ลูกกวาดหลากสี..

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท - ชีวิตนัเรียนม.ปลายที่แสนน่าเบื่อ

“ไปเหอะ หิวจะแย่อยู่แล้ว”............................................1

“เดี๋ยวนะ ขอเอางานไปส่งก่อน”....................................2

“ฝากไปส่งด้วยสิ”..........................................................3

“หมดคาบแล้วหรอเนี่ย ยังนอนไม่เต็มอิ่มเลย”..............4

นี่เป็นบทสนทนาปกติของเราสี่คนในคาบสุดท้าย ก่อนพักกลางวัน

ขอแนะนำตัวก่อนล่ะกัน  ฉันชื่อ มิรินด้า กำลังเรียนอยู่ชั้นม.5 ของโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง  อันที่จริง ตอนที่เข้ามา ม.4 เพื่อนกลุ่มเรามีกันอยู่หลายคน แต่พอขึ้น ม.5 มีการจัดห้องใหม่ทำให้เราต้องแยกกันจนเหลืออยู่แค่สี่คน ซึ่งผู้ที่พูดประโยคแรกก็คือฉันเอง  ส่วนประโยคที่สอง เป็นของเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน ชื่อ วนิลา เป็นเด็กสาวเรียบร้อย แล้วก้อช่างเอาใจ  เข้ากับคนได้ทุกประเภท  โกโก้ ผู้ที่ดูเหมือนจะเรียบร้อย แต่ถ้าใครได้สนิทแล้วจะรู้ว่าเธอน่ะ ก็ร้ายเอาเรื่องอยู่เหมือนกันเป็นคนพูดประโยคที่สาม  และประโยคสุดท้าย เป็นของ ชอคโกล่า ฝาแฝดคนละฝาของวนิลา ที่นอกจากหน้าตาจะไม่เหมือนกันแล้ว นิสัยยังต่างกันลิบลับ ราวกับว่าถูกแยกกันเลี้ยงมา  ชอคโกล่า เป็นเด็กสาวที่ดูออกจะห้าวๆ และอารมณ์ร้อน ใครอย่าได้ไปแหย่เธอตอนกำลังอารมณ์เสียอยู่ล่ะ แม่ได้วีนจนพังเป็นแถบๆแน่  แต่ถึงแม้เราจะมีนิสัยต่างกัน แต่เราก็อยู่ด้วยกันได้อย่างลงตัวและเราก็รักกันมากด้วย

“ตอนบ่ายมีเรียนอะไรบ้างหรอ” ฉันถามขึ้น

“คณิตเพิ่มเติม  อังกฤษหลัก แล้วก็เคมี”วนิลาผู้ใจดีตอบคำถามฉัน

“แล้วก้อทำเวรด้วย”ชอคโกล่าบอก

“แค่ชอคโกล่า กับ มิริน  สองคนเท่านั้นแหละ” โกโก้แย้ง

“ไม่อยากเรียนคณิตเลย แต่ก้ออยากอยู่ในห้องคณิต” ฉันพูดขึ้น

“เพราะมีแอร์เย็นๆ” ความคิดเห็นของโกโก้

“มีเกมส์ให้เล่น” ความคิดเห็นของชอคโกล่า

“แล้วก้อมีคนที่ชอบอยู่ข้างๆ ใช่มั้ย” อันนี้เป็นประโยคที่วนิลาหันมาถามฉัน

“ก็...ประมาณนั้นแหละ” ฉันตอบปัดๆไป เพราะรู้สึกว่ายัยพวกนั้นจะหันมามอง และล้อฉันทางสายตา

ใช่แล้วล่ะ ฉันแอบชอบเพื่อนในห้องอยู่คนหนึ่ง  ชื่อ ซัมเมอร์ ความจริงฉันชอบเค้าตั้งแต่แรกเห็นก็คือตอน ม.4 แล้ว แต่เค้ามีแฟนอยู่แล้ว ก็เลยแห้ว แต่ว่าตอนนี้เค้าเลิกกับแฟนแล้ว ฉันก็เลยมีหวัง( รึเปล่า ) 

ทั้งที่เราอยู่ห้องเดียวกันแท้ๆแต่กลับแทบจะ นับครั้งได้ซะด้วยซ้ำที่เราได้คุยกัน เพราะปกติซัมเมอร์ก็เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างเงียบๆ และไม่ค่อยสุงสิงกับคนที่ไม่สนิทอยู่แล้ว  ฉันยังเป็นคนที่ขี้อายมากๆและไม่มีมนุษยสัมพันธ์กับเพื่อนต่างเพศเลย ยิ่งเป็นซัมเมอร์ด้วยแล้ว อย่าว่าแต่จะให้พูดคุยแบบปกติเลย แค่มองหน้าตรงๆ หรือไปนั่งใกล้ๆก็ทำไม่ได้แล้ว ฉันล่ะเกลียดตัวเองที่เป็นอย่างนี้ที่สุดเลย 

“จะให้รอมั้ย” ฉันถามวนิลา

“ไม่เป็นไร ไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามไป” พอได้ยินวนิลาตอบ ฉันก็ยืนสังเกตการณ์อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเดินตามโกโก้และชอคโกล่าไป   

วนิลาแยกไปกับมิวสิค เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของเธอ สองคนนี้ก็แปลก ทั้งที่ดูยังงัยก็ใจตรงกัน แต่ก็ไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกันซักที ไม่ว่าเพื่อนๆจะพูดยังงัย ก็ปฏิเสธว่าเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น ฉันล่ะเหนื่อยใจแทนซะจริงๆเลย แต่จะไปว่าก็ไม่ได้ เพราะขนาดตัวฉันเองยังเอาตัวเองไม่รอดเลย...

~ ความรักมันท่วมหัว แต่ยังเอาตัวเองไม่รอดเลย อยู่อย่างคนคุ้นเคยที่มองต่างมุมกันตั้งไกล ความรักมันท่วมหัว แต่ไม่รู้ว่าจะบอกเธอยังงัย ไม่รู้มีโอกาสไหม อยากเผยความในใจ ว่ารักเธอ~

ฉันเปิดเพลงพร้อมกับร้องคลอตามเบาๆภายในห้องคณิตศาสตร์ ที่ตอนนี้มีนักเรียนอยู่เพียง7-8คนเท่านั้น ห้องเรียนนี้เป็นห้องคอมพิวเตอร์ ทำให้ฉันต้องลงมานั่งที่พื้นและเขียนหนังสือกับเก้าอี้  อันที่จริงด้านหลังของห้องเรียนก็มีโต๊ะให้เขียนหนังสือนะ แต่ฉันอยากนั่งข้างๆซัมเมอร์มากกว่า หุ หุ    ทั้งที่ฉันอุตส่าห์เปิดเพลงบอกรักทางอ้อมแล้วแท้ๆ แต่เค้ากลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ตอนที่ฉันเดินเข้ามาในห้องก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเลย มัวแต่นั่งทำโจทย์ในหนังสืออยู่นั่นแหละ นี่ฉันไม่มีเสน่ห์เลยรึงัยนะ อีตาบ้า ผู้ชายอะไรซื่อบื้อชะมัดเลย 

“มาแล้ว มาแล้ว  ซื้อขนมมาฝากด้วย กินมั้ย” วนิลาพูดพร้อมเดินเข้ามาในห้อง 

“ไม่ล่ะ  เคยกินแล้ว”ฉันตอบไปอย่างกวนๆ เป็นผลให้โดนยัยวนิลาแยกเขี้ยวใส่ แหมก็ฉันไม่อยากไปแย่งขนมที่คนพิเศษเค้าซื้อให้นี่นา ถึงมิวสิคจะไม่หวงก็เถอะ

“นั่งเล่นเกมส์อีกแล้ว เดี๋ยวพอสอบตกอีก อย่ามานั่งโอดครวญให้ฉันฟังนะ”วนิลาบ่น

“ช่างฉันเถอะน่า”ฉันตอบ 

ตอนแรกฉันก็กะว่าจะตั้งใจทำงานอยู่หรอก  แต่พอเห็นท่าทางที่หมางเมินสุดๆของซัมเมอร์แล้วก็เซ็งจนไม่อยากจะทำอะไรเลย  เฮ้อ ! ก็รู้อยู่หรอกนะว่าเค้าไม่ผิด  แล้วเราก็ไม่มีสิทธิ์จะไปน้อยใจด้วย  แต่มันก็ห้ามตัวเองไม่ได้ซะที  T_T

“โป๊ก...โอ๊ย”ฉันเผลอหลับในคาบเรียน จนหัวสับผงกไปโดนขอบโต๊ะอ่ะ เจ็บชะมัดเลย T_T

“โง่จริงๆ หลับยังงัยให้เจ็บตัวเนี่ย”โกโก้ ยัยพื่อนบ้า แทนที่จะสงสารกลับซ้ำเติมซะได้ ฉันไม่น่าได้นั่งคู่กะแกเลย

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองโต๊ะข้างหน้าเห็นซัมเมอร์กะลังกลั้นหัวเราะพร้อมกับมองฉันอย่างเวทนา  ส่วนคนที่นั่งคู่กับซัมเมอร์ คือ เวกเตอร์ มันหัวเราะอย่างไม่ปิดบัง แถมยังทำท่าทางเยาะเย้ยฉันอีก  ฉันเลยแยกเขี้ยวใส่พร้อมกับจะหาอะไรฟาดมันสักที  อาจารย์ที่สอนเลยเข้าใจผิดว่าฉันไม่ตั้งใจเรียน เป็นผลให้ฉันถูกทำโทษให้ทำเวรท้ายคาบ  ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆเลย    

เวกเตอร์ เป็นเพราะมันคนเดียวที่ทำให้ฉันต้องเจอกับชะตากรรมแบบนี้  นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนสนิทกับซัมเมอร์นะ  ฉันฆ่ามันทิ้งไปตั้งนานแล้ว  ที่ฉันยอมคบหาเป็นเพื่อนมันอยู่ทุกวันนี้ก็เป็นเพราะผลประโยชน์ทางหัวใจหรอก  ปกติตอนกลางคืนฉันก็จะเล่น msn  กับเตอร์  ฉันต้องยอมทำรายงานบางอย่างให้ เพื่อแลกกับข้อมูลส่วนตัวของเพื่อนๆ เตอร์   แต่ว่าเตอร์ไม่รู้หรอกว่าจริงๆ แล้วฉันแอบรักเพื่อนเค้าอยู่  ถึงจะระแคะระคายบ้างนิดหน่อยก็ตาม  มีแต่คนบอกว่า ฉันน่ะเก็บความรู้สึกเก่ง  จริงรึเปล่าเนี่ย   อันที่จริงแล้ว  ฉันก็มี mail ของซัมเมอร์นะ  แต่ไม่กล้า add   แต่ add ไว้ในmail ของเพื่อนแทน  ไม่ได้คุยกันหรอก ใส่ไว้ดูคำบรรยายของเค้าเฉยๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกโรคจิตงัยก็ม่ายรุ