ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สารภาพ...ความในใจ
++ เรื่อง สารภาพ…ความในใจ ตอนที่2++
~Confession~
*~*~*~*~*~*~*~*
มิก
เขาจะเป็นยังไงบ้างน้า........จู่ๆเราก็ไปขอตัวจากเขาซะอย่างนั่น แต่..เอะ!!นี่เราไปแคร์นายควเข็มนั้นทำไมเนี้ย แต่เราทำอย่างนั้นก็ไม่ถูกนิ
---------------------------------------------------------------
“เราโทรไปขอโทษแล้วพูดอธิบายให้คิมฟันก็น่าจะดีนะเขาจะได้สบายใจ”เธอพูดพึมพำอยู่ในรถคนเดียวว่าแล้วเธอก็หยิบมือถือออกมาแล้วกดไปที่ยังเบอร์ของ คิม
ตืนนน...ตืนนน....ตืนนนน....ตู้ด. “หมายเลขที่ท่างเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาค่ะ”
“อ้าวว..ปิดมือถือแล้วชั้นจะได้คุยกับนายไหมเนี้ย นายบ๊อง..”
เธอขับรถต่อไปจนไปถึงบ้านเมย์
“ติงน่องง.....ติงน่องงง...”
“มาแล้วจ๊ะ...มาแล้ว”
“หวัดดีเพื่อน” มิกทักทายเพื่อน
“หวัดดีจ๊ะ อึมมม..แล้ว..ไอ้คิมมันไม่มากะแกด้วยเหรอว่ะ”
“นายคิม... คิมน่ะหรอ เออ..เขาทานข้าวอยู่น่ะ แล้วชั้นก็ไม่ได้ติดกันด้วย ชั้นไปไหนคิมต้องไปด้วยหรอไงยะ”เธอพูดคุยระหว่างเดินเข้าบ้านและไปนั่งที่โซฟามุมหนึ่งของบ้าน
“ แหม....ทะเลอะกันตั้งแต่เด็กจนแก่เลยนะไอ้มิก”
“แกว่าชั้นแก่หรอว่ะ แหม..แกก็ไม่ต่างจากชั้นหรอว่ะ แล้วที่ชั้นทะเลอะกับคิมก็นายนั้นมันกวนนี่หว่า”มิกแก้ตัวขณกำลังเดินไปนั่งโซฟาในมุมนั่งเล่นของบ้าน
“ตอนเด็กเว้ย...ตอนนี้มันโตขึ้นมันหล่อขึ้น และมันก็เงียบขึ้นด้วย แกไม่สังเกตหรอว่ะ โดยเฉพาะเวลามันอยู่กับแกอะ”
“เออว่ะ.....สังสัยคิมคงกลัวชั้นบ่นมั้งถ้านายคิมแกล้งชั้นนะจะบ่นให้หูฉีกเลย แต่ไอ้ที่ว่าคิมมันหล่อขึ้นเนี้ยนะ แกดูผิดเปล่าว่ะ แกดูตรงไหนที่ว่ามันหล่อน่ะ”
“แม...มันหล่อขึ้นจริงๆนะโว้ย มันหน้าคล้ายยย.....อืมมมมดาราที่ชื่อ....ชื่ออะไรน้า.....อ๋อ....บิ๊กไงเออใช่ บิ๊กที่อยู่วงดีทูบีไงแก เป็นนักร้องดังด้วยนะแก”
“เออ...แกชมนายคิมไปคนเดียวเหอะเมย์ ว่าแต่ว่าวันนี้ไอ้ปุ้ยไปไหนล่ะ ?” มิกถามเมย์เพื่อนของเธอ
“อ๋ออ...ปุ้ยมันไปเที่ยวกับแฟนมัน ส่วนไอ้เปียมันก็ไปด้วย”
“แล้วเปียมันจะไปคุยกับเขารู้เรื่องไหมวะ แล้วยิ่งถ้ามันพูดไปหัวเราะไปด้วยนะกลับไปนอนดีกว่าว่ะ ก็ขนาดเพื่อนยังฟังภาษาที่มันคิดค้นเองยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลยแล้วคนอื่นจะไปรู้เรื่องมั้ยวะ” 2คนคู่หูหัวเราะกันคึกคัก
“แหมๆ นินทาเพื่อนไปได้นะ”
“เอ้า!!เปีย” มิกอุทาน
“ทำเอ้า ๆ เดี๋ยวเหอะ..ทะ..จ๋อง...กง..เลยย..”
“ไอ้มิกเริ่มก่อนนะโว้ยยย..”
“แหม....ไอ้เมย์ไม่ช่วยเพื่อนแล้วยังโยนอีกนะโว้ย เออแกเนี้ยรักเพื่อนมากเลยว่ะ” ทั้งสองต่างหยอกล้อกันเอง
“เอาเหอะๆสอนคนนั้นแหละ หยุดเลย ๆ”
ทั้งสามคนแซวกันเล่นๆ เพื่อความสุข
“เออ..แล้วแกมาได้ไงว่ะมิก” เปียถามในขณะที่ยกน้ำมาดื่ม
“ก็ไอ้เมย์อะดิ กลัวอดีตมนุษย์ อยู่คนเดียวไม่ได้ ก็เลยอ้อนวอนชั้นให้มาอยู่เป็นเพื่อนมัน” มิกตอบคำถามพลางแกล้งค้อนไปที่เมย์เพื่อนเธอ
“แล้วอะไรของแกฟะอดีตมนุษย์อะไรเนี้ย” เปียถามด้วยความสังสัย
“โห่..เรื่องง่าย ๆ ที่พวกแกไม่รู้อีกแล้วใช่มั้ยเนี้ย ก็อดีตมนุษย์ก็คือ ผอ สระอี ผีไงว่ะ เข้าใจยัง” มิกอธิบายคำถามของเพื่อน
“อ๋อก็เลยให้แกมาอยู่เป็นเพื่อน อึมม..เข้าใจแหละ”
“โธ่...เสียแซ้ลวเลยเพื่อน พูดงี้” เมย์พูด
“แล้วมานานยังมิก” เปียถามต่อ
“ก่อนแกมาประมาณ.....20นาทีมั้ง”
“แล้วกินไรมายังว่ะ ถ้ายังเดี๋ยวมาทำกินกันป่ะ”
“เออก็ดีว่ะ ยังไม่ทันจะกินเลย ก็มีใครไม่รู้โทรมาขัดจังหวะการกินข้าวกับ.....”เธอเงียบไป
“กับไรว่ะ”
“เออ..กับ..กับ..กุงกิ้งหมาชั้นไง”
“โห่..รันทดว่ะกันข้าวกับหมา นึกว่าเป็นหนุ่มหล่อ ที่ไหนได้ หมาแกเอง”
พูดจบก็ต่างไปทำกับข้าวอย่างง่ายๆกินกันตามภาษาเพื่อนซี้
กินข้าวเสร็จ มิกก็จอตัวเพื่อนๆกลับบ้าน
“ เฮ้ย...กลับบ้านก่อนนะเว้ยยย..” มิกเอ่ยก่อนจะเดินไปเปิดประประตูบ้าน
“เออ...บายเพื่อน”
“บายจ๊ะ”
มิกบอกกับเพื่อนก่อนกลับบ้านของเธอ เธอขับรถกลับถึงบ้าน แต่พอถึงบ้านเธอก็พบว่าไม่มีใคร.....ที่เธอคาดว่าจะอยู่รอเธอแม้ซักคน เธอเดินขึ้นบันไดบ้านเพื่อเดินเข้าห้องนอน เธอเปิดประตูและเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ในอีกมุมหนึ่งขอห้องนอน ซึ่งเป็นมุมที่เธอนั่งเขียนบันทึกอยู่ทุกวัน และพลางหยิบสมุดไดอารี่มาและเริ่มต้นเขียน......
วันที่ 27 ธ.ค. 2547 (อีกครั้ง ในเวลา 21.47 นาฬิกา)
วันนี้ชั้นเขียนไดอารี่ถึง2ครั้งในวันเดียวกัน ชั้นรู้สึกดีใจที่ได้เจอเพื่อนๆ ทั้งๆ ที่เจิกันทุกวันอยู่แล้วสำหรับ เมย์ ปุ้ย และเปีย เพราะเราทำงานที่เดียวกันก็คือเป็นผู้ประกาศข่าว ส่วนนายคิมชินจัง น่ะหรอ ไม่ต้องพูดถึงเลยบ้านก็ห่างกันไม่อีกหลังเท่านั้น... ไม่รู้ทำไมพวกเราอยู่ดีอยู่ทนกันอย่างนี้น้า.....สงสัยพวกเราจะทำบุญมาด้วยกันดีล่ะมั่งเลยเจอแต่เพื่อนที่ดีๆ อย่างทุกคน ที่เป็นเพื่อนของเรา ที่จริงวันนี้ขั้นก็ดีใจนะที่....ที่..คิมมาทำอาหารอร่อยๆให้ชั้นได้ทานนานจะได้กินฝีมือหมอนี่ซักที แต่อย่างที่ไอ้เมย์พูดก็จริง คิมเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนตอนที่เป็นเด็กมากเดี๋ยวนี้พูดน้องลงผิดจากก่อนที่เคยชอบแกล้งชาวบ้านจนชั้นจะเกลียดหมอนี่แล้วด้วยซ้ำแต่ทำไมเกลียดไม่ลงก็ไม่รู้....... เอาล่ะง่วงแล้วล่ะนอนดีกว่าเรา.....
------------------------------------------------
~Confession~
*~*~*~*~*~*~*~*
มิก
เขาจะเป็นยังไงบ้างน้า........จู่ๆเราก็ไปขอตัวจากเขาซะอย่างนั่น แต่..เอะ!!นี่เราไปแคร์นายควเข็มนั้นทำไมเนี้ย แต่เราทำอย่างนั้นก็ไม่ถูกนิ
---------------------------------------------------------------
“เราโทรไปขอโทษแล้วพูดอธิบายให้คิมฟันก็น่าจะดีนะเขาจะได้สบายใจ”เธอพูดพึมพำอยู่ในรถคนเดียวว่าแล้วเธอก็หยิบมือถือออกมาแล้วกดไปที่ยังเบอร์ของ คิม
ตืนนน...ตืนนน....ตืนนนน....ตู้ด. “หมายเลขที่ท่างเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาค่ะ”
“อ้าวว..ปิดมือถือแล้วชั้นจะได้คุยกับนายไหมเนี้ย นายบ๊อง..”
เธอขับรถต่อไปจนไปถึงบ้านเมย์
“ติงน่องง.....ติงน่องงง...”
“มาแล้วจ๊ะ...มาแล้ว”
“หวัดดีเพื่อน” มิกทักทายเพื่อน
“หวัดดีจ๊ะ อึมมม..แล้ว..ไอ้คิมมันไม่มากะแกด้วยเหรอว่ะ”
“นายคิม... คิมน่ะหรอ เออ..เขาทานข้าวอยู่น่ะ แล้วชั้นก็ไม่ได้ติดกันด้วย ชั้นไปไหนคิมต้องไปด้วยหรอไงยะ”เธอพูดคุยระหว่างเดินเข้าบ้านและไปนั่งที่โซฟามุมหนึ่งของบ้าน
“ แหม....ทะเลอะกันตั้งแต่เด็กจนแก่เลยนะไอ้มิก”
“แกว่าชั้นแก่หรอว่ะ แหม..แกก็ไม่ต่างจากชั้นหรอว่ะ แล้วที่ชั้นทะเลอะกับคิมก็นายนั้นมันกวนนี่หว่า”มิกแก้ตัวขณกำลังเดินไปนั่งโซฟาในมุมนั่งเล่นของบ้าน
“ตอนเด็กเว้ย...ตอนนี้มันโตขึ้นมันหล่อขึ้น และมันก็เงียบขึ้นด้วย แกไม่สังเกตหรอว่ะ โดยเฉพาะเวลามันอยู่กับแกอะ”
“เออว่ะ.....สังสัยคิมคงกลัวชั้นบ่นมั้งถ้านายคิมแกล้งชั้นนะจะบ่นให้หูฉีกเลย แต่ไอ้ที่ว่าคิมมันหล่อขึ้นเนี้ยนะ แกดูผิดเปล่าว่ะ แกดูตรงไหนที่ว่ามันหล่อน่ะ”
“แม...มันหล่อขึ้นจริงๆนะโว้ย มันหน้าคล้ายยย.....อืมมมมดาราที่ชื่อ....ชื่ออะไรน้า.....อ๋อ....บิ๊กไงเออใช่ บิ๊กที่อยู่วงดีทูบีไงแก เป็นนักร้องดังด้วยนะแก”
“เออ...แกชมนายคิมไปคนเดียวเหอะเมย์ ว่าแต่ว่าวันนี้ไอ้ปุ้ยไปไหนล่ะ ?” มิกถามเมย์เพื่อนของเธอ
“อ๋ออ...ปุ้ยมันไปเที่ยวกับแฟนมัน ส่วนไอ้เปียมันก็ไปด้วย”
“แล้วเปียมันจะไปคุยกับเขารู้เรื่องไหมวะ แล้วยิ่งถ้ามันพูดไปหัวเราะไปด้วยนะกลับไปนอนดีกว่าว่ะ ก็ขนาดเพื่อนยังฟังภาษาที่มันคิดค้นเองยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลยแล้วคนอื่นจะไปรู้เรื่องมั้ยวะ” 2คนคู่หูหัวเราะกันคึกคัก
“แหมๆ นินทาเพื่อนไปได้นะ”
“เอ้า!!เปีย” มิกอุทาน
“ทำเอ้า ๆ เดี๋ยวเหอะ..ทะ..จ๋อง...กง..เลยย..”
“ไอ้มิกเริ่มก่อนนะโว้ยยย..”
“แหม....ไอ้เมย์ไม่ช่วยเพื่อนแล้วยังโยนอีกนะโว้ย เออแกเนี้ยรักเพื่อนมากเลยว่ะ” ทั้งสองต่างหยอกล้อกันเอง
“เอาเหอะๆสอนคนนั้นแหละ หยุดเลย ๆ”
ทั้งสามคนแซวกันเล่นๆ เพื่อความสุข
“เออ..แล้วแกมาได้ไงว่ะมิก” เปียถามในขณะที่ยกน้ำมาดื่ม
“ก็ไอ้เมย์อะดิ กลัวอดีตมนุษย์ อยู่คนเดียวไม่ได้ ก็เลยอ้อนวอนชั้นให้มาอยู่เป็นเพื่อนมัน” มิกตอบคำถามพลางแกล้งค้อนไปที่เมย์เพื่อนเธอ
“แล้วอะไรของแกฟะอดีตมนุษย์อะไรเนี้ย” เปียถามด้วยความสังสัย
“โห่..เรื่องง่าย ๆ ที่พวกแกไม่รู้อีกแล้วใช่มั้ยเนี้ย ก็อดีตมนุษย์ก็คือ ผอ สระอี ผีไงว่ะ เข้าใจยัง” มิกอธิบายคำถามของเพื่อน
“อ๋อก็เลยให้แกมาอยู่เป็นเพื่อน อึมม..เข้าใจแหละ”
“โธ่...เสียแซ้ลวเลยเพื่อน พูดงี้” เมย์พูด
“แล้วมานานยังมิก” เปียถามต่อ
“ก่อนแกมาประมาณ.....20นาทีมั้ง”
“แล้วกินไรมายังว่ะ ถ้ายังเดี๋ยวมาทำกินกันป่ะ”
“เออก็ดีว่ะ ยังไม่ทันจะกินเลย ก็มีใครไม่รู้โทรมาขัดจังหวะการกินข้าวกับ.....”เธอเงียบไป
“กับไรว่ะ”
“เออ..กับ..กับ..กุงกิ้งหมาชั้นไง”
“โห่..รันทดว่ะกันข้าวกับหมา นึกว่าเป็นหนุ่มหล่อ ที่ไหนได้ หมาแกเอง”
พูดจบก็ต่างไปทำกับข้าวอย่างง่ายๆกินกันตามภาษาเพื่อนซี้
กินข้าวเสร็จ มิกก็จอตัวเพื่อนๆกลับบ้าน
“ เฮ้ย...กลับบ้านก่อนนะเว้ยยย..” มิกเอ่ยก่อนจะเดินไปเปิดประประตูบ้าน
“เออ...บายเพื่อน”
“บายจ๊ะ”
มิกบอกกับเพื่อนก่อนกลับบ้านของเธอ เธอขับรถกลับถึงบ้าน แต่พอถึงบ้านเธอก็พบว่าไม่มีใคร.....ที่เธอคาดว่าจะอยู่รอเธอแม้ซักคน เธอเดินขึ้นบันไดบ้านเพื่อเดินเข้าห้องนอน เธอเปิดประตูและเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ในอีกมุมหนึ่งขอห้องนอน ซึ่งเป็นมุมที่เธอนั่งเขียนบันทึกอยู่ทุกวัน และพลางหยิบสมุดไดอารี่มาและเริ่มต้นเขียน......
วันที่ 27 ธ.ค. 2547 (อีกครั้ง ในเวลา 21.47 นาฬิกา)
วันนี้ชั้นเขียนไดอารี่ถึง2ครั้งในวันเดียวกัน ชั้นรู้สึกดีใจที่ได้เจอเพื่อนๆ ทั้งๆ ที่เจิกันทุกวันอยู่แล้วสำหรับ เมย์ ปุ้ย และเปีย เพราะเราทำงานที่เดียวกันก็คือเป็นผู้ประกาศข่าว ส่วนนายคิมชินจัง น่ะหรอ ไม่ต้องพูดถึงเลยบ้านก็ห่างกันไม่อีกหลังเท่านั้น... ไม่รู้ทำไมพวกเราอยู่ดีอยู่ทนกันอย่างนี้น้า.....สงสัยพวกเราจะทำบุญมาด้วยกันดีล่ะมั่งเลยเจอแต่เพื่อนที่ดีๆ อย่างทุกคน ที่เป็นเพื่อนของเรา ที่จริงวันนี้ขั้นก็ดีใจนะที่....ที่..คิมมาทำอาหารอร่อยๆให้ชั้นได้ทานนานจะได้กินฝีมือหมอนี่ซักที แต่อย่างที่ไอ้เมย์พูดก็จริง คิมเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนตอนที่เป็นเด็กมากเดี๋ยวนี้พูดน้องลงผิดจากก่อนที่เคยชอบแกล้งชาวบ้านจนชั้นจะเกลียดหมอนี่แล้วด้วยซ้ำแต่ทำไมเกลียดไม่ลงก็ไม่รู้....... เอาล่ะง่วงแล้วล่ะนอนดีกว่าเรา.....
------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น