ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การกลับมาอีกค้ง
ในโรงบางบาลเอกชนกลางกรุงโซล รถเข็นคนไข้นำพาสองร่างที่ไร้สติวิ่งเข้าห้องฉุกเฉิน โดยมีร่างสูงคอยวิ่งตามอยู่เคียงข้าง เมื่อถึงหน้าห้องICU ร่างสูงหยุดยืนอยู่หน้าประตูมองรถเข็นที่หายเข้าไปก่อนประตูห้องจะปิดลง
มันเป็นความผิดของฉันเอง
หากฉันไม่พูดแบบนั้นคงดีกว่านี้
หากฉันอยู่ในรถคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
มันเป็นพราะฉันคนเดียว….
ร่างสูงนั่งลงอย่างอ่อนแรง หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาใครบางคน
“ฮือ….ฮือ….ซอนเยเหรอ แฟนแกอยู่โรงบาลxxxx”ยูบินพูดพลางสะอื้น
“หา โซฮีนะเหรอ!!! ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”ซอนเยดูตกใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“โคม่าอยู่ในICU กับซอนมี ทั้งสองคนเลย ฮือ…”ยูบินพูดพลางสะอื้น
“ได้เดี๋ยวจะรีบไป เออ…ฉันจะพาเยอึนมาด้วยแล้วกันนะ ติ๊ด….”ซอนเยพูดอย่างร้อนรนและกดวางสายไป
ประตูห้องเยอึนถูกเปิดซอนเยยื่นหน้าซีดอย่างบอกไม่ถูก ร่างสูงมองด้วยสายตาที่สงสัย
“ซอนเย” เยอึนเอ่ยอย่างสงสัย
“โซฮี…รถชนอาการโคม่า ฮือ….ฮือ….”ซอนเยเดินเข้าไปโอบคอเพื่อนอย่างหมดแรง
“หาโซฮีนะเหรอแล้วซอนมีอยู่ไหนหละ”เยอึนได้ยินก็รู้สึกตกใจและสับสน
“โรงพยาบาล”ซอนเยยืนพิงเสาเอ่ยตอบคำถามอย่างหมดแรง
เยอึนเดินนำออกไปขึ้นรถโดยมีซอนเยวิ่งตามมา รถเฟอร์รารี่ออกตัวอย่างเร็วเพื่อไปให้ถึงเป้าหมาย
…………………
หน้าห้องICU เวลาช่างผ่านไปยาวนานยูบินยังคงนั่งกุมขมับอย่างเคร่งเครียด เสื้อผ้ายังมีคราบเลือดติดอยู่บางส่วน หากแต่แห้งกรังติดคาเสื้อ
“ยูบิน มาแล้ว เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”ซอนเยวิ่งเข้าไปหายูบินด้วยสีหน้าที่ฉายแววความสงสัยอยู่ไม่น้อย
“โซฮีขับรถพุ่งชนข้างทางโดยมีซอนมีนั่งอยู่เบาะหลัง….มันเป็นเพราะฉันเอง”ยูบินพูดพลางร้องไห้
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แล้วหมอว่ายังไงบ้าง”เยอึนเดินมานั่งข้างกายเพื่อนพลางมองไปที่ประตูห้องICU
ประตูแง้มออกและหมอร่างเล็กเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าดูเป็นกังวลอยู่มาก
“ผมไม่แน่ใจว่าคนไข้โซฮีจะรอดไหม หากรอดเขาอาจสูญเสียความทรงจำเป็นได้ ส่วนคนไข้ซอนมีได้รับแรงกระแทกแขนขาได้รับความกระทบกระเทือน คงต้องรักษาอยู่ในโรงพยาบาลอีกสักระยะ”คุณหมอเอ่ยบอกเล่าและเดินหายออกไป
โซฮีหากเธอฟื้น เธอคงจำฉันไม่ได้
ฉันคงไม่อยากเริ่มใหม่อีกแล้ว….
ขอเก็บเรื่องของเราไว้เพียงความทรงจำแล้วกัน
โซฮี…..
เอึนยังคงรักโซฮีอยุ่นะ
เวลาผ่านไปสองสัปดาห์ ในห้องพักฟื้น ร่างบาง ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แสงสว่างยามเช้ากระทบดวงตาจนต้องหลี่ตาเล็กลง
“นี่ฉันยังรอดอยู่อีกเหรอ” ร่างเล็กพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา
ฉันได้เกิดใหม่อีกครั้งแล้วซินะ
ซอนมีคนนี้จะเอาทุกอย่างที่หายไปกลับคืนมา
สิ่งที่ถูกแย่ง ความทรมารที่ยาวนาน ฉันจะเอาคืนมาให้หมด!!!
“พี่ยูบิน” ซอนมีเอ่ยพลางยันตัวขึ้น ยูบินเห็นซอนมีแบบนั้นก็วิ่งเข้าไปช่วย
“ฟื้นแล้วเหรอ เธอหลับไปตั้งสองอาทิตย์เลยรู้ไหม”ยูบินเอ่ยและจัดท่านั่งซอนมีให้ดีขึ้น
ร่างบางมองที่แขน มีเฟือกหนาและมีผ้าพันคล้องแขนไว้ ปลายเท้าถูกยกขึ้นสูงมีผ้าคล้องให้ยกสูงเหนือหัว
“แล้วพี่โซฮีเป็นไงบ้างค่ะ”ร่างเล็กมองด้วยแววตาสงสัย
“อาการทรงตัว ตอนนี้มีซอนเยนั่งเฝ้าอยู่ตลอด”ยูบินพูดพลางหลบตาลง
………………………………..
ในห้องICU โซฮีนอนนิ่งหลับตาอย่างสงบโดยมีเครื่องช่วยหายใจคอยยื้อชีวิตเอาไว้ ซอนเยเดินลงมานั่งเคียงข้างมองร่างที่ไร้สติอย่างเฝ้ารอความหวัง
ฉันรักเธอมากรู้ไหม….. ถึงแม้เธอจะเอ่ยบอกลาฉันไปแต่ฉันยัง8’เฝ้ารอการกลับมาของเธอเสมอ
ความผูกผันมีเหนือคำว่ารัก….มันผ่านมานานมากแล้วสอนะ
ขอร้องหละกลับมาซะที
กลับมาหาคน คนนี้นะคนดี
แค่เพียงทำให้ฉันรู้ว่าเธอยังรอดก็พียงพอแล้ว
มือน้อยบีบมือซอนเยอย่างแผ่วเบาราวกับเป็นสัญญาณ ร่างสูงลุกขึ้นไปตามหมอ แต่หมอที่เข้ามาตรวจอาการยังคงยืนยังคำเดินว่ายังไม่มีอะไรดีขึ้น
“ฉันเชื่อนะว่าเธอ กำลังบอกฉันอยู่ว่าเธอก็สู้เพื่อจะอยู่กับฉัน”ซอนเยเอ่ยพลางมองร่างที่สงบนิ่ง
ช่วงบ่ายของวันเยอึนหอบหิ้วผลไม้ เข้ามาในห้องซอนมี
“เป็นไงบ้างดีขึ้นบ้างไหมจ๊ะ”เยอึนหยิบผลไม้ขึ้นมาป้อนให้ซอนมี
ริมฝีปากบางกัดลงจนใกล้ริมฝีปากของอีกฝ่าย ราวกับว่าเป็นการเชื้อเชิญ
“แล้วเจ้ายูบินหายไปไหนหละ”ร่างสูงสอดส่ายสายตาไปรอบห้อง
“พี่ยูบินออกไปซื้อของนะค่ะ”ซอนเยเอ่ยพลางปรดกระดุมเสื้อเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียน
“มาพี่ป้อนให้อีกคำนะ”ผลไม้ถูกยืนไปที่ปากอีกครั้ง
“พี่ยังอยากคบกับซอนมีอย่างจริงจังอยู่อีกไหม”ร่างเล็กเอ่ยพลางมอบสายตาที่เย้ายวนไปให้
“อยากสิ พี่รักซอนมีนะ”เยอึนพูดพลางยิ้มอย่างดีใจ
“ซอนมีก็รักพี่เหมือนกัน แต่เรื่องนี้ช่วยปิดเป็นความลับของเราสองคนได้ไหมค่ะ”ซอนมีเอ่ยพลางเอี่ยวตัวไปกระซิบข้างหู
…………………………..
หลายวันผ่านไป ซอนมีนั่งอยู่บนรถเข็นที่มียูบินเป็นคนคอยเข็นให้ เยอึนหอบหิ้วสำภาระและเดินนำเปิดรถรอทั้งคู่ให้ขึ้นมา
“วันนี้กลับบ้านได้แล้วก็จริง อย่าทำอะไรรุนแรงมากนักหละรู้ไหม”เยอึนพูดก่อนจะขับรถออกจากโรงพยาบาล
“ขอบคุณพี่เยอึนและพี่ยูบินมากนะค่ะที่มาคอยดูแลซอนมีแบบนี้”ซอนมียิ้มหวานพลางส่งสายตาไปให้ทั้งสอง
ภายในห้องICU หมอเข้ามาดูอาการด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง
“คุณซอนเย ผลออกมาคราวนี้ดูแย่มาก เธอเปรียบเสมือนเจ้าหญิงนิทราไปแล้ว หากคุณถอดเครื่องช่วหายใจเธอออก เธอจะจากเราไปทันที”หมอเอ่ยพลางมองดูชีพจร
“หมอ…ฉันไม่อยาก…..”ซอนเยเอ่ยทั้งน้ำตา
ดวงตาเล็กลืมขึ้นมองเพดานอย่างมึนงง สายตาทุกคู่จับจ้องราวกับตื่นเต้นเมื่อเห็นอะไรบางอย่าง
“โซฮี…เธอฟิ้นแล้ว”ซอนเยร้องตะโกนด้วยความดีใจ น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้มทั้งสองข้างด้วงความตื้นตันใจ
“ที่นี่ไหน….ฉันเป็นใครกัน เกิดอะไรขึ้น!!”โซฮีเอ่ยด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ญาติคนไข้ออกไปก่อนะค่ะ”นางพยาบาลพาตัวซอนเยออกไปรอนอกห้อง หัวใจที่เต้นแรงอยากอยุ่ใก้แต่กลัวจะเป้นการเกะกะซะมากกว่า
เธอกลับมาแล้ว
ฉันรู้ว่าเธอกลับาเพื่อฉัน….โซฮี
เป็นเวลาเนิ่นนานแต่ซอนเยยังคงจ้องมองที่หน้าห้องอย่างไม่วางตา ประตูถูกแง้มเปิดออก
“ผมมีข่าวดีจะบอก คุณโซฮีพ้นขีดอันตรายแล้วครับ หากแต่สูญเสียงความทรงจำและสภาพร่างกายที่ย่ำแย่ คงต้องดูกันต่อไปนะครับ”หมอเอ่ยบอกอย่างโล่งอก รถเข็นนำร่างเล็กเข็นออกไปตามทางเดินและหายเข้าไปในลิฟ
“ตอนนี้คงจะพักห้องธรรมดาได้แล้ว ไงก็เชิญตามมาทางนี้เลยครับ”คุณหมอเอ่ยพลางเดินนำไปข้างหน้า
“ขอบคุณพระเจ้าที่พาเธอกลับมา ”ซอนเยยิ้มอย่างสุขใจร่างสุงออกเดินตามหมอไปห้องพักฟื้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น