คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF [YeolKrisBaek] สองใจ...!! (2)
สอใ…. (2)
เมื่อมีแ่หนึ่ใ็ ‘รั’ ใรไปสัน……..
บาทีหัวในเรามัน็เ้าใยา
บาทีโะา็อบเล่นล
บาทีวามรั็ยาเินะเ้าใ……
ผมวรทำยัไ…..ับหัวใัวเอ?...........
บยอนแพฮยอน!
ปาร์านยอล!
“ริส!....นายอย่าทำแบบนี้เลยนะ”
แบฮยอนพูพร้อมลูบผมอริสที่ำลันอนหนุนัน ริสยันอนหลับานิ่ แน่นอนริสไม่ไ้หลับ เ้าแ่ำลัใ้วามิ…..
“อย่าเลิับานยอลเลยนะ!...นายรัานยอลไม่ใ่หรอ?”
“ัน็รันาย!!..”
ริสพูพร้อมับลืมาึ้นมามอหน้าแพฮยอนนิ่….
ะให้เ้าทำยัไ…านยอล็รั!….แพฮยอน็รั!….
ิว่าเ้าไม่ปวใหรือไที่้อบอเลิานยอลแบบนั้น
หัวใเหมือนถูรีอนเห็นานยอลร้อไห้ อยาะออยาะปลอบ อยาะบอว่ารัมาแ่ไหน…
แ่แพฮยอนน่ะ!
ริส็รั…รัมาไม่แพ้านยอล!.......
รัแรอัน…..
บยอนแพฮยอน!
“ำสัาที่ั้นบอนาย…ันไม่เยลืม”
“ะูแลและรัันนเียวลอไป!”
แพฮยอนพูพร้อมับเบือนหน้าหนีสายาสื่อวามหมายอริส
“แล้วนายรัผู้ายนนั้นทำไม ไหนบอว่าะรัันนเียว นายน่ะ…ผิำสัาแล้วริส!”
แพฮยอนพู้วยเสียอันสั่นเท่า…..ะรัันนเียว! แ่พอันหายไปไม่ี่ปีนาย็ปันใรันอื่น ำสัาอนายันะยัเื่อมันไ้อีหรอ?....ะให้ันเื่อไ้ยัไ…….
ริสโอบอร่าที่สั่นเพราะลั่นน้ำาอแพฮยอนไว้ในอ้อมอแน่น…
“อย่าร้อนะ นายอย่าร้อไห้เพราะันนะ แพฮยอน!”
“นายผิสัา ฮึ ฮือออออ”
แพฮยอนร้อไห้ัวโยอยู่ในอ้อมออริสอ้อนอที่เ้าโหยหามาลอหลายปี ผู้ายนนี้ที่รัมาทั้หัวใ! ลอเวลาหลายปีที่ห่าันไม่มีวันไหนที่เ้าะไม่ิถึ อยาะไปหาแ่ัวเ้า็ทำไม่ไ้? ไม่มีใรเ้าใเ้าหรอว่ามันทรมานแ่ไหน
ิถึ…อยาเห็นหน้า
ิถึ…อยาไปหา
ิถึ…อยาไ้ยินเสีย
ิถึ…..
ิถึที่สุ………….
ลอเวลาหลายปีที่ผ่านมาแพฮยอนมีเพื่อนือ…วามเหา!
“ันอโทษแพฮยอน ันอโทษ…”
“ริส ริส อย่าไป ยะ…อย่าไปริส ฮึ ฮือออออออออ”
“านยอลๆ ื่น! านยอล”
เฮือ!!!! านยอลสะุ้ื่นาวามฝันอันโหร้าย….
“ูโฮ! ริส ริส!! เ้าทิ้ัน เ้า…”
านยอลพูไปโยมีน้ำาไหลนอเ็มหน้า
“ใเย็นๆนะานยอล นายแ่ฝันร้ายนะ มันเป็นแ่ฝันร้าย”
ูโฮโอบเพื่อนัวสูแน่น! เ้าย้ำให้านยอลเ้าใว่าแ่ฝันไป…ฝันไปเท่านั้น เมื่อวานพอเ้าลับมา็เห็นานยอลนั้หลับอยู่หน้าห้ออเ้า านยอลนั้อนเ่าหลับโยยัมีราบน้ำาหลเหลืออยู่
านยอลเล่าทุอย่าที่เิึ้นให้เ้าฟั เล่าไป็ร้อไห้ไปไม่หยุ
ถึแม้านยอละัวสููแ็แรแ่ิใอานยอลน่ะไม่ไ้เ้มแ็เหมือนัวสันิ านยอลเิในรอบรัวที่ทุนรัและามใ มีแ่นอยูแลไม่เยโนัใ เ้าเป็นเพื่อนับานยอลมานานว่านอื่นถึไ้รู้ว่าานยอลอ่อนแอแ่ไหน…ั้แ่เป็นเพื่อนันมา็ไม่เยเห็นานยอลร้อไห้หนันานี้มา่อน…พบเอับวามเ็บปวแล้วสินะ…านยอล!
“ูโฮ ฮึ ฮือออออ ันไม่อยาเลิ ันไม่อยาเลิับริส ฮือออออ ัน…ันรัริส! ฮืออออออออ”
“ไม่อยาเลิ็ไม่้อเลิ ใเย็นๆนะานยอลันิว่าริสอาะัสินใผิไป หมอนั้นรันายมานะ นาย็รู้ พวนายะไม่เลิัน!”
านยอลยัร้อไห้ไม่หยุ เ้าะทำยัไีะ่วยเพื่อยัไ
เ้าไม่อยาเื่อว่าริสะบอเลิานยอล ริสรัานยอลมา ทั้สอนบันมาั้หลายปี ไม่มีทาที่ริสะบอเลิานยอล่ายๆเพราะผู้ายนเียว
บยอนแพฮยอน!
้อมีอะไรที่มาว่านี้แน่ๆ
ริสไม่ใ่นที่ะรัใรไ้่ายๆในเวลาไม่นาน
หรือว่า……………………………
ไม่นะ!.......ออย่าให้เป็นแบบนั้น
ไม่ใ่!................................
้อไม่ใ่หมอนั้น……………………………………?
แพฮยอนำลันอนหลับ….
ริสนั้้อมออยู่แบบนั้น อนนี้เ้าสับสนเหลือเิน….
หัวใอเ้าเ็มไป้วยวามเ็บปว นสอนที่เ้ารั….
ลอเวลาที่ไ้อยู่ับัวเอไ้ิไ้หาำอบให้หัวใ
เ้าเลิับานยอลไม่ไ้แล้วริๆ…….
และทิ้แพฮยอนให้อยู่นเียวอี่อไป็ไม่ไ้…..
รู้สึัวเอเลวมา็อนนี้ละ แ่หัวในเรามันบัับันไ้ที่ไหน
ะให้เลิรัใรสันน่ะ
วันไหนละที่เ้าะทำไ้?.........
ไม่มีทา!....ริสอบไ้เลย…………….
มันะีถ้าเ้าไม่หลุมรัานยอล
มัะีว่านี้ถ้าในใเ้ามีเพียบยอนแพฮยอนแ่นเียว!.....
ถ้าเ้าไม่รัปาร์านยอล
ถ้าานยอลไม่รัเ้า
ถ้าพวเาเป็นแ่เพื่อนัน!
็ไม่้อมีใรเ็บปวแบบนี้…………..
ริสหยิบมือถือึ้นมาเล1้าไว้ เรื่อมือสื่อสารทันสมัย็่อสายโทรหานที่สำัอเ้า!...
รอสายอยู่นานานยอล็ยัไม่รับ
ริสยัโทรอยู่อย่านั้นหวัให้านยอลรับ แ่อยารู้ว่าอนนี้อยู่ไหน
ำลัทำอะไรอยู่ ยัร้อไห้อยู่รึป่าว?.......
ู๊ ู๊ ู๊
รับสิานยอล!
รออีไม่นานปลายสาย็รับ
“ฮะ…ฮัลโหล านยอล”
มีเพียวามเียบที่อบลับมา……
“นายไม่อบัน็ไม่เป็นไร…แ่ว่านายฟัันนะ”
“………………….”
“านยอล ัน้ออโทษนายอีรั้ อโทษริๆ…”
“อโทษที่พูำว่า’เลิ’ ันรู้นายเลียำนี้ ัน็เลียมัน…”
“ันใ้เวลาถามใัวเอูอีรั้แล้ว….ันเลิับนายไม่ไ้ เราะไม่เลิัน!....แ่ แพฮยอน….”
“ัน็เลิรัเ้าไม่ไ้เหมือนัน!...”
านยอลำลัลั้นสะอื้นริสรู้….านยอลำลัร้อไห้…..
“หยุร้อนะปาร์านยอล! นาย็รู้น้ำาอนายันเลียมันที่สุ”
“แ่นายเป็นนทำมัน…นายทำให้ัน้อร้อไห้ นายทำให้ัน…เสียใ”
านยอลอบลับมา้วยเสียสะอื้น
“ันทนไม่ไ้ถ้าไม่มีนายอยู่้าๆ”
เิวามเียบึ้นมา่วหนึ่ านยอล็ลั้นใพู้วยเสียที่บัับให้เป็นปิที่สุ……
“ริส ฮะ..อึ”
“อือ…..”
“นายน่ะมีแ่หนึ่ใ…็รัใรไปสันเถอะ!...........”
เมื่อมีแ่หนึ่ใ็รัใรไปสัน……………….
ผมรู้ว่าหัวใวหนึ่มีไว้เพื่อรัแ่นๆเียว…….
แ่ไม่ใ่หัวใอผม…………………………
หัวใอผม………………………………….
‘รั’ ผู้ายสอน
บยอนแพฮยอน!
ปาร์านยอล!
(Kris Part)
เรื่ออผมับแพฮยอน…..
ั้แ่เ็เพื่อนนแรอผมือเ้าัวเล็ บยอนแพฮยอน
รัแรอผม็ือ แพฮยอน!
แฟนนแร ็ือ แพฮยอน!
เมื่อ่อนโลอผมมีแ่เ้าัวเล็นี่ เราเป็นเพื่อนเล่นันั้แ่เ็ๆ แพฮยอนเป็นนัวเล็ เ้ามัะโนแล้อยู่เสมอ
ผมย้ายมาาีนอน8วบ ุพ่ออผมเป็นนเาหลีุแม่เป็นนีน บ้านใหม่อพวเราอยู่้าบ้านแพฮยอน
อนที่ไปแนะนำัวพร้อมุพ่อุแม่ับบ้านอแพฮยอน
เ็ผู้ายัวเล็ที่หลบอยู่หลัผู้เป็นแม่ แววาที่แอบมอผม มันใสื่อและไรเียสา วาใสอเ้า วาที่ผมอบมอ……..
หลัานั้นเรา็เล่น้วยันมาลอ ผมอยปป้อเ้า พวเราเป็นเพื่อนันแ่สอน ไม่ใ่ไม่มีใรบหรอนะ เพียแ่เราะสนิทันแ่สอนเท่านั้น
เราทัู้่่า็ให้วามสำั่อัน ไม่ให้ใรมาแทรระหว่าเราไ้….
พวเราเริ่มมีวามรู้สึเินเพื่อนอนเ้าม.1 อนแร็่าน่าไม่ล้าบอรััน นระทั้…………….
“ริส….แม่บอันว่ารอบรัวเรา้อย้ายไปอยู่อัฤษ!ปีหน้า”
อนนั้นผมใมา แพฮยอน้อย้ายไปอัฤษ ทำไม ทำไมเรา้อแยาัน……………………..
ในวันนั้นผมบอรัแพฮยอน บอวามรู้สึทั้หมอผม และอเ้าบ วันนั้นเป็นวันที่ผมีใที่สุในโล แพฮยอน็รัผม!
พวเราัสินใว่าะใ้เวลาอีหนึ่ปีที่เหลือ่อนแพฮยอนะย้ายไปอัฤษใหุ้้ม่าที่สุ!
เวลาหนึ่ปีูเหมือนะนาน แ่มันเป็นเวลาที่สั้นและมี่ามาสำหรับผม
ลอเวลาหนึ่ปีพวเรารัันมา ไปไหน็ไป้วยันเสมอผมไม่เยปล่อยให้แพฮยอนลาสายา พวเราร่วมันสร้าวามสุและวามทรำที่มีวามหมาย้วยันมามาย……..
ผมอบไปนอนที่บ้านอแพฮยอนบ่อยๆ แม้ว่าหมอนั้นะห้ามผม็ะไป ฮ่าๆๆ นึแล้วละมัหน้าหมอนั้นอนใที่เห็นผมในห้อ ผมอบแล้เ้าให้ใเล่นเพราะผมอบสีหน้ายามแพฮยอนใ ีใ เินอาย…….
ผมอบทุอย่าอแพฮยอน เ้าัวเล็อผมน่ะน่ารัที่สุ!
และแล้วเวลาหนึ่ปีอเรา็บล………………
หมอนั้นไม่บอผมสัำว่าะไปแล้ว…….
สายวันหนึ่ที่ผมื่นมาแล้วพบว่ารอบรัวอแพฮยอนไปอัฤษแล้ว………………
พวเาไปันั้แ่เ้ามื ผมไ้แ่มอบ้านที่ผมเ้าออลอหลายปี
บ้านที่ไม่มีใรอยู่ บ้านที่ว่าเปล่า
บ้านที่ไม่มี บยอนแพฮยอน……………………
มีเพียหมายหนึ่บับที่แพฮยอนหย่อนใสู่้รับหมายหน้าบ้านผม
ผมนั้อยู่ในห้อนอน้วยอารม์ที่เศร้าที่สุในีวิ…………
่อยๆเปิหมายอเ้าอย่าทะนุถนอมราวับว่านั้นือ แพฮยอนนรัอผม!
ผมไล่สายาอ่านทุัวอัษรทุำทุประโย้าๆ…….
อยาึบับทุวามรู้สึที่แพฮยอนอยาะบอผม.......
ผมน้ำาไหลเมื่อเห็นประโยสุท้ายอหมาย…….
ร้อไห้เหมือนนบ้า…….
‘ันะรันายลอไป อู๋ อี้ฝาน’
TBC.
เรื่อนี้ถ้าะหลายอน!?............
ความคิดเห็น