ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มันคืออะไร....??
ในห้องครัวที่แสนวุ่นวาย ร่างเล็กหยิบกระทะ ตะหลิวขึ้นมาทำอาหารให้กับใครบางคนที่กำลังนอนหลับไม่ยอมตื่นที่อยู่อีกห้อง เธอใส่ใจทุกรายละเอียดเพื่อทำให้คนที่กินได้มีความสุขเท่าที่จะทำได้
ฉันรักเธอรู้ไหม ถึงแม้เราจะรักกันมายาวนานแค่ไหน…
ฉันก็ยังคงอยากให้เธอมีความสุขเสมอกับทุกอย่างที่ฉันทำ
^^รักเธอ…รักเธอ......รักเธอ....
“ซอนเยค่ะ อาหารเช้าเสร็จแล้วนะ”เสียงหวานเอ่ยตะโกนเรียกมาแต่ไกลตามด้วยกลิ่นอาหารที่หอมฉุย
ร่างสูงดันกายขึ้นพลางขยี้ตา จมูกโด่งทำฟุดฟิด ดมกลิ่นหอมที่ลอยมาตามลม ดันพาร่างให้ลุกตามกลิ่นไปยังห้องครัว
“ว้าว!!น่ากินจัง ขอชิมหน่อยนะที่รัก”ซอนเยพูดและหยิบชิ้นเนื้อในจานเข้าปาก
“นี่ไปแปรงฟันก่อนเลย อย่าแอบหยิบกินแบบนี้นะ”เสียงโวยวายลั่นพลางยกจานหนีไปที่โตีะอาหาร
“จ้า….โซฮี”ซอนเยบิดขี้เกียจโชว์ให้เห็นก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ
เวลาผ่านไปสิบนาที ร่างสูงก็ออกมาพร้อมกลิ่นหอมของสบู่ทำให้คนที่นั่งรอต้องหันหน้าไปมอง
“นี่ค่ะ กินเยอะๆนะ”รอยยิ้มหวานของโซฮีที่มอบให้ช่างหวานจนน่าหลงไหล
“อ่า…..กินนะ=////=”ใบหน้าคมมีสีแดงระเรื่อขึ้นบ่งบอกอาการที่เป็นอยู่ว่าเขินอายเพียงใด
“ซอนเยค่ะ ไปซื้อกับข้าวให้ทีได้ไหมค่ะ วันนี้ของในตู้หมดแล้ว”โซฮีเอ่ยและชี้ไปยังตู้เย็นในห้องครัว
“จ้า…แล้วซื้ออะไรบ้างหละค่ะ”ซอนเยพูดทั้งที่ยังตักข้าวเข้าปากไม่ยอมหยุด
มือน้อยยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้คนตรงหน้ารับไว้ ดวงตาคมก้มลงไปมองรายการและเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“งั้นซอนเยไปเลยนะ”ร่างสูงลุกขึ้นหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบนบ่าและทำท่าจะเดินออกนอกบ้าน
“นี่กินให้หมดก่อนสิค่ะ”โซฮีลุกขึ้นตระโกนถาม
“ไม่หละจ๊ะที่รัก เดี๋ยวเขาจะรีบกลับมานะ”ร่างสูงเลื่อนตัวเข้าไปใกล้และโอบกอดอีกฝ่ายไว้เนินนาน
“รีบกลับไวๆนะค่ะ” โซฮีพาเดินออกไปส่งและโบกมือลา
ร่างสูงก้าวขาพาดค่อมมอเตอร์ไซคันโปรด และบิดคันเร่งทะยานสู่ถนนใหญ่ด้วยความเร็ว ดวงตาคมองลอดผ่านกระจกหมวกกันน็อคไปยังถนนที่มีรถพลุกพล่าน
ร่างสูงแต่ตัวเซอร์ในแบบฮิพฮอพวิ่งฝ่าฝูงคนเพื่อหนีอะไรบางอย่างที่กำลังไล่ตามมา
“เฮ้ยหยุดนะ!! เจ้ายูบินแกอย่าหนีนะ โกงนี่หว่าเล่นพนันแล้วแพ้คิดจะชิ่งรึไง”กลุ่มวัยรุ่นชายสองถึงสามคนไล่กวดมาอย่างเร็ว
ซอยข้างหน้าแม้เป็นซอยเล็กและแคบแต่ร่างสูงก็ตัดสินใจวิ่งหลบเข้าไป
“ตายหละหว่า ทางตัน” ยูบินหันไปรอบตัวเพื่อหาทางหนีหากแต่ไม่แม้แต่มีที่ให้หลบซ่อน
“เฮ้ยอยู่นี่เอง แกไม่รอดแน่ ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะดังลั่นของวัยรุ่นข่มขวัญอีกฝ่ายให้ถอยหนี
บรืนนนนนนนนนนนนนนนนนน…..เสียงเครื่องยนต์และรถมอเตอร์ไซที่ลอยข้ามหัวเด็กวัยรุ่นมาจอดดักขวางหน้าร่างสูงไว้ นิ้วเรียวยกขึ้นเป็นสัญญาณให้คนที่ถูกปกป้องขึ้นมาบนรถ ขาเรียวยาวก้าวขึ้นซ้อนท้าย และไม่กี่วินาทีรถก็เร่งความเร็วและขับหนีมาจากซอยนั้นจนพ้น
“ขอบใจที่ช่วยนะ เธอชื่ออะไรนะ”เสียงฮ้าวเอ่ยและพยายามมองใบหน้าคนขับ
“ซอนเย”เสียงที่อู้อี้ตอบกลับมา
ตึก…..ตึก….ตึก…..
ทำไมหัวใจฉันถึงได้ร่ำร้องเรียกหาคนนี้นะ
ทั้งที่ๆไม่รู้ว่าเป็นใครแท้ๆแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปหา
หรือว่าเราจะชอบเขานะ
รถจอดลงอีกครั้งที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ร่างสูงก้าวลงและเดินไปนั่งที่ม้านั่ง
“ฉันชื่อ ยูบินนะ”มือเรียวขยับหมวกบนหัวขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าคมเข้ม
ซอนเยเดินตามเข้ามานั่งใกล้ๆและถอดหมวกออก ผมยาวสลวย สบัดปลิวตามลม ใบหน้าคมแต่แอบแฝงไปด้วยความหวานหันมามองหน้าอีกฝ่ายและมอบรอยยิ้มให้
“เธอนี่น่ารักดีนะ ไม่หน้าแต่งตัวแบบนี้เลย ยังกับผู้ชายแหนะ”ยูบินเอ่ยและจับเสื้อดูอย่างละเอียด
“^///^ อืม….”ใบหน้าแดงระเรื่อบนแก้มขาวทำให้ยูบินยิ่งหัวเราะชอบใจ
“ฮ่าๆๆ เธอนี่น่ารักจริงๆเลย งั้นฉันพาไปเลี้ยงข้าวเอาไหมเป็นการตอบแทนที่ช่วยฉันไง”ยูบินพูดพลางคว้ามืออีกฝ่ายขึ้นมากุมไว้
“เอ่อ วันนี้ฉันรีบเป็นพรุ่งนี้ได้ไหม มาเจอฉันที่นี่เวลานี้นะ ไปหละ”เสียงสูงเอ่ยก่อนจะสะบัดมือออกและลุกขึ้นเดินไปที่มอเตอร์ไซต์
“อ่อ งั้นก็ได้แล้วเจอกันพรุ่งนี้ที่นี่นะ เธอมีนัดกับฉันหละอย่าลืมนะซอนเย”เสียงฮ้าวพูดพร้อมโบกมือลา
ซอนเยก้าวขึ้นรถอีกครั้งและสวมหมวกเพื่อปิดบังใบหน้าที่เขินอายก่อนจะเร่งเครื่องและทยานออกไป
มันอะไรกัน….
มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมที่ไม่ว่าฉันจะเดินไปไหน
ฉันมักจะมองสาวหล่อๆเสมอ ทั้งที่ก็รู้ว่าเป็นแบบเดียวกับเราก็ตาม
หรือว่าความรู้สึกเมื่อกี้จะเป็นการยืนยันได้ว่า
ฉันเปลี่ยนไปแล้ว
แต่โซฮีหละ….ถ้าเธอรู้ เธอจะว่าอะไรไหม??
หรือจะเก็บมันเป็นความลับแบบนี้ตลอดไป…………………….
ร่างสูงเดินหันหลังเมื่อมอเตอร์ไซที่ขับมาส่งเธอหายไปลับตาแล้ว เธอยกข้อมือขึ้นและมองดูนาฬิกา
“อืมไหนๆก็ว่างชวนที่รักมาดีกว่า”ยูบินหยิบมือถือแล้วบ่นกับตัวเอง
นิ้วเรียวกดโทรหาใครบางคนและยกขึ้นแนบหู
“ที่รักจ๋า เธอว่างมาหาฉันไหม” ยูบินเอ่ยหยอดคำหวานอย่างหยดย้อย
“ตอนนี้ไม่ว่างค่ะ พรุ่งนี้ได้ไหมตอนเย็นแล้วกัน”เสียงที่หวานตอบกลับมาอย่างมั่นใจ
“อ่าวเหรอก็ได้ๆ เจอกันนะจ๊ะพรุ่งนี้ที่บ้านฉันหละ”ยูบินตอบกลับไปอย่างเศร้าๆ
“ได้สิแล้วเจอกัน บายค่ะ”คำพูดสุดท้ายตอบกลับมาและกดวางสายลงปล่อยให้อีกฝ่ายได้แต่ใจโหว่งอยู่เพียงลำพัง
………
ประตูห้องพักเปิดอีกครั้ง ซอนเยเดินเข้ามาทำหน้าบู้ใส่คนแก้มกลม
“ไปซะนานเชียวแล้วของที่ให้ซื้อหละ”โซฮีเอนตัวมองหาของที่มือแต่ไม่พบอะไรเลย
“เอ่อ….ของมันหมดนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปซื้อให้ใหม่นะ ขอตัวก่อนนะโซฮี”ซอนเยพูดด้วยเสียงสั่นๆก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าห้องนอนไป
“อะไรของเขา พวกผักกับผลไม้เนี่ยมันจะไม่มีได้ไง”โซฮีคิ้วขมวดและเดินกลับเข้าไปดูทีวีอีกครั้ง
………………………………………………..
เช้าวันรุ่งขึ้น ซอนเยบิดตัวไปมาและมองคนข้างกายที่วันนี้ตื่นสายกว่า ใบหน้ากลมที่มีแก้มสีชมพูน่ารัก ทำให้อีกฝ่ายมีรอยยิ้มบางๆ
ฉันก็รักเธออยู่นะ
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันเมื่อวานทำให้ฉันรู้ว่า
ฉันอาจจะคิดกับเธอเป็นแค่เพื่อนสาวหละมั้ง
คิคิ
ร่างสูงค่อยๆลุกไม่ให้อีกคน ต้องตื่น เธอแอบเปิดตู้และจัดแจงหยิบชุดน่ารักๆของโซฮียัดใส่เป้และหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องอาบน้ำ เวลาผ่านไปไม่นานนัก ร่างสูงจัดเสื้อเชิตให้เข้าที่และคว้าเป้คู่ใจเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถมอเตอร์ไซต์คันโปรด
“ฉันอยากเจอเธอเร็วๆจัง”ซอนเยอมยิ้มก่อนจะบิดคันเร่งและออกตัวไปยังถนนและเธอก็ไม่ลืมที่จะแวะจอดปั้มข้างทางเพื่อจะไป…..
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยกางเกงขาสั้น(แค่คืบ)สีขาวเผยให้เห็นผิวขาวอ่อนที่น่าสัมผัสพร้อมด้วยเสื้อเชิตเข้ารูปแขนตุ๊กตาสีชมพูและรองเท้าส้นสูง
“แหม…ครั้งแรกที่ใส่ เขินจัง เพิ่งรู้นะว่าชุดแบบนี้ใส่แล้วก็น่ารักดี ถึงว่าโซฮีถึงชอบใส่” ซอนเยเอ่ยพลาง
จัดแต่งตัวและก้าวขาอย่างมาดแมนค่อมบนมอเตอร์ไซอีกครั้ง มันช่างดูแตกต่างกับสิ่งที่ใส่เหลือเกิน
รถบิดอย่างเร็วและมาจอดลงที่สวนสาธารณะเดิมของเมื่อวาน ร่างสูงผิวสีแทนเด่น มาพร้อมหัวยุ่งๆและชุดฮิพฮอพอย่างเช่นเคย
“ว้าววันนี้ดูน่ารักจังนะ แต่งแบบนี้สิถึงจะสวยรู้ไหม”ยูบินลุกขึ้นเดินไปหาและโอบคนตรงหน้าเข้ามาใกล้
ตึก….ตึก….
อีกแล้วเสียงหัวใจที่ร่ำร้องแต่เธอ
ยูบินฉันหลงเธอเข้าแล้วรู้ไหม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น