แฮร์รี่ พอตเตอร์ ถ้าหากโลกนี้ไม่มีโวลเดอร์มอร์

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่11

    แฮร์รี่เดินดูอะไรเรื่อยๆไปตามรายทางที่ผ่ามาพยายามแกะตัวอักษรบนฝาพนังที่เขาก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องนัก



    เขาเดินย้อนไปตามทางที่เดินเข้ามา



    ซักพักแฮร์รี่ก็รู้สึกว่าเส้นทางที่กำลังเดินอยู่นี้มันไม่เหมือนเดิม เข้าไปทุกทีๆ



    “แย่แล้ว” แฮร์รี่ร้องตะโกนในใจ



    “เราหลงทาง” บทสรุปที่พึมพัมบอกกับตัวเอง



    “ย้อนกลับไปทางเก่าดีกว่า” แฮร์รี่พูดกับตัวเองเบา



    เขาพยายามเดินย้อนกลับไปทางเดิมเส้นทางในปิรามิดที่ดูเหมือนกันไปหมดทำให้เขายิ่งทำยังไงก็ยิ่งหลง จะให้เวทมนตร์ทำลายด่านก็ไม่ได้ เพราะปิรามิดเป็นสมบัติของกระทรวงเวทมนตร์อียิป ถึงแม้สมบัติภายในจะเป็นของผู้เจอก็ตาม จะหายตัวก็ไม่ได้เพราะภายในปิรามิดมีเวทมนตร์ถูกร่ายไว้อยู่มากมายจะให้เวทมนตร์สุ่มสี่ สุ่มห้าไม่ได้ต้องใช้เพียงเครื่องมือธรรมดาไม่ก็ความสามารถส่วนบุคคล



    ซึ่งเขาไม่ได้มีความสามารถในด้านนี้นี้นี้......................



    “ซวยจริงๆ ซวยซ้ำซวยซ้อน... ซวยจริงๆ” แฮร์รี่พูดกับตัวเอง



    แฮร์รี่พยายามเดินหาทางออกต่อไปเรื่อยๆแต่ก็ยังไม่เจอ จนปวดเมื่อยไปทั้งตัว



    เขาย่อตัวแล้วนั่งลงกับพื้นอย่างจนปัญญา



    “โอ้ยยย......” แฮร์รี่อุทาน



    เหมือนเขาไปนั่งทับอะไรบางอย่าง



    “นี้มันอะไรเนี้ย” แฮร์รี่พึมพัมพลางใช้มือคลำหาของที่เขานั่งทับมาดู



    “เอ้อ้อ้.... นี้มันตะเกียงนี้หน่า”แฮร์รี่ยังพึมพำต่อ “ทำไมมาอยู่ตรงนี้นะ ลูมอส”



    “เก่าจัง” แฮร์รี่ว่า พรางเอามือถูตะเกียงนั้น



    ทันใดนั้นตะเกียงก็เริ่มสั่น และก็สั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ



    สั่นจนแฮร์รี่แทบจะถือด้วยมือเดียวไม่ไหว เขาเกือบจะโยนตะเกียงนั้นทิ้งถ้าไม่ใช้มันไม่ได้ติดกับมือของเขา



    ตะเกียงส่องแสงสีทองสว่างจ้า ดูแสบตาเหมือนเวลาจ้องแสงไฟนีออนนานๆ



    มีอะไรบางอย่างกำลังออกมาจากตะเกียง



    “คงจะไม่ใช้ เหมือนในเรื่องอาลาดินหรอกนะ” แฮร์รี่คิดในใจ แต่อีกใจหนึ่งก็ภาวนาให้ใช่จะได้ขอพรให้ออกไปจากที่นี้ซักที่



    แฮร์รี่ยังคิดไม่ทันจบ ก็มีบางอย่างปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา



    สิ่งมีชีวิตที่ผิวคล้ำราวคนอียิปสมัยก่อน ไว้หนวดเคราสีดำยาวรุงรัง สวมเสื้อคลุมพ่อมดสีน้ำเงินเข้มดูมอๆ เก่าๆ เขาคล้ายๆกับออกมาจากตะเกียงยังไงยังงั้น (ก็ใช้นะซิ)



    ภาพที่เมื่อแฮร์รี่เห็นถึงกับผงะ ไม้กายาสิทธ์กระชับมั่นในมือ ตามสัญชาติญาณ เพื่อเกิดสิ่งที่ไม่คาดคิด (นี้ก็เกินคิดแล้วหละ)



    “สวัสดี สะ-วี-ดัด นายท่านจ้า มีอะไรให้ข้าพเจ้ารับใช้บางไม่นาย” ชายที่พึ่งออกมาจากตะเกียงถาม (เวลาอ่านกรุณาออกอ่านให้สำเนียงเหมือนคนแขกหน่อยนะค่ะจะได้ได้อารมณ์)



    “คะ- คะ คุณ – เป็นใคร” ประโยคคำถามหลุดออกมาจากปากของแฮร์รี่อย่างยากลำบาก



    “อ้าว ท่านไม่ใช้องค์ราชันย์หรอกเหรอเนี้ย” ชายคนนั้นถามต่ออีก



    “ ราชันย์ “ แฮร์รี่ทวนคำ มีตัวงอ ง อยู่เต็มสมอง



    “ข้า มีนามว่า อาหมัด รายูเซฟ” ชายคนนั้นว่าพลางโค้มคำนับแฮร์รี่



    “ผม แฮร์รี่ แฮร์รี่ พอตเตอร์”



    “ท่านเป็นคนถูตะเกียงใช่ไหมขอรับ” อาหมัดพูด    



    “ใช่” แฮร์รี่พูดทั้งที่ยังไม่หายงง



    “งั้นก็ต้องเป็นเจ้านายของผมนะซินะ ไหนขอตรวจรายชื่อหน่อยนะขอรับ” อาหมัดกล่าวพลางหยิบหนังสือปกหนังสีดำมาจากที่ไหนก็ไม่รู้



    “พอตเตอร์ พอตเตอร์” อาหมัดพึมพัมพร้อมกับไล่มือไปตามหน้าหระดาษ “อ๋อนี้ไงอยู่นี้เอง”



    “ขอแสดงความยินดีด้วยนะขอรับ ท่านเป็นนายคนใหม่ของกระผม” อาหมัดกล่าว



    “นาย” แฮร์รี่ทวนคำ เพราะยังรู้สึกงงไม่หาย



    “ท่านรู้จักนิทานเรื่องอาราดินไหมล่ะ” อาหมัดถาม



    “รู้จัก” แฮร์รี่ตอบ



    “ก็เหมือนตามนั้นล่ะ”อาหมัดพูด



    “งั้นเหรอ งั้นผมก็สามารถขอพรจากคุณได้ 3 ข้อ ใช่ไหม” แฮร์รี่ถาม



    “ถูกต้องนะคร้าบ”(พูดเหมือนรายการเกมโชวเลย) อาหมัดตอบ “แต่ท่านสามารถขอพรกี่ข้อก็ได้ ไม่ใช่แค่ 3”



    “งั้นคุณก็ช่วยพาผมออกจากที่นี้ได้ไหม” แฮร์รี่ลองหยั่งเชิง



    “ได้อยู่แล้วขอรับ เพราะผู้ที่ร่ายเวทย์ปกป้องที่นี้ก็คือกระผมเอง” อาหมัดบอก “ดังนั้นเรื่องแค่นี้ง่ายมาก”



    “ถ้าง่ายก็กรุณาช่วยหน่อยเถอะครับ” แฮร์รี่บอกถึงจะไม่ค่อยมั่นใจนักว่าเขาจะทำได้ก็เถอะ



    “ได้ คร้าบได้” อาหมัดว่าพลางโค้งให้แฮร์รี่



    “เอ็กซิท” พ่อมดจากตะเกียงร่ายมนตร์ด้วยเสียงอันกังวาลก้อง



    เกิดประตูสีแดงบานใหญ่ขึ้นต่อหน้าแฮร์รี่



    “เชิญขอรับเจ้านาย ทางออก” อาหมัดพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดประตูและโค้งให้แฮร์รี่อีกครั้งเป็นการเชิญ



    เมื่อประตูเปิดออก แฮร์รี่ก็เห็นภาพของบรรยากาศภายนอกปิรามิด



    แฮร์รี่หายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวเท้าผ่านธรณีประตูเข้าไป



    ลมร้อนๆพัดกระทบร่างกายของแฮร์รี่ บรรยากาศที่เห็นในประตู  ตอนนี้คือของจริงที่อยู่ตรงหน้า



    ร่างหนึ่งค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหัวหน้างานที่นี้ โบน สมิธ



    “คุณพอตเตอร์ ผมดีใจจริงๆที่เห็นคุณ ผมนึกว่าคุณหลงอยู่ในปิรามิดแล้วซะอีก แล้วคุณไปทำอะไรมาหรือครับ ถึงได้ออกมาช้าขนาดนี้” โบนถามมาเป็นชุด



    “ก็มีปัญญาหานิดหน่อยครับ แต่ไม่เป็นไรแล้ว” แฮร์รี่ตอบ