ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Luct Final.I
...แสงสว่างน่ะ ยังคงกระจัดกระจายอยู่ทั่วไป แต่ความมืดที่มากล้นนั้นกลับกลบไว้ไม่ให้เรามองเห็น เหมือนสิ่งที่ฉันตามหา...
♪
ความทรงจำในครั้งหนึ่ง
แม้ว่าเวลาจะผ่านพ้นไปแล้ว นานเพียงใดก็ตาม
แต่นั่นก็ยังชวนให้นึกถึงเสมอ
พวกเราในยามนั้น
พวกเรายิ้มให้กัน
เพียงแค่รอยยิ้มนั้นต้อนรับอย่างอบอุ่น
แค่นั้นก็มากพอ
เชื่อมั่นเสมอว่า สิ่งนั้นจะไม่เปลี่ยนแปลง
เชื่อเสมอว่า สิ่งนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ขอให้กลับเป็นเหมือนดังเดิม
อยู่ด้วยกัน ณ ที่นั้น
ขอให้ทุกเสี้ยวนาทีมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
และหวังว่าสักวันหนึ่ง จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
จะเชื่อมั่น และออกตามหาสิ่งนั้นอีกครั้ง
สิ่งที่ได้มาซึ่งความไว้ใจกันและกัน
สิ่งที่ถูกขนานนาม...
มิตรภาพ
ยามราตรีเอ๋ย ได้โปรด...
ปกคลุมซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างให้กลายเป็นเพียงภาพลวงตา
ได้โปรดเถอะ ยามราตรีเอ๋ย...
สาวน้อยในสุดกระโปรงสีดำ รองเท้าสีดำ ผมสีดำถูกมัดรวบด้วยริบบิ้นและกระพรวนสีเงินซึ่งทำให้ทุกอย่างดูแตกต่าง
เธอก้าวเดินไปทีละก้าวอย่างช้าๆ ในเมืองที่มีเพียงความเงียบงัน
ยามราตรีทำให้ทุกอย่างเป็นสีโทนเดียวกับชุดของเธอ
แสงสว่างค่อยๆ ดับหายไปทีละจุด
แต่แล้ว เธอก็สังเกตเห็นแสงสว่างดวงหนึ่ง
แสงนั้นค่อยๆ ขยายขึ้นเรื่อยๆ และตรงเข้ามาหาเธอ
สาวน้อยมองดูแสงนั้น
ร่างของเด็กผุ้หญิงตัวเล็กๆ ในชุดสีขาวกับผมยาวสลวยสีขาวที่ส่องสะท้อนเป็นสีเงิน เด็กหญิงเดินตรงออกมาจากความมืด
เด็กหญิงนั้นอายุราวๆ หกปี ซึ่งต่างกับลัทซ์ถึงสิบปี
เด็กหญิงหยุดลงตรงหน้าของสาวน้อย
"เธอเป็นเอ็กโซซิสต์..."
เด็กหญิงเอ่ยออกมา ไม่เชิงว่าเป็นคำถาม
"ฉันอยากเป็นเอ็กโซซิสต์"
♪
ช่วงเวลากลางคืนนั้น...
หากอยู่เพียงลำพัง คงจะรู้สึกว่ายาวนาน
"จะเดินตามฉันไปถึงไหนกันเนี๊ยะ?!รีบกลับบ้านไปได้แล้ว รู้ไหมเป็นเด็กเป็นเล็กออกจากบ้านดึกๆ แบบนี้มันอันตราย"
ลัทซ์หันกลับไปพูดให้กับบุคคลที่เดินตามหลังเธอ
นั่นก็คือ เด็กผู้หญิงคนนั้น...
เด็กคนนั้นเดินตามเธอตลอดตั้งแต่ตอนที่เธอปฏิเสธกลับไปว่า 'เอ็กโซซิสต์นะไม่ใช่ว่าใครจะเป็นได้ง่ายๆ หรอกนะ'
"แต่...ฉันไม่มีบ้าน"
เมื่อได้ยินคำที่เด็กหญิงเอ่ยออกมา ลัทซ์ก็หยุดเดินลงในทันที
"..." สาวน้อยชะงักก่อนที่จะพูดต่อ "ฉันลัทซ์แล้วเธอ..."
"ทีโอ"
เด็กหญิงตัดบทของลัทซ์ ก่อนที่ลัทซ์จะแลเห็นรอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้าของทีโอ
...การตามหาสิ่งสิ่งหนึ่งนั้นยากนัก
...และสิ่งที่ฉันตามหานั้นคือ 'มิตรภาพ' สิ่งนั้นยากยิ่งกว่าสิ่งใดๆ บนโลกนี้ เพราะมิตรภาพ...เกิดจากการเชื่อใจกันและกันต่างหาก
...และในชีวิตนี้...ฉันก็คงไม่อาจเชื่อใจใครได้อีกแล้ว...
"เอ็กโซซิสต์ น่ะ คือ นักขับขานบทเพลงจากพระผู้เป็นเจ้า เพื่อขับกล่อมให้มนุษย์ ปีศาจหรือแม้แต่พวกวิญญาณให้หายจากความโศกเศร้าและอาฆาตแค้นต่างๆ"
สาวน้อยในชุดสีดำอธิบายหน้าที่ของตัวเธอเองให้เด็กหญิงฟัง
เด็กหญิงนั่งฟังอย่างตั้งใจ
"บทเพลงของฉัน...หรอ?"
"มีอะไรหรอทีโอ?"
ลัทซ์ได้ยินสิ่งที่เด็กหญิงพูดไม่ชัด เธอจึงไถ่ถาม
"ลัทซ์ เธอคิดว่าพระเจ้าเป็นยังไง?"
ลัทซ์ถึงกับทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้ยินคำถามของเด็กหญิง
"พระเจ้าหรอ คงจะเป็นคนที่จิตใจงดงามมากแน่ๆ เพราะพระเจ้านะให้พลังแก่ฉันและเพื่อนๆเอ็กโซซิตส์มาเพื่อ ให้สิ่งต่างๆพ้นจากความเป็นทุกข์นี่นา"
"เธอแน่ใจหรอ ว่าพระเจ้าเป็นเช่นนั้น...พระเจ้านะอาจจะเป็นคนที่โหดร้ายมากก็ได้นะ"
"ไม่หรอกมั้ง..." สาวน้อยชะงักก่อนจะพูดต่อในทันที "แต่ก็อาจจะจริงก็ได้...สิ่งหนึ่งที่พระเจ้าไม่ได้มอบให้แก่พวกเราเอ็กโซซิสต์ คือ ความฝัน"
ลัทซ์เงยหน้าขึ้นมองไปยังดวงดาวบนทั้งฟ้า
"อ่ะ ทีโอคงไม่เข้าใจหรอกเนอะ ขอโทษนะ"
"เข้าใจสิ"
ทีโอตอบกลับแบบเงียบๆ
"ก็ฉัน..." เด็กหญิงเงียบก่อนจะยิ้ม
"ฉันง่วงแล้ว... พรุ่งนี้ ฉันอยากให้ลัทซ์ช่วยอะไรสักอย่างนะ"
"ถ้าอย่างนั้น ก็ไปนอนเถอะ"
สาวน้อยยิ้มให้เด็กหญิงอย่างอบอุ่น
♪
...สิ่งที่เรามักจะมองข้าม มักจะเป็นสิ่งที่สำคัญ...
"ลัทซ์ ฉันมีเรื่องจะให้เธอช่วย"
ทีโอตีหน้ายิ้มแต่เช้า ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ ลัทซ์
"อะไรหรอ?" สาวน้อยถามกลับอย่างสงสัย
"ช่วยสอนฉันเป็นเอ็กโซซิสต์ด้วยนะ!"
ทีโอทำน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนเด็ก แต่สีหน้าของเด็กหญิงดูจริงจัง
สาวน้อยสีดำได้ยินเข้าก็ทำท่าทางจะปฏิเสธ แต่ทีโอกลับฉวยโอกาสพูดก่อนที่ลัทซ์จะทันพูดอะไร
"แล้วฉันจะให้...'ความฝัน'ที่เอ็กโซซิสต์อย่างเธอไม่มี"
ลัทซ์เบิกตาอย่างประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากปากของเด็กหญิงที่ดูธรรมดาๆ คนหนึ่ง
เหมือนกับว่าทีโอรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ
"จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะคู่หู!"
คำพูดนั้นเป็นคำพูดที่ลัทซ์คุ้นหูที่สุด และก็เป็นคำที่ทำให้เธอเจ็บมากที่สุด สาวน้อยรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้ออกมา แต่...น้ำตาของเธอมันได้แห้งเหือดไปนานเท่าไหร่แล้ว เธอเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน
ลัทซ์ใช้นิ้วชี้จิ้มลงไปตรงหน้าผากเด็กหญิงเบาๆ
"งั้นก็...ฝากตัวด้วยเช่นกันนะจ๊ะ คู่หู "
...บางครั้งกาลเวลา มันอาจจะช่วยเยียวยาหัวใจที่อ้างว้างและเดียวดาย ให้หายไปได้ แต่...กระนั้นก็ต้องแลกกับคำว่า'เหงา'อยู่ดี...
ฉันเหงาเหลือเกิน... ทำไมฉันต้องเจอเรื่องเเบบนี้...
คงยากที่จะเรียกใครว่า...คู่หู...อีกแล้ว...
'สักหนึ่งวัน ในช่วงของวันหนึ่ง...ฉันเชื่อว่า ฉันจะต้องพบแน่ สิ่งที่แน่สิ่งที่ฉันตามหา...ต้องพบแน่...'
♪
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น