แฮร์รี่ พอตเตอร์ ถ้าหากโลกนี้ไม่มีโวลเดอร์มอร์

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่7

    รอนนั่งจิบกาแฟจากถ้วยตรงหน้าไปเรื่อยๆ พร้อมกับนั้งคิดว่าเจ้าบ่าวของเฮอร์ไมโอนี่จะเป็นใคร เขารู้จักไหม แล้วก็อะไรอีกต่างๆนานา ที่เข้ามาในความคิดของเงา



    ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก รอนไม่ได้สนใจคิดว่าเป็นจินนี่ ไม่ก็

เฮอร์ไมโอนี่กันแฮร์รี่



    แต่พอรอนเงยหน้าขึ้นมาดู คนที่เข้ามาไม่ใช้เฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่หรือแม้แต่กระทั่งจินนี่ แต่คนที่เข้ากลับเป็นผู้ชายที่มีผิวสีซีด ผมสีบรอนที่

เสยขึ้นไปจนเรียบ ดวงตาสีซีดที่ดูเย็นชามองมาที่รอน



    ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นกับเด็กชายผิวสีซีด บ้านสลิธีรินเมื่อ 3 ปีก่อน



    มัลฟอยใส่เสื่อเชิ้ตสีขาว สะอาดเดินหน้าเชิดเข้ามา แล้วหนังบนเก้าอี้นวมตรงข้างกับรอน



    “นายมาทำอะไรที่นี้” รอนถามมัลฟอยด้วยอารมณ์



    “คำถามนั้นฉันควรจะเป็นคนถามมากกว่า” มัลฟอยตอบกลับอย่างกวนๆ



    “ก็แค่มางานแต่งงานเพื่อน นายมีปัญหาอะไร มิทราบ แล้วนายล่ะ” รอนโต้กลับ เพราะจนปัญญาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี



    “ฉันมาจัดงานแต่งงานแค่นั้นเอง” มัลฟอยตอบแต่ยังไม่ยอมหยุดทำท่าเย้ยหยันรอนง่านๆ



    “อ๋อออออ” รอนร้อง “คงแต่งกับยายแพนซี่หน้าหมาจูนั้นนะสิ สมกับนายดีแล้วแหละ”



    “นายอย่าบังอาจมาว่าเจ้าสาวฉันเหมือนยายแพนซี่นะ”มัลฟอยตอบ



    “อ้าววว เหรอ” รอนอุทานพร้อมทำท่าตกใจที่เว่อร์เกินเหตุ “ฉันไม่รู้เลยนะว่า ฉันพูดอย่างนั้น”



    “ก็คำพูดของนายมันหมายความว่าอย่างนั้นนิ” มัลฟอยโต้กลับอย่างไม่ยอมลดราวาศอกพรางซ่อนใบหน้าที่งงๆเอาไว้



    รอนตาเป็นประกายมุ่งร้ายแล้วตอบไปว่า “ฉันหมายความว่า นายนะ รสนิยมต่ำอย่างมาก ยายแพนซี่จึงหน้าจะเหมาะกับนายที่สุดแล้วแหละ”



    “อย่างน้อย” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็บแบบมีอารมณ์ของเขาบ้าง “อย่างน้อย คนรสนิยมอย่างฉันก็มีคนอยากจะแต่งงานด้วย ไม่เหมือนนายหรอกไม่มีใครอยากจะเหลียวแล”



    มัลฟอยพูดจบพร้อมแถมด้วยเสียงหัวเราะยานคางตามแบบฉบับของเขาที่กวนประสาทเหลือจะทน



    รอนซึ่งนิสัยไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมนัก คว้าไม้กายสิทธิ์ออกมาพร้อมตั้งท่าประชันกับมัลฟอย



    มัลฟอยที่เห็นดังนั้นก็หยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาเพื่อป้องกันตัว(ละมั้ง)



    แต่ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออก แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ เดินเข้ามาในห้องแล้วก็ต้องตกใจและแปลกใจที่เห็นรอนและมัลฟอย ยืนถือ

ไม้กายาสิธิ์ชี้ไปที่ฝ่ายตรงข้ามและอยู่ในท่าเตรียมพร้อมสู้ทั้งคู่



    เฮอร์ไมโอนี่รีบวิ่งเข้าไปขวางระหว่างกลาง จินนี่วิ่งเข้าไปจับรอน ส่วนแฮร์รี่ก็จับตัวมัลฟอยเอาไว้



    เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างฉุนเฉียวว่า “นี่ก็โตๆกันแล้วนะ ทั้งสองคนหนะ ยังทะเลาะกันเป็นเป็นเด็กๆไปได้ คนหนึ่งมีงานที่ดีทำ อีกคนก็จะแต่งงานไม่รู้จักโตกันจริงๆผู้ชายเนี้ย”



    “เดี๋ยว เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ร้อง “เธอลืมไปหรือปล่าวว่าฉันก็เป็นผู้ชายนะ”



    “อุ้ย...”เฮอร์ไมโอนี่อุทาน “ขอโทษ ผู้ชายบางคน”



    ถ้าแฮร์รี่สังเกตเฮอร์ไมโอนี่จะเน้นคำว่า “บางคน” อย่างชัดถ้อยชัดคำและหนักแน่นเป็นอย่างมาก



    หลังจากนั้นสักครู่ทั้งคู่ก็สงบลงและกลับมานั่งที่เก้าอี้นวมอีกครั้ง แต่ทั้งสองก็ยังไม่ยองมองหน้ากันอยู่ดี



    “รอน” เฮอร์ไมโอนี่เรียก “คือ..... เธอก็รู้ใช่ไหมว่าฉันจะแต่งงาน”



    “ถามตลกนี่ เฮอร์ไมโอนี่” รอนพูดทั้งที่ยังโมโหอยู่

  

    ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  ขอโทษค่ะที่ให้รอนานไม่ค่อยว่างค่ะ จะรีบต่อให้อีกเร็วๆนี้นะค่ะ