คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เดือนที่ 8 : ละเมอ
△ เือนที่ 8 △
ละเมอ♥
ำถาม : เื่อหรือเปล่าเรื่อที่นเรามัะพูวามริในอนที่ไม่มีสิ?
ำอบ : ... (มือปิหน้า) อไม่อบำถามนี้นะ!
(านยอล)
อนนี้เป็นเวลาสิบหนาฬิา ยี่สิบสามนาที และอีสี่วินาทีะเป็นยี่สิบสี่นาที วันศุร์สุสัปาห์แสนหวานสำหรับนที่หลใหลับารนอนี้เียทั้วันแบบผม สวัสีทุท่าน! ปาร์านยอลสุหล่อรายานัวรับผ้ม
รายานสภาพสถานาร์ทั่วไปให้ทุท่านไ้เห็นภาพ่ายๆ นะรับ ผมหล่อ ้าหน้าผมือึเรียนอแบฮยอน อนนี้ผมเลิลาสแล้ว ผมนั่อยู่บนัรยานที่รัอผมร่วมสามสิบนาที ผมร้อน แบฮยอนไม่อบไลน์ ไม่รับโทรศัพท์ ไม่เปิาาโอ ไม่รับว้อทแอป ไม่สนใบีทอล์ ไม่มอวีแท และสารพัแอปที่ผมระหน่ำส่ไปมันไร้่าทั้หม ไม่มีาริ่อาหมายเลที่ท่านเรีย และสถานาร์สุท้าย ผมะบุะอแบฮยอนรับทุน!
ผมำลัิว่าแบฮยอน้อานยุ่มาๆ แน่ ันั้นะไม่ถือโทษโรธเือที่เมินาริ่อาสุหล่อที่หาใรเทียบไม่ไ้ในเวลาแบบนี้รับ ทำไมผมถึรู้น่ะเหรอ? แน่ล่ะ ผมับแบฮยอนไม่ไ้เอหน้าันร่วมหนึ่อาทิย์แล้วน่ะสิ!
อา...อนเ้าที่า้าวเ้าาแบฮยอนเป็นเ้าที่ทรมานมาเลยนะ ผมเสียใมาริๆ
เมื่อ่อนที่ะเิสัปาห์นรนี้ผมไ้ยินแบฮยอนบ่นอยู่ว่าในะโนสั่านุให่ที่ทั้ยาและผ่านยามา ทำให้ลอเวลาที่ผ่านมาหนึ่อาทิย์แบฮยอนแทบะอยู่อาศัยอยู่ในมหาลัยลอ อย่วยเพื่อนในะและทำานเี่ยวอัวเอไป้วย บารั้เวลาผมไลน์ไปว่านัวเล็ะอบ็ยาวนานเป็นั่วโมเลยทีเียวเหมือนับที่แบฮยอนอบไ้เพราะบัเอิเ็โทรศัพท์หรือไม่็เพิ่เห็น หรือบารั้ผมโทรไป็ไ้แ่ 'อือ' ‘อืม’ ‘เ้าใแล้ว’ ‘แ่นี้นะ’ เท่านั้นเอริๆ
เฮ้อ ผมว่าป่านนี้ไอ้เี้ยผอมลเป็นสิบิโลแล้วมั้นั่น
“อ้าว านยอลล หวัเไอ้น้อ”
“เอ่อ...หวัีรับ”
ผมถึับใับสภาพอนัศึษาร่วมะที่ำไม่ผิว่าเยไ้ยินแบฮยอนแนะนำว่าอนเ้า่ายะมีพี่นนี้เป็นรอประธาน่าย ทว่าผมแทบะไม่อยาเื่อสายาอัวเอว่านที่มีสภาพเหมือนอมบี้ผีิบเินไ้รหน้าะเป็นนเียวับพี่ที่เยยิ้มแย้มสใสนนั้น ะอแบฮยอนโหริๆ
ยิ่ผมเินเ้าไปลึมาแ่ไหน ผม็ยิ่เห็นเหล่านัศึษาที่มีสภาพแทบไม่่าาเรื่อัรที่มีหน้าที่ไว้ทำานลอเวลา ไม่็อมบี้อย่าที่พบเห็นเมื่อรู่ ทุนาลึโหลอบาำยิ่ว่าแพน้า สภาพูโเเหมือนอหลับอนอน บานผมเห็นหลับไปาอนำลัถอเสื้อ้วย้ำ สสัยำลัะเปลี่ยนเสื้อละมั้
แล้วแบฮยอนะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย?
“เฮ้...”
“...”
“แบฮยอน??”
าปาำอมบี้หิสาวสอนที่เ็บไ้ระหว่าทา (?) ทำให้ผมรู้ว่าแบฮยอนนั้นแยมาทำานนเียวอยู่ในห้อ เินไ้ไม่นาน็พบห้อที่ว่าและเปิประูออทันที็พบับร่าเล็นอนฟุบอยู่ท่ามลาอระาษมามายในสภาพที่ไร้สิ เสื้อสีาวเปรอะไป้วยสี่าๆ เหมือนับานศิลปะิ้นเอที่ไม่ไ้ั้ใ่อ ผมรู้ว่าที่ริแล้วมันเิเพราะแบฮยอนทำานอยู่มาว่าะเป็นสไล์อเสื้อนะ ใบหน้าน่ารันอนแนบับพื้นโ๊ะนแ้มลมๆ ันึ้นูแล้วน่ารัน่าหยิ แถมปายัเผยอึ้น...อืม แบฮยอนนอนน้ำลายไหลหรือเปล่านะ
ว่าแล้ว็ถ่ายสัแะ เอาไว้ให้แบฮยอนูว่าสภาพัวเออนนอนเป็นยัไ
ผม้มลนั่ยอๆ ับพื้นนใบหน้าอผมับแบฮยอนอยู่ในระับเียวันและเริ่มใ้นิ้วเลี่ยไปามแ้มบิเบ้เป็นสีหน้า่าๆ แอบำอนที่ึยืแ้มนิ่มออนใบหน้าแบฮยอนบานว่าปิเหมือนระ้ฟั้าว แ่ถึะเป็นแบบนั้นแ่ทำไมผมยัมอว่ามันน่ารัอยู่นะ แย่ัแฮะ
“อืม...”
“ื่นแล้วเหรอ?” ผมถามึ้นเมื่อไ้ยินเสียอีน
“...แล้วเหรอ”
“ฮะ...”
เสียนุ่มนิ่มเอ่ยออมาแ่วาทั้สอลับยัปิสนิท ผมลอทสอบ้วยารเปิเปลือาและมอูารหและยายอรูม่านา็พบว่าอีนยัหลับอยู่ แล้วเมื่อี้ที่อบแสว่าละเมออยู่ั้นเหรอ?
“อ่า อโทษนะแบฮยอน J”
ผมิว่าผมิะไรีๆ ออแล้วล่ะ
ผมโทรศัพท์เ้าแอปพลิเั่นอัเสียและวาล้าๆ ใบหน้าน่ารั่อนะเริ่มับนัวเล็ึ้นนั่ีๆ ส่วนัวเอ็ึ้นไปนั่อยู่บนเ้าอี้ัวเียวันับแบฮยอนโยให้แบฮยอนนอนพิไหล่ผม มืออี้าโอบเอวบาเอาไว้เพื่อารทรัว แอบมวิ้วที่รู้สึว่าแบฮยอนผอมลมาริๆ
แย่ล่ะ เห็นทีผม้อุนให้อ้วนว่านี้อีหน่อย ถ้าผอมแบบนี้เวลาผมแล้อีนไม่สนุนั ให้วามรู้สึเหมือนแล้เ็ๆ ึ่นั่นไม่ใ่สไล์อผมเลย L
“อะแฮ่ม! แบฮยอนนา”
“...แบฮยอนนา”
“านยอลหล่อ”
“...ยอลหล่อ”
ผมอมยิ้ม โรน่ารัเลย “านยอลเ่แถมลา”
“...ยอลเ่แถมลา”
“านยอลูีที่สุในสามโล”
“...ูีที่สุในสามโล”
ผมลั้นเสียหัวเราะอัวเอเพื่อไม่ให้มันเล็รอเ้าไปอยู่ในารบันทึ่อนะเลื่อนมืออัวเอไปเลี่ยเส้นผมที่ปรหน้าแบฮยอนออ ับ้อผิวแ้มใสและไ้ลิ่นแป้เ็ลอยเะมู เป็นลิ่นที่ไม่ทำให้ปวหัวเหมือนลิ่นน้ำหอมอบรราหิสาว่าะเวลาที่พวหล่อนพยายามะเ้าหาผมหลัาที่ผมแ่บาสเสร็ ผมเยพูหรือยันะ ว่าปลายปีนี้ผมมีแ่บาสล่ะ! และแน่นอนว่าผมะ้อระเแบฮยอนไปนั่เฝ้าผมให้ไ้ ผมะไม่ยอมให้ผมโนลุ่มสาวๆ รุมินับอย่าปีที่ผ่านมาแน่นอน ให้ายเถอะ หลัาวันนั้นผมไม่ล้ามามหาวิทยาลัยร่วมหนึ่อาทิย์เลยนะ!
ู่ๆ ...ผม็ไ้ยินเสียน้าัวพึมพำอะไรบาอย่าเป็นำที่ผมับใวามไม่่อยถูน้อ้มหน้าไปฟัใล้ๆ ทันทีที่ไ้ยิน็รู้สึเหมือนว่าัหวะหัวใเ้นแปลไปเล็น้อยเมื่อไ้ยินแบฮยอนพูำนั้นออมา
ำพูที่ผมไม่ิว่าผมะไ้ยินาปาอเา
“...อบานยอล”
มีานวิัยเยออมาว่า เมื่อนเราหลับใหลนั้นะไม่อยู่ภายใ้หลัเหุผลอะไรทั้นั้น
“...อบมา”
เาบอว่าทุำพูทุารระทำที่นเราทำในอนที่ละเมอนั้นสามารถเื่อถือไ้ เพราะมันือวามริใออีนที่แสออมา...
“...แบฮยอนอบานยอล”
ไม่รู้ว่าเวลาอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่แล้ว แ่เมื่อลืมาื่นแบฮยอน็พบว่ารอบายอัวเอถูแสสีส้มทาบทับนแทบมอไม่เห็นสิ่ใ หลัาที่ว้าโทรศัพท์ที่ไม่ไ้แะร่วมหนึ่อาทิย์ึ้นมาู็พบว่าเป็นเวลาหโมว่าแล้ว และเายัอยู่ที่เิมหลับสนิทาานัวเอที่เพิ่มทำเสร็เมื่ออนบ่าย เรียไ้เสร็แบบเส้นยาแผ่าแปเลยทีเียว เนื่อาำหนส่านอเาือพรุ่นี้ ไ้แ่หวัว่าานะออมาีและเป็นที่พอใอบรราอาารย์นะ
ร่าเล็วาเอา้าวอมาเ็บรวมไปถึรวบรวมานทั้หมให้เรียบร้อยพร้อบส่ในวันถัไป ั้ใว่าะโทรเรียให้านยอลมารับ ฟัาเสียระูลั่นและอาารปวเมื่อยามัว แบฮยอนิว่าเาเินลับหอโยที่มีสัมภาระมามายแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ
แ่แล้ว็้อะัและอมยิ้ม ่อนะวิ่ลไป้าล่าทันทีโยในมือมีโพสอิทแผ่นหนึ่อยู่ในำมือ
มันเียน้วยลายมือไ่เี่ยไว้ว่า...
‘หลับเป็นายเลยนะ ื่นแล้วรีบลมาล่ะ นหล่อรอลับบ้านพร้อมับนายอยู่’
“านยอล!” แบฮยอนร้อเรียทันทีที่ลมาพบับานยอลที่ำลันั่รออยุ่ับัรยานู่ใพลาโบมือไปมา
“ให้นหล่อรอเนี่ยนิสัยไม่ีเลยนะ” ร่าสูลุึ้นาม้านั่เินมาว้าเอาอานและระเป๋าสะพายานัวเล็ไปใส่ไว้หน้าระร้าัรยานสีแันเิมทีุ่้นเย รอยยิ้มสใสประับเรียวปา่อนะยับไหวเป็นำพู
“อโทษที่ให้รอนะ แล้ว็อบุที่ยัรอ”
“...”
“แ่อนนี้นหล่อว่าหมแรเินแล้ว รีบลับหอเถอะ อยาะนอนะายอยู่แล้ว” ใบหน้าบิเบ้และอาารอแที่มีไม่บ่อยนัทำให้านยอลหลุหัวเราะและเริ่มปั่นัรยานทันทีที่แบฮยอน้อนท้ายเรียบร้อย มือ้ายอานยอลว้าับมือทั้สออแบฮยอนให้สวมอเอวอเาปล่อยให้นัวเล็หลับใหลไปบนแผ่นหลัอเา
ให้อีนไ้รู้สึว่าเานั้นสามารถเป็นที่พัพิให้อีนไ้
เ่นเียวับที่ผ่านมาที่แบฮยอนทำให้านยอลรู้ว่าไม่ว่าะเิอะไรึ้น ไหล่เล็ๆ นั้นะอยรอรับทุวามรู้สึและมือู่นี้ะุรั้านยอลให้ลุึ้นใหม่เสมอ
---------------------------------------------------------------------------------------
pause วามหวานเอาไว้แ่นี้
เอ๊ะๆ 
#ฟิหนึ่พันวัน
ไม่มีอะไรหรอ ิมา 5555
รัทุนสาเหมอ
ปล.ปอ ปลา า ลม ห้ามว่าายปาร์นะ เ็าๆ ห้ามมมม
55555555 เอ๊ะ ยัไ 5555555555
ยืนยันนอนยันนั่ยันว่าไม่มีอะไรน่าาา
ความคิดเห็น