ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter3
“พี่โซฮี ทำไมกลับมาเร็วจังละค่ะ” ซอนมีถามอย่างงๆ เพราะปกติพี่สาวของเธอจะกลับถึงบ้านเกือบเช้าหรือไม่ก็ไม่กลับเลย
“นี้ซอนมีอย่ามัวพูดมากน่ะ มาช่วยพี่ถือของหน่อยเร็ว” โซฮีพูดพลางส่งของให้ซอนมี
“พี่จะซื้อมาทำไมเยอะขนาดนี้ค่ะเนี่ย คราวก่อนซอนมีเห็นเสื้อผ้าที่พี่ซื้อมา....พี่ยังใส่ไม่หมดเลยน่ะ” ซอนมีพูดพลางเดินถือของขึ้นไปไว้บนห้องของโซฮี
“นี้ซอนมี เดียววันนี้พี่อาจจะไม่กลับบ้านนะ” โซฮีพูดพลางเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่มอย่างกระหาย
“นี้พี่ยังจะออกไปอีกหรอค่ะ พี่อยู่บ้านกับฉันบ้างซิ ฉันอยู่บ้านคนเดียวฉันก็เหงานะ” ซอนมีพูดพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ไปกอดพี่สาว
“นี้ซอนมี เธอนะโตแล้วนะหัดทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ซะบ้างซิ” โซฮีพูดพลางลูบหัวน้องสาวอย่าเอ็นดู
“ฉันรู้ว่าฉันนะโตแล้ว ก็ฉันคิดถึงพี่นะซิ ฉันเลยอยากใช้เวลาอยู่กลับพี่บ้างยังไงละ” ซอนมีพูดทั้งๆที่ยังกอดโซฮีอยู่
“พี่ก็ไม่ได้หายไปไหนนิ” โซฮีพูดพลางดันตัวซอนมีออกแล้วมองหน้าน้องสาวอย่างสงไส
“หรอ........พี่นะกลับมานอนบ้านเดือนละกี่ครั่งเอาอย่างนี้ดีกว่า” ซอนมีพูดพลางเดินไปนั่งที่โซฟา
“นี้ซอนมีอย่ามาทำตัวแก่แดดน่า ยัยน้องคนนี้นิ พี่ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ” โซฮีพูดพลงเดินไปยีหัวน้องสาวเบาๆ และเธอก็กำลังจะเดินขึ้นห้องไป
“แล้ววันนี้พี่จะกลับบ้านมั้ยค่ะ” ซอนมีทำตาแป่ว
“คงจะไม่กลับ.....มั้งนะ.....พี่ไม่แน่ใจอ่ะ” โซฮีพูดพลางวิ่งขึ้นห้องไปเลย
“อะไรของเค้าเนี่ย คุยกันยังไม่ทันจะรู้เรื่องเลย ชิ่งหนี้ไปซะและ” ซอนมีพูดพลางเปิดทีวีดูอย่างอ่อนใจ
ณ SKY CRAPPER
“ผู้จัดการของเธออยู่ไหน” คิมยูบินเดินเข้ามาในแผนกจัดซื้อทั่วไปอย่าน่าแกรงขามแล้วพูดลั่นกลางห้อง
“อ่ะ...เอ่อ.....อยู่....อยู่......” พนักงานคนนึงตอบแบบตะกุกตะกัก
“อยู่ไหน!!!!!” ยูบินตะโกนเสียดัง ทำให้พนักงานหญิงตกใจกลัวมาก
“อยู่...อยู่...ในห้องค่ะ....ชะ.....ชะ.....เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานตอบแบบกล้าๆกลัว
“ปั่ง!!!!..................ทำไมคูณทำงานแบบนี้ห่ะ คุณคังโฮดง” ยูบินโยนแฟ้มงานใส่คังโฮดง หัวหน้าแผนกจัดเสื้อทั่วไป
“ผม.....ผมทำอะไรครับ” คังโฮดงยังคง งง อยู่ว่ายูบินมาโวยวายเค้าทำไม
“คุณรู้มั้ยว่าบริษัทของเราเสียหายขนาดไหน ที่คุณไปสั่งสิ่นค่าจากบริษัทคู่แข็งของเราเนี่ย” ยูบินพูดพลางเดินหยิบเอกสารอะไรซักอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“ผมขอโทษครับผมไม่ทราบจริงๆ” คังโฮดงยังคนแก้ตัว
“ไม่ทราบหรอ.......แล้วสิ่งที่คุณทำลงไปเนี่ย....คุณมีปัญญาชดใช้มั้ยห่ะ” ยูบินยังคงโมโหอยู่
“นี้ถ้าฉันจับผิดคุณไม่ได้ บริษัทคงพังไม่เหลือชินดี.......................ฉันไล่คุณออก” ยูบินพูดแล้วเดินออกจากห้องไปทันที
“..............................................” คังโฮดงเก็บข้าวของแล้วออกไปแต่โดยดี ถึงแม้ว่า SKY CRAPPER จะเป็นส่วนเล็กๆในธุรกิจของครอบครัวยูบิน แต่เธอก็ยอมไม่ได้ที่จะให้ใครมาโกงง่ายๆแบบนี้
ณ บ้านตระกูลอาน
(ห้องนอนของโซฮี)
“ฮัลโลห.............ทำไมรับโทรศัพท์ช้าจังละ” โซฮีพูดผ่านโทรศัพท์บ้านไป
“รับช้าก็ดีกว่าไม่รับน่า......มีอะไรก็ว่ามา...........เออแล้วทำไมเอาโทรศัพท์บ้านโทรมาละ” ซอนเยตอบแบบหมดอารมณ์เหมือนคนจะตาย
“พอดีโทณศัพท์ฉันตกนะ.........แล้ววันนี้พี่ห้ามออกจากบ้านไปไหนนะ” โซฮีพูดเสียงเด็ดขาดมาก
“อะไรของเธอเนี่ยมาส่งโน้นส่งนี้ฉันอีกแล้ว.........ฉันอายุมากกว่าเธอนะ” ซอนเยเริ่มเซ็งมากขึ้นเมื่อถูกขัดใจ
“แล้วโทรศัพท์ที่เธอทำตกนะ ไปทำตกอ่อยใครรึป่าวห่ะ คนอย่างเธอไม่น่าจะเหลอหลาจนทำโทรศัพท์ตกง่ายๆนิ” ซอยเยพูดเหมือนรู้
“ฉันจะไปอ่อยใครก็เรื่องของฉัน....................พี่นะทำตามที่ฉันบอกก็พอ....แค่นี้นะ!!!!!!” โซฮ๊พูดจบก็วางโทรศัพท์กระแทกไปเต็มแรง แล้วเธอก็เตรียมชุดที่ซื้อมาวันนี้ออกมาวางไว้อย่างเป็นระเบียบ และไปอายน้ำทันที
ห้องนั่งเล่น
“โอ้ยๆๆๆๆ น่าเบื่อจริงๆ ฉันจะทำอะไรกินดีเนี้ย” ซอนมีพูดพลางหาของกินในตู้เย็น
“ไม่มีอะไรเลยหรอเนี่ย......ออกไปซื้อดีกว่า” ซอนมีว่าแล้วก็เขียนโน้ดไว้ว่า **เดียวกลับมานะค่ะไปซื้อขนมก่อน** แล้วแปะไว้ที่ตู้เย็น แล้วก็ขี่จักรยานออกไป
ณ ร้านสะดวกซื้อ
ซอนมีเดินไปดูที่ช่องอาหารแช่แข็ง ซอนมีหยิบ โจ๊กมา 2 กระป๋อง ข้าวผัดกิมจิ สปาเก็ตตี่ และซอนมีก็เดินไปที่ช่องเครื่องดื่ม ซอนมีกำลังจะหยิบน้ำส้ม มือของซอนมีก็ไปถูกกับมือใครคนนึงซักก่อน
“ขอโทษค่ะ/ขอโทษค่ะ” ทั้งคู่ขอโทษพร้อมกัน
“เธอเอาไปก่อนเถอะ” เยอึนส่งขวดน้ำส้มขวดสุดท้าให้ซอนมี
“ไม่เป็นไรค่ะพี่.........” ซอนมีส่งขวดน้ำส้มคืนให้เยอึน
“เอาไปเถอะน่า เธอกำลังโตต้องกินเยอะๆ” เยอึนส่งขวดน้ำส้มให้ซอนมีแล้วเดินไปซื้ออย่างอืนต่อ
“ขอบคุณนะค่ะ” ซอนมีกล่าวแล้วเดินไปซื้อขนมขบเคี้ยว
แล้วซอนมีเดินไปที่เค่าเตอร์
“ทั่งหมด 3400 วอนค่ะ” พนักงานพูดขนะที่ซอนมีกำลังหากระเป๋าสตางค์
“รอแปบนึงนะค่ะ..............” ซอนมียังคงหาต่อไป
“นี้ค่ะ...................คิดรวมของในตระกล้านี้ด้วยนะค่ะ”เยอึนส่งเงินให้พนักงานแล้วส่งยิ้มให้ซอนมี
“พี่ค่ะ......ขอบคุณนะค่ะ” ซอนมียืนยิ้มแหยๆด้วยความอาย
“นี้ของเธอ” เยอึนส่งถุงของที่ซอนมีซื้อมาให้
“ขอบคุณพี่มากนะค่ะ ฉันชื่อซอนมีค่ะ พี่ชื่ออะไรหรอค่ะ” ซอนมีแนะน้ำตัว
“พี่ชื่อเยอึนจ๊ะ” เยอึนตอบพลางเดินไปนั่งที่สวยย่อมเล็กๆแถวนั้น
“พี่ไปบ้านฉันแปบนึงได้มั้ยค่ะ ฉันจะเอาเงินคืนให้นะค่ะ” ซอนพูดพลางเอาถุงของใส่ไว่ในตระกล้ารถ
“ไม่เป็นไรรอกจ๊ะ........นี้มันมึดแล้วนะ.............ซอนมีรีบกลับบ้านเถอะ” เยอึนด้วยความเป็นห่วง
“ค่ะ.............งั้งฉันไปก่อนนะค่ะ...........อ๊ะนี้ค่ะ” ซอนมีพูดลางส่งขวดน้ำส้มให้เยอึนแล้วขี่จักรยานออกไปทันที
“เด็กคนนี้น่ารักดีจัง” เยอึนพูดกับตัวเองแล้วเดินไปที่รถ และก็หยิบขนมมากินเพื่อข้ามเวลารอให้ถึง3ทุ่มจะได้ไปรับโซฮี
“นี้ซอนมีอย่ามัวพูดมากน่ะ มาช่วยพี่ถือของหน่อยเร็ว” โซฮีพูดพลางส่งของให้ซอนมี
“พี่จะซื้อมาทำไมเยอะขนาดนี้ค่ะเนี่ย คราวก่อนซอนมีเห็นเสื้อผ้าที่พี่ซื้อมา....พี่ยังใส่ไม่หมดเลยน่ะ” ซอนมีพูดพลางเดินถือของขึ้นไปไว้บนห้องของโซฮี
“นี้ซอนมี เดียววันนี้พี่อาจจะไม่กลับบ้านนะ” โซฮีพูดพลางเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่มอย่างกระหาย
“นี้พี่ยังจะออกไปอีกหรอค่ะ พี่อยู่บ้านกับฉันบ้างซิ ฉันอยู่บ้านคนเดียวฉันก็เหงานะ” ซอนมีพูดพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ไปกอดพี่สาว
“นี้ซอนมี เธอนะโตแล้วนะหัดทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ซะบ้างซิ” โซฮีพูดพลางลูบหัวน้องสาวอย่าเอ็นดู
“ฉันรู้ว่าฉันนะโตแล้ว ก็ฉันคิดถึงพี่นะซิ ฉันเลยอยากใช้เวลาอยู่กลับพี่บ้างยังไงละ” ซอนมีพูดทั้งๆที่ยังกอดโซฮีอยู่
“พี่ก็ไม่ได้หายไปไหนนิ” โซฮีพูดพลางดันตัวซอนมีออกแล้วมองหน้าน้องสาวอย่างสงไส
“หรอ........พี่นะกลับมานอนบ้านเดือนละกี่ครั่งเอาอย่างนี้ดีกว่า” ซอนมีพูดพลางเดินไปนั่งที่โซฟา
“นี้ซอนมีอย่ามาทำตัวแก่แดดน่า ยัยน้องคนนี้นิ พี่ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ” โซฮีพูดพลงเดินไปยีหัวน้องสาวเบาๆ และเธอก็กำลังจะเดินขึ้นห้องไป
“แล้ววันนี้พี่จะกลับบ้านมั้ยค่ะ” ซอนมีทำตาแป่ว
“คงจะไม่กลับ.....มั้งนะ.....พี่ไม่แน่ใจอ่ะ” โซฮีพูดพลางวิ่งขึ้นห้องไปเลย
“อะไรของเค้าเนี่ย คุยกันยังไม่ทันจะรู้เรื่องเลย ชิ่งหนี้ไปซะและ” ซอนมีพูดพลางเปิดทีวีดูอย่างอ่อนใจ
ณ SKY CRAPPER
“ผู้จัดการของเธออยู่ไหน” คิมยูบินเดินเข้ามาในแผนกจัดซื้อทั่วไปอย่าน่าแกรงขามแล้วพูดลั่นกลางห้อง
“อ่ะ...เอ่อ.....อยู่....อยู่......” พนักงานคนนึงตอบแบบตะกุกตะกัก
“อยู่ไหน!!!!!” ยูบินตะโกนเสียดัง ทำให้พนักงานหญิงตกใจกลัวมาก
“อยู่...อยู่...ในห้องค่ะ....ชะ.....ชะ.....เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานตอบแบบกล้าๆกลัว
“ปั่ง!!!!..................ทำไมคูณทำงานแบบนี้ห่ะ คุณคังโฮดง” ยูบินโยนแฟ้มงานใส่คังโฮดง หัวหน้าแผนกจัดเสื้อทั่วไป
“ผม.....ผมทำอะไรครับ” คังโฮดงยังคง งง อยู่ว่ายูบินมาโวยวายเค้าทำไม
“คุณรู้มั้ยว่าบริษัทของเราเสียหายขนาดไหน ที่คุณไปสั่งสิ่นค่าจากบริษัทคู่แข็งของเราเนี่ย” ยูบินพูดพลางเดินหยิบเอกสารอะไรซักอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“ผมขอโทษครับผมไม่ทราบจริงๆ” คังโฮดงยังคนแก้ตัว
“ไม่ทราบหรอ.......แล้วสิ่งที่คุณทำลงไปเนี่ย....คุณมีปัญญาชดใช้มั้ยห่ะ” ยูบินยังคงโมโหอยู่
“นี้ถ้าฉันจับผิดคุณไม่ได้ บริษัทคงพังไม่เหลือชินดี.......................ฉันไล่คุณออก” ยูบินพูดแล้วเดินออกจากห้องไปทันที
“..............................................” คังโฮดงเก็บข้าวของแล้วออกไปแต่โดยดี ถึงแม้ว่า SKY CRAPPER จะเป็นส่วนเล็กๆในธุรกิจของครอบครัวยูบิน แต่เธอก็ยอมไม่ได้ที่จะให้ใครมาโกงง่ายๆแบบนี้
ณ บ้านตระกูลอาน
(ห้องนอนของโซฮี)
“ฮัลโลห.............ทำไมรับโทรศัพท์ช้าจังละ” โซฮีพูดผ่านโทรศัพท์บ้านไป
“รับช้าก็ดีกว่าไม่รับน่า......มีอะไรก็ว่ามา...........เออแล้วทำไมเอาโทรศัพท์บ้านโทรมาละ” ซอนเยตอบแบบหมดอารมณ์เหมือนคนจะตาย
“พอดีโทณศัพท์ฉันตกนะ.........แล้ววันนี้พี่ห้ามออกจากบ้านไปไหนนะ” โซฮีพูดเสียงเด็ดขาดมาก
“อะไรของเธอเนี่ยมาส่งโน้นส่งนี้ฉันอีกแล้ว.........ฉันอายุมากกว่าเธอนะ” ซอนเยเริ่มเซ็งมากขึ้นเมื่อถูกขัดใจ
“แล้วโทรศัพท์ที่เธอทำตกนะ ไปทำตกอ่อยใครรึป่าวห่ะ คนอย่างเธอไม่น่าจะเหลอหลาจนทำโทรศัพท์ตกง่ายๆนิ” ซอยเยพูดเหมือนรู้
“ฉันจะไปอ่อยใครก็เรื่องของฉัน....................พี่นะทำตามที่ฉันบอกก็พอ....แค่นี้นะ!!!!!!” โซฮ๊พูดจบก็วางโทรศัพท์กระแทกไปเต็มแรง แล้วเธอก็เตรียมชุดที่ซื้อมาวันนี้ออกมาวางไว้อย่างเป็นระเบียบ และไปอายน้ำทันที
ห้องนั่งเล่น
“โอ้ยๆๆๆๆ น่าเบื่อจริงๆ ฉันจะทำอะไรกินดีเนี้ย” ซอนมีพูดพลางหาของกินในตู้เย็น
“ไม่มีอะไรเลยหรอเนี่ย......ออกไปซื้อดีกว่า” ซอนมีว่าแล้วก็เขียนโน้ดไว้ว่า **เดียวกลับมานะค่ะไปซื้อขนมก่อน** แล้วแปะไว้ที่ตู้เย็น แล้วก็ขี่จักรยานออกไป
ณ ร้านสะดวกซื้อ
ซอนมีเดินไปดูที่ช่องอาหารแช่แข็ง ซอนมีหยิบ โจ๊กมา 2 กระป๋อง ข้าวผัดกิมจิ สปาเก็ตตี่ และซอนมีก็เดินไปที่ช่องเครื่องดื่ม ซอนมีกำลังจะหยิบน้ำส้ม มือของซอนมีก็ไปถูกกับมือใครคนนึงซักก่อน
“ขอโทษค่ะ/ขอโทษค่ะ” ทั้งคู่ขอโทษพร้อมกัน
“เธอเอาไปก่อนเถอะ” เยอึนส่งขวดน้ำส้มขวดสุดท้าให้ซอนมี
“ไม่เป็นไรค่ะพี่.........” ซอนมีส่งขวดน้ำส้มคืนให้เยอึน
“เอาไปเถอะน่า เธอกำลังโตต้องกินเยอะๆ” เยอึนส่งขวดน้ำส้มให้ซอนมีแล้วเดินไปซื้ออย่างอืนต่อ
“ขอบคุณนะค่ะ” ซอนมีกล่าวแล้วเดินไปซื้อขนมขบเคี้ยว
แล้วซอนมีเดินไปที่เค่าเตอร์
“ทั่งหมด 3400 วอนค่ะ” พนักงานพูดขนะที่ซอนมีกำลังหากระเป๋าสตางค์
“รอแปบนึงนะค่ะ..............” ซอนมียังคงหาต่อไป
“นี้ค่ะ...................คิดรวมของในตระกล้านี้ด้วยนะค่ะ”เยอึนส่งเงินให้พนักงานแล้วส่งยิ้มให้ซอนมี
“พี่ค่ะ......ขอบคุณนะค่ะ” ซอนมียืนยิ้มแหยๆด้วยความอาย
“นี้ของเธอ” เยอึนส่งถุงของที่ซอนมีซื้อมาให้
“ขอบคุณพี่มากนะค่ะ ฉันชื่อซอนมีค่ะ พี่ชื่ออะไรหรอค่ะ” ซอนมีแนะน้ำตัว
“พี่ชื่อเยอึนจ๊ะ” เยอึนตอบพลางเดินไปนั่งที่สวยย่อมเล็กๆแถวนั้น
“พี่ไปบ้านฉันแปบนึงได้มั้ยค่ะ ฉันจะเอาเงินคืนให้นะค่ะ” ซอนพูดพลางเอาถุงของใส่ไว่ในตระกล้ารถ
“ไม่เป็นไรรอกจ๊ะ........นี้มันมึดแล้วนะ.............ซอนมีรีบกลับบ้านเถอะ” เยอึนด้วยความเป็นห่วง
“ค่ะ.............งั้งฉันไปก่อนนะค่ะ...........อ๊ะนี้ค่ะ” ซอนมีพูดลางส่งขวดน้ำส้มให้เยอึนแล้วขี่จักรยานออกไปทันที
“เด็กคนนี้น่ารักดีจัง” เยอึนพูดกับตัวเองแล้วเดินไปที่รถ และก็หยิบขนมมากินเพื่อข้ามเวลารอให้ถึง3ทุ่มจะได้ไปรับโซฮี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น