Amaya no Komari – ดอกไม้บานในคืนรัตติกาล –

          น้ำตาที่พยายามเช็ดออกไปก่อนหน้านี้ร่วงเผาะ ความหวาดกลัวที่เกือบจะรู้สึกจากความเย็นชาและอำนาจของอีกฝ่ายไม่อาจเทียบได้กับความกลัวที่ ‘อามายะ’ กำลังจะหายไป ทำให้โคมาริส่งเสียงเรียกที่เจือสะอื้นออกมาอีกครั้ง

          “อามายะ...อยู่ไหนน่ะ” ถามทั้งๆที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่มีคำตอบให้ ดังนั้นโคมาริจึงพูดต่อแทบจะทันที “คืนอามายะ...มานะ !”

          ท้ายประโยคเกือบกลายเป็นเสียงตะโกน ทว่าเสียงนี้ --- เสียงของเด็กสาวมนุษย์เพียงคนเดียว เมื่ออยู่ต่อหน้า ‘เขา’ ก็ยังไร้ค่าเสียยิ่งกว่าเสียงกระซิบของใบไม้เมื่อลมพัดผ่านเสียอีก

          “ ---อามายะ--- น่ะเหรอ...” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยในที่สุด เป็นเสียงที่โคมาริเหมือนจะได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ขณะเดียวกันก็ฟังแปลกแปร่งด้วยกังวานที่ทุ้มต่ำกว่า

          อันตรายยิ่งกว่า...

          และฉีกโลกทั้งใบของเด็กสาวให้แหลกละเอียดเป็นเถ้าธุลีด้วยประโยคต่อมา

           “อย่างหมอนั่นน่ะ ไม่มี อยู่ แต่แรกแล้วล่ะ”

               พร้อมคำพูดนั้น มือที่ลูบไล้เส้นผมของเด็กสาวก็ออกแรงดึงจนใบหน้าที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาเข้ามาใกล้ และได้ยินเสียงที่เปลี่ยนเป็นกระซิบกลั้วหัวเราะชัดเจนขึ้น

           “แต่ว่านะโคมาริที่น่ารัก..... ถ้าเจ้ายอมเป็นของเรา ราเซ็ทสึ ผู้นี้ --- เราจะยอมให้เจ้าพบกับเจ้าอามายะนั่นสักนิดก็ได้นะ ?”

=== มีแฟนเพจไว้ให้ทวงแล้วนะคะ กดติดตามได้ที่เพจ อมราวตี-มณีมัญชุ์ เลยค่า ===