[EXO FICTION] ONE IPPON (KAISOO)

ลำดับตอนที่ #38 : Mirror* talk - คุยกันครั้งสุดท้ายในวอป.-

Mirror* Talk: อืม...จบจริงๆแล้วสินะ จะว่ายังไงดี จากที่เคยบอกว่ามีอะไรอยากจะบอกมากมายหลังบทส่งท้ายกลายเป็นว่ามันอัดแน่นเสียจนกลั่นออกมาเป็นตัวหนังสือไม่ได้แล้วสิ ต้องนั่งพักอยู่นาน ไล่อ่านทุกคอมเม้นท์ซ้ำๆอีกครั้ง บอกกับตัวเองว่า เอาล่ะ มันถึงเวลาแล้ว การแข่งขันครั้งนี้มันจบลงแล้วจริงๆ :)

ก่อนอื่นเลย เราอยากเล่าให้ฟังก่อนว่า แรกเริ่มเดิมทีฟิคเรื่องนี้แทบจะไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ำทั้งๆที่เราเคยใฝ่ฝันไว้ว่าอยากจะลองเขียนฟิคที่เกี่ยวกับยูโดสักเรื่อง บอกตรงๆค่ะ เรากลัว กลัวตัวเองไม่เก่งพอที่จะเขียนอะไรหนักๆยากๆได้ แค่คิดว่าจะต้องเขียนบรรยายเวลาเข้าท่าทุ่มก็เหนื่อยแล้ว อย่าให้พูดถึงการแข่งขันเลย ขนาดเราเป็นนักกีฬา อาจารย์เอย รุ่นพี่เอยสอนปากเปียกปากแฉะกว่าเราจะทำได้ยังกินเวลาไปเป็นอาทิตย์ แล้วนี่แค่ตัวหนังสือเราจะทำได้จริงๆเหรอ?

แต่สุดท้ายแล้วด้วยแรงสนับสนุนจากเพื่อนๆและความรู้สึกอยากถ่ายทอดกีฬาที่เรารักมากๆให้คนอื่นได้รับรู้เลยเป็นแรงผลักดันให้เรากล้าเขียน ONE IPPON ขึ้นมาจนได้ค่ะ

แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิดไว้ มันไม่ง่ายเลยจริงๆที่จะเขียนฟิคกีฬาสักเรื่อง ทั้งทฤษฏีที่ต้องเขียนให้เข้าใจง่าย ไหนจะความสัมพันธ์ของตัวละคร คาแร็กเตอร์ ความรัก ปมต่างๆ ทุกอย่างทำให้ฟิคเรื่องนี้เขียนยากกว่าฟิคธรรมดาที่เคยเขียนมาเป็นเท่าตัว บางครั้งไม่รู้จะเขียนออกมายังไงดีจนถึงขั้นเก็บเอาไปฝัน แล้วทุกครั้งที่ฝันถึงยูโด สารภาพตรงนี้เลยค่ะว่าเราเจ็บปวดมากจริงๆ อย่างที่หลายๆคนอาจจะพอรู้กันอยู่แล้วว่าตอนนี้เรากลับไปเล่นยูโดไม่ได้อีกแล้ว เนื่องจากเอ็นหัวเข่าขวาขาด 2 เส้นและยังไม่ได้รับการผ่าตัด(แต่ถึงจะผ่าตัดก็คงไม่สามารถเล่นได้เต็มที่เหมือนเก่า) สำหรับคนที่อยู่กับยูโดมาครึ่งค่อนชีวิต เป็นเวลาสิบกว่าปีที่เติบโตมาพร้อมกับยูโด มันเจ็บปวดมากจริงๆค่ะ ทุกครั้งที่ไปดูแข่งยูโดเราได้แต่ยิ้มทั้งที่อยากจะร้องไห้ เราคิดถึง โหยหา และอยากสัมผัสความรู้สึกเก่าๆที่คุ้นเคยอีกครั้งแต่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

ตรงนี้เองอาจเป็นแรงผลักดันสำคัญอีกแรงที่ทำให้เราสู้เขียนฟิคเรื่องนี้ต่อแม้จะยากสักแค่ไหน เพราะเราก็เหลือแค่นี้แล้วจริงๆค่ะ ขอใช้ตัวหนังสือเรียงร้อยเรื่องราวเล่าสิ่งที่เรารักมากผ่านทุกตัวละครในเรื่องให้ทุกคนรับรู้ ที่สำคัญที่สุดคือคนอ่านทุกคน ทุกคอมเม้นท์คือพลังที่มอบให้กับเราได้จริงๆค่ะ ไม่ว่าจะเหนื่อยกลับมาจากที่ทำงานแค่ไหน พอได้เปิดหน้าฟิคอ่านคอมเม้นท์ก็จะมีแรงฮึดสู้ได้ทุกครั้ง

รู้ตัวอีกที ผ่านมาเกือบปี ในที่สุดฟิคเรื่องนี้ก็ถึงตอนจบ เราเดินทางด้วยกันมาไกลมากเลยนะคะ :)

ความผูกพันเกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะกับคนอ่าน กับทุกตัวละครในเรื่อง กับวันอิปป้ง ราวกับว่าได้เข้าร่วมฝึกซ้อมด้วยกัน กระเตงข้าวของไปแข่งพร้อมกัน ทั้งดราม่า ทั้งฮาเฮ ทั้งแซวพ่อกัปตันจอมโหดในเรื่องด้วยกัน ไม่ใช่แค่คนอ่านหรอกนะคะ เราเองก็รู้สึกว่าพวกเขาทุกคนมีชีวิตจริงๆ บางครั้งยังเคยนึกว่าป่านนี้จงอินจะสอนคยองซูไปถึงไหนแล้ว กล้ามเนื้อจะระบมมากมั้ย รันโดริวันนี้ใครจะชนะ ฝนตกแบบนี้จะตากชุดกันยังไง ตลกเหมือนกันเนอะ 55555*

ถึงตอนนี้ก็คงไม่มีคำไหนจะแทนความรู้สึกล้นปรี่เหล่านี้ได้นอกจากคำว่า ขอบคุณ

ขอบคุณทุกคนจริงๆค่ะที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้ ขอบคุณที่ยอมทนอ่านฟิคเนื้อหาหนักๆที่เรายังเคยคิดว่าถ้าเป็นตัวเองคงจะไม่อ่าน ฮา ขอบคุณจริงๆที่คอมเม้นท์ให้ชื่นใจได้ทุกตอน แต่แม้ว่าคุณจะเป็นนักอ่านเงา ไม่เคยเม้นท์ หรือนานๆโผล่มาเม้นสักที เราก็ยังขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆที่อย่างน้อยคุณก็ให้เกียรติกับฟิคเรื่องนี้ กวาดไล่สายตาอ่านตัวอักษรของเรา ถ้าไม่มีคนอ่าน งานเขียนจะเป็นงานเขียนที่สมบูรณ์ได้ยังไง จริงมั้ยคะ?

ขอบคุณยูโด เพื่อนยากที่สู้ทนมาด้วยกันนับสิบปี ขอบคุณที่ทำให้วันนี้เราได้รู้จักกับมิตรภาพใหม่ๆผ่านตัวหนังสือ ขอบคุณที่มอบโอกาสหลายๆอย่างในชีวิต ขอบคุณที่ทำให้มีบัณฑิตธรรมศาสตร์คนนี้ ขอบคุณที่สอนหลายสิ่งหลายอย่างที่คนอื่นๆอาจไม่เคยสัมผัส

ขอบคุณอาจารย์(โค้ช)คนแรกของเราที่จันทบุรี อาจารย์เป็นยิ่งกว่าโค้ช เป็นเสมือนพ่อแม่ที่ปั้นเราขึ้นมาจนมีวันนี้ ขอบคุณเพื่อนพี่น้องร่วมเบาะที่เดินทางสายนี้ร่วมกันมา มีทั้งสุข มีทั้งเศร้า มีทั้งดราม่าและความรัก คิดถึงความรู้สึกเหล่านั้นมากจริงๆ ขอบคุณยูโดธรรมศาสตร์ น้องๆพี่ๆที่น่ารัก รวมถึงห้องชุมนุมที่เรายืมมาใช้เป็นฉากของห้องชมรมในเรื่องด้วย 5555* ขอบคุณคู่แข่งทุกคน-เพื่อนทุกคน ที่ทำให้เราเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ทุกความรู้สึกในความทรงจำเหล่านี้ล้วนถูกถ่ายทอดผ่านเรื่องราวทั้งหมด

สุดท้ายนี้ ขอบคุณตัวเองที่กล้าคิดและสู้เขียนมาจนถึงตอนจบ ถึงจะบ่นง้องแง้งลงทวิตแต่สุดท้ายก็มานั่งยิ้มทุกครั้งที่ได้อ่านคอมเม้นท์หรือในแท็ก #วอป. เรื่องนี้เขียนตั้งแต่ยังเรียนมหาลัยจนกระทั่งมีงานทำแล้ว เรียกได้ว่าอยู่ในช่วงต่อของวัยกันเลยทีเดียว 55555*

กลับขึ้นไปอ่านอีกที...อื้อหือ...ยาวยืดมากจริงๆ 5555*

สุดท้ายนี้ยังอยากบอกเหมือนที่เคยบอกค่ะ เราแอบหวังเล็กๆเพียงแต่ว่าเมื่อทุกคนอ่านฟิคเรื่องนี้จบ ขอแค่มีสักคนหรืองสองคน หรือจะเพียงแค่ความคิดแว้บหนึ่งที่ผุดขึ้นมาก็พอ ที่เกิดความรู้สึกว่าอยากจะลองเล่นยูโดดูสักครั้ง หากฟิคเรื่องนี้ทำมีนักยูโดคนใหม่เกิดขึ้นมาคงจะเป็นกำไรชีวิตของนักยูโดเอ็นเข่าขาดคนนี้เลยล่ะค่ะ 5555* แต่แค่คุณสนใจกีฬาที่มีเสน่ห์นี้มากขึ้นกว่าเดิมสักนิด แค่นี้เราก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ

แล้วถ้าได้ไปซ้อมยูโดที่ไหน อย่าลืมถ่ายรูปตัวเองในชุดยูโดมาอวดเราด้วยล่ะ :)

เอาล่ะ ควรพอสักทีเนอะ 555555*

ถึงจะใจหายแต่อย่าคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะคะ ถ้ามีโอกาสเราจะเข็นฟิคเรื่องหน้ามาให้อ่านกันอีกแน่นอน และถ้ามีโอกาสก็อย่าลืมตามไปให้กำลังใจกันอีกนะคะ *อ้อน*

ส่วนชาวยูโด วอป. ทั้งหลายนั้น คุณจะได้พบเขาอีกแน่นอนในฉบับรวมเล่มค่ะ เราตัดสินใจแล้วว่าจะรวมเอาไว้เป็นที่ระลึกให้ตัวเองด้วยว่าครั้งหนึ่งเคยเขียนฟิคยาวได้ถึงขนาดนี้ 5555* ยังไม่แน่ใจว่าจะเป็นเล่มเดียว(หนาๆ)หรือว่าแบ่งเป็น 2 เล่ม ถ้ารายละเอียดชัดเจนขึ้นจะมาแจ้งแน่นอนค่ะ ส่วนสเปในเรื่องรับรองว่ามี และจะเคลียร์ทุกปมที่อาจจะยังค้างไว้ รวมถึงเติมความหวานให้ชมรมยูโดทั้งสองมหาลัยมากขึ้นด้วยค่ะ

ก่อนจะลากันไป ทิ้งท้ายไว้ในฐานะ(อดีต)นักกีฬา ถ้ามีเวลาลองสวมร้องเท้าผ้าใบแล้วไปออกกำลังกายกันนะคะ ไม่จำเป็นต้องเป็นกีฬาหนักๆ แค่ทำในสิ่งที่คุณชอบจะเป็นอะไรก็ได้ค่ะ กีฬามีประโยชน์จริงๆ ไม่ใช่ว่าเห็นเราเอ็นขาดอย่างนี้แล้วกลัวกีฬากันนะ 55555*

เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่คุณก้าวไปไกลถึงขั้นเป็น “นักกีฬา” แล้ว คุณจะเข้าใจเองว่าเพราะอะไรเราถึงยอมทนเจ็บจนกระทั่งร่างกายไปต่อไม่ไหวเพียงแค่เพื่อได้เล่นกีฬาแบบนี้ :)

ขอบคุณทุกคนที่เดินทางร่วมกันมาอีกครั้งนะคะ อ่า...คุณทำอิปป้งเราได้เต็มๆแล้วล่ะ




*เพิ่มเติม*
เนื่องจากเรามือไวใจด่วนดันไปกดปิดเรื่องก่อนแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ลงตอนไว้เผื่ออัปเดตเรื่องรวมเล่ม TTTvTTT 
เลยตัดสินใจว่าเดี๋ยวจะลบสเปชานแพคในตอนนี้ ตอนที่ 23 : THX PART, -rainy night- (chanxbaek) แล้วเปลี่ยนมาเป็นตอนที่ใช้อัปเดตเมื่อข้อมูลรวมเล่มพร้อมแล้วแทนนะคะ ต้องขอโทษจริงๆที่โง่ 5555* 

ระหว่างนี้ก่อนที่จะลบสเปชานแพคตอนดังกล่าวทิ้ง ใครจะเซฟไว้อ่านเล่นก็เชิญเลยค่ะ ใจดีแจกฟรี 55555* เพราะในเล่มคงไม่ได้เอาสเปตอนนี้ไปใส่ด้วยค่ะ จะเขียนสเปใหม่ทุกตอนให้ทุกคนได้อ่านกัน
แล้วถ้ามีข่าวอะไรจะอัปเดตไว้ที่ตอนดังกล่าวนะคะ

กระจก