ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter3
สนามบาสเริ่มมีคนเบาบางลงเมื่อทั้งสามเทพบุตรหยุดเล่นและเตรียมเพื่อที่จะกลับบ้าน ทั้งสามเดินออกมาในชุดสบายๆเพื่อเดินมาหาซอนมี
“เหนื่อยกันไหมค่ะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นทำเอาร่างสูงยิ้มแก้มปริโผเข้าไปกอด
“เหนื่อยสิจ๊ะที่รัก หิวข้าวแล้วจิ”ร่างสูงนั่งข้างคนตัวเล็กพลางเอียงคอซบไหล่ ซอนเยที่เดินเข้ามามองคนทั้งคู่ด้วยความรู้สึกไม่พอใจสักเท่าๆไหร่นัก
อ้า~อยากเป็นซอนมีจัง >//< ได้โดนเยอึนกอดด้วย
ถ้าเราได้กอดจะเป็นไงนะ................(เอ...เราคิดอะไรเนี่ยนี่มันเป็นประเภทเดียวกับเรานะ = =…!!)
ซอนเยคิดพลางส่ายหัวแล้วเดินออกนอกอาคาร แต่ก็มีเสียงทุ่มใหญ่ที่ใฝ่หาเรียกเธอไว้
“ซอนเย...จะกลับแล้วเหรอ ไม่ไปกินข้าวกับพวกเราก่อนเหรอ”ซอนเยหันไปมองคนที่เรียกเธอ ใบหน้าก็เริ่มแดงออกมาโดยไม่รู้สาเหตุ
ตึก...ตึก...ตึก...เขาเรียกเราด้วย
เขาชวนเรากินข้าวสองต่อสอง...ไปดีไหม!!(มินเจ้าค่ะได้ข่าวว่าเขาชวนไปกินหลายคนนะ)
“มะ....ไม่หละ...ดึกแล้วเดี๋ยว แม่ด่าเฮ้ยไม่ไช่โซฮีด่าเอา”ซอนเยได้แต่พูดตะกุกตะกักกลับไปและหันตัววิ่งออกไปสู่ถนนที่ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมิดลงแล้ว
“อะไรของเขา ซอนเยเดี๋ยวนี้มันชักทำตัวแปลกๆขึ้นทุกวันนะเนี่ย”ยูบินเดินเกาหัวพลางเดินไปหาสองคนที่นั่งจู๋จี๋อยู่บนสแตนเชียร์
ซอนเยที่ตอนนี้วิ่งออกมาจากสนามบาสได้ไกลพอสมควรก็ก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมือและมันก็บอกอย่างชัดเจนว่าเป็นเวลา เกือบสี่ทุ่มแล้ว
ตาย....ตาย...แม่เปาน้อยต้องฆ่าเราแน่
><!! ปกติถ้าถึงบ้านช้ากว่าสี่ทุ่มโดน......ทุกที(คิดเอาเองนะค่ะว่ามินจะโดนอะไร)
แง...แง...แล้วจะทำไงดีเนี่ย
ซอนเยคิดพลางออกวิ่งจนมาถึงหน้าห้องพัก เธอรีบออกวิ่งขึ้นบันใด จนก้าวท้าวพ้นบันใดขั้นสุดท้ายแล้วเดินจ้ำไปที่หน้าประตูห้อง มือที่สั่นเทาด้วยความกลัวพยายามไขกุญแจห้องอย่างยากลำบากแต่ไม่ทันที่ไขกุญแจเสร็จประตูก็ถูกเปิดออก ใบหน้ากลม ดวงตาขว้างและรังสีอำมหิตแผ่พุ่งออกมาทำเอาซอนเยสีหน้าไม่สู้ดีนักเท่าไหร่
“เอ่อ.....คือเขา....เขา....ขอโต๊ดTT^TT”คำพูดที่หลุดออกมาได้เพียงเท่านี้
“เหนื่อยไหม?? เข้ามาก่อนสิ เนี่ยถ้าโตขนาดนี้คงคิดได้แล้วสินะว่าควรจะกลับบ้านเวลาไหน”รอยยิ้มที่เชียบคมและคำพูดที่เยียบเย็นทำเอาซอนเยขนลุกซู่
เอ่อ...แม่เปาน้อยพูดแบบนี้ เหมือนจะว่าเราไม่โตเลยอ่า
หรือเขาจะว่าเราคิดไมได้นะ....-*-!!
“เอ่อ....”ซอนเยก้มตัวลงต่ำและมุดเข้าห้องเพื่อหลบหลีกภัยที่กำลังจะมาถึงตัว
ปึ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ถ้ากลับบ้านเวลานี้แสดงว่ายังมีแรงใช่ไหมเอ่ย”โซฮีเดินเข้ามาตบไหล่คนรัก ทำเอาซอนเยสดุ้งสุดตัว
นิ้วเรียวสวยไล่ไต่ไปตามคอขาวเนียนของซอนเย นิ้วชี้และนิ้วกลางก็หยุดลงกลางคอ
อึก!!....อ๊ากๆๆๆๆ~อ้า!!! เสียงโหยหวนจากซอนเยไม่สามารถหยุดอารมณ์ของคนตรงหน้าได้ นิ้วทั้งสองสามัคคีพร้อมใจบีบหลอดลมของคนตรงหน้า
“หาย.....ใจ.....ม่าย.....ออก”เสียของร่างสูงถูกเปร่งออกมาอยากยากเย็นเจนแทบจะขาดใจ
“แล้วจะทำอีกไหมหา!!”โซฮีปล่องนิ้วทั้งสองออกพลางเดินไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟา
“แค่ก...แค่ก...ไม่ทำแล้วจ้า หนูผิดไปแล้วค่ะ”ร่างสูงซบลงบนตักนิ่มๆของคนตรงหน้า
“ดีแล้วจ๊ะที่รัก เขานะออกจะอ่อนหวาน(ตรงไหน)ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายที่รักหรอกนะ”มือที่นิ่มนวลลูบลงบนหัวของซอนเยอย่างแผ่วเบา
“เขาไปนอนได้แล้วใช่ไหม”ซอเยยกตัวขึ้นแล้วมองตาแป๋ว
“ใครบอกว่าจะได้นอน ไป...ไปเลย..ไปขัดห้องน้ำขัดให้มันมีแสงเปร่งประกายออกมาเลยนะแล้วก็เอาผ้าไปซักด้วย” เสียงที่อ่อนหวานสมหน้าตาของโซฮีได้เปลี่ยนไปแล้ว
“หา!!แล้วคืนนี้เขาได้นอนไหม”ซอนเยพูดอ้อนหวังให้คนรักยอมใจอ่อน
“หึ....หึ....ก็ทำมันจนเช้านั่นแหละ”โซฮีดึงหูซอนเยลากให้เข้าไปในห้องน้ำพร้อมโยนของที่จำเป็นเข้าไปด้วย
“โอ๊ย!!!~แงๆ เขาต้องทำจริงเหรอ”ซอนเยหยิบถุงมือเข้ามาใส่พลางมองหน้าน่ารักของโซฮี
“เขาง่วงแล้วเขาจะไปนอน ถ้าตื่นมายังไม่เสร็จละก็ ตาย!!”ประตูห้องน้ำถูกปิดลงพร้อมเสียงโอดโอยที่ดังมาจากในห้องน้ำ
ในห้องนอนที่เงียบสงบ สองร่างนอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุข ความรักที่อบอุ่นของคนทั้งสองทำให้เหมือนโลกนี้มีเพียงแค่สองเรา
“ซอนมีจัง เขากอดหน่อยนะตะอง”เสียงออดอ้อนเพื่อมอบให้คนรักเพียงคนเดียว
“ขี้อ้อนจังนะค่ะ ที่อยู่กับเพื่อนซ่าได้ซ่าดีนะ น่าตีจริงๆ”ซอนมีหันหน้ามามองพลางตีแขนคนรักเพื่อแกล้งหยอกล้อ
“เขาจะอ้อนต่อเมื่ออยู่กับซอนมีจังคนนี้คนเดียว”ลูกอ้อนที่หวานเลี่ยนยังคงหยอดไม่หยุดหย่อน
“จ้านอนกอดเขาหน่อยสิ เขาหนาว”ซอนมีเขยิบตัวเข้าไปหาคนรักเพื่อขอรับความอบอุ่นจากอีกร่าง
“จ้า กอด.....จุ๊บ”เยอึนกดจมูกโด่งลงบนแก้มใส่อย่างรักใคร่ช่างดูหวานจนใครๆก็ต้องอิจฉาคู่นี้ไปตามๆกัน
ทางด้านซอนเยที่ตอนนี้ขัดห้องน้ำจนเงางามและซักผ้ากองเพนินเสร็จแล้ว ก็เดินเหงื่อซกย่องเข้ามาในห้องนอนเพื่อโอบกอดคนรักให้หายเหนื่อย
“ที่รักเขาเสร็จแล้วจ้า~”เสียงหวานขี้อ้อนพูดพลางมุดหน้าซบอกของคนที่นอนอยู่
“อืม...ไปน้ำนอนสิ อย่ามากอดอึดอัด”โซฮีที่นอนยังคงงัวเงียผลักอีกร่างให้ออกไป
“อื้อ...อื้อไม่เอา ถ้าตะเองไม่จุ๊บเขานะ เขาไม่ไปอาบน้ำด้วย”ซอนเยยื่นหน้าหลับตาปี๋ให้โซฮี
“เอ่อ...ขี้อ้อนจัง.. อ่าๆ..จุ๊บ”โซฮีจุ๊บแก้มข้างซ้ายของซอนเยก่อนพลิกตัวนอนหันหลังให้
“นี่ๆๆ ข้างเดียวเอง แล้วอีกข้างหละ”ซอนเยหันแก้มข้างขวาเข้ามาให้โซฮีอีกครั้ง
“อะไรอีกเนี่ย - -!! คนเขาจะนอนกวนได้กวนดี มาๆ...จุ๊บ”โซฮีหันมาจุ๊บแก้มข้างขวาและหลับตาลงอีกครั้ง
“ตะเองจุ๊บตรงนี้หน่อยสิ นะ...นะ..^////^”นิ้วเรียวสวยชี้ไปที่หน้าผากของตัวเองเหมือนอยากจะอ้อน
“เฮ้ย...แล้วจะได้นอนไหมเนี่ย มาๆ จุ๊บ”โซฮีจุ๊บลงที่หน้าผากเพื่อให้หมดเรื่อง
“ตะเอง....ตะเองลืมจุ๊บที่สำคัญไปนะ”ซอนเยยื่นปากเข้าไปใกล้คนตัวเล็กหวังอยากได้บางอย่าง
“อ่าครั้งสุดท้ายแล้วนะเขาจะนอน อืม.....”โซฮีกดริมฝีปากนุ่มลงที่ปากของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล ลิ้นที่ซุกซนของร่างสูงสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากคนตรงหน้าอย่างหิวกระหาย
“อืม....อืม...อืม......”ริมฝีปากถูกถอนแยกออกจากกันเพราะร่างเล็กเริ่มขาดอากาศหายใจ
“อื้ม อร่อยจัง เขารักตะเองที่สุดเลย”เสียงของร่างสูงยังคงอ้อนอ่อนไม่ยอมไปอาบน้ำและกวนร่างเล็กไม่ให้ได้นอน
“โอ๊ยจะไปอาบนำไหม หรืออยากโดนลงโทษอีก หา!!O.O”เสียงที่หมดความอดทนของโซฮีทำเอาร่างสูงต้องวิ่งหนีออกจากห้องเข้าห้องน้ำไปโดยทันที ด้วยความกลัวว่าจะโดนอีกรอบ
-----------------------------------------
“เหนื่อยกันไหมค่ะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นทำเอาร่างสูงยิ้มแก้มปริโผเข้าไปกอด
“เหนื่อยสิจ๊ะที่รัก หิวข้าวแล้วจิ”ร่างสูงนั่งข้างคนตัวเล็กพลางเอียงคอซบไหล่ ซอนเยที่เดินเข้ามามองคนทั้งคู่ด้วยความรู้สึกไม่พอใจสักเท่าๆไหร่นัก
อ้า~อยากเป็นซอนมีจัง >//< ได้โดนเยอึนกอดด้วย
ถ้าเราได้กอดจะเป็นไงนะ................(เอ...เราคิดอะไรเนี่ยนี่มันเป็นประเภทเดียวกับเรานะ = =…!!)
ซอนเยคิดพลางส่ายหัวแล้วเดินออกนอกอาคาร แต่ก็มีเสียงทุ่มใหญ่ที่ใฝ่หาเรียกเธอไว้
“ซอนเย...จะกลับแล้วเหรอ ไม่ไปกินข้าวกับพวกเราก่อนเหรอ”ซอนเยหันไปมองคนที่เรียกเธอ ใบหน้าก็เริ่มแดงออกมาโดยไม่รู้สาเหตุ
ตึก...ตึก...ตึก...เขาเรียกเราด้วย
เขาชวนเรากินข้าวสองต่อสอง...ไปดีไหม!!(มินเจ้าค่ะได้ข่าวว่าเขาชวนไปกินหลายคนนะ)
“มะ....ไม่หละ...ดึกแล้วเดี๋ยว แม่ด่าเฮ้ยไม่ไช่โซฮีด่าเอา”ซอนเยได้แต่พูดตะกุกตะกักกลับไปและหันตัววิ่งออกไปสู่ถนนที่ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมิดลงแล้ว
“อะไรของเขา ซอนเยเดี๋ยวนี้มันชักทำตัวแปลกๆขึ้นทุกวันนะเนี่ย”ยูบินเดินเกาหัวพลางเดินไปหาสองคนที่นั่งจู๋จี๋อยู่บนสแตนเชียร์
ซอนเยที่ตอนนี้วิ่งออกมาจากสนามบาสได้ไกลพอสมควรก็ก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมือและมันก็บอกอย่างชัดเจนว่าเป็นเวลา เกือบสี่ทุ่มแล้ว
ตาย....ตาย...แม่เปาน้อยต้องฆ่าเราแน่
><!! ปกติถ้าถึงบ้านช้ากว่าสี่ทุ่มโดน......ทุกที(คิดเอาเองนะค่ะว่ามินจะโดนอะไร)
แง...แง...แล้วจะทำไงดีเนี่ย
ซอนเยคิดพลางออกวิ่งจนมาถึงหน้าห้องพัก เธอรีบออกวิ่งขึ้นบันใด จนก้าวท้าวพ้นบันใดขั้นสุดท้ายแล้วเดินจ้ำไปที่หน้าประตูห้อง มือที่สั่นเทาด้วยความกลัวพยายามไขกุญแจห้องอย่างยากลำบากแต่ไม่ทันที่ไขกุญแจเสร็จประตูก็ถูกเปิดออก ใบหน้ากลม ดวงตาขว้างและรังสีอำมหิตแผ่พุ่งออกมาทำเอาซอนเยสีหน้าไม่สู้ดีนักเท่าไหร่
“เอ่อ.....คือเขา....เขา....ขอโต๊ดTT^TT”คำพูดที่หลุดออกมาได้เพียงเท่านี้
“เหนื่อยไหม?? เข้ามาก่อนสิ เนี่ยถ้าโตขนาดนี้คงคิดได้แล้วสินะว่าควรจะกลับบ้านเวลาไหน”รอยยิ้มที่เชียบคมและคำพูดที่เยียบเย็นทำเอาซอนเยขนลุกซู่
เอ่อ...แม่เปาน้อยพูดแบบนี้ เหมือนจะว่าเราไม่โตเลยอ่า
หรือเขาจะว่าเราคิดไมได้นะ....-*-!!
“เอ่อ....”ซอนเยก้มตัวลงต่ำและมุดเข้าห้องเพื่อหลบหลีกภัยที่กำลังจะมาถึงตัว
ปึ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ถ้ากลับบ้านเวลานี้แสดงว่ายังมีแรงใช่ไหมเอ่ย”โซฮีเดินเข้ามาตบไหล่คนรัก ทำเอาซอนเยสดุ้งสุดตัว
นิ้วเรียวสวยไล่ไต่ไปตามคอขาวเนียนของซอนเย นิ้วชี้และนิ้วกลางก็หยุดลงกลางคอ
อึก!!....อ๊ากๆๆๆๆ~อ้า!!! เสียงโหยหวนจากซอนเยไม่สามารถหยุดอารมณ์ของคนตรงหน้าได้ นิ้วทั้งสองสามัคคีพร้อมใจบีบหลอดลมของคนตรงหน้า
“หาย.....ใจ.....ม่าย.....ออก”เสียของร่างสูงถูกเปร่งออกมาอยากยากเย็นเจนแทบจะขาดใจ
“แล้วจะทำอีกไหมหา!!”โซฮีปล่องนิ้วทั้งสองออกพลางเดินไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟา
“แค่ก...แค่ก...ไม่ทำแล้วจ้า หนูผิดไปแล้วค่ะ”ร่างสูงซบลงบนตักนิ่มๆของคนตรงหน้า
“ดีแล้วจ๊ะที่รัก เขานะออกจะอ่อนหวาน(ตรงไหน)ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายที่รักหรอกนะ”มือที่นิ่มนวลลูบลงบนหัวของซอนเยอย่างแผ่วเบา
“เขาไปนอนได้แล้วใช่ไหม”ซอเยยกตัวขึ้นแล้วมองตาแป๋ว
“ใครบอกว่าจะได้นอน ไป...ไปเลย..ไปขัดห้องน้ำขัดให้มันมีแสงเปร่งประกายออกมาเลยนะแล้วก็เอาผ้าไปซักด้วย” เสียงที่อ่อนหวานสมหน้าตาของโซฮีได้เปลี่ยนไปแล้ว
“หา!!แล้วคืนนี้เขาได้นอนไหม”ซอนเยพูดอ้อนหวังให้คนรักยอมใจอ่อน
“หึ....หึ....ก็ทำมันจนเช้านั่นแหละ”โซฮีดึงหูซอนเยลากให้เข้าไปในห้องน้ำพร้อมโยนของที่จำเป็นเข้าไปด้วย
“โอ๊ย!!!~แงๆ เขาต้องทำจริงเหรอ”ซอนเยหยิบถุงมือเข้ามาใส่พลางมองหน้าน่ารักของโซฮี
“เขาง่วงแล้วเขาจะไปนอน ถ้าตื่นมายังไม่เสร็จละก็ ตาย!!”ประตูห้องน้ำถูกปิดลงพร้อมเสียงโอดโอยที่ดังมาจากในห้องน้ำ
ในห้องนอนที่เงียบสงบ สองร่างนอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุข ความรักที่อบอุ่นของคนทั้งสองทำให้เหมือนโลกนี้มีเพียงแค่สองเรา
“ซอนมีจัง เขากอดหน่อยนะตะอง”เสียงออดอ้อนเพื่อมอบให้คนรักเพียงคนเดียว
“ขี้อ้อนจังนะค่ะ ที่อยู่กับเพื่อนซ่าได้ซ่าดีนะ น่าตีจริงๆ”ซอนมีหันหน้ามามองพลางตีแขนคนรักเพื่อแกล้งหยอกล้อ
“เขาจะอ้อนต่อเมื่ออยู่กับซอนมีจังคนนี้คนเดียว”ลูกอ้อนที่หวานเลี่ยนยังคงหยอดไม่หยุดหย่อน
“จ้านอนกอดเขาหน่อยสิ เขาหนาว”ซอนมีเขยิบตัวเข้าไปหาคนรักเพื่อขอรับความอบอุ่นจากอีกร่าง
“จ้า กอด.....จุ๊บ”เยอึนกดจมูกโด่งลงบนแก้มใส่อย่างรักใคร่ช่างดูหวานจนใครๆก็ต้องอิจฉาคู่นี้ไปตามๆกัน
ทางด้านซอนเยที่ตอนนี้ขัดห้องน้ำจนเงางามและซักผ้ากองเพนินเสร็จแล้ว ก็เดินเหงื่อซกย่องเข้ามาในห้องนอนเพื่อโอบกอดคนรักให้หายเหนื่อย
“ที่รักเขาเสร็จแล้วจ้า~”เสียงหวานขี้อ้อนพูดพลางมุดหน้าซบอกของคนที่นอนอยู่
“อืม...ไปน้ำนอนสิ อย่ามากอดอึดอัด”โซฮีที่นอนยังคงงัวเงียผลักอีกร่างให้ออกไป
“อื้อ...อื้อไม่เอา ถ้าตะเองไม่จุ๊บเขานะ เขาไม่ไปอาบน้ำด้วย”ซอนเยยื่นหน้าหลับตาปี๋ให้โซฮี
“เอ่อ...ขี้อ้อนจัง.. อ่าๆ..จุ๊บ”โซฮีจุ๊บแก้มข้างซ้ายของซอนเยก่อนพลิกตัวนอนหันหลังให้
“นี่ๆๆ ข้างเดียวเอง แล้วอีกข้างหละ”ซอนเยหันแก้มข้างขวาเข้ามาให้โซฮีอีกครั้ง
“อะไรอีกเนี่ย - -!! คนเขาจะนอนกวนได้กวนดี มาๆ...จุ๊บ”โซฮีหันมาจุ๊บแก้มข้างขวาและหลับตาลงอีกครั้ง
“ตะเองจุ๊บตรงนี้หน่อยสิ นะ...นะ..^////^”นิ้วเรียวสวยชี้ไปที่หน้าผากของตัวเองเหมือนอยากจะอ้อน
“เฮ้ย...แล้วจะได้นอนไหมเนี่ย มาๆ จุ๊บ”โซฮีจุ๊บลงที่หน้าผากเพื่อให้หมดเรื่อง
“ตะเอง....ตะเองลืมจุ๊บที่สำคัญไปนะ”ซอนเยยื่นปากเข้าไปใกล้คนตัวเล็กหวังอยากได้บางอย่าง
“อ่าครั้งสุดท้ายแล้วนะเขาจะนอน อืม.....”โซฮีกดริมฝีปากนุ่มลงที่ปากของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล ลิ้นที่ซุกซนของร่างสูงสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากคนตรงหน้าอย่างหิวกระหาย
“อืม....อืม...อืม......”ริมฝีปากถูกถอนแยกออกจากกันเพราะร่างเล็กเริ่มขาดอากาศหายใจ
“อื้ม อร่อยจัง เขารักตะเองที่สุดเลย”เสียงของร่างสูงยังคงอ้อนอ่อนไม่ยอมไปอาบน้ำและกวนร่างเล็กไม่ให้ได้นอน
“โอ๊ยจะไปอาบนำไหม หรืออยากโดนลงโทษอีก หา!!O.O”เสียงที่หมดความอดทนของโซฮีทำเอาร่างสูงต้องวิ่งหนีออกจากห้องเข้าห้องน้ำไปโดยทันที ด้วยความกลัวว่าจะโดนอีกรอบ
-----------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น