ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความทรงจำ
มาลงต่อแล้วนะ
หุๆเม้นให้กะลังใจกันบ้างนะ
แอบน้อยใจอิอิ
(อันนี้หนูปังๆเขาแต่งแล้วฟากมาลงนะ)
----------------------3-------------------
ร่างสูงของเยอึนยืนคอยคนรักอยู่อย่างใจเย็น ไม่นานนัก มือเล็กๆสองมือก็เอื้อมมาปิดตาร่างสูงเอาไว้ พร้อมคำพูดหวานๆ
“ใครเอ่ย~~~”
รอยยิ้มหวานฉาบบนใบหน้าสวยของเยอึน ก่อนที่เจ้าตัวจะจับข้อมือเล็กเอาไว้แล้วพูด
“ใครล่ะเนี่ย จำไม่ได้แฮะ”
ซอนมีทำหน้าตึงแล้วชักมืออกทันที แต่ติดที่มือหนาของเยอึนจับข้อมือเอาไว้ พร้อมกับหันหน้ามาหาแล้วกระซิบเบาๆข้างหู
“พี่แกล้งเล่น ใครจะลืมซอนมีได้ลงคอ หืม”
ร่างเล็กตรงหน้ายังคงทำหน้าบึ้งอยู่ “ไม่หาย ไถ่โทษด้วย”
เยอึนยิ้มแล้วช้อนตัวซอนมีขึ้นมา
“ถ้ายังงั้น...ไปไถ่โทษที่ห้องฉันแล้วกันนะ”
ห้องนอนของเยอึนร้อนระอุไปด้วยไฟรักจากสองร่างที่กำลังกอดก่ายกันอยู่บนเตียงกว้าง
“พะ...พี่เยอึน...เร็วอีก” เสียงหอบกระเส่าจากคนเบื้องล่างทำให้อารมณ์ของเยอึนกระจัดกระเจิง ก่อนจะทำตามคำขออย่างว่าง่าย
“ซอนมี เธอร้อนแรงจริงๆ ให้ตาย” เยอึนว่าเสียงหอบ ก่อนจะปิดริมฝีปากอิ่มที่เผยออกน้อยๆ แรงจิกที่หลังพร้อมการตอดรัดที่นิ้วทำให้ความเร็วของเยอึนช้าลงจนหยุดไปในที่สุด
ครืด~~~~~~~
โทรศัพท์เครื่องสวยของเยอึนสั่นเมื่อมีคนโทรเข้า เจ้าของโทรศัพท์เอื้อมมือไปกดรับ
“อันยอง~”
“คุณเยอึนคะ บ่ายสองโมงวันนี้มีประชุมค่ะ ห้ามโดดนะคะ ท่านประธานสั่งมา” เสียงหวานของเลขาดังขึ้นตามสาย เยอึนมองไปที่นาฬิกาตรงหัวเตียงก่อนจะตอบกลับ
“นี่เพิ่งเที่ยงเองนะ”
“ค่ะ โทรมาบอกก่อน คุณเยอึนจะได้มีเวลาจัดการกับสาวน้อยที่นอนอยู่ข้างๆไงคะ อย่ามาสายนะคะ บ่ายสองโมงตรง” เลขาสาวว่าจบก็วางสายไป
...ให้ตาย รู้ไปทุกเรื่องจริงๆ
ซอนมียันกายขึ้นนั่ง “ใครโทรมาเหรอคะ”
“เลขาน่ะ เรียกไปประชุม โดดไม่ได้ซะด้วย”
ซอนมียกมือขึ้นโอบรอบคอก่อนจะพูด “ไปประชุมเถอะค่ะพี่เยอึน ไม่ต้องห่วงซอนมีหรอก ซอนมีว่าจะออกไปช้อปปิ้งซะหน่อย”
“เอางั้นก็ได้ งั้นพี่ไปอาบน้ำละ ซอนมีจะอาบด้วยรึเปล่า” พูดแล้วทำตากรุ้มกริ่ม
ซอนมียิ้มเขินๆ “ไม่ดีกว่า ซอนมีจะออกไปแล้ว ประชุมเสร็จโทรมานะ คิดถึง” ว่าจบก็ใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไป
ร่างบางมองประตูลิฟต์ที่ปิดเข้าหากันช้าๆ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
“พี่ยูบินเหรอคะ ว่างพอจะออกมาหาซอนมีมั้ย...”
“จัดการให้ฉันทีนะ เอกสารทั้งหมดก็อยู่ในซองนั่นแหละ” มินซอนเยเอ่ยกับทนายคนสนิทผ่านทางโทรศัพท์ ก่อนจะพูดอะไรอีกสองสามประโยคแล้ววางสายไป สายตาคมมองไปที่โซฮีที่นอนให้หมอเช็คร่างกายอยู่ในห้องแล้วพึมพำเบาๆ “ลาก่อนนะ อานโซฮี จากนี้ไป เธอคือ โอมอล์ฮี โอมอล์ฮีของฉัน...”
โซฮี ไม่ใช่สิ มอล์ฮียิ้มกว้างเมื่อเห็นมินซอนเย ที่บอกว่าเป็นคนรักของเธอเดินเข้ามาหลังจากหมอและพยาบาลออกไปแล้ว
“ซอนเย เล่าเรื่องในอดีตของเราให้ฟังหน่อยได้ไหม” สาวแก้มกลมเอ่ยเมื่อผู้มาใหม่นั่งลงข้างเตียง
ซอนเยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะถาม “เอาเฉพาะ เรื่องของเรา หรือเรื่องของเธอด้วยล่ะหืม”
“เอาหมดเลยได้ไหม” เสียงเอ่ยอย่างเอาแต่ใจทำให้ซอนเยอดหัวเราะไม่ได้
มอล์ฮีหน้ายู่อย่างขัดใจ “เล่าเร็วๆสิ อยากฟังแล้ว”
“ไม่ต้องรีบก็ได้ ยังไงเราก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้ว”
“ตลอดไปไหม...” มอล์ฮีถามขึ้นมา ซอนเยมองตาคนตรงหน้า แววตาโตคู่นั้นเผยร่องรอยความกลัวอย่างชัดเจน
...กลัวว่าจะต้องอยู่คนเดียว กลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง
ริมฝีปากอิ่มของคนป่วยถูกแตะเบาๆโดยคนเยี่ยมไข้ พร้อมคำสัญญา
“ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป โอมอล์ฮีของฉัน”
“เธอชื่อโอมอล์ฮี เกิดที่กวันจูนี่แหละ เราสองคนเจอกันที่ อืม...ที่ไหนน้า” ซอนเยแกล้งทำเป็นลืม ทั้งๆที่ภาพการเจอกันครั้งแรกไม่เคยถูกลบออกจากสมองเลย
มอล์ฮีกระตุกแขนเสื้อซอนเยแรงๆ “ที่ไหนเหรอ”
“สวนสนุก เธอเดินมาชนฉัน แถมทำไอติมในมือเปื้อนเสื้อฉันด้วยแน่ะ ขอโทษซักคำก็ไม่มี มีแต่เชิดใส่แล้วมาด่าฉันปาวๆ ว่ายืนไม่มองทาง...
แล้วเหมือนฉันกับเธอมีแรงดึงดูด เราสองคนเจอกันบ่อยขึ้น ยอมรับนะว่าฉันรักเธอตั้งแต่ตอนโดนด่าเรื่องไอติมแล้ว คิดๆแล้ว ช่วงแปดปีที่เราคบกันมา ฉันมีความสุขมาก...” ซอนเยพูดแล้วยิ้มออกมา
มอล์ฮีทำหน้าสงสัย “คุณพูดเหมือนว่า หลังจากแปดปีที่เราสองคนคบกัน คุณไม่มีความสุขเลยนะ”
ซอนเยหัวเราะแข็งๆ
“มันก็ไม่เชิงว่าเป็นแบบนั้น อันที่จริง เราสองคนรักกันมาก ฉันมั่นใจ ว่ามันเป็นแบบนั้น จนกระทั่งมีคนๆหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอ”
คนบนเตียงพยายามนึกตาม แต่ก็นึกไม่ออก “ใคร?” พูดเสียงแข็งโดยไม่รู้ตัว
“ชื่อ คิมยูบิน เขาเป็นเพื่อนฉัน เพื่อนที่ฉันสนิทที่สุด รวมถึงปาร์คเยอึนด้วย พอยูบินเห็นเธอ ฉันมองตาเขาออก ว่าเขาไม่ได้คิดกับเธอแบบแฟนเพื่อน แต่คิดกับเธอ เหมือนที่ฉันคิด ยูบินรักเธอ...
ยูบินพยายามจะแย่งเธอไปจากฉัน ตอนนั้น ฉันกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งฉันไป มอล์ฮี เธอเชื่อไหมว่าฉันต้องกินยาระงับประสาท” น้ำใสๆไหลออกมาจากตาของซอนเย “ฉันไม่อยากเสียเธอไป มอล์ฮี”
คนบนเตียงแตะไหล่อย่างแผ่วเบา “ฉันอยู่กับคุณแล้วนี่ไง มินซอนเย สัญญานะ ต่อไปนี้ เราสองคนจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อแปดปีก่อน ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาพรากฉันไม่จากคุณ ไม่ยอม...”
...และฉันจะไม่ยอมให้คิมยูบินมาทำแบบนั้นอีกแน่ๆ
ซอนเยปาดน้ำตาแล้วพูดต่อ “ฉันว่า เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ไม่งั้นได้ร้องไห้อีกแน่ๆ”
“คุณจมูกแดงแล้วล่ะ ซอนเย ขี้แยจังเลยอะ” มือบางเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา “สัญญาได้ไหม ว่าจะไม่ร้องไห้เพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้อีก”
ซอนเยมองตามอล์ฮีที่มองมา แววตาของโซฮีคนเดิม กลับมาอยู่กับเธอแล้ว แววตาคู่นั้น...
“สัญญา..”
ใบหน้าของทั้งสองเลื่อนเขามามากขึ้นจบทับกันสนิท แต่ว่า...
ก๊อกๆ
“โอมอล์ฮี ได้เวลาทำกายภาพบำบัดแล้วครับ” เสียงของหมอหนุ่มทำให้ทั้งสองต้องผละออกจากกันอย่างเขินๆ โดยเฉพาะคนป่วย
หมอหนุ่มดูอึ้งไปเล็กน้อย “เอ่อ ผมมาผิดเวลาหรือเปล่า...”
---------------------
จะรีบมาต่อให้นะ
หุๆเม้นให้กะลังใจกันบ้างนะ
แอบน้อยใจอิอิ
(อันนี้หนูปังๆเขาแต่งแล้วฟากมาลงนะ)
----------------------3-------------------
ร่างสูงของเยอึนยืนคอยคนรักอยู่อย่างใจเย็น ไม่นานนัก มือเล็กๆสองมือก็เอื้อมมาปิดตาร่างสูงเอาไว้ พร้อมคำพูดหวานๆ
“ใครเอ่ย~~~”
รอยยิ้มหวานฉาบบนใบหน้าสวยของเยอึน ก่อนที่เจ้าตัวจะจับข้อมือเล็กเอาไว้แล้วพูด
“ใครล่ะเนี่ย จำไม่ได้แฮะ”
ซอนมีทำหน้าตึงแล้วชักมืออกทันที แต่ติดที่มือหนาของเยอึนจับข้อมือเอาไว้ พร้อมกับหันหน้ามาหาแล้วกระซิบเบาๆข้างหู
“พี่แกล้งเล่น ใครจะลืมซอนมีได้ลงคอ หืม”
ร่างเล็กตรงหน้ายังคงทำหน้าบึ้งอยู่ “ไม่หาย ไถ่โทษด้วย”
เยอึนยิ้มแล้วช้อนตัวซอนมีขึ้นมา
“ถ้ายังงั้น...ไปไถ่โทษที่ห้องฉันแล้วกันนะ”
ห้องนอนของเยอึนร้อนระอุไปด้วยไฟรักจากสองร่างที่กำลังกอดก่ายกันอยู่บนเตียงกว้าง
“พะ...พี่เยอึน...เร็วอีก” เสียงหอบกระเส่าจากคนเบื้องล่างทำให้อารมณ์ของเยอึนกระจัดกระเจิง ก่อนจะทำตามคำขออย่างว่าง่าย
“ซอนมี เธอร้อนแรงจริงๆ ให้ตาย” เยอึนว่าเสียงหอบ ก่อนจะปิดริมฝีปากอิ่มที่เผยออกน้อยๆ แรงจิกที่หลังพร้อมการตอดรัดที่นิ้วทำให้ความเร็วของเยอึนช้าลงจนหยุดไปในที่สุด
ครืด~~~~~~~
โทรศัพท์เครื่องสวยของเยอึนสั่นเมื่อมีคนโทรเข้า เจ้าของโทรศัพท์เอื้อมมือไปกดรับ
“อันยอง~”
“คุณเยอึนคะ บ่ายสองโมงวันนี้มีประชุมค่ะ ห้ามโดดนะคะ ท่านประธานสั่งมา” เสียงหวานของเลขาดังขึ้นตามสาย เยอึนมองไปที่นาฬิกาตรงหัวเตียงก่อนจะตอบกลับ
“นี่เพิ่งเที่ยงเองนะ”
“ค่ะ โทรมาบอกก่อน คุณเยอึนจะได้มีเวลาจัดการกับสาวน้อยที่นอนอยู่ข้างๆไงคะ อย่ามาสายนะคะ บ่ายสองโมงตรง” เลขาสาวว่าจบก็วางสายไป
...ให้ตาย รู้ไปทุกเรื่องจริงๆ
ซอนมียันกายขึ้นนั่ง “ใครโทรมาเหรอคะ”
“เลขาน่ะ เรียกไปประชุม โดดไม่ได้ซะด้วย”
ซอนมียกมือขึ้นโอบรอบคอก่อนจะพูด “ไปประชุมเถอะค่ะพี่เยอึน ไม่ต้องห่วงซอนมีหรอก ซอนมีว่าจะออกไปช้อปปิ้งซะหน่อย”
“เอางั้นก็ได้ งั้นพี่ไปอาบน้ำละ ซอนมีจะอาบด้วยรึเปล่า” พูดแล้วทำตากรุ้มกริ่ม
ซอนมียิ้มเขินๆ “ไม่ดีกว่า ซอนมีจะออกไปแล้ว ประชุมเสร็จโทรมานะ คิดถึง” ว่าจบก็ใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไป
ร่างบางมองประตูลิฟต์ที่ปิดเข้าหากันช้าๆ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
“พี่ยูบินเหรอคะ ว่างพอจะออกมาหาซอนมีมั้ย...”
“จัดการให้ฉันทีนะ เอกสารทั้งหมดก็อยู่ในซองนั่นแหละ” มินซอนเยเอ่ยกับทนายคนสนิทผ่านทางโทรศัพท์ ก่อนจะพูดอะไรอีกสองสามประโยคแล้ววางสายไป สายตาคมมองไปที่โซฮีที่นอนให้หมอเช็คร่างกายอยู่ในห้องแล้วพึมพำเบาๆ “ลาก่อนนะ อานโซฮี จากนี้ไป เธอคือ โอมอล์ฮี โอมอล์ฮีของฉัน...”
โซฮี ไม่ใช่สิ มอล์ฮียิ้มกว้างเมื่อเห็นมินซอนเย ที่บอกว่าเป็นคนรักของเธอเดินเข้ามาหลังจากหมอและพยาบาลออกไปแล้ว
“ซอนเย เล่าเรื่องในอดีตของเราให้ฟังหน่อยได้ไหม” สาวแก้มกลมเอ่ยเมื่อผู้มาใหม่นั่งลงข้างเตียง
ซอนเยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะถาม “เอาเฉพาะ เรื่องของเรา หรือเรื่องของเธอด้วยล่ะหืม”
“เอาหมดเลยได้ไหม” เสียงเอ่ยอย่างเอาแต่ใจทำให้ซอนเยอดหัวเราะไม่ได้
มอล์ฮีหน้ายู่อย่างขัดใจ “เล่าเร็วๆสิ อยากฟังแล้ว”
“ไม่ต้องรีบก็ได้ ยังไงเราก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้ว”
“ตลอดไปไหม...” มอล์ฮีถามขึ้นมา ซอนเยมองตาคนตรงหน้า แววตาโตคู่นั้นเผยร่องรอยความกลัวอย่างชัดเจน
...กลัวว่าจะต้องอยู่คนเดียว กลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง
ริมฝีปากอิ่มของคนป่วยถูกแตะเบาๆโดยคนเยี่ยมไข้ พร้อมคำสัญญา
“ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป โอมอล์ฮีของฉัน”
“เธอชื่อโอมอล์ฮี เกิดที่กวันจูนี่แหละ เราสองคนเจอกันที่ อืม...ที่ไหนน้า” ซอนเยแกล้งทำเป็นลืม ทั้งๆที่ภาพการเจอกันครั้งแรกไม่เคยถูกลบออกจากสมองเลย
มอล์ฮีกระตุกแขนเสื้อซอนเยแรงๆ “ที่ไหนเหรอ”
“สวนสนุก เธอเดินมาชนฉัน แถมทำไอติมในมือเปื้อนเสื้อฉันด้วยแน่ะ ขอโทษซักคำก็ไม่มี มีแต่เชิดใส่แล้วมาด่าฉันปาวๆ ว่ายืนไม่มองทาง...
แล้วเหมือนฉันกับเธอมีแรงดึงดูด เราสองคนเจอกันบ่อยขึ้น ยอมรับนะว่าฉันรักเธอตั้งแต่ตอนโดนด่าเรื่องไอติมแล้ว คิดๆแล้ว ช่วงแปดปีที่เราคบกันมา ฉันมีความสุขมาก...” ซอนเยพูดแล้วยิ้มออกมา
มอล์ฮีทำหน้าสงสัย “คุณพูดเหมือนว่า หลังจากแปดปีที่เราสองคนคบกัน คุณไม่มีความสุขเลยนะ”
ซอนเยหัวเราะแข็งๆ
“มันก็ไม่เชิงว่าเป็นแบบนั้น อันที่จริง เราสองคนรักกันมาก ฉันมั่นใจ ว่ามันเป็นแบบนั้น จนกระทั่งมีคนๆหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอ”
คนบนเตียงพยายามนึกตาม แต่ก็นึกไม่ออก “ใคร?” พูดเสียงแข็งโดยไม่รู้ตัว
“ชื่อ คิมยูบิน เขาเป็นเพื่อนฉัน เพื่อนที่ฉันสนิทที่สุด รวมถึงปาร์คเยอึนด้วย พอยูบินเห็นเธอ ฉันมองตาเขาออก ว่าเขาไม่ได้คิดกับเธอแบบแฟนเพื่อน แต่คิดกับเธอ เหมือนที่ฉันคิด ยูบินรักเธอ...
ยูบินพยายามจะแย่งเธอไปจากฉัน ตอนนั้น ฉันกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งฉันไป มอล์ฮี เธอเชื่อไหมว่าฉันต้องกินยาระงับประสาท” น้ำใสๆไหลออกมาจากตาของซอนเย “ฉันไม่อยากเสียเธอไป มอล์ฮี”
คนบนเตียงแตะไหล่อย่างแผ่วเบา “ฉันอยู่กับคุณแล้วนี่ไง มินซอนเย สัญญานะ ต่อไปนี้ เราสองคนจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อแปดปีก่อน ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาพรากฉันไม่จากคุณ ไม่ยอม...”
...และฉันจะไม่ยอมให้คิมยูบินมาทำแบบนั้นอีกแน่ๆ
ซอนเยปาดน้ำตาแล้วพูดต่อ “ฉันว่า เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ไม่งั้นได้ร้องไห้อีกแน่ๆ”
“คุณจมูกแดงแล้วล่ะ ซอนเย ขี้แยจังเลยอะ” มือบางเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา “สัญญาได้ไหม ว่าจะไม่ร้องไห้เพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้อีก”
ซอนเยมองตามอล์ฮีที่มองมา แววตาของโซฮีคนเดิม กลับมาอยู่กับเธอแล้ว แววตาคู่นั้น...
“สัญญา..”
ใบหน้าของทั้งสองเลื่อนเขามามากขึ้นจบทับกันสนิท แต่ว่า...
ก๊อกๆ
“โอมอล์ฮี ได้เวลาทำกายภาพบำบัดแล้วครับ” เสียงของหมอหนุ่มทำให้ทั้งสองต้องผละออกจากกันอย่างเขินๆ โดยเฉพาะคนป่วย
หมอหนุ่มดูอึ้งไปเล็กน้อย “เอ่อ ผมมาผิดเวลาหรือเปล่า...”
---------------------
จะรีบมาต่อให้นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น