอะ มาวางได้ทุกวันด้วยซิ แต่น่าแปลกที่ดอกไม้นั้นอะ เป็นดอกที่ชั้นชอบทั้งนั้นเลยด้วยแหละ แต่ไอ้ที่ชั้นไม่ชอบก็คือ อิตานี้น่ะสิชอบมาปุกชั้นตอนเช้าทุกที่เลย เธฮว่าไงคิม” เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นอารมณ์เสียทันทีที่พูดถึงคนส่งดอกไม้ แล้วถามคิมต่อ
“ ก็ดีแล้วไงตื่นเช้าสดชื่นดีออก” คิมกล่าว
“โธ่.............นายตื่นคนเดียวเหอะ ชั้นน่ะต้องนอนเยอะๆหน่อย ทั้งทำงานก็หนักอยู่ เดี๋ยวความสวยของชั้นจางหมด 5555” เธอพูดพลางหัวเราะกับสิ่งที่ตัวเองพูดไป (ว่าคิดอะไรออกไปว่ะนี้เรา)
“โห่......ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะเพื่อน” คิมกล่าว
“คนเราก็ต้องมีบ้างดิ โด....” มิกโต้ตอบ
คิมขับรถจอดที่ลานกว้างของร้านอาหารเมื่อเขาไปถึง
“ร้านนี้หรอ” มิกถาม
“ใช่ ร้านนี้แหละ” เขาตอบ
“ร้านนี้ดูโบราณเนอะ สังกะสัยว่าจะเป็นร้านอาหารไทยแน่เลย ก็ดีเหมือนกันกำลังอยากกินอยู่พอดีเลย”
“ใช่เป็นอาหารไทย พอดีเราเคยเข้ามากินกับเพื่อนๆที่ทำงานน่ะ” เขาเล่ารายละเอียด
“อยากกินอาหารแซบๆ จังเลย พูดแล้วน้ำลายสอ” มิกพูดเหมือนจะกินคนได้เลยตอนนี้
“งั้นเข้าไปกันเลยมะ” คิมชวน
“มากี่ท่านค่ะ” พนักงานในร้านถาม
“ 2คนค่ะ” มิกตอบ
“เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานพาไปนั่งมุมข้างๆกระจกใสที่มาผ่านทะลุมองเห็นโลกภายนอก และสอบถามรายการอาหารจากลูกค้าต่อ
“รับนอะไรดีค่ะ” พนักงานถาม
“ผมขอเป็นแป็บซี่ครับ” คิม บอก
“ขอเป็นน้ำแตงโมปั่นละกันค่ะ”
พนักงานจดรายการน้ำเวลาต่อมาไม่นานนักก็มีพนักงานมาเสิร์ฟน้ำที่ได้สั่งไป หลังจากนั้นจึงสอบถามเกี่ยวกับรายการอาหารต่อ
“ ผมขอเป็นข้าวผัดหมูนะครับ มิกกินไรอะสั่งดิ” คิมสั่งอาหารแล้วเชิญชวนมิก
“แหม....สั่งอยู่แล้วล่ะ อึมมมม...เอาข้าวสวย 1 จานนะค่ะ ต้มยำทะเล ยำวุ้นเส้น เออ...แล้วก็..น้ำพริกปลาทู 1 ที่ค่ะ แค่นี้ก่อนละกันค่ะ” เวลาผ่านไป 10 นาทีได้กว่าหารจะมาครบ และระหว่างทานข้าวที้งสองคนก็พูดคุยกันอย่าทุกคอ
“นี่มิก เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาล่ะสั่งอาหารมาเต็มเลยแล้วมิกจะกินหมดเหรอ” คิมพำบ่นระหว่างที่มิกกำลังกินแย่งอร่อย.........
“ก็อยากกินของแซ่บ ๆ อะ แล้วอีกอย่างนายก็เป็นคนเลี้ยงด้วยก็เลยต้องสั่งหน่อย.....เออ...นี่ ตอนแรกกะจะสั่งหมดร้านเลยนะเนี้ยแต่สงสารเพื่อน” มิกแซวคิมหลังจากที่คิมบ่นเธอ เขายังคงดูเธอกิน เขาคิดในใจว่า ถ้ากินหมดร้านนะ เราทั้งสองคนได้ไปทำงานพิเศษ กันที่ร้านนี้แน่ นั่นก็คือล้างจานนั้นเอง
“ซะงั้น” คิม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น