MY GAY!!![FIC YURI Wonder Girls]

ลำดับตอนที่ #1 : การกลับมาและการเปลี่ยนแปลง!!

กวางเอาฟิคมาลงต่อแล้วคงรอนานสินะ

กลับมาต่ออีกภาคให้ได้ลุ้นกันกับความแปลกใหม่ 555

กวางเริ่มก่อนเลยเน้อ!!!

.....................................................

 

หน้าห้องพักร่างสูงหันหลังให้ผนังมองท้องฟ้าที่ค่อยๆมืดลง ดวงตาคมแดงก่ำจากการร้องไห้ติดต่อกันเป็นเวลานาน อากาศที่หนาวเย็นไม่ทำให้ใจเธอที่ร้อนระอุเย็นลงได้แม้แต่น้อย

 

โซฮี ทำไมเธอยังไม่กลับนะ

 

พี่รอเธออยู่รู้ไหม

 

เธอไปอยู่ที่ไหนเวลานี้

 

……………….

 

I want nobody nobody but you~I want nobody nobody but you

 

มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเล็กน้อย เธอล้วงมือเข้าไปข้างในและหยิบขึ้นมาอย่างอ่อนใจ ดวงตาคมกวาดสายตาดูรายชื่อหวังว่า จะเป็นโซฮี แต่เมื่อเธอเห็นชื่อนั้นก็ทำเอาเธอตาโตไม่ใช่น้อย

 

“พี่ ยูบิน”มือผอมบางปาดเช็ดน้ำตาและปรับเสียงให้ปกติก่อนจะยกขึ้นแนบหู

 

“ซอนเย….คือ….พี่เสียใจ....ยกโทษให้พี่เถอะนะ.....”เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า

 

“พี่ไม่ต้องมาพูดเลย พี่มีคนอื่นแล้วหนิ”เสียงหวานเอ่ยอย่างเยียบเย็น

 

“พี่ขอโทษ พี่ก็แค่หลงผิดไปให้โอกาศพี่นะ”เสียงทุ้มเอ่ยมาตามสายอย่างเว้าวอน

 

“แล้วพี่อยู่ที่ไหนตอนนี้” ซอนเยพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น เหมือนหัวใจที่แห้งเหี่ยวเมื่อกี้กลับมาชุ่มชื่นอีกครั้ง แม้รู้ว่ามันอาจจะเป็นแค่คำหลอกลวงก็ตาม

 

“พี่รู้แล้วว่าใครรักพี่  ฮือ.....เรามาคบกันได้ไหมซอนเย ยังให้โอกาสพี่อยู่ใช่ไหม”เสียงยูบินดูแผ่วลง แต่ยังคงน้ำเสียงที่มั่นคงอยู่

 

“ค่ะ ก็ได้ค่ะ งั้นมาเจอฉันที่เดิมนะ ฉันจะรออยู่ คงรู้นะว่าที่ไหน ” ซอนเยกดวางและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เธอมองประตูห้องที่เคยอยู่ก่อนจะยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายและเดินจากไป

 

..........................................................

 

ถนนที่เงียบสงัดร่างเล็กเดินเตร็ดเตร่พลางยกเบียร์กระป๋องในมือขึ้นมากระดก นี่มันเป็นขวดที่เท่าไหร่แล้วเธอก็จำไม่ได้ แต่เธอรู้เพียงว่าการดื่มมันเข้าไปมันทำให้ หัวใจที่เจ็บปวดมันทุเลาลง เสื้อเชิ๊ตตัวโคล่ง ถูกถอดกระดุมออกเม็ดนึงอย่างไม่ตั้งใจ ร่างเล็กเดินเซไปมาและนั่งลงที่ม้านั่งข้างทาง เธอยกกระป๋องเปล่าที่หมดแล้วลงถังข้างๆก่อนจะนอนแผ่ลงที่ม้านั่งและแหงนมองดาวที่เต็มท้องฟ้า

 

พี่ซอนเย.....ฉันรักพี่มาก....แล้ววันนี้

 

พี่กับเลิกกับฉันอย่างไม่มีสาเหตุ

 

ใช่อยู่มีใครคนนึงมาให้ความสุขฉันเพื่อลืมพี่แต่….

 

มันทำให้ฉันยิ่งคิดถึงสัมผัสของพี่มากขึ้น

 

ฉันเกลียดความอ่อนแอของตัวเอง...

 

ถ้าฉันเป็นแบบพี่ ถ้าฉันได้รักผู้หญิงคนนึง.....

 

ฉันคงไม่ทำให้เธอเสียใจแบบนี้ 

 

ฉันจะปกป้องเอและรักเธอคนเดียว

 

“นี่ คุณ…โซฮีมานอนอะไรแถวนี้มันอันตรายรู้ไหม” ร่างบางนั่งยองๆและเขย่าตัวร่างเล็กให้ได้สติ แต่ดูเหมือนว่า แอลกอฮอล์ที่ร่างเล็กดื่มเข้าไปจะมากจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้มากไปกว่าการมองอีกคนด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม

 

“เธอ..คนในร้านกาแฟตอนกลางวัน..นี่นา..เอิ๊ก...”สิ้นคำพูดร่างเล็กก็หลับไปปล่อยให้อีกคนต้องมองด้วยความตกใจ

 

“โอ๊ย!! มาหลับอะไรตอนนี้ฉันต้องแบกเธอกลับสินะ เอาเหอะยังไงก็เป็นคนที่ฉันปิ๊ง คงปล่อยให้นอนนี่ไม่ได้สินะ”ร่างบางประคองอีกฝ่ายขึ้นยกแขนเล็กผอมบางพาดบ่าก่อนจะกึ่งลากกึ่งดึงอีกฝ่ายขึ้นรถและขับออกไป

.

.

.

.

ห้องนอนสีม่วงอ่อนที่เข้ากับผ้าม่านสีขาวที่ปลิวสะไว ร่างบางยกอ่างเล็กที่มีน้ำเย็นและผ้าเช็ดเดินเข้ามาในห้อง ร่างเล็กนอนหงายแผ่อย่างไม่สบายตัว ใบหน้ากลมแดงก่ำบ่งบอกถึงอาการที่เป็นอยู่

 

“ไปทำอะไรมานะ หน้าถึงได้แดงแบบนี้ สงสัยจะดื่มเยอะไปสินะ คิคิ แต่เวลาหลับนี่น่ารักจริงๆเลยนะค่ะเนี่ยคุณโซฮี”มือน้อยยกผ้าที่ชุบน้ำหมาดๆขึ้นมาเช็ดใบหน้ากลม แต่ดูเหมือนว่าเช็ดไปได้ไม่นานนิ้วเล็กก็ซุกซนลูบไปไป

บนใบหน้าที่งดงามนี้อย่างหลงใหล

 

“อืม.....ไม่เอานะ....ฉัน...รักเธอ”เสียงเล็กเอ่ยยานคางอย่างสะลึมสะลือ ก่อนจะบิดตัวหันหลังให้และผล็อยหลับไปอีกครั้ง

 

คนบ้าอะไร.......ขนาดหลับยังมาบอกรักกันแบบนี้

 

นี่เธอชอบฉัน ตอนไหนกันนะ คิคิ...

 

เข้าข้างตัวเองมากไปรึเปล่านะเรา

 

ซอนมีเอ๋ย คืนนี้ ฉันจะได้แฟนใหม่กับเขาสักที

.........................................

ร่างสูงนั่งก้มหน้ารอใครบางคน เธอเงยหน้าเป็นครั้งคราวเมื่อได้ยินเสียงรถ นี่มันก็ผ่านไปสิบนาทีแล้วหลังจากนัดกัน แต่ดูเหมือนว่า ยูบินจะยังไม่มาสักที

 

“รอนานไหมซอนเย นี่อ่าพี่ให้” มือหนายื่นกระป๋องโค๊กประทับที่แก้มนิ่ม จนร่างสูงสะดุ้งและอมยิ้มให้คนที่มาเยือนใหม่

 

“พี่มาช้าแบบนี้ ฉันขอปฎิเสธ ได้ไหมเนี่ย” ซอนเยเบือนหน้าหนีและทำแก้มป่องใส่ 

 

“แล้วถ้าพี่ยกไอ้นี่ให้ จะหายโกรธพี่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนยกสร้อยทักชูขึ้นต่อหน้าซอนเย

 

“อะไรเนี่ย น่ารักจัง”รอยยิ้มหวานปรากฎบนใบหน้าคม ทำให้อีกฝ่ายใจชื้นขึ้นมาบ้าง

 

“เดี๋ยวพี่ใส่ให้ นี่พี่ถามอะไรหน่อยนะ ซอนเยเธอเป็นเมะใช่ไหม”ยูบินขยับหมวกฮิพฮอพขึ้น และยกสร้อยทักขึ้นมาสวมที่คอให้

 

“……..”ซอนเยนิ่งไปสักพัก ก่อนจะรวบรวมความกล้าและหันมามอง

 

“ว่ายังไงหละ” ยูบินคาดคั้นด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่นแต่ไม่ทำให้ซอนเยหวั่นไหวเพียงน้อยนิด

 

“ใช่ ฉันเป็นเมะ พี่จะเลิกกับฉันหรือไง”เสียงหวานเอ่ยอย่างเศร้าๆ แต่เธอตัดสินใจที่จะบอกความจริง เพราะเธอไม่อยากหลอกเขาอีกต่อไปแล้ว

 

“เฮ้อ โล่งอกไปที !!ยูบินลุกขึ้นยืนและบิดตัวน้อยๆอย่างปวดเมื่อย

 

“เอ๋ พี่หมายความว่าอย่างไง” ซอนเยนิ่วหน้าและมองคนที่ยืนอยู่อย่างไม่เข้าใจ

 

“พี่เป็นเมะเกย์” ยูบินเอ่ยและก้มตัวเข้าสวมกอดซอนเย ทำเอาร่างสูงใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

 

ตึก….ตึก.....

 

อีกแล้วทำไมทุกครั้งที่เขาสัมผัสเรา ทำไมเราถึงใจเต้นรัวแบบนี้

 

แม้ว่าพี่จะทำให้ฉันเจ็บมากเพียงใด 

 

ฉันก็รักพี่ ยอมใจอ่อนให้พี่ทุกทีสินะ

 

“เธอจะว่าอะไรไหม ถ้าจะไปอยู่กับพี่…”เสียงที่ไม่มั่นใจเอ่ยออกมาให้ได้ยินข้างหู

 

“ได้สิเราไปกันเถอะ ฉันชักหนาวแล้วสิ”ซอนเยถอยห่างและยิ้มแป้นให้ก่อนจะเดินนำไปที่รถ

.

.

.

ดวงตาคมหลับพริ้มนอนยิ้มหวานอย่างสุขใจ ร่างสูงนอนมองหน้าอีกคนอย่างหลงไหล และต้องแอบใช้นิ้วเรียวจิ้มแหย่อย่างรักใคร่ ด้วยความมั่นเคี้ยว

 

“เวลานายหลับน่ารักจริงนะ.....คนของฉัน “มือหนาลูบผมที่นิ่มสลวยอย่างอ่อนโยน

 

ครืด……ครืด……..

 

มือถือที่ถูกปิดเสียงสั่นน้อยๆที่พื้นอย่างเรียกร้องหาคนมารับ มือหนาเอื้อมไปหยิบและเดินออกไปนอกห้อง

 

“ไงจ๊ะเยอึนที่รัก ช่วงนี้พี่ไม่ว่างเลย พึ่งได้งานใหม่นะ”ยูบินเอ่ยและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

“แล้วเมื่อไหร่พี่จะว่างมาหาฉัน”เสียงเยอึนที่กรอกตอบกลับมาดูงอนๆ และไม่พอใจ

 

“โอ๋ๆอย่างอนสิ ทำเป็นเมะขี้งอนไปได้ เอาเป็นว่าพี่ขอเคลียร์งานช่วงนี้ก่อนนะแล้วจะรีบกลับไปหานะจ๊ะสุดหล่อของพี่ ไงก็คืนนี้ฝันดีนะจ๊ะ พี่ไปนอนแล้ว รักนะจุ๊บๆ”ยูบินเอ่ยอ้อนก่อนกดวางสาย มือถือถูกโยนลงที่โซฟาอย่างไม่ใยดี ร่างสูงเดินลิ่วเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง…..

………………………………..

 

แสงสว่างยามเช้าสาดส่องกระทบดวงตาคู่สวยที่พึ่งสะลึมสะลือจากการตื่นนอน มือผอมบางยกขึ้นกุมหัวด้วยความปวดร้าวจากการเมาไม่ส่างดี ดวงตาเล็กกวาดมองห้องนอนที่แปลกตาและคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างเธอ

 

“ที่นี่…ที่ไหนกันนะ.....แล้วทำไม…แล้วทำไมซอนมี ถึงมาอยู่ที่นี่ได้” เสียงเล็กเอ่ยบนกับตัวเองด้วยความสับสน

 

“อืม…ตื่นแล้วเหรอค่ะ”ร่างเล็กยันตัวขึ้นและหันมายิ้มให้

 

“……….”โซฮีไม่ตอบแต่มองกลับมาด้วยสายตาที่ตั้งคำถาม

 

“อ๋อ!!  ที่นี่บ้านฉันเองค่ะ เมื่อคืนคุณเมามากแล้วฉันกลัวคุณจะหนาวเลยพากลับมา ” ซอนมีลุกขึ้นบิดกายน้อยๆและรูดม่านออกและเปิดหน้าบานประตูกระจก ทำให้สายลมเย็นในตอนเช้าพัดเข้ามาตีใบหน้า

“ขอบใจนะ! เอ่อ.....”โซฮีลุกขึ้นและเซเล็กน้อยเพราะการเมาค้างทำให้เธอทรงตัวยากขึ้น

 

“เป็นอะไรมาค่ะ เมื่อคืนถึงได้เมาอย่างนี้”เสียงหวานเอ่ยพลางวิ่งเข้ามาโอบเอวร่างเล็ก

 

พี่ซอนเย…..เพราะพี่นั่นแหละทำให้ฉันเป็นแบบนี้

 

ฉันจะเข้มแข็งกว่าพี่ให้ได้…..