แฮร์รี่ พอตเตอร์ ถ้าหากโลกนี้ไม่มีโวลเดอร์มอร์

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

    แฮร์รี่ พอตเตอร์ เด็กชายพ่อมดที่ทุกคนรู้จักกันดี แต่ตอนนี้เขาไม่ใช้เด็กอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขาอายุ 20 ปีแล้ว ตอนนี้เขากำลังทำงานให้กับธนาคารกริงกอตส์ถึงแม้เขาจะไม่ได้เป็นมือปราบมารอย่างที่ฝันเอาไว้แต่เขาก็มีความสุขที่ได้เล่น ควิชดิกเกือบ 2 ปี ให้กับทีมชาติอังกฤษ  

    

    แต่ภาพเหตุการณ์แห่งความทุกข์ของเขาก็ยังหวนคือกลับมาทุกครั้งที่เขาหลับ เขาก็จะเห็น ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ถูกฆ่าอย่างเฉียบพลันด้วยน้ำมือของลอร์ดโวลเดอร์มอร์เพื่อช่วยเหลือแฮร์รี่และนักเรียนคนอื่นๆ ที่ถูกพวกผู้เสพความตายกวาดต้อนลงมาตรงลานกว้างหน้าปราสาท แต่ก็ด้วยพลังของดัมเบิลดอร์เช่นกันที่ทำให้ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ได้รับบาดเจ็บอย่างหนังจนไม่สามารถขยับ

ขยับเขยื่อนได้ พวกเหล่าอาจารย์จึงจับโวลเดอร์มอร์ได้ในที่สุด

  

    ส่วนพวกผู้เสพความตายก็ถูกคาถาเด็ดของนักเรียนแต่ละคนจนสภาพไม่หน้าดูเอาเสียเลย

    

     ตอนนี้แฮร์รี่อยู่ในช่วงพักผ่อน เขากำลังไปเยี่ยมรอนที่บ้านโพรงกระต่าย ตอนนี้รอนทำงานอยู่ที่กระทรวงเวทมนตร์ กรมป้องกันและดูแลสัตว์วิเศษ ถึงแม้ว่านายวิสลีย์จะดูเสียใจไปบ้างก็ตาม



    ตามแผนของแฮร์รี่ หลังจากไปเยี่ยมรอนก็จะชวนเขาไปงานแต่งงานของ เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย ที่หลังจากเรียนจบก็ดูใจกับมา จนตัดสินใจแต่งงานเมื่อต้นปีโดยมีเสียงแสดงความประหลาดใจกับผู้รู้ข่าวกันอย่างล้นหลาม แล้วหลังจากนั้นแฮร์รี่ก็จะได้ไปพักผ่อนอย่างจริงจังถึง 3 สัปดาห์

    

    “ไง รอน” แฮร์รี่ทักเมื่อไปถึงบ้านโพรงกระต่าย



    “เฮยยยย” รอนถอนหายใจเหือกใหญ่แล้วตอบว่า “ก็ เรื่อยๆ งานที่กระทรวงยิ่งทำยิ่งหน้าเบื่อ มีแต่เรื่อง ก๊อบลินทะเลาะกับพ่อมด โนมอยากมีพื้นที่อยู่อาศัยที่จะไม่ถูกรบกวน แต่ก็โชคดีไปอย่าง”



    “โชคดี อะไรเหรอ” แฮร์รี่ถามอย่างงง



    “ก็ โชคดีที่ สรร-สอ ของเฮอร์ไมโอนี่ไม่ประสบความสำเร็จ ไม่งันงานคงจะหน้าเบื่อมากกว่าเดิมมากๆเลย” รอนตอบ



    เมื่อแฮร์รี่ได้ยินรอนพูดอย่างงันก็หัวเราะออกมาเบาๆพรางคิดว่าถ้าเฮอร์ไม-โอนี่มาได้ยินรอนพูดอย่างงี้จะทำท่าทางยังไง



    “เออ แล้วนายละแฮร์รี่” รอนหันมาถามแฮร์รี่บ้าง



    “ก็คล้ายๆ งานของบิลนะแหละ” แฮร์รี่ตอบ



    “ ดีจังเนอ” รอนพูดเสียงอ่อย



    รอนเคยเขียนจดหมายมาบอกว่าที่ต้องทำงานที่กระทรวงเพราะถูกนางวิสลีย์บังคับ



    ขณะที่แฮร์รี่กำลังคิดถึงข้อความในจดหมาย จินนี่ก็วิ่งออกมาจากบ้าน



    ตอนนี้จินนี้โตขึ้นมาก เธอตัวสูงเกือบจะเท่ารอน หน้าตาน่ารัก ผมที่เป็นสีแดงนั้นดูเข้ากับผิวสีขาวอมชมพูของเธอเป็นอย่างดี



    “แฮร์รี่ รอน พี่สองเลิกคุยกันได้แล้ว” จินนี่ร้องเรียก “แม่ให้เรียกไปกินข้าว” ดังนั้นแฮร์รี่กับรอนจึงเดินตามจินนี่เข้าบ้านไป



    “โอ แฮร์รี่” นางวิสลีย์ร้อง



    “สวัสดีจ้ะ แฮร์รี่ สบายดีใช่ไหมจ้ะ”นางวิสลีย์ถามพรางดึงแฮร์รี่เข้าไปกอด จนเขาหายใจไม่ออก