คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คามรักและความแค้น
แวะมาอ่านก็เม้นๆกันมั่ง
เพราะเราอยากรู้ว่าชอบกันไหม และมั่นไส้ใครกันบ้าง555
ขอให้สนุกกับการอ่านอย่างเต้มที่นะ เพราะมันยาวมากกกกกกกก
.....................................................
ในห้องกายภาพบำบัด ร่างเล็กเดินกระโพกกระเพกจับราวอย่างอ่อนแรง โดยมีร่างสูงคอยให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ
“คุณมอล์ฮี ครับ เดินจากฝั่งนี้ไปฝั่งนู้นทีนะครับ”คุณหมอเอ่ยอย่างใจดี
“โอ๊ย!!....”ร่างเล็กล้มลงด้วยกำลังขาที่อ่อนแรง
“โซฮี!!”ซอนเยวิ่งอย่างสุดตัวเข้าไปประคองอีกร่างไว้
“ซอนเย เมื่อกี้เรียกเหรอค่ะ”ดวงตาใส่แป๋วมองอย่างสงสัย
“เอ่อ…..ป่าวๆ เจ็บไหม”ซอนเยเอ่ยพลางหลบตา
ใบหน้ากลมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย พร้อมมอบรอยจูบที่นุ่มนิ่มให้
“เอ่อ…คือ…ผมว่าวันนี้เอาแค่นี้ก่อนนะครับ เออเดี๋ยวพาคนไปส่งห้องด้วย!! ส่วนคุณตามผมมาด้วยนะครับ”หมอพูดอย่างเขินอายก่อนจะสั่งพยาบาลให้พาตัวมอล์ฮีกลับไปพัก
ซอนเยเดินตามหลังคุณหมอเข้าไปนั่งที่ห้องตรวจ
“มีอะไรเหรอค่ะคุณหมอ”ร่างสูงนั่งลงอย่างหวาดหวั่น
“หมอคิดว่าร่างกายคงไม่ได้รับความกระทบกระเทือนอะไรมาก ส่วนเรื่องทักษะในการอ่านเขียนและการใช้ชีวิตประจำวันมันยังคงมีอยู่ไม่น่ามีปัญหา ดูแล้วอีกประมาณอาทิตย์นึงคงกลับบ้านได้แล้วหละครับ”หมอพูดพลางยกประวัติขึ้นมาอ่าน
“แล้วความจำของเธอจะกลับมาไหมค่ะหมอ” ดวงตาคมหลับตาลงอย่างรอฟังคำตอบ
“ก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว คุณซอนเย”หมอเอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ฉันขอเลือกให้เธอจำเรื่องเก่าๆไม่ได้เลย…..จะได้ไหมโซฮี
เธอจะได้เป็นคนเดียวของฉันตลอดไป
ร่างสูงเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยและย่างก้าวเดินผ่านประตูเข้าไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง ดวงตาเล็กใส่แป๋วพร้อมรอยยิ้มหวานมอบให้อีกฝ่ายราวกับว่าเธอเป้นเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา
“ซอนเยค่ะ หมอว่ายังไงบ้าง “มอล์ฮีเอ่ยพลางส่งสายตาหวานไปให้
“หมอบอกว่าอีกอาทิตย์เธอคงกลับบ้านได้แล้ว”ซอนเยคว้ามือร่างเล็กขึ้นมาสูดดมความหอม
“เมื่อก่อนฉันเคยทำอะไรให้พี่เป็นประจำบ้างไหมค่ะ”มอล์ฮีพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูร่างเริง
“เธอบอกรักและหอมแก้มทุกเช้าเลย เธอชอบทำอาหารเช้าที่แสนอร่อยให้ฉันกินก่อนออกไปทำงานทุกวันด้วยนะ”ซอนเยพูดพลางหลับตานึกถึงสิ่งเก่าๆที่ผ่านมาพร้อมมอบรอยยิ้มหวานที่อ่อนโยน
“ฉันจะทำแบบนั้นแน่นอน ค่ะ มอล์ฮีรักซอนเยนะค่ะ”ร่างเล็กเอ่ยคำหวานก่อนจะลุกมานั่งตักใช้สองมือโอบรอบคอและซบหน้ากลมลงที่ไหล่กว้าง
“มอล์ฮีเธออย่าไปยุ่งกับยูบินอีกนะแล้วก็เยอึนด้วย เพราะเขาทำเราสองคนต้องเจ็บปวดมามากแล้ว”ซอนเยพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย
“ซอนเย ทำไมมอล์ฮีถึงขับรถชนหละค่ะ”เสียงใสเอ่ยถามอย่างสงสัย
“อย่าฟังเลย มันไม่ดีหรอกนะ”ซอนเยพูดและมองออกไปนอกหน้าต่าง
“บอกมาเถอะค่ะ มอล์ฮีอยากรู้”ดวงตาเล็กส่งสายตาอย่างเว้าวอน
“เรื่องเกิดขึ้นเพราะ วันนั้นยูบินนะพามอล์ฮีกลับจากไป…..นอนด้วยกัน ฉันออกตามหาซะทั่วเลย ตอนนั้นฉันยืนอยู่ริมถนนพอเธอเห็นพี่เธอก็จอดรถและมองพี่สลับกับยูบิน เธอไล่ยูบินลงจากรถ และเอ่ยคำสุดท้าย ว่า มอล์ฮีขอโทษ…
ก่อนจะพุ่งชนเสาไฟฟ้า”ซอนเยหลับตาลงพลางกลืนน้ำลาย
ซอนเยเธอเจ็บปวดเพราะฉันขนาดนี้เชียวเหรอ
ยูบิน คนนี้สินะ ทำให้คนที่รักเราต้องเสียใจ ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอแน่
ซอนเย มอล์ฮีรักซอนเยคนเดียวจริงๆนะ เรื่องที่ผ่านมาฉันขอโทษ
………………………………………..
ในห้องนั่งเล่น ร่างสูงหยิบเบียร์ขึ้นมากระดกอย่างใจเย็น เธอหยิบมือถือขึ้นกดโทรหาใครบางคนด้วยความสงสัย
“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก….กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง”เยอึนมองเบอร์ที่โชว์และทำหน้านิ่ว
นี่ก็นานแล้วนะตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุของโซฮี
เจ้าซอนเยมันหายไปไหนนะ ไม่มาทำงาน
พอไปหาโซฮีอีกครั้ง ทางนู้นก็บอกว่าคนไข้ไม่อยู่แล้ว ไม่ทราบไปไหน
สองคนนั้นไปไหนกันนะ……
เยอึนคิดพลางกุมขมับด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว นิ้วเรียวกดโทรหาอีกเบอร์หวังว่าอีกฝ่ายจะรับสาย
…………………
ในร้านกาแฟเจ้าประจำ สายตาคมกริบมองเลื่อนลอยออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับทุกอย่างรอบตัวดูว่างเปล่า
โซฮี….เธอตายแล้วจริงๆเหรอ
โซฮี…..โซฮี….ฉันอยากเจอเธออีกครั้งจังเลย
อยากจะบอกเหลือเกินว่า ฉันรักเธอ
“พี่ยูบินค่ะ “เสียงหวานเอ่ยออดอ้อน
“ไงจ๊ะซอนมี อยากกินอะไรไหม”รอยยิ้มหวาน เผยขึ้นอย่างฝืนๆ
“ไม่ค่ะ…..พี่ต่างหากอยากกิน…ซอนมีไหม”ดวงตากลมโตหวานฉ่ำจนดูน่าหลงไหล มอบรอยยิ้มทรงเสน่ห์ให้
นิ้วเรียวเอื้อมไปแตะริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างเย้ายวน ทำให้อีกฝ่ายได้แต่อ่ำอึ้งด้วยความแปลกใจ
“เอ่อ……”หัวใจที่เต้นระรัวจนไม่อาจหยุดได้ของยูบิน ทำให้คำพูดไม่สามารถเอ่ยออกมาได้
“แหมพี่ยูบินค่ะ ก็หนูเป็นของพี่แล้วหนิค่ะ”ซอนมีเอ่ยยิ้มกรุ่มกริ่ม
“O.O!!”ยูบินได้แต่มองตาอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจได้
EUNSUN… EUNSUN… EUNSUN…
“เดี่ยวมานะค่ะ”ซอนมีลุกขึ้นและเดินออกไปนอกร้าน
นิ้วเรียวเปิดมือถือขึ้น ยกขึ้นมาแนบหูเพื่อรับสาย
“ว่าไงค่ะ พี่เยอึน”ซอนมีเอ่ยยิ้มย่อง
“ที่รักจ๋า คืนนี้มานอนกับพี่ได้ไหม”เสียงออดอ้อนเอ่ยมาตามสาย
ก็ได้ค่ะ แล้วเจอกันคืนนี้ที่ห้องพี่นะค่ะ”ซอนมีเอ่ยหยอดก่อนวางสาย
ร่างบางเดินกลับเข้ามาหายูบิน ในร้านกาแฟอีกครั้ง
“พี่ยูบินค่ะ ฉันอยากไปบ้านพี่จัง”ซอนมีพูดพลางนั่งลงเบื้องหน้ายูบิน
“แล้วซอนมีไม่ไปเรียนเหรอ”ยูบินพูดและหลบสายตาคนเบื้องหน้า
”ซอนมีขอพักการเรียนชั่วคราวนะค่ะ เพราะซอนมียังทำใจไม่ได้ที่จะต้องเสียพี่ไปแบบนี้”ดวงตาโตหลับตาลงพลางสะอื้น
“พี่ขอโทษนะซอนมี มาเดี๋ยวพี่จะพาไปบ้านพี่นะอย่าเศร้าไปเลย”ยูบินลุกขึ้นประคองซอนมีให้ลุกตาม
ทั้งสองขับรถออกจากห้างเพื่อไปบ้านของยูบิน
…………………………………
ภายในบ้านที่เงียบ ร่างสูงยืนพิงกำแพงครัวด้วยอาการสั่นเทิน
ทำไมใจฉันเริ่มเรียกร้องหาซอนมีได้หละ….ทำไมราวกับว่าโซฮีได้ตายจากไปแล้ว
นี่ฉันอยู่ในฐานะแฟนของซอนมีแล้วเหรอเนี่ย
สับสน….มันอะไรกันแน่
ตึก….ตึก…..ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาบ้านเลย นอกจากโซฮี
ตื่นเต้นจัง -/////-
“พี่ยูบินขา….ตั้งแต่พี่พาซอนมีมาถึงบ้าน พี่ก็เอาแต่หลบอยู่ในครัวอยู่นั่นแหละ”ร่างบางเดินเข้ามากอดเอวอย่างออดอ้อน
“เอ่อ….คือพี่…..”ยูบินพูดค้างและกลืนคำพูดหายไปในความว่างเปล่า
“พี่ยูบินรอู้ไหมค่ะ ว่าตอนนี้พี่สิทธิ์ในตัวฉันมากแค่ไหน”ซอนมีเขย่งตัวขึ้นไปกระซิบข้างหู
“ยังไงเหรอ….”ยูบินเอ่ยย่างเกร็งๆ
มือน้อยคว้ามือเรียวให้สัมผัสร่างตัวเองจนทั่วร่าง ลูบไปไปทุกส่วนเท่าที่จะทำได้
“ร่างกายของซอนมี….หัวใจที่เต็มไปด้วยรักของซอนมี…..กลิ่นหอมจากกายซอนมี และทุกๆอย่างของซอนมีเป็นของ
พี่คนเดียวนะค่ะ”มือน้องกุมมืออีกฝ่ายมาหยุดไว้ที่หน้าอกตรงกับหัวใจ พร้อมคำพูดที่เบาและเย้ายวน
“O/////Oอ้า………”ยูบินได้แต่นิ่งอึ้งด้วยความเขินอาย
“พี่ยูบินค่ะ ไปห้องนอนกันเถอะค่ะ”ซอนมีดึงแขนลากยูบินออกจากห้องครัวขึ้นไปชั้นสอง
พี่โซฮี พี่เคยทำให้ฉันต้องเจ็บปวดบนเตียงแห่งนี้ ที่ที่พี่เคยเสพสุขกับพี่ยูบิน
และในตอนนี้ฉันจะทับมันด้วยร่างกายของฉันแทนที่ลงไป
ร่างเล็กนอนเหยียกายแผ่หลาอยู่บนเตียง กระดุมเสื้อถูกปลดเล้กน้อยให้ดูเย้ยวน กระโปรงสั้นตัวน้อยถลกขึ้นเพราะขาที่ยกตั้งชันให้ดูเย้ยวน ร่างสูงยืนนิ่งด้วยความเขินอายเมื่อมองร่างบางนอนเหยียดกายบนเตียง
“พี่ยูบินค่ะซอนมีเป็นที่รักของพี่แล้วนะ พี่จะไม่….. “เสียงกระเส้าเอ่ยอย่างเย้ายวน
ร่างสูงโถมตัวขึ้นค่อมอีกฝ่าย ใบหน้ามลไซร้ตามซอกคออย่างหื่นกระหาย มือเรียงชุกซนแกะเสื้อผ้าออกไปให้พ้นทางจนเผยให้เห็นผิวขาวเนียนน่าสัมผัส ริมฝีปากบางขบกัดติ่งหูให้ได้ร้องครางจนสุดเสียง ลิ้นร้อนผ่าวลากผ่านซอกคอไล่ลงมาผ่านร่างที่บอบบางลงสู่จุดหมายที่ปราถนา
“พี่……ยูบิน “สิ้นสุดคำสุดท้าย ร่างบางกระตุกเล็กน้อยก่อนจะนิ่งหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
ร่างสูงเอนกายนอนหงายอย่างหมดแรง ดวงตาคมปรือลงและหลับไป
เวลาที่ยาวนานได้ผ่านพ้นไป ดวงตาเล็กลืมขึ้นและร่างที่บอบบางถูกแขนเล็กยันกายลุกขึ้นจากเตียง
“พี่ยูบิน…ที่นี้ฉันก็เป็นของพี่แล้วจริงๆ”ซอนมียิ้มให้กับร่างที่นอนหลับไหล เธอใส่เสื้อผ้าทีละชิ้นและทาลิปสติกที่ริมฝีปาก ก่อนจะประทับรอยจูบไว้บนแก้มนุ่มของอีกฝ่าย ร่างเล็กเดินออกมาหน้าบ้าน พร้อมหยิบมือถือขึ้นกดโทรหาใครบางคน
“พี่เยอึนเหรอค่ะ มารับซอนมีหน่อยสิค่ะที่บ้านพี่ยูบิน”เสียงเล็กหยอดคำหวาน
“แล้วซอนมีไปอยู่บ้านยูบินได้ยังไงค่ะ”เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างสงสัย
“ก็พอดีไปเจอพี่ยูบินเข้าที่ห้าง เขาก็เลยชวนซอนมีมากินข้าวที่บ้านนะค่ะ”เสียงหวานเอ่ยอย่างสำนึกผิด
“งั้นเหรอค่ะ งั้นอีกสิบนาทีพี่จะไปรับนะค่ะ ติ๊ด….”เยอึนตอบก่อนจะกดวางสาย
สิบนาทีผ่านไปรถเฟอร์รารี่ เข้ามาจอดรับซอนมีขึ้นรถ ทั้งสองนั่งรถเพื่อกลับไปห้องพักของเยอึน
ภายในห้องพักร่างสูงปิดประตู ซอนมีเดินมานั่งลงที่โซฟาเอนกายอย่างสบายใจ
“ซอนมี รู้ไหมค่ะว่าโซฮีเป็นยังไงบ้าง”ร่างสูงนั่งพลางวางแก้วน้ำเย็นไว้บนโต๊ะรับแขก
“พี่โซฮีเหรอค่ะ….พี่เขาตายไปแล้ว จากเราไปแล้วนะค่ะ ฮือ….”ร่างเล็กเริ่มหลั่งน้ำตาด้วยความปวดใจ
ตายแล้วงั้นเหรอ….ถึงว่า…ทุกคนถึงไม่ยอมพูดอะไร
เจ้าซอนเยคงหายไปทำใจหละสินะ
ฉันขอโทษนะ…..เพื่อน
“อย่าร้องไห้ไปเลยนะที่รัก เดี๋ยวพี่เยอึนคนนี้จะทำให้ซอนมีมีความสุขมากๆเอง”ร่างสูงช้อนตัวอุ้มอีกฝ่ายขึ้น พาเดินไปยังห้องนอน
“พี่เยอึนค่ะ จะรีบไปไหนค่ะ คืนนี้ยังอีกยาวไกลนะค่ะ”เสียงเล็กเอ่ยอย่างเย้ายวน
ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงอย่างนิ่มนวน รอมยิ้มอย่างได้ใจมองอีกร่างที่นอนบนเตียงอย่างต้องการ
“ซอนมีคืนนี้พี่ขอนะ”เสียงที่สั่นและอารมณ์ที่ก่อเกิดท ำให้ร่างสูงไม่สามารถหยุดตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว
ใบหน้ามลสวย ก้มไซร้ซอกคอขาวหาความหวานที่น่าลิ้มลอง มือเรียวลูบไล้ไปตามร่างและถอดอาภรณ์ออก จนเหลือเพียงร่างที่เปลือยเปล่า ริมฝีปากบางรุกเร้าอีกฝ่ายดย่างหื่นกระหายบดขยี้และสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปาก นิ้วเรียวไล่มือไปทั่วร่างและจมลงสู่เบื้องล่างแห่งความสุข
“ซอนมีรักพี่เยอึนนะ…ค่ะ”เสียงเล็กเอ่ยอย่างหอบด้วยความเหนื่อยอ่อน
บทเพลงรักเริ่มขึ้นอย่างเร่าร้อนอีกครั้งจนไม่อาจหยุดได้ เวลาในคืนนี้ยังอีกยาวไกล
…………………………………………..
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ซอนเยประคองร่างเล็กให้ขึ้นรถอย่างทะนุถนอม มือเรียวปิดประตูรถก่อนจะเดินวนขึ้นรถสปอร์ตขับออกจากโรงพยาบาลสู่ถนนใหญ่
“เราจะไปไหนกันค่ะซอนเย”เสียงหวานพูดและมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีทุ่งหญ้ากว้าง ที่มีต้นไม้สีเขียวสดใสพัดโบกไปมา
“กลับบ้านของเราไง”ซอนเยยิ้มและเม่อมองไปยังท้องฟ้าสีคราม
บ้านที่ฉันสร้างขึ้นเพื่อรอเธอให้มาอยู่เคียงข้างฉัน
บ้านในความฝันที่ฉันรอคอยว่าสักวันจะได้อยู่กับเธอ
รถสปอร์ตจอดลงยังหน้าบ้านไม้ที่ประดับประดาไปด้วยสวนดอกไม้ที่งดงาม ทั้งสองก้าวลงจากรถ และเดินเข้าไปข้างในบ้าน ภายในบ้านถูกตกแต่งในสไตล์ธรรมชาติ ฝาผนังประดับประดาไปด้วยรูปคู่ที่ดูแล้วชวนคิดถึงวันเก่าๆ
ร่างเล็กเดินสำรวจทั่วบ้าน และหยิบรูปคู่ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู รูปซอนเยโอบเอวมอล์ฮีไว้และยิ้มให้กับกล้อง ช่างดูมีความสุข ราวกับว่าถ้ามองมันจะทำให้รู้สึกสุขใจตามไปด้วย
ฉันคงรักเธอมากสินะ และเธอก็คงรักฉันมากเช่นกัน
นับจากวันนี้ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อเธอ
ซอนเย
“นั่นเป็นรูปสมัยเมื่อ5ปีก่อน เราไปเที่ยวสวยสาธารณะกัน”ซอนเยเอ่ยพลางยิ้มให้กับความหลัง
“ซอนเย ฉันรักเธอนะ”มอล์ฮีวางรูปลงและหันมามองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยรัก
“ฉันก็รักเธอเหมือนกัน มอล์ฮี”ร่างสูงดึงอีกฝ่ายเข้ามาโอบกอด
“ขอบคุณนะที่อยู่เคียงข้างฉันเสมอ”มอล์ฮีซบหน้าลงกับไหล่กว้าง
“อ่านี่ มือถือเวลาฉันออกไปข้างนอก คิดถึงก็กดเบอร์ที่เมมอันแรกนี้นะ “ร่างสูงยื่นมือถือใส่ในมืออีกฝ่าย
“มันใช้ยังไงเหรอค่ะ”ดวงตาเล็กทำตาใสแป๋วด้วยความสงสัย
“อ่า ฮ่าๆ ลืมไปเลยเธอคงลืมวิธีใช้สินะ อ่ากดอันนี้ๆจะโทรออก กดเบอร์ตรงนี้ๆ เบอร์ฉันอยู่นี่นะ”ซอนเยสอนใช้มือถืออย่างใจเย็น
กร๊อดดดดดดดด……..เสียงท้องร้องดังออกมาให้ได้ยินอย่างชัดเจน
“ฮ่าๆ หิวแล้วสินะ งั้นเดี๋ยววันนี้ซอนเยจะทำข้าวแสนอร่อยให้กินนะค่ะ”ซอนเยเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนและหายเข้าไปในครัว
ร่างเล็กเดินวนชมไปเรื่อยและก็สะดุดตากับกล่องใบน้อยที่ถูกสอดไว้ใต้ตู้โชว์ เธอก้มตัวลงและหยิบมันออกมา รูปมากมายอยู่ในนั้น รูปของซอนเยและเพื่อนอีกสองคน
นี่เหรอยูบินและเยอึน เพื่อนที่หักหลังซอนเย
คนนี้เหรอที่ทำให้ซอนเยต้องเสียใจและเจ็บปวด
ยูบินฉันไม่มีวันยกโทษให้เธอชั่วชีวิตแน่
มาทำคนที่ฉันรักแบบนี้…..
ใต้รูปนามบัตรใบเล็กถูกไหลออกมา
คิม ยูบิน
บริษัท KYB จำกัด
เบอร์ติดต่อ xxxxxxxx
รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นบนหน้าของมอล์ฮีราวกับว่าเธอคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
เมื่อเธอหยิบจม.แผ่นเล็กๆขึ้นมาอ่าน ใบหน้าที่สดใสดูราวกับบิ้ดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดขึ้นมาทันที
มันบ้าสิ้นดีที่มานั่งเขียนเพื่อระบายความในใจ
นับตั้งแต่ เธอเลิกกับฉัน ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะลืมเธอได้
ห้องที่คุ้นเคยที่มีเธอคอยกวนทุกเช้ามันหายไปไหน โต๊ะกินข้าวที่ว่างเปล่าราวกับว่ามันไม่มีอะไรอยู่บนนั้นอีกแล้ว
เสียงหวานเอ่ยออดอ้อนแกล้งหยอดคำหวาน มันหายไป
เธอกลับมาได้ไหม เธออย่าทิ้งฉันไปหาคนอื่นเลย
ฉันรู้ว่าเธอเริ่มมีใจให้เขาแล้วแต่ฉันยังคงหวังและเข้าข้างตัวเองเสมอว่า
เธอรักฉันอยู่ เพื่อให้ฉันได้มีแรงใจสู้ต่อไป
ยูบินฉันรู้นะว่านายแอบมีใจให้แฟนฉัน แต่ทำไมต้องเป็นนาย ทำไมไม่ใช่คนอื่น
เพราอะไร…..
ตาเล็กแดงกำและน้ำตาแห่งความปวด ร้าวเริ่มไหลอาบแก้มป่องขาว มือน้องกอดจดหมายไว้กับอกและพับมันเก็บลงกล่องและเก็บของทุกอย่างกลับเข้าที่ ดันกล่องกลับไปยังใต้ตู้ไว้ที่เดิม
ฉันขอโทษซอนเย
ฉันขอโทษ…..
ร่างเล็กหยิบนามบัตรขึ้นมาและกดหมายเลขตามนั้น
“ฮันโหลนี่ บริษัท KYB ใช่ไหมค่ะ”มอล์ฮีพยายามคุมเสียงให้นิ่งก่อนจะพูดอย่างมั่นใจ
“ใช่ค่ะ จะติดต่ออะไรค่ะ “พนักงานเอ่ยตอบ
“ฉันขอมาสมัครงานเป็นเลขาส่วนตัวของ เจ้าของบริษัท คิม ยูบิน ค่ะ “มอล์ฮีเอ่ยพลายิ้มย่องให้ตัวเอง
“เอ๋แต่ตอนนี้เรายังไม่รับสมัครตำแหน่งนั้นนะค่ะ ถ้าไงขอชื่อและเบอร์ไว้แล้วกันนะค่ะ แล้วจะติดต่อกลับไป”พนักเอ่ยตอบด้วยเสียงกระออมกระแอม
“ชื่อ โอ มอล์ฮี ส่วนเบอร์ก็ตามที่โทรมานี่แหละค่ะ”เสียงที่ดูมั่นใจเอ่ยตอบอย่างชัดเจน
.................................................
เหนื่อยมากมายเด๊่ยวมารอพิมมี่ต่อแล้วกันนะ ไปตามคนนุ้นนะไม่ต้องเร่งเรา555
ความคิดเห็น