คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
"เฮ้ยๆ ไอ้ว๊าตตตตตตตตตตตต" ดิลกร ตะโกนเรียกหนุ่มรุ่นน้องตั้งแต่เห็นว่า ณวัตนั่งอยู่ที่ม้าหินตัวประจำ
"เฮ้ย พี่มีไรให้ช่วยหว่ะ ช่วยหน่อยนะ" ดิลกรตั้งท่าจะลากชายหนุ่มไปกับตน โดยไม่คิดจะบอกว่า ที่ให้ช่วยน่ะ ช่วยอะไร
"เดี๋ยวพี่ เดี๋ยว บอกก่อน ว่าให้ช่วยน่ะ ช่วยอะไร" ณวัตจับแขนตนเองที่หลุดพ้นจากการลากมาได้อย่างเฉียดฉิว ก่อนจะมองหน้ารุ่นพี่อย่างงงๆ
"เถอะน่า แกตามฉันมาเหอะน่า เดี๋ยวก็รู้" ดิลกรไม่ตอบคำถามเสียดื้อๆ แต่กลับช่วยหนุ่มรุ่นน้อง 'รวบ'ของที่อยู่บนโต๊ะไปทิ้ง ก่อนจะลากแขนชายหนุ่มไปกับตน
"อย่าบอกนะพี่ ว่าที่ให้ช่วยเนี่ย คือให้ขอเบอร์โทรฯน้องคนนี้ให้น่ะ ไม่เอานะพี่" ณวัต กระซิบถามคนที่ลากตนมาด้วยอย่างมัดมือชก
หญิงสาวคนที่ว่านั้น คือ ปรายฝน คนที่เขาเห็นที่ห้างวันนั้น ที่ตอนนี้กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนม้าหินอ่อนคนเดียว
"เปล่าหน่า ก็แค่ให้มาเป็นเพื่อน เท่านั้นแหละ"
"โหพี่ หมายความว่าผมต้องเดินเข้าไปหาน้องเค้ากับพี่ด้วยสิ"
ยังไม่ทันได้รับคำตอบ ดิลกรก็ 'ลาก' ณวัตเข้าไปหาร่างบางที่ม้าหินทันที
"เอ่อ สวัสดีครับ น้องฝน" ดิลกรเอ่ยทักทายได้อย่างสุภาพ และเป็นทางการ จนชายหนุ่มคนข้างๆยังงง ว่าไปฝึกหัดการพูดสำเนียงแบบนี้มาจากไหน ก็แหม ปกติเห็นพี่แกเอาแต่โหวกเหวกโวยวาย ไม่เห็นจะเคยพูดจา ครับเคริบอะไรกับเขามั่งหรอก
"ค...คะ สวัสดีค่ะ" หญิงสาวตรงหน้าดูเหมือนจะงงงวย แกมสงสัย
"เอ่อ คือ พี่ชื่อกรนะครับ ส่วนนี่ เจ้าวัตครับ รุ่นน้องผมเอง"
"ค..ค่ะ แล้ว..เอ่อ"หญิงสาวทำหน้าไม่ถูกเมื่อ จู่ๆ ก็มีคนมาทักทายหล่อน แถมแนะนำตัวเสร็จสรรพแบบนี้
"น้องคงงงนะครับ คือว่า น้องพี่น่ะครับ มันแอบชอบน้องมาตั้งนานแล้ว" ดิลกรพูดกับหญิงสาวอย่างหน้าตาเฉย ส่งผลให้คนข้างๆสะดุ้งสุดตัว
"เฮ้…โอ๊ย" ณวัตอุทานออกมา และกำลังจะพูด หากเท้าใหญ่ๆของคนข้างตัว ก็เคลื่อนที่มาอยู่บนเท้าของตนอย่างรวดเร็ว และรุนแรง
"คือ..พี่..." ดิลกรทำท่าจะพูดต่อ แต่พอดีว่า เพื่อนของหญิงสาวตรงหน้า เดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
"พี่คะ ขอโทษนะคะ ฝนไม่ต้องการรู้จักใคร แล้วก็ไม่ใช่น้องสาวของใครด้วย เพราะงั้น ไม่ต้องมาเรียกฝนว่าน้องนะคะ เพราะฝนมีพี่ชายแค่คนเดียวค่ะ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่พี่" มีนาเดินเข้ามาขวางหน้าระหว่างชายหนุ่มทั้งคู่กับปรายฝน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกได้ว่า ไม่เป็นมิตรแน่นอน
"เอ่อ..คือ..พี่.." ดิลกรพยายามจะพูด หากแต่หญิงสาวขัดขึ้นเสียก่อน
"คือว่า ดิฉันจำได้ว่า ตั้งแต่ดิฉันเกิดมา ดิฉันไม่เคยมีพี่ชายหน้าตาอย่างคุณ" ว่าแล้วหญิงสาวก็เอาตาโตๆที่ตอนนี้มีแววเอาเรื่องจ้องที่ใบหน้าของดิลกรทันที
"โธ่เอ๊ย จะหวงเพื่อนไปทำไม๊" ชายหนุ่มที่ยืนถัดจากคนที่โดนหญิงสาวจ้องนั้น เพิ่งจะหาปากตัวเองเจอ ...ก็แหม สาวคนนี้ ใจกล้าน่าดูแฮะ ไม่รู้จัก แต่กล้าเข้ามาพูดจาเอาเรื่องกันแบบนี้ น่าดูเชียว
มีนาหันขวับมาจ้องหน้าชายหนุ่มทันที และก่อนที่จะเกิดศึกระหว่างหญิงสาวหนึ่งคน กับผู้ชายอีก 2 คน ปรายฝนก็ตัดสินใจลุกขึ้นมาคว้าแขนเพื่อน พลางแนะนำตัวคนตรงหน้าให้รู้จักกัน
"มีน นี่เค้าชื่อกร แล้วก็นี่เค้าชื่อวัต ส่วนเอ่อ.. คนนี้ชื่อมีนค่ะ"
แทนที่หญิงสาวจะทำตามมารยาททั่วไป มีนากลับสะบัดหน้าก่อนจะออกฤทธิ์ให้เห็นว่าไม่อยากรู้จัก ไม่อยากจะทักทาย ด้วยการพูดดังๆว่า "หึ ไม่เห็นจะอยากรู้ตรงไหนเลย"
ณวัตเห็นแล้วคันปาก ยิ่งเห็นคนตรงหน้าออกฤทธิ์แบบนี้แล้วด้วย "ทำไมครับ ผมก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดเป็นเดนของสังคมนะครับ คนจะได้ไม่อยากรู้จัก หรือว่า คุณจะเป็นคนที่..เอ่อ.." ชายหนุ่มทิ้งท้ายอย่างมีเลศนัย
"ทำไมฮะ ทำไม ฉันทำไม" มีนามองหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
"แน่ใจหรอครับว่าอยากรู้ ถ้างั้น จะบอกให้ก็ได้ ก็เอ่อ...ไม่อยากพูดเลยแฮะ ..เอาหน่ะ เห็นว่าอย่างรู้ ก็เป็นคนที่ไร้มนุษยสัมพันธ์ยังไงล่ะ"
"นี่นาย นายว่าใคร ฮ๊ะ!!!!!!!! นายว่าใคร นายนี่มัน...."มีนาพยายามนึกคำแต่นึกไม่ออก จนปรายฝนต้องตัดสินใจห้ามทัพอีกครั้งด้วยการขอตัวพร้อมกับลากเพื่อนไปกับตน ที่ถึงจะโดนลากไปก็เถอะ แต่ตาวาวๆนั้นยังคงมองมาที่ณวัตอย่างโกรธแค้น
ดิลกรหันมามองหน้าชายหนุ่มอย่างแปลกใจ ....เอ้อ...ดี....พยายามจะให้มันสานสัมพันธ์อันดีกับน้องเค้า แต่มั๊น ดันไปทะเลาะกับเพื่อนเค้าซะได้ คิดถูกคิดผิดวะเนี่ย....
"พี่กร พี่ตั้งใจจะทำอะไรน่ะ" หญิงสาวคู่นั้นคงลับสายตาไปแล้ว ณวัตจึงหันมาถามคนข้างตัวอย่างเอาเรื่อง
"อ๋อ...เอ่อ...นี่แหละ เรื่องที่จะให้ช่วย" ดิลกรมองหน้ารุ่นน้องก่อนจะเกาหัวแล้วยิ้มให้แหยๆ
ความคิดเห็น