เรื่องราวความรักในวัยเด็ก[เพนิล]ตอนเดียวจบ

ข้อมูลเบื้องต้น

ก็เป็นเรื่องราว ความรัก ของวัยว้าวุ่น แบบสั้นๆ

เรื่องราวของ เพนิลนักเรียนสาวที่มีความรักที่เป็นไปไม่ได้

เรื่องราวในวัยเด็กของฉัน




เรื่องราวในวัยเด็กของฉันในตอนที่ฉันมีรักครั้งแรก ตอนนั้นฉันอายุ15ปี อยู่ในช่วงวัยว้าวุ่นเรื่องความรัก ฉันเองเป็นคนชอบวาดรูป เพราะเพื่อนสนิทฉันอีกสองคนนั้นวาดรูปสวยมากส่วนมากวาดพวกตัวละครในอนิเมะต่างๆ ฉันก็เลยติดนิสัยแบบนี้มาจากพวกเขาเพื่อนของฉันมีชื่อ หลิน หลิน และ ใบเมเปิ้ล ส่วนฉันชื่อ เพนิล
เรื่องราวความรักของฉันนั้นมีอยู่ว่า...ต้องเกริ่นก่อนว่าโรงเรียนที่ฉันเรียนเป็นโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง มีนักเรียกตั้งแต่อนุบาลถึงม.3
ฉันเรียนโรงเรียนนี้มาตั้งแต่อนุบาลจึงทำให้คุ้นชินและเรียกว่า'เจ้าถิ่น'อะไรทำนองนี้ได้ละนะ ช่วงที่ฉันอยู่ป.5ฉันได้ลาออกไปและกลับมาเรียนที่นี้ตอน ม.2 โอเครู้พื้นเพของฉันเป็นที่เรียบร้อยดังนั้นมาเข้าเรื่องกันเลยละกัน จากที่เกริ่นนำไปว่าฉันมีเพื่อนในกลุ่มที่สนิท2คนแต่คนในห้องก็คุยกันได้ปกติแต่เวลากินข้าวหรือไปไหนมาไหนมักไปกันแค่3คน ซึ่งเราสามคนมีจุดที่เหมือนกันมากๆอยู่คือ....เราชอบผู้ชายคนเดียวกัน..แน่นอนคนในกลุ่มฉันย่อมทราบเรื่องนั้นดี
หลิน หลิน ผู้หญิงที่หน้าตาและร่างกายเปรียบเสมือนตุ๊กตาน่ารักน่าถนุถนอม ตัวเล็กผิวขาว
ส่วน ใบเมเปิ้ล ผู้หญิงที่มีความมาดหมั่น สตรอง และบ้านรวย ไม่รวยมากแต่ก็รวยกว่าคนในกลุ่มอะนะ555
ส่วนฉัน เพนิล ผู้หญิงหน้าตาธรรมดา ที่มีดีแค่ความฉลาด และการตีสองหน้า555
บอกไว้ก่อนนะ ฉันและใบเมเปิ้ล เกิด วัน เดือน ปี เดียวกันต่างแค่เวลา เธอเกิดเที่ยงวันส่วนฉันเกิดเที่ยงคืนแถมเราสามคนเป็นญาติกันทางสายเลือด อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นว่าไหม?
ส่วนคนที่พวกฉันชอบนั้นก็คือ เจฟิกซ์ อื้มมไม่ใช่ผู้ชายที่เรียนดีหรอกแต่ก็ไม่ตกต้ำ ชอบเรื่องชกต่อย ปากหมา ก้าวร้าว หล่อ เป็นอะไรที่กร้าวใจดีนะว่าไหม?555
ความรักของฉันนั้นไม่มีอะไรพิเศษนักหรอก ต้องโทษพวกเธอที่หลงอ่านมาถึงตรงนี้ละนะ555แต่อย่าเพิ่งกดออกละกันอ่านมาถึงตอนนี้แล้ว ก็อ่านให้จบละกันนะ
นายเจฟิกซ์!ทั้งๆที่ฉันชอบนายมากแท้ๆ แต่ทำไมมันถึงมีแต่ความลำเอียงให้กันนะ ดูก็รู้ว่านายชอบ หลิน หลิน มากแค่ไหนแต่ฉันก็ตัดใจไม่ได้อยู่ดีทำไมละ!ฉันก็ชอบนายเหมือนกับพวกเธอแท้ๆ ทำไมถึงเมินเฉยกับฉันถึงขนาดนี้กันถึงนายจะชอบเพื่อนฉันและเพื่อนฉันก็ชอบนาย...แล้วยังไงละ...พวกเธอยังไม่คบกันนี้!? งั้นฉันก็ต้องมีสิทธิ์สิ...จริงไหม?...หึ..สิทธิ์อะไรละ..เหอะเป็นบ้าสิ้นดีทั้งๆที่เคยคิดแล้วแท้ๆว่าจะตัดใจและหลีกทางให้เพื่อน
ทำไมนะ...เป็นฉันไม่ได้หรือไงกัน มันก็มีหลายๆเหตุการ์ณ ที่ทำให้ฉันตัดใจไม่ลง
ยกตัวอย่างเหตุการ์ณหนึ่งเช่น
หลังจากที่ฉันพยายามจะตัดใจจากเจฟิกซ์ให้ได้นั้น ตอนนั้นฉันเดินขึ้นบันไดมา ตึกมัธยม ห้องม.3อยู่ด้านในสุด ฉันเดินขึ้นมา พอพ้นช่วงบันได ฉันเห็นเจฟิกซ์เดินยิ้มมา ฉันจึงตัดสิ้นใจเลี้ยวเข้าห้องพักครูและเอาการบ้านคณิตไปวางไว้ ทั้งๆที่จะเก็บไว้ให้เพื่อนลอกแท้ๆ
ตอนนั้นในห้อง จัดโต๊ะเรียงเป็นรูปตัว U ซึ่งในวันนั้นเจฟิกซ์ได้ขนโต๊ะมาตั้งที่หน้าโต๊ะฉันและพยายามคุยกับฉันเล่นกับฉันเหมือนแต่ก่อน...พอไม่ได้ผลเขาก็มาเเกล้งตบหัวฉัน ฉันก็ได้แต่พลักเขาหนี จนสุดท้ายเป็นฉันที่เหนื่อย และเขาก็เปลี่ยนมาดึงผมฉันเบาๆแทน ฉันก็วาดรูปต่อไป โดยไม่สนใจเขา จนกระทั่ง ความรู้สึกที่เหมือนดึงผมกลับกลายเป็นลูกหัวสะงั้น ให้ตายสิ!ฉันนี้มันใจง่ายสะจริงๆ ฉันจึงปัดมือเขาออกละหันหน้าไปด่า ว่า *วย พร้อมยกนิ้วกลางใส่ เป็นสัญลักษณ์ว่า "เอาละ!ฉันจะชอบนายต่อ" ทำนองนั้น นั้นละนิสัยปกติฉันเขาเลยตบหัวฉันเบาๆและเดินไปย้ายโต๊ะกลับเข้าที่...ให้ตายสิ..ฉันนี้มันใจง่ายจริงๆว่าไหม? ทำไงได้ละ ฉันชอบเขานี้นะ..ให้ตายเหอะความรู้สึกนี้มัน..สับสนเป็นบ้าเลย
จากนั้นช่วงพักตอนเที่ยงเจฟิกซ์ก็เดินไปหยอกล้อกับใบเมเปิ้ล ฉันก็นั้งแซวว่า 'ให้รักกันนานๆนะย๊ะ ไอ่พวกคู่ใหม่ปลามัน' ทั้งที่ในใจของฉันนี้โครตจะเจ็บนั้งร้องไห้ได้นี้นั้งร้องแล้วได้แต่ตีหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเลย ที่เห็นคนที่ชอบกำลังนั้งเล่นนั้งหัวเราะกับเพื่อนตัวเองแม่งเจ็บเชี่ยๆเลย หลังจากนั้น...ไม่นานก็ต้องถึงวันเวลาที่เราต้องจากกันเราทั้งสามคนและอีกหนึ่งคนที่พวกเราชอบต้องจากไกลกันเสียแล้ว ในวันปัจฉิมนั้น ใบเมเปิ้ลได้เอาดอกไม้ไปให้เจฟิกซ์ ฉันก็ได้แต่แกล้ง'ตีสองหน้า' เฮฮา และยิ้มพร้อมน้ำตา
'ขอให้มีความสุขกันนะ'
ฉันคงมาได้แค่นี้ละ
.
.
.
.
.
.
.
หึ...ฉันได้ฝากดอกไม้ไปให้เจฟิกซ์ผ่านน้องสาวมัน^_^
.
.
.
ฉันไม่ยอมแพ้เธอหรอก ก็ฉันเป็นตัวร้ายนี้ ตัวร้าย...ในนิยายความรักของพวกเธอยังไงละส่วน หลิน หลิน ไม่ค่อยมีบทสักเท่าไหร่เพราะเธอเป็นตุ๊กตาที่หายใจได้
.
.
ไม่เคยบอกว่าตัวฉันเองเป็นคนดีนะ555