ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความรักสีม่วง
ยู้ฮู ~.......... ตอนนี้ของซึนกีเองค่ะ.......ถ้าพร้อมแล้วเราไปอ่านกันเลย ^^
ปล. อ่านให้สนุกแล้วขอคอมเม้นด้วยน้า~ (มันกลายเป็นสโลแกนไปแล้ว > <”)
...............................................................................................................................................................................
Chapter 3
ซอนเยยืนมองเบอร์โทรศัพท์ในมือที่เธอพึ่งได้มาจากร่างสูง ริมฝีปากบางพึมพำตัวเลขซ้ำไปซ้ำมาจนจำขึ้นใจเสียก่อนที่เจ้าตัวจะกดเมมมันไว้ในโทรศัพท์เสียอีก
เธอก้มลงมองเสื้อผ้าชุดน่ารักๆที่เธอใส่แล้วต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ตกลงว่านี่เรา แต่งตัวน่ารักๆเก้อหรอเนี๊ยะ” เธอหัวเราะกับตัวเองเล็กน้อยก่อนจะขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของเธอกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ปั้มน้ำมันและขับกลับบ้านในทันที
ระหว่างทางซอนเยได้ขับรถผ่านร้านดอกไม้ เธอจึงหยุดเพื่อที่จะซื้อดอกกุหลาบกลับไปให้โซฮี เพื่อกันอีกคนถามถึงธุระที่เธอออกมาทำ
.
.
.
.
.
.
.
.
ซอนมีชะเง้อคอมองหาคนที่นัดเธอออกมาทานข้าวเที่ยงอย่างร้อนรน นาฬิกาบนข้อมือถูกเธอยกขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนที่สายตาจะมองเห็นร่างสูงคุ้นตาที่กำลังเดินตรงมาทางเธอ
“ว่าไงค่ะที่รัก รอนานไหม?” ซอนมีหน้าแดงก่ำกับคำพูดหวานหูของอีกคน ใบหน้าเรียวส่ายไปมาเร็วๆเสียคนตัวสูงขำ มือเรียวถูกยกมาวางลงบนหัวมนๆของร่างบางแล้วลูบเบาๆอย่างเอ็นดู
“จะทำตัวน่ารักไปไหนค่ะเนี๊ยะ แค่นี้ก็รักจะแย่อยู่แล้ว” พูดจบก็ก้มลงสูดความหอมเอาจากพวงแก้มสีแดงนั่นไปฟอดใหญ่
ซอนมีกอดกระชับมือเข้ากับวงแขนของคนตัวสูงก่อนทั้งคู่จะพากันไปกินข้าวที่ร้านอาหารใกล้ๆ
“เอ้า.........อ๊ะ....อ่ะ.....อ่ำ ” ยูบินตักข้าวในจานขนาดพอดีคำยื่นไปตรงปากซอนมีให้เจ้าตัวอ้าปากรับไปอย่างเขินๆ
“พอแล้วค่ะ...อายคนอื่นเค้า” ร่างบางพูดเขินๆ สายตามองไปรอบๆร้านอาหารที่มีคนบางกลุ่มหันมามองพวกเธอยิ้มๆ
“จะอายไปทำไมค่ะ เราก็อยู่ส่วนเรา ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเค้าซักหน่อย หรือว่าซอนมีกลัวคนอื่นจะรู้เรื่องของเรา” ร่างสูงพูดเสียงแผ่วอย่างคนน้อยใจให้ร่างบางได้แต่โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัล
“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้กลัวคนอื่นรู้เรื่องของเรา เพียงแต่.......” ซอนมีเงียบเสียงลงพร้อมก้มหน้าลงไปมองนิ้วมือ
ก็เธอมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วนี่ เรื่องที่จะไปประกาศให้คนอื่นรู้ว่าเธอคบกับคนตัวสูงนี่อีกคนมันก็ดูไม่ดี แล้วถ้าเกินมันกลายเป็นอย่างนั้นจริงๆ จะไม่กลายเป็นว่าเธอเป็นคนหลายใจและแอบคบชู้นอกใจแฟนหรอกหรอ?
ยูบินมองซอนมีนิ่งด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้
“โอเคค่ะ คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะซอนมี ฉันเข้าใจค่ะว่าฉันอยู่ในฐานะไหน....ฉันต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณไม่สบายใจ” ยูบินพูดเสียงเรียบ มือเรียวคว้าเอาผ้าบนตักมาเช็ดปาก ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกจากโต๊ะ
ซอนมีรีบคว้ามือยูบินเอาไว้ทันที
“คุณจะไปไหน.......” ร่างบางมองคนตัวสูงด้วยสายตาหวาดหวั่น เธอไม่อยากให้คนตัวสูงนี่ลุกขึ้นจากโต๊ะนี่เลย แค่เธอหาข้ออ้างปีกตัวเลี่ยงออกมาจากเยอึนคนรักเธอได้ก็เหนื่อยแทบตายแล้ว ยังไงซะก็ขอให้เธอได้ใช้เวลาอยู่กับคนตัวสูงนี่ให้คุ้มซักหน่อยเถอะ
ทั้งๆที่เธอคิดแบบนี้แท้ๆ แต่ดูเหมือนเธอกลับมาทำให้คนตัวสูงไม่สบายใจเพิ่มเข้าไปอีก แล้วคราวนี้.....ก็คงจะคิดหนีเธอไปอีกซินะ
“ฉันจะไป......ในที่ๆมีแต่เราแค่สองคน สนใจจะไปกับฉันไหมค่ะ......” ยูบินพูดพร้อมทำสายตากรุ่มกริ่ม ซอนมีรีบลุกขึ้นตามอีกคนไปทันทีโดยไม่ต้องรอให้คนตัวสูงได้พูดซ้ำสอง
ไม่นานร่างกายของคนทั้งสองก็เกี่ยวกระหวัดกอดกันบนเตียงกว้างในโรงแรมแห่งหนึ่งอย่างเร่าร้อน จนบทเพลงรักที่ทั้งคู่ร่วมกันบรรเลงเดินทางมาถึงจุดสุดท้าย.....
ยูบินทิ้งตัวลงนอนข้างกายซอนมีอย่างเหนื่อยอ่อน ริมฝีปากเรียวกดจูบลงบนหน้าผากมนของอีกคนที่นอนหลับตาพริ้มพร้อมหายใจเหนื่อยหอบ
“ฉันรักคุณนะค่ะยูบิน” ยูบินพลิกตัวหันกลับมามองอีกคนทันที
“คุณรักฉันจริงๆหรอซอนมี หรือคุณแค่ติดใจลีลาฉันกันแน่?” ซอนมียู่ปากลงอย่างไม่พอใจ นิ้วเรียวถูกยกขึ้นมาดึงแก้มคนตัวสูงเสียเจ้าตัวร้องโอดโอย
“โอ๊ย.....เจ็บนะ.....อูย......แก้มจะบวมหรือเปล่าเนี๊ยะ” ร่างบางหัวเราะขำที่อีกคนเอามือลูบแก้มพร้อมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เสียเต็มประดา
“สม....คุณอยากพูดจากวนฉันก่อนนี่” ยูบินคว้าคออีกคนเอาไว้แล้วดึงมันมาประกบจูบแรงๆ
“อือ....อือออ”ร่างบางร้องครางเสียงอื้ออึงในลำคออย่างคนหายใจไม่ออก มือเรียวทุบบนไหล่หนานั่นเพื่อประท้วง ยูบินผละริมฝีบางออกมาอย่างเสียดาย
“คุณนี่.....” ซอนมีเม้มริมฝีปากบางเสียแน่น ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างถูกใจที่ได้แกล้งอีกคนเล่น มือเรียวลูบลงบนแก้มเนียนอย่างหลงใหล
“ถ้าคุณรักฉันจริงๆก็ดีซิ” ริมฝีปากเรียวกดจูบลงบนหน้าผากมนอีกครั้งก่อนจะรั้งตัวร่างบางเข้ามาในวงแขนแน่นกว่าเดิม
“วันนี้อย่าพึ่งรีบกลับเลยนะ ขอฉันนอนกอดคุณซักพักเถอะซอนมี” ซอนมีพยักหน้าเบาๆเธอซุกตัวเข้าหาร่างสูงอีกจนทั้งร่างแนบสนิทกันก่อนจะพล็อยหลับไปพร้อมความเหนื่อยล้า
.
.
.
.
.
.
.
ซอนเยเดินเข้าบ้านมาพร้อมกับดอกกุหลาบช่อใหญ่ในมือที่เธอถือมันไว้ด้านหลัง เธอเดินย่องแผ่วเบามาจนถึงข้างหลังของโซฮี ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟา มือเรียวข้างที่ว่างจากช่อดอกไม้ถูกยกขึ้นมาปิดตาของคนรักเอาไว้
“ทายซิใครเอ่ย.....” โซฮีอมยิ้มกับการเล่นแบบเด็กๆของคนรัก
“ลีโอนาโด ดาวินชี่” ซอนเยยู่ปากลงเล็กน้อย
“ม่ายช่าย......หล่อกว่านั้น” โซฮีทำหน้าตาครุ่นคิดก่อนจะพูดอีกชื่อนึงออกมา
“งั้นก็ต้องเป็นแฮร์รี่ พอตเตอร์แน่ๆเลย” ซอนเยปล่อยมือออกจาตาโซฮีทันที
“แฮร์รี่พอตเตอร์อะไรจะหอบเอาดอกไม้แสนสวยช่อใหญ่มาให้ที่รักละค่ะหืม” พูดจบก็ยื่นช่อดอกกุหลาบไปตรงหน้าโซฮี พร้อมกับกดริมฝีปากเรียวลงข้างแก้มเนียนทันที
“คิดยังไงถึงได้ซื้อดอกไม้ให้ค่ะ......เนื่องในโอกาสอะไรเอ่ย?” มือเรียวถูกยกขึ้นมาคล้องคอคนรักเอาไว้
“ไม่ได้มีโอกาสพิเศษอะไรหรอกค่ะ....ก็แค่ อยากให้ทุกวันเป็นวันแห่งความรัก” ซอนเยพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง นิ้วเรียวยกขึ้นมาบีบจมูกคนรักไปมา
“ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ ข้างนอกร้อนมากเลย” พูดจบก็รีบเดินเข้าห้องไปเลย
ซอนเยรีบรื้อเอาเสื้อผ้าของโซฮีที่เธอแอบหยิบออกไปใส่ออกมาจากกระเป๋า แล้วโยนมันใส่ตระกร้าเอาไว้
‘ขอโทษนะโซฮี ที่ฉันต้องขโมยเสื้อผ้าเธอไปใส่’
‘ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักเธอหรอกนะ...... แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกดีกับคนคนนั้นมากกว่าเธอเท่านั้นเอง’
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น