PLAY GIRL!![FIC YURI wonder Girl

ลำดับตอนที่ #7 : โกหก!!

ในที่สุดตอน6ก็เสร็จ

เหนื่อยมากมาย

อ๊ากกกกก~การแต่งฟิคมันยากจริงงๆ

.................................

ภายในบ้านตระกูลอาน ร่างสูงนั่งจิบน้ำอย่างใจเย็น มองร่างบางที่เดินเข้ามาหา

 

“พี่มาหาซอนมี มีอะไรรึเปล่าค่ะ”ซอนมียิ้มหวานพลางนั่งลงตรงหน้าซอนเย

 

“พี่จะมาปรึกษาซอนมีนะ ว่าจะให้โซฮีกลับมาอยู่โซลดีไหมหลังจากอาการดีขึ้น”เสียงที่ดูกังวลของซอนเยทำเอาซอนมีดูวิตกกังวลตามไปด้วย

 

“ซอนมีว่าให้พี่เขาอยู่ กวันจู ดีกว่านะค่ะ พี่จะได้ไม่ต้องมาเครียดอีกถ้าพี่เขากลับมาจำทุกอย่างได้อีกครั้ง มันจะไม่ดีต่อพี่โซฮีเอานะค่ะ”ซอนมีเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย

 

“แล้วซอนมีไม่เป็นห่วงพี่สาวเธอบ้างเลยเหรอ”ซอนเยจ้องมองด้วยสายตาที่สงสัย

 

“พี่ซอนเยรู้ไหมค่ะว่า เมื่อก่อนพี่โซฮีอยากได้พี่ยูบินมากแค่ไหน ถึงกล้าหักหลังพี่ซอนเยขนาดนั้น พี่อยากให้กลับเป็นแบบนั้นอีกเหรอไงค่ะ”

 

“นั่นสินะ......แล้วตอนนี้ยูบินเป็นยังไงบ้าง”ซอนเยได้แต่กลืนน้ำลายเมื่อคิดถึงอดีต

 

“พี่ยูบินก็ยังรักซอนมีมากเหมือนเคยนั่นแหละค่ะ แต่ช่วงนี้พี่เขาทำงานหนักคงเพราะไม่อยากคิดว่าตังเองเป็นต้นเหตุเรื่องพี่โซฮีนะสิค่ะ”ซอนมีลุกขึ้นและเดินไปที่บันได

 

“พี่ว่าพี่จะอยู่โซลสักพัก”ร่างสูงลุกขึ้นเดินตาม

 

“งั้นพี่มีที่พักหรือยังค่ะ ถ้าไงมาอยู่บ้านนี้ก็ได้นะค่ะ เพราะยังไงพี่ก็เหมือนกับคนที่นี่อยู่แล้ว”ซอนมียิ้มหวานและส่งสายตาหวานฉ่ำไปให้

 

“ไม่หละ พี่พักที่บ้านของพี่ดีกว่า งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”ซอนเยพูดพลางหลบสายตา

 

“แต่ว่าซอนมีอยู่คนเดียวเหงามากเลยรู้ไหมค่ะ”ร่างเล็กวิ่งมาเกาะแขนด้วยสายตาที่ออดอ้อน

 

“พี่ขอโทษนะวันหลังแล้วกัน” ซอนเยแกะมือออกและเดินออกจากบ้านเพื่อกลับขึ้นรถสปอร์ต และทยานออกตัวอย่างเร็วสู่ถนนที่มีรถคับคั่ง

 

……………

 

หน้าตึกบริษัทKYBจำกัด มอล์ฮีเดินก้าวอาดๆลงบันได รอยยิ้มแห่งชัยชนะประกฎอยู่บนใบหน้ากลมสวย

 

เขารับฉันเข้าบริษัทแล้ว

 

พี่ซอนเยฉันจะทำเพื่อพี่.....

 

แม้ว่ามันต้องเสี่ยงแค่ไหนก็ตาม

 

“มอล์ฮี...มอล์ฮี....รอพี่ก่อน”ร่างสูงวิ่งมาแต่ไกลเพื่อให้ทันคนร่างเล็ก

 

“ว่าไงค่ะ คุณยูบิน”เสียงเล็กเอ่ยอย่างสดใส

 

“อย่าเรียกคุณเลย มันดูเป็นทางการจัง ในฐานะที่เป็นเลขาส่วนตัวฉัน ต้องคอยอยู่ข้างฉันตลอดเวลานะรู้ไหม”ยูบินเอ่ยพลางยิ้มแก้มปริ

 

“แต่งานมันเริ่มอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอค่ะ เอ่อ.....พี่ ยูบิน”มอล์ฮีพูดพลางหยุด ราวกับไม่แน่ใจในคำพูดของตัวเอง

 

“ก็ฉันเปลี่ยนใจแล้ว อยากเริ่มงานวันนี้เลย ตามฉันมาเลยแล้วกันนะ”ยูบินคว้ามือน้อยและพาเดินไปยังรถBMWที่จอดอยู่ในลานจอดรถ

 

ประตูรถถูกเปิดออกร่างเล็กก้าวขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ยูบินเดินวนมาขึ้นรถและขับออกไปสู่ถนนใหญ่

 

“เธอมีแฟนหรือยัง มอล์ฮี”ยูบินเอ่ยด้วยสีหน้าที่ดูตื่นเต้น

 

“เอ๋.....ถามทำไมเหรอค่ะ”ใบหน้ากลมเอียงคออย่างครุ่นคิด

 

แปลกจัง ทำไมเขาถามราวกับว่าเขาไม่รู้จักเราเลยแบบนั้นหละ....

 

หรือเขาจะจำเราไม่ได้กันนะ.....แต่มันก็ดีแล้วหละ

 

“ก็เพราะว่า......ฉันอยากรู้ว่าเธอจะมีเวลาในการทำงานแค่ไหนนะ”ยูบินหันมายิ้มให้กับความน่ารักของคนข้างกาย

 

“เอ่อ........ยังค่ะ มอล์ฮี ยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ”ร่างเล็กอมยิ้มและทำหน้าทะเล้นใส่

 

ขอโทษนะที่ตอบไปอย่างนั้นนะ...ซอนเย

 

แต่มันก็เพื่อเธอทั้งนั้นแหละ....

 

“จริงเหรอ !!” ยูบินยิ้มและดูตกใจกับคำตอบ ทำเอาหัวใจที่เต้นระรัวกับเริงระบำอย่างเป็นสุข

 

“แล้วพี่ยูบินหละค่ะ…เอ...ต้องมีแล้วแน่เลย”ดวงตาเล็กหลี่ลงและยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์

 

“เอ่อ...ยังไม่มีหรอก วันๆเอาแต่ทำงานจะมีได้ไง ว่าจะหาคนใกล้ตัวสักคน ฮ่าๆ”ยูบินหัวเราะร่าและส่งสายตาไปให้เหมือนสื่อความหมายบางอย่าง

 

“แล้วนี่เราจะไปไหนกันค่ะ”ดวงตาเล็กมองไปรอบๆทางด้วยความสงสัย

 

“ไปกินข้าวกันไง พี่หิวแล้ว”ยูบินหักพวงมาลัยแล้วเข้าไปในร้านอาหารที่ดูหรูหราทันที่ที่พูดจบ

 

....................................................

 

ในบ้านตระกูลอาน ซอนมีเดินไปที่ตู้โชว์และมองภาพพี่สาวกับเธอยืนเคียงข้างกันและหันมายิ้มให้กล้องอย่างร่าเริง

นั่นคืออดีตของเราสองพี่น้องสินะ

 

แต่นะวันนี้พี่ได้หายไปแล้วจากชีวิตฉัน

 

นี่มันก็ร่วมเดือนได้แล้วสินะที่ไม่ได้เจอพี่......ดูเหมือนทุกอย่างจะดีขึ้นและเข้าที่มากกว่าเดิม

 

ลาก่อนพี่โซฮี อย่ากลับมายุ่งกับฉันอีกเลย

 

“นี่ที่รัก ทำไมไม่ยอมโทรหาเลยนะวันนี้ พี่คิดถึงรู้ไหม”มือเรียวโอบเอวซอนมีจากด้านหลัง

 

“พี่เยอึนมาก็ไม่บอก ว่าจะออกไปหาพี่อยู่พอดีเลยค่ะ”ซอนมีหันมาให้อีกฝ่ายได้โอบกอดอย่างเต็มที่

 

“พาซอนมีไปที่นึงได้ไหมค่ะ “ดวงตาเล็กทำสายตาที่เศร้าสร้อย จนอีกฝ่ายต้องใจอ่อน

 

“อยากไปที่ไหนเหรอค่ะซอนมีที่รักของพี่”เยอึนยิ้มหวานอย่างอบอุ่น

 

“ไปที่โบสถ์ ค่ะ ฉันอยากไปสวดพาวนาให้พี่สาวของฉันนะค่ะ”ใบหน้าเรียวสวยหันไปมองรูปที่อยู่ในตู้โชว์อย่างคิดถึง

 

เธอยังคงคิดถึงพี่สาวสินะ

 

ฉันจะมาเติมเต็มส่วนของพี่สาวเธอเองนะ....ซอนมี

 

เพราะฉันรักเธอเข้าแล้วสิ

 

ภายในโบสถ์ที่โอ่โถง เบื้องหน้าคือไม่กางเขนที่สูงตระหง่า เมื่อใครที่ได้เห็นมันย่อมสุขใจเกินคำบรรยาย ร่างเล็กเดินอย่างช้าๆและหมุนตัวไปรอบๆอย่างสบายใจ

 

“พี่เยอึนรู้ไหมค่ะว่าที่นี่นะตอนเด็กๆฉันมากับพี่โซฮีเสมอเลยนะค่ะ เป็นที่แห่งความทรงจำเลยทีเดียว”ซอนมีเดินไปรอบและคิดย้อนถึงความหลัง

 

“สวยดีนะพี่ก็ชอบ”เยอึนเกดินตามและมองไปรอบๆอย่างสนใจ

 

“ฉันก็เลยฝังพี่โซฮีไว้ที่นี่แหละค่ะ พี่จะได้มีความสุขมากๆไงค่ะ”สองเท้าหยุดเดินและดวงตาเล็กก็หลับตาลงพร้อมคำพูดที่เศร้าสร้อย

 

“................”ร่างสูงโอบกอดคนเบื้องหน้าราวกับเป็นการให้กำลังใจ และอยากแบกรับความรู้สึกทั้งหมด

 

“ฉัน...ฮือ....คิดถึงพี่โซฮีมากเลยค่ะ....”น้ำเสียงที่สั่นเครือราวกับจะขาดใจและน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

 

ร่างสูงคุกเข่าลงเบื้อหน้าซอนมี โดยมีไม้กางเขนที่อยู่ด้านหลังเป็นพยาน

 

“ซอนมี ได้โปรดให้พี่เป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป และจะเป็นทุกอย่างให้เธอจะได้ไหม”มือเรียวคว้ามืออีกฝ่ายขึ้นมากุมไว้และก้มหน้าลง

 

“ฉันรักพี่นะค่ะ พี่เยอึน ได้โปรดอยู่เคียงข้างฉันด้วยค่ะ “ซอนมีเอ่ยและนั่งลงแนบกายเคียงข้างเยอึน

 

พี่เยอึนขอบคุณนะ.....

 

แต่ยังไงหัวใจของฉันก็ไม่อาจมีใครอื่นได้นอกจาก

 

พี่ยูบิน เพียงผู้เดียว

 

……………………………

 

ในร้านเค้กที่ขึ้นชื่อในโชล ซอนเยเดินวนดูรอบร้านอย่างพิจารณา เธอซื้อเค้กมากมายมาลองชิม แต่กินกี่ชิ้นก็ยังคงไม่ถูกใจสักที นิ้วเรียวไล่ไปไปที่ครีมชิ้นต่อไปก็จะจิ้มขึ้นมากินเพื่อสัมผัสรสชาย

อ่า~~นี่แหละ!!

 

“งั้นฉันขอเค้กแบบนี้ปอน นึงนะค่ะ”ซอนเยชี้นิ้วเรียวไปที่เค้กนมสดที่แสนอร่อย

 

ฉันจะทำคืนนี้ให้เป็นคืนพิเศษสำหรับเราให้ได้เลย

 

ตอนรับการดำเนินมีชีวิตครั้งใหม่ของเธอไง

 

มอล์ฮี!!!!

 

 ...........................................................

พิมมี่มาต่อแล้วกัน ขอไปนอนพักย่อนกายให้สบายใจก่อน