คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 แรกพบ
สายลมเย็นๆพัดเอากลีบดอกไม้ร่วงหล่นจากต้น ปะปนกับเศษใบไม้ที่เริ่มเปลี่ยนสี ลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณสวนสวยของตำหนักฝ่ายใน ผสานกับเสียงหวานๆของเครื่องดนตรีคายากึมที่ดังไปทั่วบริเวณ มือเล็กละลงจากเครื่องดนตรีที่เพิ่งบรรเลงจบเพลง ตากลมโตชั้นเดียวกลอกมองไปทั่วบริเวณบ้าน... บ้านที่เขาเพิ่งได้กลับมาเหยียบในรอบสิบปี หลังจากเป็น 1 ในคณะองค์หญิงและองค์ชายที่ถูกส่งไปร่ำเรียนถึงญี่ปุ่นตามคำสั่งของผู้นำสูงสุดของทางญี่ปุ่นที่เข้ามายึดอำนาจในเกาหลี
“มินซอก ทำไมมาเล่นคายากึมอยู่ตรงนี้คนเดียวลูก ซังบกไปไหนรึ”
คิมซุกบินผู้เป็นมารดาเดินผ่านมา จึงเอ่ยทัก พลางถามถึงแบคฮยอนซังบก นางกำนัลคนสนิทของลูกสาวตน
“หม่อมฉันให้นางไปปักผ้าเช็ดหน้าผืนใหม่ที่จะใช้ในพิธีอภิเษกสมรสของมิยองคงจูเพคะ”
“อีกไม่กี่สัปดาห์แล้วสินะ แม่สงสารคงจูเหลือเกิน วันก่อนชุงจอนมามาก็เพิ่งเรียกแม่เข้าไปพบ ท่านตรัสว่าคงจูทรงโศกเศร้ามาก กระยาหารก็เสวยเพียงหน่อยเดียว เฮ้อ หลังจากงานของคงจูไม่นานก็คงถึงคราวของลูกแล้ว”
“ไม่นะเพคะ หม่อมฉันไม่อยากสมรสกับพวกญี่ปุ่นเพคะ” มือน้อยจับแขนมารดาไว้แน่น พลางซุกใบหน้าลงบนสาบเสื้อของมารดา
“เจ้าอย่าเพิ่งโศกเศร้าไปล่วงหน้านักเลย รอให้ถึงเพลานั้นเสียก่อน พรุ่งนี้เจ้าจงออกไปร้านขายผ้ากับแม่ ไปเลือกผ้าสวยๆมาตัดชุดไปงานกันเถิด เราต้องใส่ชุดแบบพวกญี่ปุ่นด้วยมิใช่หรือ จงชวนซังบกไปด้วย ให้นางช่วยเลือกผ้าสวยๆให้เจ้า”
สมุดบันทึกเก่าเล่มหนาถูกปิดลง มือเรียวเปิดดูรูปวาดหญิงสาวในชุดโบราณที่ปกรองอีกครั้ง หญิงสาวในชุดฮันบก มวยผมเรียบร้อย นัยน์ตาชั้นเดียวกลมโต จมูกเล็กๆโค้งเป็นสันได้รูป ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้มมุมปากบางๆ เขาจ้องรูปนั้นอย่างคลับคล้ายคลับคลา รู้สึกเหมือนว่าเคยเห็นองค์หญิงท่านนี้มาก่อน
“ไอ้ลู่ เลือกหัวข้อรายงานได้ยังวะ เอาไง ทำเรื่องอะไร” มือขาวตรงเข้ามาผลักศีรษะคนที่นั่งเหม่อจ้องรูปอยู่ให้รู้สึกตัว
“อ่ะ กูสนใจยุคที่ญี่ปุ่นยึดอำนาจเกาหลี ก่อนระบบจักรวรรดิจะล่มอ่ะ มีเรื่องให้ทำเยอะดี มึงล่ะอี้ชิง”
“ยังเลือกไม่ได้เลยว่ะ เรื่องที่อยากทำ ข้อมูลมันมีน้อยไปหน่อย แล้วนี่มึงอ่านอะไรอยู่” ตาคมเหลือบไปมองหนังสือเล่มหนาฝุ่นเขรอะที่วางแยกกองกับเล่มอื่นๆบนโต๊ะ
“ไม่รู้ว่ะ เหมือนเป็นสมุดบันทึกอ่ะ แต่เขียนด้วยฮันจาทั้งเล่มเลย กูบังเอิญเจอตอนหาข้อมูล หอสมุดแม่งหนังสือเก่าเยอะชิบหาย” ไหล่ลาดยักขึ้นเล็กน้อยระหว่างตอบคำถามเพื่อน
“เออๆ จะเอาเล่มไหนก็ไปลงชื่อยืมซะ แล้วไปแดกข้าวกัน กูหิวมากกกกก ไอ้ฝานรออยู่ร้านเดิม”
ชายหนุ่มชาวจีนสามคน นั่งอยู่ ณ มุมสงบภายในร้านอาหารย่านมหาวิทยาลัย ที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนในช่วงเวลาหัวค่ำ ลู่หานและจางอี้ชิงได้รับทุนจากรัฐบาลเกาหลี ศึกษาในคณะมนุษย์ศาสตร์ สาขาประวัติศาสตร์เกาหลี ส่วนอู๋อี้ฝาน เรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ และเขายังรับจ๊อบเป็นนายแบบอีกด้วย
“เออ เมื่อวานกูไปเดินฮงแดกับชานยอลเว่ย เจอเด็กผู้ชายคนนึงโชว์คายากึม โคตรเจ๋งเลย ที่สำคัญหน้าตาน่ารักสุดๆ”
“เดี๋ยวๆ ตกลงมึงจะอวดว่าได้ไปเดินฮงแดกับชานยอล หรืออวดว่าได้เจอคนน่ารักเล่นคายากึม” อี้ชิงเบรกเพื่อนที่กำลังโม้
“เชี่ย อย่าขัดดิวะ เออ กูก็อวดทั้งสองเรื่องแหละ แต่วันนี้กูจะชวนพวกมึงสองคนไปดูไง เห็นชอบอะไรโบราณๆกัน” คนตัวสูงยักคิ้วให้เพื่อนอย่างขี้เล่น
“คายากึมงั้นเหรอ... ไปสิ กูอยากดู” ดวงตาโตหวานเสมองออกไปหน้ากระจกร้าน พลางนึกไปถึงองค์หญิงในสมุดบันทึกที่อ่านเจอเมื่อเย็น
“เชี่ยนี่ก็เหม่ออีก อะไรของมึงเนี่ย เอ้ามื้อนี้กูเลี้ยงเอง ไปๆ ลุกๆๆ ไปฮงแดกัน” อี้ฝานลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนวางเงินค่าอาหารทิ้งไว้บนโต๊ะ
บนถนนฮงแดในยาม4ทุ่ม มีผู้คนและร้านรวงหนาตา ด้านหนึ่งของถนนมีลานปูนที่เต็มไปด้วยวัยรุ่นที่จับกลุ่มกันดูการแสดง ที่นี่จะมีนักดนตรีอินดี้และนักเต้น ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาแสดงโชว์ทุกค่ำคืน และในคืนนี้ก็เป็นอีกคืน ที่มีผู้คนมุงดูการแสดงดนตรีที่มุมหนึ่งของลานเป็นจำนวนมาก ด้วยความที่เครื่องดนตรีที่นำมาแสดงต่างออกไปจากคนอื่น อีกทั้งหน้าตาของผู้เล่นก็ยังน่ารักอีกด้วย
สิ้นเสียงตัวโน้ตสุดท้ายของเพลงที่ดีด ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองคนดูเล็กน้อย เสียงปรบมือโห่ร้องดังขึ้นรอบทิศ ร่างเล็กลุกขึ้นโค้งให้ผู้ชม ก่อนจะเก็บคายากึมเข้ากระเป๋า และแหวกฝูงชนออกไป
“นั่นไงไอ้ลู่ เค้าจะกลับแล้ว โอยยยย น่ารักสุดๆเลย”
อี้ฝานมองตามร่างเล็กนัยน์ตาเยิ้ม พลางสะกิดเพื่อนที่กำลังอยู่ในภวังค์แห่งเสียงเพลง
“ไหนวะ กูได้ยินแต่เสียงคายากึม ยังมองไม่เห็นหน้าเลย” คนตัวเตี้ยกว่า พยายามชะโงกหน้าผ่านฝูงชนที่ยืนออกันแน่น ก็พบกับความว่างเปล่า
“นู่น เค้าเดินไปนู่นแล้วมึง”
อี้ชิงชี้ไปยังร่างเล็กที่แบกคายากึมสะพายใส่หลังเดินเกือบลับมุมไป ลู่หานรู้สึกคุ้นในท่าทางนั้นอย่างประหลาด เขาจึงรีบสาวเท้าวิ่งตามไป แต่เมื่อเลี้ยวตามพ้นมุมตึก ก็พบว่าเด็กหนุ่มคนนั้นขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว ได้เห็นเพียงแค่เสี้ยวหน้าด้านข้างแว้บเดียว หัวใจของลู่หานเต้นแรงดั่งมีกลองรัวอยู่ในนั้น จนเขาต้องยกมือขึ้นมากุมหน้าอก แปลกเหลือเกิน เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
“อะไรของมึง วิ่งมาซะเร็ว” มือขาวของอี้ชิงตบลงบนหลังลู่หาน ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนที่จู่ๆก็วิ่งพรวดพราดออกมา
“กูรู้สึกแปลกๆว่ะ กูว่ากูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นเค้าที่ไหน” คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด
“อื้อหือ มุกจีบสาวโบราณมากไอ้ห่า เอ๊ะ ไม่สิ ต้องบอกว่ามุกจีบหนุ่ม55555 สงสัยเนื้อคู่มึงมั้งไอ้ลู่”
อี้ฝานเอ่ยแซวพลางหัวเราะขำเพื่อนที่พูดจาและทำท่าทางแปลกๆ
“เมื่อกี้กูถามคนที่มาดูบ่อยๆ เห็นว่าคนนั้นเค้าเพิ่งมาเล่นโชว์ที่นี่ได้เดือนเดียว แล้วปกติจะมาทุกวันศุกร์กับวันเสาร์ ถ้ามึงอยากเจอเค้าอีก วีคหน้าก็มารอละกัน” อี้ชิงบอกข้อมูลที่เพิ่งได้รับมาสดๆร้อนๆกับเพื่อน
พระสนมเอกและองค์หญิงมินซอกเสด็จมาตลาดด้วยขบวนเล็กๆอย่างไม่ต้องการให้เอิกเกริกนัก มีเพียงแบคฮยอนซังบก นางกำนัลคนสนิทผู้มีฝีมือในการเย็บปักเสื้อผ้า และองครักษ์อีกเพียงสองนายเท่านั้น
“จงอิน ชานยอล พวกเจ้าจงรออยู่ข้างนอกเถิด ร้านนี้เป็นร้านของสหายข้าเอง”
พระสนมรับสั่งกับองครักษ์ทั้งสอง ก่อนจะเดินนำองค์หญิงและนางกำนัลเข้าร้านไป
“ยินดีต้อนรับค่ะ.. อ๊ะ แจจุง ไม่สิ ถวายบังคมเพคะคิมซุกบิน”
หญิงเจ้าของร้านรีบเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกพระสนมเอก ก่อนจะค้อมตัวลงทำความเคารพทันที
“ไม่ต้องมีพิธีรีตองมากหรอกฮีชอล วันนี้ข้ากับมินซอกมาดูผ้าไปตัดชุดน่ะ เจ้าพอมีลายผ้าใหม่ๆสวยๆแนะนำบ้างหรือไม่”คิมซุกบินแย้มสรวลเบาๆ
“ลายผ้าใหม่ อ่า... เชิญทางด้านนี้เลยเพคะ” ร่างโปร่งผายมือเชื้อเชิญลูกค้ามาทางด้านหลังร้าน
“เซฮุน เจ้านำผ้าในหีบที่เพิ่งรับจากพ่อค้ามาให้แม่หน่อย” นางตะโกนสั่งลูกชายที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดเรียงสินค้า
ชายหนุ่มหอบผ้าทั้งหมดวางลงบนโต๊ะตรงหน้ามารดา ตาคมเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้มาเยือน ...นางกลับมาแล้ว ..หญิงผู้เป็นรักแรกของเขา ก่อนจะรีบเก็บอาการและค้อมศีรษะให้ลูกค้าทั้งสาม
“เซฮุนใช่ไหม ไม่เจอกันนาน ตัวสูงขึ้นเยอะเลย หน้าตาก็หล่อเหลาเสียด้วย อายุเท่าไหร่แล้วนี่” พระสนมทักทายลูกชายของสหายเก่า
“ยี่สิบสองขอรับ” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ
“อ้อ อย่างนั้นก็แก่กว่ามินซอกสองปี ฮีชอล เจ้าช่างโชคดีเสียจริง มีลูกชายขยันขันแข็งแบบนี้ ต่อไปจะเป็นที่พึ่งของแม่ได้”
Rrrrrrrrrrrr
“ฮัลโหล ว่าไงครับม๊า”
มือเรียวสอดที่คั่นหนังสือลงบนสมุดบันทึกเล่มเก่าอย่างเบามือแล้วพลิกปิด ก่อนจะรับโทรศัพท์ผู้เป็นมารดา
“เสี่ยวหาน ลื้อปิดเทอมเมื่อไหร่ อาป๊าบ่นคิดถึงลื้อทุกวันเลย ปิดเทอมนี้กลับมาบ้านนะลูก”
“ผมสอบเสร็จเดือนหน้าเลยครับม๊า ช่วงนี้ต้องเร่งทำรายงานส่งก่อนสอบ ไม่ค่อยมีเวลาโทรหาม๊ากับป๊าเลย ฝากขอโทษป๊าด้วยนะครับ ถ้าสอบเสร็จแล้ว จะรีบหาไฟล์ทกลับ”
“อย่าหักโหมมากนะลูก วันก่อนอาซินแสกู่ทักม๊ามาว่าให้เตือนลื้อระวังตัว ลื้อกำลังมีเคราะห์ แต่ถ้าหมดเคราะห์ครั้งนี้แล้วลื้อจะเจอเนื้อคู่ล่ะ”
“โธ่ ม๊าครับ ผมยังเรียนไม่จบเลย จะไปมีลูกสะใภ้ให้ม๊าได้ยังไง ลูกสะใภ้ม๊ามีหวังได้กินข้าวคลุกเกลือทุกมื้อกันพอดี เอาเป็นว่าผมจะระวังตัวนะครับ”
“อย่าดูถูกไปเชียว อาซินแสอีไม่เคยดูพลาดนา เอาเถอะ ลื้อไปนอนไป ดึกแล้ว อาม๊าไม่กวนดีกว่า”
TBC
นอกจากจะดองมาวีคนึงเต็มๆ ยังจะมาต่อสั้นๆอีก เก๊าขอโทษน้าาาาาา
ไว้จะมาต่อให้ไวขึ้น สัญญาๆๆ เรื่องนี้อาจจะมีคำเรียกแปลกๆตาไปบ้าง
แต่ถ้าใครสนใจ ลองไปเซิร์ซหาอ่านเรื่องคำเรียกลำดับชั้นต่างๆของราชวงศ์เกาหลีกันได้น้า
อย่างองค์หญิง จะมีเรียกทั้งคงจูและองจู คงจูเป็นองค์หญิงที่ประสูติจากพระมเหสี
แต่องจูเป็นองค์หญิงที่ประสูติจากพระสนม แล้วชื่อของพระสนมเอกก็จะถูกตั้งโดยพระราชา
ลองไปหาอ่านกันดูน้า เพื่อความไม่งง ไม่ใช่อะไรหรอก มันยาวมาก เราขี้เกียจยกมาแปะ5555
ขอบคุณรูปวาดองค์หญิงจาก @twinkle__b น้องสาวสุดที่เลิฟของพี่ ที่ถูกขู่บังคับให้วาดแลกกับบอนชอน1มื้อ
นางนั่งวาดให้ในคาบเรียนเลยจ้า555555555
ติชมก่นด่ากันในแท็ก #ลู่หมินสองภพ เช่นเดิมจ้าาาา
ความคิดเห็น