คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
”อะไรนะพี่ ผมไม่เอาด้วยหรอก” ณวัติทำหน้าบิดเบี้ยว ก่อนจะร้องลั่น เมื่อถูกแจ้งให้ทราบถึงเจตนาที่ว่า
”เอาหน่า ถือว่าช่วยพี่ นะๆ” ดิลกรลงทุนอ้อนวอน
”ช่วยพี่ทีเท้ออ พี่ว่าเขาน่ารักจริงๆ” ชายหนุ่มอ้อนวอนอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าที่ครุ่นคิดของณวัติ
.....เอาวะ ก้แม่สาวทั้งสองนางนี้ สวยน้อยซะเมื่อไหร่ น่าสนใจ โดยเฉพาะ....
”ก้ได้ครับพี่ แต่ผมมีข้อต่อรองนิดหน่อย” ชายหนุ่มพูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์
”อะไรวะ” เหมือนดิลกรจะสังหรณ์บางอย่างได้
”ไว้ผมจะบอกวันหลัง ตกลงก่อนพี่ เอาหน่า รับรองไม่ถึงตายหรอกพี่” ณวัติทิ้งท้ายคำไว้เป็นการรับรอง
”เอาวะ น้ำหน้าอย่างแกคงไม่ทำให้ฉันลำบากมากนักหรอก”ดิลกรพยักหน้าช้าๆอย่างตัดใจในที่สุด
”ฝน ฝนไปคุยกับพวกอีตานั่นทำไม ฝนไปคุยกับเค้าแบบนั้น เดี๋ยวเค้าก็ได้ใจ มาตอแยฝนบ่อยๆหรอก” มีนากระตุกแขนเพื่อน เมื่อเห็นว่าโดนเพื่อนลากมาไกลแล้ว
”ก็ฝนก็ไม่รู้ แบบว่า อยู่ๆเค้าเข้ามาคุย จะให้ฝนทำหน้าบึ้งแล้วไล่เค้าไปแบบนั้นก็ไม่ไหว มันดูโหดร้ายเกินไป”
”นี่ฝนจะว่ามีนใช่มั๊ย??” มีนาหยุดเดินแล้วทำหน้าหงิกใส่เพื่อน พร้อมกับปล่อยแขนเพื่อนที่จับอยู่ทันที
”เปล่านะ ไม่ได้ว่า เพียงแต่ว่า ฝนก็แค่คิดว่า ถ้าไม่ยุ่งกับเค้าเค้าคงจะไม่ยุ่งกับเราหรอก” ปรายฝนตอบเพื่อน แล้วคว้าแขนเพื่อนมากอดไว้ทันที
”หึ ฝนนะฝน ยังไงก็ต้องให้เราออกโรงทุกทีเลยใช่มั้ย คอยดูนะ ถ้าพี่ซีกลับมาเมื่อไหร่ มีนจะห้องพี่ซีให้หมดเลย คราวนี้ใครกันแน่ จะเดือดร้อน” มีนาขู่เพื่อนด้วยท่าทีเอาจริงเอาจัง จนปรายฝนต้องหลุดหัวเราะขำออกมา
.....ก็อย่างมีนน่ะเคยทำอะไรให้เพื่อนเดือดร้อนมั่ง... ปรายฝนคิด....มีนไม่ใช่คนที่ร้ายอะไร เพียงแต่ขี้งอน เจ้าคิดเจ้าแค้นเล็กน้อย...เอ่อ ไม่น้อยก็ได้ เป็นคนตรงๆ แถมยังชอบตีความไปเองคนเดียวอีกต่างหาก ตอนเรียนอยู่มัธยม ถ้าเธอไปทำอะไรผิดทีไรเพื่อนเธอคนนี้เป็นต้องออกโรงปกป้องเธอทุกครั้งไป ปายฝนไม่รู้บ้างล่ะ ปรายฝนเค้าเข้าใจผิดบ้างล่ะ สารพัดคำแก้ตัวแทนหล่อนต่อหน้าคุณครู จนทุกครั้งแม้หล่อนจะผิดมากแค่ไหน คุณครูก็จำต้องปล่อยไปทุกครั้ง เพราะทนเสียงพูดๆๆของเพื่อนเธอคนนี้ไม่ไหว แล้วนี่ยังจะมาทำหน้าตาจริงจังแบบนั้น มันขัดกับความเป็นจริงซะจน...
”ขำอะไรฝน นี่มีนจริงจังนะ หึ คอยดู๊ คอยดู ถ้าพี่ซีกลับมาเมื่อไหร่ มีนจะฟ้องๆๆๆ ถึงพี่ซีจะไม่ฟังยังไงก็ต้องฟังบ้างล่ะ คอยดู”
…ปรายฝนเป็นอย่างนี้เสมอ นิ่มนวล อ่อนหวาน แต่ซ่อนความดื้อเงียบเอาไว้ แม้ทุกครั้งหล่อนจะต้องออกโรงกันท่าผู้ชายทุกคนที่เข้ามาในแต่ละครั้งแต่หล่อนก็ไม่เคยโทษว่าเพื่อนคนนี้ทำให้หล่อนเดือดร้อน ถึงหล่อนไม่จัดการ ปรายฝนก็มีวิธีที่จะจัดการกับชายหนุ่มแต่ละคนเหมือนกัน หากแต่ ในสายตาของหล่อน มันเป็นวิธีที่ช้ามาก ช้าจนหล่อนทนไม่ไหว เมื่อนึกถึงหน้าของพี่ซี ชายหนุ่มเจ้าของหัวใจของเพื่อนสาวคนนี้ ที่ตอนนี้ดันเก่งเกิน สอบได้ทุนไปอยู่ญี่ปุ่นซะอีก...
”จ้ะๆ เรากลัวมากๆเลย” ปรายฝนตอบด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ทำเอาคนขู่ หันกลับมาค้อนขวับใส่ จนเธอรับแทบไม่ทัน
ณวัตินั่งอยู่บริเวณม้าหิน บริเวณหน้าห้องสมุด เพื่อรอ ‘ใครบางคน’ ที่เขามั่นใจนักหนา ว่าจะต้องเดินผ่านทางนี้อย่างแน่นอน
เพียงแต่ว่า ครั้งนี้ เขานั่งอยู่ในที่โล่งแจ้งแบบนี้ ท่าทางของการมองหาคนแบบนี้ ทำให้เป็นที่ฟ้องได้อย่างดี ว่าเขากำลังนั่งรอใครบางคนอยู่แน่ๆ ต่อสายตาของผู้พบเห็น รวมไปถึงสองสาวที่กำลังเดินมาด้วย
”มีนๆ ดูสิ นายวัตินั่นแน่ๆ เค้าต้องมานั่งรอพวกเราแน่ๆ ทำไงดีล่ะมีน” ปรายฝนสะกิดพร้อมกับลากเพื่อนเข้าไปยังซอกตึกทันที
”ไหนๆ หืม ทีงี้ล่ะมาทำเดือดร้อนนะ หึ เค้าไม่ได้มานั่งรอพวกเราหรอก แต่เค้ามานั่งรอฝนตังหาก” มีนากระซิบตอบเพื่อน พลางหาทางคิดแก้เผ็ดนายคนนี้
…หนอยแน่ะ วันนั้นอยากมาว่าเราดีนัก วันนี้ต้องเอาซะให้เข็ด คอยดู ชั้นไม่ให้นายสมหวังหรอก คนอื่นอาจจะเจอแค่เบาะๆ แต่นาย!!! นายต้องไม่ได้สิ่งที่นายต้องการ แต่นายต้องได้สิ่งที่นายไม่ชอบไปแทน คอยดูนะ!!!!...
”เอางี้แล้วกัน เดี๋ยวฝนกลับไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวมีนเดินผ่านไปคนเดียวเอง คอยดูนะ มีนจะทำให้รู้สึกไปเลย มาว่ามีนดีนัก”
มีนากระซิบบอกแผนการกับเพื่อน ก่อนจะผลักเพื่อนกลับไปอีกทาง หญิงสาวเดินอย่างจงใจผ่านหน้าเขาไป โดยที่ไม่คิดหันกลับมามอง
”เอ่อ เดี๋ยวสิครับ เอ่อ....” ณวัติเรียกหญิงสาว หากแต่หญิงสาวกลับไม่หัน ไม่สิ ต้องพูดว่าไม่สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย ทำให้ณวัติต้องส่งเสียงเรียกดังขึ้นไปอีก ส่งผลให้คนรอบข้าง ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือบ้างล่ะ นั่งคุยกันบ้างล่ะ หยุดกิจกรรมที่ทำอยู่แล้วหันมามองยังเขาเป็นตาเดียว
”นี่!!! เอ่อ เดี๋ยวสิครับ เอ่อ มีน!!!!” ท้ายสุด ชายหนุ่มตัดสินใจเรียกชื่อของหญิงสาวออกไป
ได้ผล!! ครั้งนี้หญิงสาวหันขวับกลับมาจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับตะโกนถามออกไปอย่างดัง เน้นย้ำว่าอย่างดัง
”นี่นาย!! ใครอนุญาตให้นายมาเรียกชื่อชั้นยะ นายเป็นใคร มาจากไหน ชั้นก็ไม่รู้จัก แหม หรือว่าอยากจะรู้จัก ตื้ออยู่ได้!!! น่ารำคาน!!! บอกว่าอย่ามายุ่งก็อย่ามายุ่งสิ!! ไม่ยอมเลิกเลยนะ!!! หรือว่าฟังภาษาไทยไม่ออกฮะ!!!” มีนาถามด้วยเสียงอันดังกังวาน
“อ้อ ลืม ที่บ้านนายอาจจะเป็นพวกอินเดีย หรือไม่ก็เขมรใช่มั๊ยล่ะ เลยฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง แต่เอ ฉันก็พูดภาษาเขมรไม่ค่อยเป็นซะด้วยสิ มีใครแถวนี้พูดภาษเขมรเป็นบ้างมั้ยคะ?? ช่วยพูดกับตานี่ให้ดิฉันหน่อยว่า เลิกยุ่งกับฉันซะที!!!!”
ท้ายประโยค หญิงสาวตะโกนถามคนทั่วลาน อย่างจงใจจะให้ได้อายกันไปข้างหนึ่ง โดยไม่คำนึงถึงชายหนุ่มที่ตอนนี้ทำหน้าบอกไม่ถูกอยู่ตรงหน้า
”หรือว่านายฟังรู้เรื่อง ถ้าหากว่านายฟังรู้เรื่องล่ะก็ เลิกยุ่งกับฉันซะที ฉันแล้วก็เพื่อนฉันไม่คิดจะสนใจนายหรอกย่ะ หน้าตาก็อี๊ อย่างนี้น่ะ ไปหาที่อื่นเหอะไป๊!!!” หญิงสาวใส่ไม่ยั้งอย่างสะใจ
“รู้ไหมว่าที่นายทำแบบนี้ มันน่ารังเกียจมากๆ คนเค้าไม่สนใจยังพยายามมาเรียกร้องความสนใจจากผู้หญิงอีก ถามจริงเหอะ ที่บ้านขาดความอบอุ่นหรอ?? หรือว่าอยากได้ความรักมาก อยากได้ความรักมาก็โน่น ไปหาเอาที่อื่น ไม่ใช่ว่ามาตื๊อ มาตอแยกับผู้หญิงแบบนี้”
มีนาพักหายใจอยู่ครู่หนึ่งทำให้ชายหนุ่มมีโอกาสที่จะแทรกขึ้นมาบ้าง
“นี่!!! เดี๋ย......”
แต่ก็แทรกได้ไม่เท่าไหร่ มีนาก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ดังกังวาน (แอ๊คโค่) อีกครั้ง
“จะบอกอะไรให้นะ ว่าถ้าอยากมีแฟนมากนัก ลองไปโพสลงในเน็ตพร้อมเบอร์โทรศัพท์ซี่ หรือไม่ก็ อาจจะไปลงคอลัมน์มาลัยเสี่ยงรัก ในหนังสือพิมอะไรอย่างนี้ อืมม หน้าตาอย่างนาย”
มีนาเว้นวรรคเพื่อกวาดสายตามองณวัติไปทั่วตัว
“แล้วก็จากสภาพแล้วเนี่ย ไม่น่าหายากนะ อาจจะต้องใส่โฆษณาเกินจริงไปบ้างเล็กๆน้อยๆ เอาเหอะ คนที่สนใจนายเค้าคงให้อภัยบ้างน่ะ ที่นายโกหกๆไป แต่ว่าอาจจะหายากหน่อยนะ”
มีนาทิ้งท้ายก่อนจะเดินลอยชายไปยังที่จอดรถ อย่างสะใจ!!!!
ความคิดเห็น