ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลักลอบ....(แก้ไขใหม่)
Chapter 2
“นี่ซอนมี เธอกินข้าวยัง” เยอึนถามร่างบางที่นั่งรอเธอกลับมาจากทำงาน ใบหน้าหวานๆ นั้นทำให้ร่างสูงนึกรักเป็นหนักหนา ไหนจะนิสัยน่ารัก น่ารัก นั่นอีกหลงจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้ว
“ยังค่ะ” ซอนมีตอนสั้นๆเยอึนเองก็ไม่ได้ว่าอะไร
“งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะ” ว่าแล้วร่างสูงก็คว้าข้อมือซอนมีแล้วออกแรงดึงตามไปโดยที่หญิงสาวก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด แต่แววตาของเธอกลับครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
.
.
.
“ไงอร่อยมั้ย ชั้นว่าเธอน่าจะชอบนะ นี่ นี่ ซอนมี ซอนมี” เยอึนถามคนรักด้วยน้ำเสียงแห่งความสุข แต่กลับได้ความเงียบเป็นการตอบแทน
“ห๋า ค่ะ ค่ะ” ซอนมีที่เพิ่งได้สติตอบรับร่างสูงละล่ำละลัก จนเยอึนเองยังอดหัวเราะไม่ได้
“ฮ่าๆ นี่เธอจะทำให้ชั้นรักเธอไปถึงไหนเนี่ย อย่ามาทำตัวรั่วแถวนี้นะ แล้วทำไมเธอถึงเหม่อล่ะ แอบนอกใจชั้นรึไง” เยอึนเพียงแค่แซวเล่นๆ แต่ซอนมีถึงกับสะดุ้งตอบตะกุกตะกัก เหมือนจะแสดงพิรุธออกมาจนเยอึนเริ่มใจเสีย
“ปะ...เปล่าค่ะ เปล่าๆ” ซอนมียังคงยืนยันคำเดิมแต่เยอึนกลับรู้สึกแปลกไป
“เอาเถอะชั้นก็แค่แซวเธอเล่นเท่านั้นแหละน่า แต่เธอเหมือนจะนอกใจชั้นจริงๆ เลยนะ” เยอึนพูดเสียงเศร้าๆ จนอีกคนใจหาย
‘นี่ชั้น แสดงออกมาขนาดนั้นเลยเหรอเยอึน ชั้นขอโทษนะ แต่ชั้นก็รักเธอ’
“เอาน่า ว่าแต่อร่อยมั้ย” เยอึนปรับตัวกลับมาทำให้สดใสเหมือนเดิมแต่ร่างบางพอจะเดาออกเพราะภายใต้ความ สดใสนั้นซ่อนความเศร้าจางๆเอาไว้
“อร่อยซิ ก็เธอพาชั้นมากินนี่นา งั้นนี่เอาไปเลยชั้นให้” ซอนมีตักผัดผักใส่กุ้งที่เธอชอบให้แถมตักแต่กุ้งให้ซะด้วย
“ขอบใจนะ งั้นนี่เอาไป ชั้นให้” ปลาหมึกชิ้นโตถูกร่างสูงตักให้เหมือนกัน ทั้งคู่สนุกสนานกับการทานอาหารค่ำนั้น จนกระทั่งอิ่มหนำสำราญแล้วจึงเรียกเช็คบิล แล้วพากันเดินออกไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่ของเยอึน
แต่.....
ทั้งคู่กลับเจอใครบางคนที่ไม่คาดคิด คนที่ไม่คาดคิดน่ะซอนมี แต่เยอึนนั้น หน้ายังไม่เคยเห็นคนที่ไม่คาดคิดของซอนมีเลย
“เอ่อ เยอึนเดี๋ยวเธอไปรอที่รถก่อนนะ ชั้นปวดท้องน่ะ” ว่าแล้วซอนมีก็วิ่งไปยังห้องน้ำทันที ซึ่งเป็นทางที่คนที่ไม่คาดคิดของเธอเดินไปที่นั่น
“อืม” เยอึนตอบรับสั้นๆก่อนจะเดินจากไปในหัวครุ่นคิดเรื่องที่พูดกันตอนทานข้าว
.
.
.
“นี่” ซอนมีที่เพิ่งจะวิ่งตามมาทัน ร่างสูงโปร่งหันมาตามเสียงเรียก รอยยิ้มบาดใจถูกส่งมาทางร่างบาง ใบหน้าหวานเขินอายเมื่อพบกับรอยยิ้มละลายใจ
“หืม ว่าไงค่ะ” สาวร่างโปรงถามพลางเดินเข้ามาใกล้ มือหนาเริ่มตรงเข้ามาหาซอนมีใบหน้าคมก้มต่ำลงมาจนริมฝีปากแทบจะติดกับจมูกโด่งของหญิงสาว
“อ่ะ...เอ่อ...คะ...คือ” ซอนมีตอบตะกุกตะกักตอนนี้จังหวะหัวใจของเธอกำลังเร่งถี่ขึ้นจนกลัวว่าอีกคนจะได้ยิน
“อะไรค่ะ ตื่นเต้นเหรอ” เสียงที่ออดอ้อนนั้นทำให้ซอนมีแทบจะละลาย
“ค่ะ ก็ชั้นคิดถึงคุณนี่นา” ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรต่อซอนมีก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากของอีกคนทันที ความหวานหอมของการลักลอบมันหอมหวานเสียใจเธอไม่อาจห้ามใจได้
“อืม” เสียงครางหวานๆของร่างบางยิ่งทำให้อารมณ์ของผู้รุกรานกระเจิดกระเจิงกระเจิง
“พะ...พอ เถอะค่ะ ชั้นต้องไปแล้ว” ซอนมีตัดใจออกจากริมฝีปากแสนหวานนั้นเพราะตอนนี้เธอออกมานานแล้ว หลังจากลากันเสร็จเรียบร้อย ร่างบางก็รีบเร่งเดินออกมาทันที ในใจก็กลัวว่าคนรักจะสงสัยว่าทำไมเธอถึงออกมานานนัก สมองครุ่นคิดข้ออ้างที่จะเอามาทำให้คนรักของเธอสบายใจ
.
.
.
“ว่าไง ทำไมไปนานจังล่ะ หึ้ คนสวย” เยอึนนั่งรอซอนมีได้ซักพัก พอเห็นคนรักกลับออกมาเลยถามออกไปด้วยความสงสัยว่าทำไมไปนานกว่าปกติ
“อ๋อ คือ ชั้นท้องเสียนิดหน่อยน่ะค่ะ รอนานมั้ย” ซอนมีเอ่ยเสียงหวานกับคนรักพร้อมเข้าไปคล้องแขนเอาใจเพื่อกลบพิรุธที่เธออาจจะแสดงออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจได้
“อืม ไม่นานหรอกไปกันเถอะ” ว่าแล้วร่างสูงก็สตาร์ทรถทันทีไม่รอให้อีกคนพูดอะไรเมื่อคนรักขึ้นมาบนรถเสร็จ จึงออกรถไปด้วยความเร็วที่แทบจะทำให้ร่างบางกรี๊ด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“นี่เปาน้อย ชั้นขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวมา” ซอนเยเอ่ยกับคนรักก่อนจะลุกออกมาเข้าห้องที่ทางร้านอาหารจัดไว้ให้ลูกค้า และเจอเข้ากลับใครบางคนที่ไม่คาดฝันคน คนนั้นยืนอยู่ที่หน้าห้องน้ำพอดี และเธอยังรู้สึกว่าเหมือนคนคนนั้นของเธอจะกำลังคุยอะไรซักอย่างกับใครบางคนที่เพิ่งจากไปด้วยแต่เธอไม่ทันได้เห็นหน้า
“ไงค่ะ บังเอิญจังเลย มาทำอะไรที่นี่ล่ะคะ” ซอนเยเอ่ยปากถามทันทีเทื่อเห็นอีกคนหันมาทางตัวเอง รอยยิ้มที่เบ่งบานออกมาจากใจ
“หืม ค่ะ อ้าวซอนเยมาได้ยังไงค่ะเนี่ย อ้าวแล้วชุด” ร่างสูงโปร่งดูจะตกใจไม่น้อยที่หันมาเจอร่างบางแต่ก็ถือว่าโชคดีของตัวเองไปเพราะอีกคนเพิ่งจะออกไปเมื่อกี้นี้เองแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าที่แสนจะน่ารักที่เคยเห็นกลับกลายเป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ตัวเท่ห์ไปซะแล้ว
“เอ่อ แหะๆ ชั้น ชั้นมาทานข้าวน่ะค่ะ แล้วคุณล่ะมาทำอะไรเหรอ” ซอนเยถามกลับไปบ้างร่างสูงโปร่งอึกอักซักครู่ก่อนจะให้คำตอบ
“อ๋อ ชั้นก็มาเข้าห้องน้ำเฉยๆ น่ะพอดีว่าผ่านมาด้วย แล้วปวดท้อง แหะๆ” ร่างสูงยิ้มแหย่ๆ ให้ก่อนจะคิดอะไรบางอย่างแววตาเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นทันที มือหนาดันซอนเยที่ยืนตัวแข็งเข้ากำแพงก่อนจะใช้ริมฝีปากบางๆ ทาบทับลงไปที่เดียวกับร่างเล็กๆในอ้อมกอด ซอนเยพยายามจะดิ้นรนขัดขืนแต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้ให้กับใจของตัวเองที่มันบอกว่า
’หลงคน คนนี้เข้าแล้วอย่างจริงจัง’
“อืม” เสียงครางหวานๆที่เหมือนกับเหตุการณ์ที่เกิดซ้ำเมื่อหลายนาทีที่แล้วดังอยู่ในหัวของร่างสูง
“นี่พอเถอะ ชั้นไปนะ” ซอนเยที่เพิ่งตั้งสติได้เอ่ยปากปรามร่างสูงก่อนจะขอตัวกลับเข้าไปในร้านเพราะเธอออกมานานเกินไปแล้ว
“อืม งั้นหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ” ร่างสูงโปร่งเอ่ยปากลาก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้ซอนเยมองตามด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
---------- หลายวันต่อมา ----------
“เฮ้อ ตอนนี้ชั้นสวยรึยังนะ แล้วเค้าไปไหนของเค้าเนี่ย” สาวร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ หลังจากเมื่อเช้าเธอโกหกคนรักว่ามีธุระและเมื่อโซฮีเข้าไปอาบน้ำ เธอก็รีบเอากระเป๋าเป้ของเธอไปใส่ชุดน่ารักน่ารักของร่างเล็กทันทีก่อนที่คนเป็นเจ้าของชุดจะรู้ตัว เธอก็รีบตรงดิ่งออกมาแวะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ปั้มน้ำมันหลังจากนั้นก็มายืนรอใครบางคนอยู่ในขณะนี้
“อ่ะ คุณ” ซอนเยใจเต้นตึกตักทันที ที่เห็นเพียงแผ่นหลังร่างสูงโปร่ง
“อ้าว ซอนเย ว้าว วันนี้คุณสวยมากเลยรู้มั้ย” ร่างสูงยังไม่วายหยอดคำหวานให้อีกคนอายม้วน รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้าคม
“เอ่อ แต่ว่าวันนี้ชั้นมีธุระ คงอยู่ไปเที่ยวกับคุณคงไม่ได้ ขอโทษนะซอนเย” ร่างบางหน้าเสียทันทีแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับมองดูคนที่โค้งตัวขอโทษด้วยสายตาเอ็นดูมากขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ พอได้แล้ว พอค่ะพอ อ่า...เอ่อ งั้นก่อนไปชั้นขอเบอร์โทรศัพท์คุณไว้ได้มั้ย” ใบหน้าหวานแดงแปรดเมื่อเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอเบอร์ร่างสูง รอยยิ้มที่กึ่งเอ็นดูกึ่งขำ ปรากฏบนใบหน้าอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันทำให้คนมองใจกระตุกอีกครั้ง
“อ๋อได้ซิ จดไว้นะ” เมื่อให้เบอร์เสร็จร่างสูงก็ขอทันทีปล่อยให้ซอนเยมองตามไปด้วยสวยตาเดิมๆอีกครั้งต่างก็ตรงที่มันมากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น