คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
“มีน มีน!! รอเราก่อนสิ จะรีบไปไหน” ปรายฝนตะโกนเรียกพลางวิ่งตามเพื่อนอย่างเหนื่อยหอบ โดยไม่อายสายตาประชาชนที่มาเดินห้างฯในวันหยุดแบบนี้ หญิงสาวในชุดนักศึกษา วิ่งเรียกเพื่อนกลางห้างสรรพสินค้าดังแบบนี้ ย่อมเป็นจุดสนใจของคนทั่วไปอย่างเป็นธรรมดา แต่จะได้เป็นจุดสนใจไม่นานนัก หากหญิงสาวผู้นี้ ไม่ได้พกเอาใบหน้าที่งดงามราวกับภาพวาดแบบนี้
”มีน...โอ้ย..กว่าจะจับตัวได้..จะ...รีบ....ไปไหน” ปรายฝนวิ่งไปคว้าแขนเพื่อนสาวไว้ได้ทันจนได้ หากแต่เหนื่อยหอบจนแทบไม่มีแรงจะพูด
”มีนโกรธอะไรฝน ถึงได้เดินหนีฝนแบบนี้” เสียงปรายฝนถามเมื่อตั้งหลักได้แล้ว ...ก็แหม ระยะทางไม่ใช่ไกลๆเลย จากชั้น 4 ถึงชั้น 2 กว่าหล่อนจะวิ่งลงบันไดเลื่อนที่คนเต็มไปหมดแบบนี้...
ร่างสูงโปร่งตรงหน้ากลับสะบัดหน้าหนี พร้อมกลับบิดแขนของตนที่อยู่ในมือของหญิงสาวตรงหน้า แต่กลับไม่เป็นผล
”ฝนไม่ต้องมาพูดเลย แหม มาบอกให้มีนรอ นัดสามโมงเย็น นี่มันกี่โมงแล้วฮะฝน ฝนรู้มั๊ยว่ามีนนั่งรอฝนตั้งจะครบชั่วโมงแล้ว” หญิงสาวตัดสินใจพูดเมื่อเห็นว่าสะบัดอย่างไรก็คงไม่พ้นเป็นแน่
”โธ่ มีน ก็ฝนโทรหามีนตั้งหลายรอบ มีนก็ไม่ยอมเปิดเครื่องเลย ฝนจะบอกว่าฝนติดธุระด่วน มาถึงตามเวลานัดไม่ได้ ฝนก็ติดต่อมีนไม่ได้เลยนี่”
มีนามองหน้าเพื่อนสาวอย่างงงๆ ก่อนจะล้วงมือไปควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบเก๋ ที่เจ้าตัวออกอาการ ‘ปิ๊ง’ ตั้งแต่แรกที่เห็น จนต้องซื้อโดยไม่ได้สนใจในราคาของมัน
”ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ฝนก็น่าจะรีบมาบอกมีนให้เร็วกว่านี้ เมื่อเช้าก็เจอกัน ไม่เห็นบอกอะไรเลย” หญิงสาวยังคงเถียงเพื่อนอย่างไม่ยอมแพ้ เมื่อพบว่าโทรศัพท์ของเธอแบตฯอย่างที่ว่านั้นแล้วจริงๆ
ปรายฝนถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจกอดแขนเพื่อนอย่างเด็กที่สำนึกผิด ...เพื่อนเธอก็เป็นอย่างนี้แหละน่า ผิด แต่ไม่เคยยอมรับ ง้อหน่อย เดี๋ยวก็ใจอ่อน ดูเอาเรื่อง แต่ไม่เคยเอาเรื่องอย่างที่ทำท่าได้สักที...
ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น อยู่ในสายตาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังกระจกใสในร้านอาหาร ที่ตั้งอยู่บริเวณนั้น ชายหนุ่มส่ายหน้ากับภาพตรงหน้า ...เฮ้อ ผู้หญิงสมัยนี้ จะทำอะไรกันไม่เกรงใจสายตาชาวบ้านเอาซะเลยสิ..
”ว่าไงเฮีย มองอะไรอยู่” หญิงสาวร่างเพรียวเดินเข้ามาทักทาย ทำให้ความคิดนั้นสะดุดลงทันที
”อ๋อ เปล่า ก็แค่สงสัย ว่าผู้หญิงสมัยนี้ทำอะไรกันไม่อายสายตาชาวบ้านกันแล้วหรือยังไง” ณวัตยักไหล่ พลางบุ้ยใบ้ไปที่หญิงสาวสองคน ที่ตอนนี้สภาพความสัมพันธ์คงเป็นปกติแล้ว
”เฮ่ย นั่นมันฝนนี่นา”
”รู้จักเค้าด้วยเหรออิน” เครื่องหมายคำถามแฝงอยู่บนใบหน้า
”ไม่รู้จักได้ไงล่ะ คนนี้น่ะ เค้าชื่อว่าปรายฝน หรือว่าฝนนั่นแหละ ที่คณะเค้าล่ำลือกันจะตาย ว่าเค้าสวย น่ารัก แถมยังนิสัยดีอีกด้วยนะจะบอก” อินทิราทำท่าป้องปากก่อนกระซิบ ”ใครได้เป็นแฟนโชคดีตายเลย” หญิงสาวพูดแถมด้วยใบหน้าเป็นเชิงถามว่า ‘สนใจล่ะสิ’
”หึ คงได้มีหรอก แฟนหน่ะ” ณวัต พูดแถมยักไหล่
”เฮ้ย เฮียอย่าเพิ่งคิดอกุศลนะ คนที่มากับเค้าเมื่อกี้นั่น ชื่อมีน ชื่อจริงมีนา เค้าเป็นเพื่อนรักกัน เพื่อนกันมาตั้งแต่ประถมแล้ว ไม่ใช่อย่างที่เฮียคิดแน่ เค้าแค่ดูห้าวๆเฉย ไม่ได้หมายความว่าเค้าเป็นทอมนะเฮีย คิดมาได้ไงเนี่ย คนนี้น่ะ หวงเพื่อนอย่างกับอะไรดี แต่ไม่ได้คิดกันในทางนั้นแน่ๆเฮีย รับรอง”
”งั้นขอถามหน่อยขอรับ ทำไมแกรู้ดีจังวะ” ชายหนุ่มถามพลางทำหน้าหมั่นไส้น้องสาวตัวเอง
”ของอย่างเนี้ย ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ได้โดยที่ไม่ต้องง้อใครน่า เค้ารู้กันหมด มีเฮียนั่นแหละ วันๆทำอะไรบ้าง” คนพูดยักคิ้วก่อนจะจิกคนถามในท้ายประโยค
”เว้ย จะกินข้าว ไม่ได้ต้องการฟังชีวประวัติใคร กินได้แล้ว ถ้าไม่กินจะกินเองแล้วนะ แล้วอย่ามาหาว่าไม่เตือน”
”โห่ เฮียวัตของหนู โมโหหิวซะแล้ว กิ๊วๆ”
สุดท้ายอินทิราก็เงียบไปเพราะเห็นว่าคนตรงหน้า ตั้งหน้าตั้งตากินเอาๆ อย่างไม่สนใจใคร แถมยังมองมาที่อาหารตรงหน้าหล่อน เป็นเชิงบอกว่า ‘ถ้าหากว่าไม่กิน ฉันจะกินเองแล้วนะ’ จนหล่อนต้องก้มลงกินอย่างจำยอมในที่สุด
ความคิดเห็น