PLAY GIRL!![FIC YURI wonder Girl

ลำดับตอนที่ #2 : เกิดใหม่แระเริ่มต้น

 ขอโทษที่หายไปหลายวัน

แอบยุ่งกับเรียนนิสนึง

แต่เอามาให้อ่านกันต่อแล้วนะ

ไม่ทิ้งแน่นอน สุ้ๆๆ

เช้าวันใหม่ร่างบางเดินออกจากบ้านและขึ้นรถพี่สาวของเธอ รอยยิ้มที่เย้ยยันแฝงไปด้วยความชั่วร้าย

“ฉันขอรถพี่แล้วกันนะ”ซอนมีเอ่ยพลางสตาร์สรถ

รถเบนซ์สีแดงออกตัวไปอย่างเร็ว ไม่นานนักก็ไปถึงโรงพยาบาลที่คุ้นเคย เธอก้าวเดินลงจากรถพลางหยิบมือถือขึ้นมาโทรหา

“พี่ซอนเยเหรอค่ะ พี่อยู่ไหนเอ่ย”ร่างเล็กเอ่ยพลางก้าวเท้าเดินเข้าโรงพยาบาล

“พี่เฝ้าโซฮีอยู่ ตอนนี้โซฮีย้ายห้องมาอยู่ห้องพักผู้ป่วย4101แล้ว”ซอนเยเอ่ยอย่างอ่อนล้า

“เหรอค่ะ เดี๋ยวซอนมีจะขึ้นไปหานะค่ะ”เสียงเล็กเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

“จ้า ขึ้นมาเลย ไม่ต้องห่วงนะพี่เฝ้าโซฮีไม่ห่างเลยแหละ”เสียงตอบกลับมาแม้ดูอ่อนล้าแต่ยังคงมั่นคง

“ค่ะ ติ๊ด….”นิ้วเรียวกดวางและเดินเข้าไปในลิฟต์

ในห้องพักฟื้น ผ้าม่านปลิวสไว เสียงเปิดประตูดังขึ้นอย่างแผ่วเบา และร่างบางเดินเข้ามานั่งลงที่โซฟา

“พี่ซอนเยค่ะ พี่โซฮีเป็นยังไงบ้าง” ร่างเล็กเขย่าตัวอีกฝ่ายอย่างร้อนใจ

“ใจเย็นก่อนซอนมี….ใจเย็นก่อนนะ” ซอนเยพูดพลางจับไหล่ซอนมีให้นิ่งขึ้น

“ฮือ…ฮือ….พี่เขาเป็นแบบนี้เพราะ ซอนมีแท้ๆ” ร่างเล็กเอ่ยทั้งน้ำตา

“โซฮีเขาดีขึ้นแล้วแหละ แต่…ความจำทั้งหมดที่เคยผ่านมานั้นหายไปหมดแล้ว” ซอนเยเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

“ถ้างั้นฉันขอให้พี่โซฮีย้ายไปอีกโรงบาลได้ไหมค่ะ แต่ฉันอยากให้ได้อยู่กับธรรมชาติจะได้อาการดีไงๆไงค่ะ”ซอนมีพูดพลางยิ้มบางๆให้

“ได้สิ เดี๋ยวพี่จะย้ายให้”ซอนเยเอ่ยและหลับตาลง

“พี่รู้ไหมค่ะว่าพี่โซฮีนะตั้งใจขับรถชนนะมันเกิดเพราะอะไร” ซอนมีพูดและเดินไปหาโซฮีที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียว

ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความตกใจ  น้ำลายแห้งผากกับความรู้สึกที่สับสน

มันหมายความว่ายังไงกันนะ

แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่……ทำไมโซฮีต้องขับตั้งใจขับรถชนด้วย

“เรื่องมันเกิดจากพี่ยูบินเพื่อนของพี่ เขารักซอนมี แล้วคืนนั้นพี่เขาเมาฉันก็เลยพยุงขึ้นห้องแล้ว...พี่เขาก็…ช่วงคืนนั้นพี่โซฮีเขามาพอดีเห็นซอนมีนอนอยู่กับพี่ยูบิน ด้วยความที่พี่เขาแอบมีใจให้กับพี่ยูบินทั้งๆที่พี่เขาก็รักซอนมี ก็เลยลากทั้งพี่ยูบินแล้วก็ซอนมีออกไป แต่ระหว่างทางพี่ยูบินเขาทนไม่ได้ก็เลยลงก่อน ที่นี่พี่โซฮีเขาทนรับเรื่องนี้ไม่ได้ก็เลยขับพุ่งชนเสาไปเลยนะค่ะ….ฮือ….”ซอนมีเอ่ยพลางสะอื้น
ยูบินแก…..เขาเลิกกับฉันเพื่อแกแต่….แกยังกล้ามาทำแบบนี้

ฮือ…..โซฮี….เธอฟื้นเร็วๆ กลับมาหาคนที่รักเถอะ!!!

ซอนเยคิดพลางหลั่งน้ำตา

“พี่ซอนเยค่ะซอนมีขอตัวก่อนนะค่ะ” ซอนมีเอ่ยพลางเดินออกไปนอกห้อง

ประตูห้องถูกปิดลงร่างบางหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมและเดินออกไปหน้าโรงพยาบาล  นิ้วเรียวหยิบมือถือขึ้นมากดพิมพ์ส่งข้อความบางอย่าง เธอกดส่งและเก็บมือถือลงก่อนจะกาวขึ้นรถด้วยรอยยิ้มที่เป็นสุข

……………………
ยูบินที่พยายามทำตัวให้ยุ่งเพื่อลืมทุกสิ่ง หากแต่มันยิ่งทำให้เจ็บปวดมากขึ้นจนไม่สามารถทนรับไหว

โซฮี พี่ขอโทษ…พี่คงไม่กล้าไปพบหน้าเธอ

ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดเพราะพี่….

ติ๊ด….ติ๊ด….

เสียงมือถือดังเตือนถึงข้อความที่ส่งเข้ามา

นิ้วเรียวเปิดมือถือดูข้อความด้วยมือที่สั่นเทา

“พี่ยูบินคะ

ซอนมีมีเรื่องอยากคุยกับพี่หน่อย

พี่มาเจอซอนมีที่ห้าง sky center ซอนมีจะรออยู่ที่ร้านกาแฟนะคะ”

ยูบินเงยหน้าขึ้นมองไปที่ท้องฟ้าที่สดใส เธอได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป

รถ BMW เข้าจอดตรงลานจอดรถห้าง ร่างสูงก้าวอย่างหมดแรงออกจากรถ เธอก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้างเพื่อไปยังร้านกาแฟที่นัดไว้ เมื่อถึงร้านดวงตาคมมองเข้าไปในร้านเพื่อหาซอนมี ยูบินก้าวเท้าต่อไปนั่งลงเบื้องหน้าซอนมีจับจองดวงจาโตที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“พี่…พี่ยูบินค่ะ พี่ยูบิน พี่โซฮีเขาตายแล้ว….ฮือ….ฮือ….” มือน้อยเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

โซฮีตายแล้ว….โซฮีตายแล้ว….

โซฮีตายแล้ว….โซฮีตายแล้ว….

ยูบินเงียบและนิ่งอึ้งด้วยความรู้สึกปวดใจจนแทบทนไม่ไหว  หากทำได้อยากจะกลายเป็นธาตุอากาศที่มองไม่เห็น

“และมีอีกเรื่องนะค่ะ ซอนมีเป็นของพี่แล้วนะค่ะ พี่จะไม่รับผิดชอบอะไรเลยเหรอค่ะ…ฮือ…ฮือ”ดวงตาโตหลั่งน้ำตาออกมาราวกับว่ามันจะไม่หยุดไหล

“เอ่อ…นั่นสินะ นับจากวันนี้พี่จะขอดูแลซอนมีเพียงคนเดียวเลยแล้วกัน ช่วยเป็นแฟนได้ไหม”ยูบินเอ่ยพลางหลบตา

ในเมื่อโซฮีตายไปแล้ว….ฉันคงยังไม่อาจลืมเธอได้

แต่ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับซอนมี ฉันเป็นคนทำ….ทำไปเพราะความไม่ตั้งใจก็ตาม

แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้วฉันก็ต้องรับผิดชอบมัน…ด้วยหัวใจที่ไม่ได้รักนี้
………………………

โรงบาลเอกชนในจังหวัดกวันจู ภายในห้องพักที่สงบเงียบ ร่างเล็กถูกย้ายมาจากโซลเธอยังคงหลับไหลราวกับตุ๊กตา ด้วยความกระทันหันซอนเยจึงย้ายโซฮีมาอยู่โรงบาลนี้ตามคำขอของซอนมีอย่างทันที ร่างสูงเดินมานั่งลงข้างเตียงพลางกุมมืออีกฝ่ายไว้

“โซฮี…ตื่นซะทีสิ ฉันอยากเห็นหน้าเธอยามยิ้มอีกครั้งนึง”ซอนเยเอ่ยพลางลูบมือไปมา

ร่างเล็กขยับตัวน้อยๆก่นลืมตาขึ้นมองข้างกาย

“คุณเป็นใครค่ะ”เสียงเล็กเอ่ยอย่างแผ่วเบา

“ฉันชื่อซอนเยเป็นแฟนของเธอไง”ซอนเยยิ้มให้อย่างอบอุ่น

เธอกลับมาแล้วสินะ….โซฮี

ฉันรักเธอมากรู้ไหม

“ฉันเป็นใครกัน…ทำไม….ทำไมฉันจำไม่ได้เลย !!!”โซฮีเอ่ยพลางยกมือกุมหัว

“เธอชื่อ…..มอล์ฮี “ซอนเยเอ่ยอย่างไม่มั่นใจ

หากนี่อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอก็ได้

เธอจะได้ลืมมันทุกอย่าง และเริ่มต้นกับชีวิตใหม่สักที

“มอล์ฮี เหรอค่ะ”เธอเอ่ยพลางถามด้วยดวงตาใส่แป๋ว

“ใช่เธอเกิดที่กวันจู ในวันที่ฝนตกหนัก ฉันไปเจอเธอที่กำลังเปียกปอนและพาเะอวิ่งหลบฝนใต้ชายคาที่ใกล้ที่สุด นี่แหละเป็นจุดเริ่มต้นของเรา”ซอนเยเอ่ยพลางหลับตา

“ฉันเคยรักเธอมากใช่ไหมค่ะ “ โซฮีเอ่ยพลางกุมมืออีกฝ่ายไว้

“ใช่…..เธอรักฉันมาก…”ซอยเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเครือ

ร่างบางขับรถออกจากหาก เธอยิ้มให้กับจกด้วยความยินดี แม้เธอจะลุกเดินออกมาจากร้านโดยไม่บอกกล่าวอะไรทั้งนั้น แม้ว่าเธอจะทิ้งยูบินไว้ในร้านคนเดียวก็ตาม แต่เธอก็ได้มันมาแล้ว ได้สิ่งทั้งใจเอาไว้แล้ว

รถเบนซ์ขับอย่างเร็วและเข้าไปจอดรถใต้อาคาร ขาเล็กเรียวก้าวลงจากรถอย่างมั่นใจ

“พี่เยอึน….พี่ต้องหลงในตัวชั้นจนไม่อาจถอนตัวได้”ร่างสูงก้าวขึ้นลิฟต์ไปยังห้องของเยอึน
…………………………………….

ปังๆต่อให้เร็วเลยนะ
ตอน3รอนิสนึงนะเดี๋ยวปังๆจะมาต่อให้ทีหลังนะ