คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MISO
หนูปังแต่งจ้าตอนนี้
---------------------------------
เช้าวันนี้ ซอนมีแต่งตัวออกจากบ้านอย่างไม่รีบร้อน และดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ทำไมน่ะเหรอ? ก็วันนี้เธอจะไปที่บริษัทหาคู่ ที่นัดเอาไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนนั่นเอง ร่างบางเดินทอดน่องตรงไปที่รถคันจิ๋วคู่ใจ ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี หลังจากเรื่องร้ายๆผ่านไปด้วย...เอ่อ...คงไม่ดีเท่าใดนัก เพราะเธอยังคงร้องไห้เป็นบางเวลา แค่บางเวลาเท่านั้นนะ
ซอนมีคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนมาถึงบริษัทของคนที่ชื่อ เยอึนอะไรนั่นเมื่อไรก็ไม่รู้ ซอนมีออกจะแปลกใจเล็กน้อยตอนเจอเยอึนครั้งแรก หน้าตาเล่นดีขนาดไปเป็นดารานางแบบคงดังเป็นพลุแตก แล้วทำไมถึงไม่ยอมหาแมวมองซักคนนะ คิดถึงตรงนี้ หัวกลมก็ส่ายไปมาอย่างขำๆ
...เขาจะเป็นอะไรก็เรื่องของเขาสิ บ้าไปใหญ่แล้วซอนมี
ขาเรียวก้าวลงจากรถคันจิ๋วนั่นก่อนจะปิดประตู ไฟเลี้ยวสว่างวาบบ่งบอกถึงการล็อกอัตโนมัติด้วยกุญแจรีโมท ซอนมีตรงเขาไปเปิดประตู พอดีกับที่สาวหน้ากลมคนหนึ่งก็เข้ามาเปิดประตูแทบจะพร้อมๆกับเธอ และด้วยความโก๊ะของซอนมี ทำให้เธอเปิดประตูชนเข้ากับหน้าผากสวยของตัวเอง...
โป๊ก!!!
ร่างบางลงไปกุมหน้าผากที่เริ่มนูนออกมาด้วยความเจ็บ สาวแก้มกลมอมยิ้มน้อยๆก่อนที่จะสะกิด
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ”
ซอนมีเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็...ใจเต้นตึกตักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อเห็นใบหน้ากลมๆที่มองมายิ้มๆ
“อานโซฮีค่ะ จะเข้าไปข้างในใช่ไหม”
ซอนมีพยักหน้าทั้งๆที่มือบางยังกุมหน้าผากอยู่ โซฮีจึงพยุงตัวเธอขึ้นมาแล้วเข้าไปข้างในพร้อมกัน
“ซอนมีค่ะ ขอบคุณนะ” ซอนมีเอ่ยเสียงเบา ก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาที่เดิม โซฮีก็เช่นกัน
เสียงฝีเท้าดังขึ้นแทบจะพร้อมๆกับการปรากฏตัวของปาร์คเยอึน ที่โยนหลอดยาอะไรสักอย่างขึ้นๆลงๆ ใบหน้าสวยเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งค่ะ คุณซอนมี คุณอานโซฮี”
โซฮียิ้มรับอย่างทะเล้นๆ
“บอกแล้วไงคะว่าให้เรียกโซฮีเฉยๆ”
เยอึนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยื่นหลอดยาที่อยู่ในมือให้สาวแก้มกลม ที่ทำหน้างงๆ
“เหมือนว่าคุณซอนมีจะเกิดอุบัติเหตุกับประตูออฟฟิศของฉันนะคะ ขอตัวไปดูก่อนแล้วกัน”
โซฮีมองซอนมีที่ตอนนี้เอามือออกจากหน้าผากที่บวมเป่งก็อดไม่ได้ที่จะย้ายไปนั่งข้างๆพร้อมอมยิ้มกับความโก๊ะของเธอ
เยอึนเดินออกไปจากห้องนั้นช้าๆ พรอมๆกับสีหน้ายิ้มๆที่หายไป นี่เธอมาตกหลุมรักลูกค้าได้ยังไงกันนะ จรรยาบรรณหายไปไหนหมดเนี่ย ปาร์คเยอึน ตั้งบริษัทมาเป็นปี ลูกค้าที่สวยกว่าซอนมีก็มีเยอะแยะ ไม่ยักกะเป็นแบบนี้ แต่พอร่างเล็กเดินเข้ามาในออฟฟิศเท่านั้นเอง หัวใจที่มันด้านชาเพราะไม่มีสิ่งที่เรียกว่า ”ความรัก” มาหล่อเลี้ยงให้ชุ่มชื่นเหมือนคนอื่นก็เต้นระรัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพียงแค่เห็นสีหน้าเศร้าๆของซอนมีตอนที่เข้ามาในออฟฟิศก็อยากจะบ้า ใครกันนะทำให้เธอเป็นแบบนั้น
ร่างสูงหยุดชะงักความคิดอย่างเร่งด่วนเพราะว่าซอนมีพบกับโซฮีแล้ว และดูซอนมีจะพอใจลูกค้าแก้มกลมคนนั้นไม่น้อย เธอคงไม่มีหวังสินะ...
“เธอมันไม่มีหวังมาตั้งนานแล้วล่ะ เยอึน” ย้ำกับตัวเองเบาๆ แล้วถอนหายใจ
“ไม่มีหวังอะไรเหรอคะ พี่เยอึน” เสียงเล็กๆดังขึ้นพร้อมกับการโอบกอดจากด้านหลังของคนตัวเล็กกว่า
“ตื่นแล้วเหรอซอ วันนี้จะออกไปไหนอีกล่ะ”
ซอจูฮยอนนิ่วหน้า
“ไม่ไปไหน อยากอยู่กับพี่เยอึน นี่ ยังไม่บอกเลย ไม่มีหวังเรื่องอะไร”
“ช่างมันเถอะซอ”
เยอึนยิ้มให้เด็กสาวตรงหน้า ที่ตัวสูงเท่าๆกับเธอแล้ว เด็กสมัยนี้โตไวจริง ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุที่พรากชีวิตของครอบครัวซอฮยอนไป เด็กคนนี้ก็อยู่กับเธอมาตลอด ถึงไม่ใช่ญาติ ก็รักเหมือนน้องสาวแท้ๆ แต่เยอึนไม่เคยรู้หรอก ว่าสิ่งที่ซอฮยอนคิดกับเธอมันไม่ใช่แค่พี่สาว ซอฮยอนอยากอยู่กับพี่เยอึนตลอดไป ในทีแรกเธอไม่เห็นด้วยกับพี่เยอึนเลยเรื่องการตั้งบริษัทหาคู่ และยิ่งไม่เห็นด้วยมากขึ้นไปอีกเมื่อลูกค้าที่มาแต่ละรายเหมือนจะมาจีบพี่เยอึนของเธอมากกว่าจะมาหาคู่นี่ แต่ซอฮยอนไม่เคยเห็นว่าพี่เยอึนจะตกหลุมรักลูกค้าซักราย มีแต่คำพูดที่พูดกับเธอเวลาถามด้วยเสียงนุ่มๆ อันเป็นเอกลักษณ์ว่า
“พี่มีซอฮยอนอยู่แล้วนี่นะ ใช่ไหม น้องสาวที่น่ารัก”
ซอฮยอนจะดีใจมากกว่านี้ ถ้าไม่มีประโยคหลังตามมา รู้ทั้งรู้ว่าพี่เยอึนไม่ได้คิดเกินเลยไปกว่าน้องสาว แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ในเมื่อใจดวงน้อยๆมันเป็นของพี่เยอึนมานานแล้ว และมันคงไม่มีวันเปลี่ยนแปลงด้วย
ตอนเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่ซอนมีกับโซฮีนั่งอยู่อีกครั้ง ร่างของทั้งสองก็หายไปแล้ว ซอฮยอนที่เดินตามมาเห็นเยอึนมองเข้าไปข้างใน นัยน์ตาคู่นั้นฉายแววผิดหวังเพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะเบนมาทางเธอ
“มีอะไรรึเปล่าซอ”
ซอฮยอนสะดุ้ง
“ไม่มีค่ะพี่เยอึน แต่ว่า...พาซอไปกินไอติมนะ” ว่าแล้วก็เอาใบหน้าสวยถูเข้ากับแขนขาวๆ ของเยอึน
“ไหนว่าจะไม่ออกไปไหนไง” เยอึนถาม
“ก็...ถ้าพี่เยอึนพาไป ก็ไปไง ถ้าพี่เยอึนไม่ไปด้วยก็ไม่ไปหรอก ไปนะ ไปๆๆ”
เยอึนมองซอฮยอนก็ยอมแพ้ ไม่เคยขัดใจได้ซักที พับผ่าสิ
“อืม ไปก็ไป”
ซอฮยอนร้องเย้พร้อมกระโดดโลดเต้นนำหน้าเยอึนออกไป
เบนซ์สปอร์ตสีบรอนซ์ของเยอึนจอดนิ่งอยู่ในบริเวณที่จอดรถของร้านไอศกรีมชื่อดัง ส่วนเจ้าของรถนั้นนั่งดูน้องสาวกินไอติมอยู่ในร้าน
“พี่เยอึน ไม่กินเหรอ”
“พี่ดูซอกินก็อิ่มแล้ว เช็ดปากหน่อย เลอะแล้ว จบมหาลัยแล้วนะเราน่ะ กินเป็นเด็กๆไปได้นะ” ปากก็บ่นแหละแต่มื่อนั่นคว้าเอาทิชชู่เช็ดปากให้อย่างอ่อนโยน นี่สินะที่ทำให้ซอฮยอนหลงรักพี่สาวคนนี้หมดหัวใจ
ประตูกระจกของร้านเปิดออกพร้อมกับร่างสองร่างที่ก้าวเข้ามา เยอึนหันไปมอง แล้วรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าสวยเพราะน้องสาวเมื่อครู่ก็หายไปทันที
...ซอนมี กับโซฮี...
ความคิดเห็น