ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ท่ามกลางป่าลึก
บทที่ 1 ท่ามกลางป่าลึก
เสียงหอบหายใจอย่างถี่รัวดังขึ้นท่ามกลางเสียงของเหล่าสรรพสัตว์กลางป่าลึกที่ไร้ซึ่งผู้คนย่างกราย ประกอบกับเสียงของ ใบไม้ที่ถูกเหยียบย่ำ และ เสียงพืชพรรณไม้ถูกแหวกไปตามรายทาง
ชายหนุ่มหน้าตามอมแมม หนวดเครารุงรัง ใส่เสื้อขาดวิ่น กำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างไม่สนใจสิ่งอื่นใดรอบดาย โดยมีร่างของเด็กหญิงตัวน้อยๆ ซึ่งดูไปแล้วอายุไม่น่าเกินสัก 10 ขวบ อยู่ในอ้อมแขน
มองเผินๆ แล้วอาจจะดูเหมือนกับพ่อกำลังอุ้มลูกหนีอะไรสักอย่างหนึ่งมา แต่ถ้าลองพิจารณาดูเสียหน่อยก็จะรู้สึกได้ถึงความแตกต่างของ ฐานะ...เด็กหญิง สวมใส่เสื้อผ้าที่ดูราวกับว่า จะเป็นของชนชั้นสูงศักดิ์ รวมกับ หน้าตาที่ดูมีสง่าราศี ทั้งๆ ที่เป็นแค่ เด็ก แต่ชายหนุ่มกลับใส่เพียงเสื้อและกางเกงขาดๆ หน้าตาก็แลดูธรรมดา ไม่มีส่วนใดที่บ่งบอกถึงความมั่งคั่ง มีฐานะใดๆ
เป็นเรื่องที่น่าสังเกตอีกเรื่อง คือ เด็กน้อย กลับนิ่งเฉยไม่คล้ายกับเด็กอื่นทั่วๆ ไป ที่สมควรจะต้องร้องไห้งอแงเป็นแน่แท้ในเหตุการณ์เช่นนี้
และ ในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ อ่อนระโหยโรยแรง ยิ่ง
“ข้าคงไปต่อไม่ไหวแล้วล่ะ...”
พลางจ้องมองเด็กหญิงด้วย แววตาที่เศร้าสร้อย
“ข้าไม่น่าพาท่านมาด้วยเลย เป็นเพราะข้าที่ทำให้ท่านต้องมาลำบากแท้ๆ องค์หญิงอย่างท่าน ไม่สมควรที่จะถูกมืออันสกปรกของข้าแตะต้องด้วยซ้ำ”
เขามองเด็กหญิงราวกับต้องการให้มีคำตอบอะไรก็ได้หลุดออกมาจากปากของเธอบ้าง แต่แล้วก็ไม่มี แม้แต่เสียงสักเล็กน้อยหลุดออกมา
“นี่ท่านไม่คิดจะพูดสิ่งใดบ้างเลยหรือ....องค์หญิงน้อย”
เมื่อเขากล่าวจบ องค์หญิงก็ทอดถอนใจเบาๆ แล้วตอบคำถามของเขา
“ที่ข้าไม่พูด เพราะไม่มีสิ่งใดที่ข้าจำเป็นจะต้องพูด ถ้าข้าถามไป แต่ท่านไม่ตอบคำถามของข้า มันจะมีประโยชน์อันใดเล่าที่ข้าต้องเอ่ยปากถาม”
ชายหนุ่มมองหน้าของเด็กหญิงอย่างสงสัย พร้อมเอ่ยขึ้น
“ในเมื่อท่านไม่ถาม แล้วท่านรู้ได้เช่นไร ว่าข้าจะไม่ตอบคำถามของท่าน เอาเถอะ ข้าสัญญาก็แล้วกันว่า ข้าจะตอบทุกคำถามของท่าน”
เด็กสาวยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ไม่น่าจะมีเด็กที่ไหนจะกระทำได้เท่านี้...รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ แต่ก็แค่เพียงเสี้ยววินาที แล้วพลันเอ่ยปากถามชายหนุ่มตรงหน้า
“ข้อแรกเลยที่ข้าสงสัยยิ่งนัก คือ ทำไมท่านถึงต้องหนี ท่านนักโทษประหาร”
ชายหนุ่มเงยหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของเขานิดๆ แล้วหันมาตอบคำถามของเด็กน้อย อย่างยิ้มๆ
“เพราะข้ามิได้ทำความผิดอย่างที่ถูกกล่าวหาน่ะสิ มีคนใส่ร้ายให้กับข้า ชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่งที่บังเอิญไปรู้ความลับสำคัญบางอย่างเข้า ท่านอยากทราบไหมล่ะ องค์หญิงน้อย”
เด็กน้อยผละออกจากอ้อมแขนของเขา ลงมาบนพื้นดิน แล้วเดินไปโคนต้นไม้ใหญ่ทางด้านซ้ายมือของเขา พร้อมทรุดกายนั่งลง แล้วพูดว่า
“มานั่งคุยกันดีกว่า...อาจจะต้องคุยกันอีกยาว จริงไหม ท่านนักโทษ...”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ แล้วเดินไปนั่งข้างๆ เด็กหญิง พร้อมเตรียมจะเริ่มเล่าเรื่องราว
“ท่านคงต้องการทราบสินะ ว่า ข้ารู้อะไร”
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ในวันนั้น ผมกำลังกลับจาก การทำงานที่ร้านอาหาร ระหว่างทางก็ไปเจอกับคู่อริเก่า ด้วยเพราะผมเหนื่อยมาจากการทำงาน จึงสู้พวกเขาไม่ไหว ถูกรุมอัดจนสลบไปใน ตรอกเล็กๆ แถวย่านท่องเที่ยวนั้นเอง
พอตื่นขึ้นมาก็พบว่า เป็นเวลาเกือบๆ เที่ยงคืนแล้ว ผมก็เตรียมตัวลุกจะกลับบ้าน แต่ก็ปวดเมื่อยล้าไปทั้งตัว ทำให้ลุกไม่ขึ้น แล้วก็ได้ยินเสียง.....
“ไง มาตามนัดตรงเวลาดีนี่”
เสียงทักดังขึ้นจากชายผู้หนึ่งทางมุมมืดของตึก
“แน่นอน ข้าตรงต่อเวลาเสมอ”
ชายอีกคนซึ่งสวมผ้าคลุมสีดำราวกับมัจจุราชยามราตรี พูดขึ้นขณะโดดลงมาจากอาคารสูง อย่างง่ายดายโดยไม่มีแม้รอยขีดข่วนใดๆ
“งานที่สั่งไว้ล่ะ”
ชายคนแรกถาม ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ข้าไม่เคยทำสิ่งใดผิดพลาด แต่ข้าต้องการความมั่นใจ....”
ชายคนที่สองพูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
...ตุ๊บ...
ชายคนแรกโยนกระเป๋าใบใหญ่ลงตรงหน้าของชายอีกคนแล้ว กล่าว
“พอใจเจ้ารึยัง ส่งของมาได้แล้ว”
“ข้าพอใจเสมอ ถ้าได้สิ่งที่ต้องการ ท่านเสนา”
พูดจบชายผู้สวมผ้าคลุมก็เดินไปหยิบกระเป๋า และ นำสิ่งที่ดูเหมือนกับว่า จะเป็นซองเอกสาร ไปส่งให้กับ คนที่เขานั้นเรียกว่า “ท่านเสนา”
“เจ้าพูดเช่นนี้ได้ยังไง ถ้าใครมาได้ยินเข้าจะ.....ฮึ่ย....”
ชายคนแรกกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพึงพอใจนัก พร้อมยื่นมือมารับ “ซอง” นั้นไป
“ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้ามีใครมาเห็นหรือได้ยินเข้า ข้าก็แค่เชือดมันทิ้งเท่านั้นเอง”
“เอาเถอะ...คราวหน้าคราวหลังก็ช่วยระวังคำพูดหน่อย”
แล้วชายกลางคนก็ทำท่าจะเดินจากไป แต่จู่ๆ ชายผู้สวมผ้าคลุ้มหน้าก็พูดขึ้น
“ท่านพาผู้ใดมาด้วยรึเปล่า”
ท่านเสนาฯ มองเขาด้วยความสงสัย นิ่งเงียบไปสักพัก แล้วก็เกิดอาการลุกลี้ลุกลนกวาดสายตาไปรอบๆ ด้วยความหวาดระแวง
“เจ้าว่า มีคนอยู่แถวนี้เช่นนั้นรึ”
พอได้ยินเท่านี้ร่างกายของผมก็เย็นเฉียบด้วยความหวาดกลัว ผมนั่งนิ่งไม่กระดุกกระดิก ไม่แม้จะกล้าหายใจ
“หึ” เสียงสบถเบาๆ ดังมาจากชายหนุ่มผู้ลึกลับ “ท่านมีปัญหาแล้วล่ะ”
[ to be Continued ….. ]
TalK – Mirah~
ก็เป็นเรื่องแรกที่แต่งนะคะ ขอความกรุณาทุกท่าน อ่านแล้วอย่าลืมติชม นะคะ ^^
เรื่องนี้ อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะ มันแต่งสด - -\"
จะพยายามแก้ไขให้ ดีขึ้นๆ เรื่อยๆ ค่ะ
ขอขอบคุณทุกท่าน ที่เข้ามาดูนะคะ _/\\_
เสียงหอบหายใจอย่างถี่รัวดังขึ้นท่ามกลางเสียงของเหล่าสรรพสัตว์กลางป่าลึกที่ไร้ซึ่งผู้คนย่างกราย ประกอบกับเสียงของ ใบไม้ที่ถูกเหยียบย่ำ และ เสียงพืชพรรณไม้ถูกแหวกไปตามรายทาง
ชายหนุ่มหน้าตามอมแมม หนวดเครารุงรัง ใส่เสื้อขาดวิ่น กำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างไม่สนใจสิ่งอื่นใดรอบดาย โดยมีร่างของเด็กหญิงตัวน้อยๆ ซึ่งดูไปแล้วอายุไม่น่าเกินสัก 10 ขวบ อยู่ในอ้อมแขน
มองเผินๆ แล้วอาจจะดูเหมือนกับพ่อกำลังอุ้มลูกหนีอะไรสักอย่างหนึ่งมา แต่ถ้าลองพิจารณาดูเสียหน่อยก็จะรู้สึกได้ถึงความแตกต่างของ ฐานะ...เด็กหญิง สวมใส่เสื้อผ้าที่ดูราวกับว่า จะเป็นของชนชั้นสูงศักดิ์ รวมกับ หน้าตาที่ดูมีสง่าราศี ทั้งๆ ที่เป็นแค่ เด็ก แต่ชายหนุ่มกลับใส่เพียงเสื้อและกางเกงขาดๆ หน้าตาก็แลดูธรรมดา ไม่มีส่วนใดที่บ่งบอกถึงความมั่งคั่ง มีฐานะใดๆ
เป็นเรื่องที่น่าสังเกตอีกเรื่อง คือ เด็กน้อย กลับนิ่งเฉยไม่คล้ายกับเด็กอื่นทั่วๆ ไป ที่สมควรจะต้องร้องไห้งอแงเป็นแน่แท้ในเหตุการณ์เช่นนี้
และ ในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ อ่อนระโหยโรยแรง ยิ่ง
“ข้าคงไปต่อไม่ไหวแล้วล่ะ...”
พลางจ้องมองเด็กหญิงด้วย แววตาที่เศร้าสร้อย
“ข้าไม่น่าพาท่านมาด้วยเลย เป็นเพราะข้าที่ทำให้ท่านต้องมาลำบากแท้ๆ องค์หญิงอย่างท่าน ไม่สมควรที่จะถูกมืออันสกปรกของข้าแตะต้องด้วยซ้ำ”
เขามองเด็กหญิงราวกับต้องการให้มีคำตอบอะไรก็ได้หลุดออกมาจากปากของเธอบ้าง แต่แล้วก็ไม่มี แม้แต่เสียงสักเล็กน้อยหลุดออกมา
“นี่ท่านไม่คิดจะพูดสิ่งใดบ้างเลยหรือ....องค์หญิงน้อย”
เมื่อเขากล่าวจบ องค์หญิงก็ทอดถอนใจเบาๆ แล้วตอบคำถามของเขา
“ที่ข้าไม่พูด เพราะไม่มีสิ่งใดที่ข้าจำเป็นจะต้องพูด ถ้าข้าถามไป แต่ท่านไม่ตอบคำถามของข้า มันจะมีประโยชน์อันใดเล่าที่ข้าต้องเอ่ยปากถาม”
ชายหนุ่มมองหน้าของเด็กหญิงอย่างสงสัย พร้อมเอ่ยขึ้น
“ในเมื่อท่านไม่ถาม แล้วท่านรู้ได้เช่นไร ว่าข้าจะไม่ตอบคำถามของท่าน เอาเถอะ ข้าสัญญาก็แล้วกันว่า ข้าจะตอบทุกคำถามของท่าน”
เด็กสาวยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ไม่น่าจะมีเด็กที่ไหนจะกระทำได้เท่านี้...รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ แต่ก็แค่เพียงเสี้ยววินาที แล้วพลันเอ่ยปากถามชายหนุ่มตรงหน้า
“ข้อแรกเลยที่ข้าสงสัยยิ่งนัก คือ ทำไมท่านถึงต้องหนี ท่านนักโทษประหาร”
ชายหนุ่มเงยหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของเขานิดๆ แล้วหันมาตอบคำถามของเด็กน้อย อย่างยิ้มๆ
“เพราะข้ามิได้ทำความผิดอย่างที่ถูกกล่าวหาน่ะสิ มีคนใส่ร้ายให้กับข้า ชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่งที่บังเอิญไปรู้ความลับสำคัญบางอย่างเข้า ท่านอยากทราบไหมล่ะ องค์หญิงน้อย”
เด็กน้อยผละออกจากอ้อมแขนของเขา ลงมาบนพื้นดิน แล้วเดินไปโคนต้นไม้ใหญ่ทางด้านซ้ายมือของเขา พร้อมทรุดกายนั่งลง แล้วพูดว่า
“มานั่งคุยกันดีกว่า...อาจจะต้องคุยกันอีกยาว จริงไหม ท่านนักโทษ...”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ แล้วเดินไปนั่งข้างๆ เด็กหญิง พร้อมเตรียมจะเริ่มเล่าเรื่องราว
“ท่านคงต้องการทราบสินะ ว่า ข้ารู้อะไร”
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ในวันนั้น ผมกำลังกลับจาก การทำงานที่ร้านอาหาร ระหว่างทางก็ไปเจอกับคู่อริเก่า ด้วยเพราะผมเหนื่อยมาจากการทำงาน จึงสู้พวกเขาไม่ไหว ถูกรุมอัดจนสลบไปใน ตรอกเล็กๆ แถวย่านท่องเที่ยวนั้นเอง
พอตื่นขึ้นมาก็พบว่า เป็นเวลาเกือบๆ เที่ยงคืนแล้ว ผมก็เตรียมตัวลุกจะกลับบ้าน แต่ก็ปวดเมื่อยล้าไปทั้งตัว ทำให้ลุกไม่ขึ้น แล้วก็ได้ยินเสียง.....
“ไง มาตามนัดตรงเวลาดีนี่”
เสียงทักดังขึ้นจากชายผู้หนึ่งทางมุมมืดของตึก
“แน่นอน ข้าตรงต่อเวลาเสมอ”
ชายอีกคนซึ่งสวมผ้าคลุมสีดำราวกับมัจจุราชยามราตรี พูดขึ้นขณะโดดลงมาจากอาคารสูง อย่างง่ายดายโดยไม่มีแม้รอยขีดข่วนใดๆ
“งานที่สั่งไว้ล่ะ”
ชายคนแรกถาม ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ข้าไม่เคยทำสิ่งใดผิดพลาด แต่ข้าต้องการความมั่นใจ....”
ชายคนที่สองพูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
...ตุ๊บ...
ชายคนแรกโยนกระเป๋าใบใหญ่ลงตรงหน้าของชายอีกคนแล้ว กล่าว
“พอใจเจ้ารึยัง ส่งของมาได้แล้ว”
“ข้าพอใจเสมอ ถ้าได้สิ่งที่ต้องการ ท่านเสนา”
พูดจบชายผู้สวมผ้าคลุมก็เดินไปหยิบกระเป๋า และ นำสิ่งที่ดูเหมือนกับว่า จะเป็นซองเอกสาร ไปส่งให้กับ คนที่เขานั้นเรียกว่า “ท่านเสนา”
“เจ้าพูดเช่นนี้ได้ยังไง ถ้าใครมาได้ยินเข้าจะ.....ฮึ่ย....”
ชายคนแรกกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพึงพอใจนัก พร้อมยื่นมือมารับ “ซอง” นั้นไป
“ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้ามีใครมาเห็นหรือได้ยินเข้า ข้าก็แค่เชือดมันทิ้งเท่านั้นเอง”
“เอาเถอะ...คราวหน้าคราวหลังก็ช่วยระวังคำพูดหน่อย”
แล้วชายกลางคนก็ทำท่าจะเดินจากไป แต่จู่ๆ ชายผู้สวมผ้าคลุ้มหน้าก็พูดขึ้น
“ท่านพาผู้ใดมาด้วยรึเปล่า”
ท่านเสนาฯ มองเขาด้วยความสงสัย นิ่งเงียบไปสักพัก แล้วก็เกิดอาการลุกลี้ลุกลนกวาดสายตาไปรอบๆ ด้วยความหวาดระแวง
“เจ้าว่า มีคนอยู่แถวนี้เช่นนั้นรึ”
พอได้ยินเท่านี้ร่างกายของผมก็เย็นเฉียบด้วยความหวาดกลัว ผมนั่งนิ่งไม่กระดุกกระดิก ไม่แม้จะกล้าหายใจ
“หึ” เสียงสบถเบาๆ ดังมาจากชายหนุ่มผู้ลึกลับ “ท่านมีปัญหาแล้วล่ะ”
[ to be Continued ….. ]
TalK – Mirah~
ก็เป็นเรื่องแรกที่แต่งนะคะ ขอความกรุณาทุกท่าน อ่านแล้วอย่าลืมติชม นะคะ ^^
เรื่องนี้ อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะ มันแต่งสด - -\"
จะพยายามแก้ไขให้ ดีขึ้นๆ เรื่อยๆ ค่ะ
ขอขอบคุณทุกท่าน ที่เข้ามาดูนะคะ _/\\_
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น