สาวม.ปลาย กับ นายเพื่อนสนิท

ลำดับตอนที่ #2 : The accident !!

--ออดดด--

     โอ้วว  และแล้วเสียงสวรรค์ของฉันก็ดังขึ้น ได้เวลาหม่ำๆซะที หิวจนไส้จะโผล่ออกมาหากินเองซะแล้ว เออ เรื่องของสาวลูกครึ่งน่ะ(โมริณ) พอแนะนำตัวเสร็จเธอก็เดินมานั่งตรงที่ว่างข้างยัยเปรี้ยว ซึ่งเป็นที่ว่างที่สุดท้ายของห้องเราพอดิบพอดี ตลอดทั้ง 4 คาบฉันไม่เห็นเธอพูดอะไรกับใครมากมายเลย ถึงแม้ว่าจะมีคนมาถามเธอในหลายๆเรื่อง แต่ก็ประมาณว่า"ถามคำตอบคำ"- -^ เมื่อเห็นอย่างนั้นฉันก็คิดว่าไม่เข้าไปทักน่าจะดีกว่า เดี๋ยวจะหน้ายับแบบพวกอยากมีเพื่อนใหม่ทั้งหลายแหล่ ว่าแล้วก็ไปสวาปามอาหารจานโปรดดีกว่าา โฮะๆ ^o^ 
 
 "ยัยจ๋าา วินน  ไปทานข้าวกันเถอะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงน้ำเปล่าพวกเธอเปง ฉลองเปิดเทอมใหม่ไง ดีมั้ยย?"

 "-๐-" <--- หน้าของวิน

 "ขอบใจมากนะสโนว์ ฉันซึ้งในน้ำใจของแกจริงๆ T_T" ยัยจ๋าพูดทั้งน้ำตา

    
 555++ ทำไมน่ะหรอ เพราะว่าน้ำเปล่าที่โรงอาหารน่ะมีราคาแก้วละตั้งบาทนึงแน่ะ ^_^"

 
 "แหม...บาทเดียวก็มีค่านะ เอิ๊กๆ"


 "ไปกันเถอะ หิวแล้ว" 

 "จ้าา" ฉันกับจ๋าตอบรับอย่างพร้องเพรียงกัน
 

     และเมื่อเราเดินออกมาจนเกือบจะถึงโรงอาหาร ฉันเกิดอาการคิดจะตรวจสอบเงินในกระเป๋าอย่างกระทันหัน(กลัวจะไม่มีตังค์เลี้ยงน้ำ 2 คนนั้น) แต่เอ๊ะ!! ทำไมฉันล้วงในกระเป๋ากระโปรงแล้วเจอแต่มือถือล่ะเนี่ย O_O...อ๋อ ฉันนึกขึ้นได้ว่าเก็บไว้ในกระเป๋านักเรียน ตายแล้ว  ต้องรีบกลับไปเอา 

 
 "นี่ จ๋า วิน พวกเธอไปรอที่โรงอาหารก่อนนะ เดี๋ยวฉันตามไป "

 "ทำไม มีอะไรหรอสโนว์"วินถาม

 "ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่ห้องน่ะ"

 "ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย?"

 "ไม่เป็นไรหรอกวิน ไปจองโต๊ะกับจ๋าเถอะ แล้วฉันจะรีบมา"

 "อืมก็ได้ งั้นไปกันเถอะจ๋า"

--ห้องม.4/2--

      ฉันเดินไปที่โต๊ะพร้อมกับหากระเป๋าตังค์ของฉัน โอ้แม่เจ้า!โชคดีที่มันยังอยู่ เฮ้ออ รีบไปดีกว่าก่อนที่น้องไส้จะออกมาทักทายชาวโลก  ~หลั่นล้าาา ~ เอ? แล้วนั่นใครหว่านั่งอยู่ในห้องคนเดียวสงสัยจะdietมั้งเลยไม่ไปทานข้าว  แต่นั่นมัน!โมริณนี่นา ทำไมไม่ไปทานข้าวนะ เข้าไปทักหน่อยดีกว่า เพราะตอนนี้ไม่มีคนแล้วถึงเค้าจะไม่คุยกับฉันก็คงไม่หน้าแตกเท่าไหร่หรอ โฮะๆ ^^

 "เอ่อ..โมริณ"

      ฉันทักแบบอายๆ แล้วโมริณที่นอนฟุบอยู่ก็เงยขึ้นมา ผมหยักศกสีดำยาวของเธอที่ถูกมัดไว้อย่าเรียบร้อยพลิ้วไหวนิดๆ ว้าวว*o* เธอเป็นลูกครึ่งที่สวยมากๆเลยล่ะ ขอย้ำว่า สวยมากๆๆๆๆๆๆๆ (เกินไปรึป่าว - -)

 "เธอเป็นใครหรอ" ว้ายย ทำไมพูดชัดจังเลยล่ะ @_@

 "เราชื่อ ศลิษา ชื่อเล่นว่า สโนว์"

 "อืมเราชื่อ โมริณ เธออยู่ห้องนี้ใช่มั้ย"

 "ใช่ แล้วเธอไม่ลงไปทานข้าวหรอ"

 "คือว่า...ฉันไม่รู้ว่าโรงอาหารอยู่ตรงไหน ตั้งแต่มาฉันยังไม่ได้ไปเดินดูโรงเรียนเลย"

 "อ๋อ  ถ้างั้นเธอก็ไปกับฉันก็ได้นะ ฉันกำลังจะไปพอดีเลย"

 "จริงหรอ o_o แหะๆ ^^ก็ได้ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว"

 
      โฮะๆ^^ คราวนี้ยัยสโนว์หน้าไม่แตกแล้ว แถมยังได้เดินคู่กะเด็กใหม่ลูกครึ่งหน้าตาดีอีก เฮ้ออ สุขใจ ^_^...ระหว่างทางไปโรงอาหารมีแต่คนมองเต็มไปหมด จะว่าไปฉันก็รู้สึกอายเหมือนกันนะเนี่ย n^n ในที่สุดพวกเราก็ฝ่าดงสายตามาถึงโรงอาหารจนได้ วินกับจ๋าอยู่ไหนน้าา

 "สโนว์ๆ  ตรงนี้ๆ" อ่อ ในที่สุดฉันก็เห็นเพื่อนตัวแสบของฉันแล้ว

 "นี่ วันนี้โมริณจะมาทานข้าวกับพวกเราด้วยนะ แนะนำตัวกันก่อนสิ"

 "สวัสดี เราชื่อจ๋านะ ยินดีที่ได้รู้จักจ่ะ ^^"ยัยจ๋าแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงสดใส

 "ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน จ๋า" โมริณตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม(ไม่เห็นจะหยิ่งแบบที่เราคิดในตอนแรกซะหน่อย สงสัยโรคชอบคิดไปเองกำเริบ T^T)

 "เราชื่อวินนะ ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนใหม่" วินทักทาย

 "ขอบใจนะ"โมริณตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเช่นเดิม (หรืออาจจะมากว่าเดิมด้วยซ้ำ)
แต่ทำไมโมริณมองวินแปลกๆล่ะ ฮ่ะๆ หรือหลงสเน่ห์วินเข้าอีกคนแล้ว เหอะๆ

      ปกติแล้ววินเป็นคนที่หน้าตาดี แต่ช่วงนี้เนื่องจากว่าในตอนที่ปิดเทอมนั้นผมที่เคยตัดสั้นก็เริ่มยาวขึ้น โดยที่วินเองก็ไม่คิดที่จะตัดมันอีก แถมยังไปย้อมใหม่เป็นสีน้ำตาลเข้ม มันก็เลยทำให้วินดูดีขึ้นมาก(ถึงมากที่สุด ^^) ประกอบกับใบหน้าที่ดูเกลี้ยงเกลาและขาวนวล เลยทำให้วินกลายเป็นหนุ่มที่ป๊อบคนนึงในโรงเรียนได้ไม่ยาก

 
 "โมริณอยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวจ๋าจะบอกให้ว่าร้านไหนอร่อย"

 "อืม...เราอยากกินราดหน้าน่ะ"

 "โอ๊ะโอ..เหมือนกันเลย เราก็อยากกินราดหน้าอยู่พอดี" ยัยจ๋าตีสนิท ทำงี้ได้ไงเนี่ยย ฉันเป็นคนพามานะยะ -^-

 "..."

 "ถ้าโมริณอยากกินราดหน้าต้องร้านนี้เลย "ราดหน้าเจ๊ก่อย" อร่อยมากกขอบอก ^o^"

      หลังจากจัดการถามความต้องการของลูกค้าเสร็จเรียบร้อย ยัยจ๋าก็ทำหน้าที่เป็น salesman เอ้ย! saleswoman พาลูกค้าชมสินค้าทันที -.-

 
 "สโนว์ อยากกินอะไร เดี๋ยวเราไปซื้อมาให้เอามั้ย" วินนี่ดีจริงๆเลย ไม่ได้ๆอย่างนี้ต้องเล่นตัวซักหน่อยโฮะๆ ^o^

 "ไม่เป็นไรหรอกกก  เกรงใจวินน่ะ แต่..เราคิดว่าจะกินข้าวผัดปลาหมึกร้านเจ๊อ๋อยอ่ะ" แค่นี้ก็เรียบร้อย รอกินได้เลยสโนว์ ^^

 "หรอ.. งั้นแย่จังเรากะจะไปซื้อให้ซักหน่อย แต่สโนว์เกรงใจ งั้นเราไปซื้อของเรา
ก่อนละกันนะ แล้วอย่าเพิ่งไปไหนล่ะ อยู่เฝ้าโต๊ะก่อนเข้าใจมั้ยจ๊ะคนดี" ดูมัน!! คนดีตลอดเวลาแกล้งอะไรก็อ้างว่าคนดีตลอด -^-

      โห่!! เพื่อนขอแค่นี้ทำเป็นไม่เข้าใจ- -^ เอ้ออ..เฝ้าโต๊ะก็ดั้ยยยย ชิ อยากไปไหนไปเลยไป๊... ดูมันสิพูดจบก็เดินไปเลยไม่ถามความเห็นซักคำ โธ่วุ้ยย -"-
 
 "ไส้จ๋าา  อย่าเพิ่งรีบออกมานะจ๊ะ อยู่ข้างในไปก่อนน้าา เดี๋ยวตูดนั่งเฝ้าโต๊ะก่อนแปปนึง แล้วมือกับเท้าถึงจะเดินไปซื้อข้าวได้น้าา อย่าเพิ่งใจร้อน เอาน้ำย่อยกลับเข้าไปก่อนนะลู้กกก"นี่ฉันบ่นอะไรออกมาเนี่ยย - -"

--5นาทีผ่านไป--

 "อ่ะ เรียบร้อยแล้ว"

 
      ขณะที่ฉันบ่นเรื่องไส้กับน้ำย่อยไปได้ซักพัก ก็มีจานข้าวผัดปลาหมึกหอมฉุยมาวางตรงหน้า ฉัน ฮึกๆ ToTอยากจาร้องให้เพราะความดีใจซะเหลือเกิ๊น นายนี่ดีจริงๆเลยนะนายวิน

 
 "ขอบใจมากนะวิน ฉันเกือบจะห้ามไส้ไว้ไม่อยู่แล้ว"อึ๋ยย พูดอะไรออกไปเนี่ย - -

 "ห้ามอะไรไม่อยู่นะ- -?"

 "อะ..อ๋อออ  ห้ามใจน่ะสิ กินเลยแล้วกันน้าา หม่ำๆๆๆ"

 "..."

 
      ฉันเหลือบไปเห็นจานของวิน มันคือ ข้าวผัดกุ้งนั่นเองนี่เป็นอาหารจานโปรดของวินเลยล่ะ วินน่ะชอบกินกุ้งเป็นพิเศษ ถึงขนาดว่าตู้เย็นในบ้านวินต้องมีกุ้งอยู่ข้างในเสมอ ส่วนฉันน่ะหรอฉันชอบปลาหมึกเป็นชีวิตจิตใจเลยล่ะ ตู้เย็นในบ้านฉันจึงมีปลาหมึกบรรจุเอาไว้ทุกวันเช่นเดียวกัน แต่เรื่องที่น่าขำก็คือว่าถึงวินจะชอบกินกุ้งแต่น้าเกวทำอาหารที่ปรุงจากกุ้งสู้แม่ของฉันไม่ได้เลย  และเช่นเดียวกันแม่ของฉันก็ปรุงอาหารที่ทำจากปลาหมึกสู้น้าเกวไม่ได้เหมือนกัน ดังนั้นเวลาฉันกับวินทานข้าวที่บ้านไหน บ้านนั้นต้องมีทั้ง 2 แม่อยู่ด้วยเสมอ เหอๆ 


 "~ ปลาหมึกเป็นเหมือนสิ่งหนึ่งของฉัน เป็นความฝันส่วนหนึ่งของฉัน มีกันและกันไม่ว่าจะนานเท่าไร~"

" - -" "

 "ง่ำๆๆ" เอ ทำไม 2 คนนั้นยังไม่มาอีกนะ

 "วิน นายเห็น 2 คนนั้นรึป่าวน่ะ"

 "เห็นซื้อน้ำอยู่ตรงนู้นน่ะ เดี๋ยวคงจะมา"

 "เออ!! ฉันสัญญาว่าจะเลี้ยงน้ำพวกนายนิ งั้นฉันไปซื้อก่อนนะ"

 "ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปซื้อให้"

 "ไม่เอาๆ ฉันไปเองดีกว่า เดี๋ยวมานะ"

      แหะๆ แปลกใช่มั้ยล่ะที่คนอย่างสโนว์จะทำอะไรด้วยตัวเอง เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะตอนเดินไปซื้อน้ำน่ะ จะได้มีเวลาสอดส่องสายตาหาพี่พายุสุดหล่อของฉันน่ะสิ แต่เขาไปนั่งอยู่ที่ไหนนะ มองไม่เห็นเห็นเลย วัยรุ่งนเซ็งง --"

 "ป้าคะ เอาน้ำเปล่า 3 แก้วค่ะ"

 "นี่จ่ะหนู 3 บาทจ่ะ"

 "นี่ค่ะป้า" เสียดายตังค์จัง ตั้ง 3 บาทแน่ะ(<--- ประสาทรึป่าวเนี่ย - -")

 
      แต่ว่า..2 มือ กับ น้ำ 3แก้ว จะไปยังไงดีหว่า แก้วก็เบ้อเริ่มเลย ทำไงดีน้า คาบไปดีมั้ยน้ออ  ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจที่จะอุ้มมันไปทั้งหมดเลย แต่ในขณะเดินฉันก็สนใจอยู่ที่น้ำในแก้ว ว่ามันจะหกมิหกแหล่ ป้าแกก็ดันใส่มาซะปริ่มเลย สงสัยกลัวคนสวยขาดทุนโฮะๆ^^ และขณะที่คิดเรื่องความสวยความงามอยู่นั้น ปรืดด!!!

 
 "ว้ายยยยย!!!"

 
      ฉันเหยีบน้ำที่หกอยู่บนพื้นแหละ  เสียหลักไม่เป็นท่า กรี๊ดด!!ฉันยังกินปลาหมึกไม่หมดเลยน้าา >o<!! แต่เอ..ทำไมฉันไม่ล้มหว่า  ทั้งๆที่แก้วก็ร่วงไปหมดแล้วนี่นา เออ!! ทำไมฉันถึงไม่ล้มล่ะ o_o?