คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : * Cosette * [Levi x Eren] Chapter 2
Chapter 2
แสงแดดทอแสงกระทบบ้านเรือนภายในเขตชิกันชิน่า แสงแรกของวันกำลังสาดส่องเข้าไปทุกครัวเรือน นับว่าเป็นถึงเวลาที่ควรจะเริ่มเช้าวันใหม่ได้เสียที ฝ่ายกองสารวัตรที่เข้าเวรกันมาทั้งคืนเตรียมเดินในที่พักที่ถูกจัดไว้สำหรับบรรดาทหาร เพียงแต่ได้แบ่งแย่งหน่วยสังกัดเอาไว้อย่างชัดเจน บรรดาร้านค้าเริ่มที่จะเปิประตูออกมาตั้งร้านเพื่อที่จะขายอาหารสด หรือาหารแห้งที่ยังพอหาได้ภายในเมือง
ภายในห้องนอนชั้นบนสุดของอาคารบังคับการ ที่ซึ่งบรรดาทหารที่มียศสูงเท่านั้นที่จะมีสิทธิใช้เป็นห้องพัก และหนึ่งในนั้นคือสิบโทรีไวล์ที่มีสิทธฺในการทำอะไรตามอำเภอใจมาตั้งแต่เข้ามาในหน่วยกองสำรวจ จนตอนนี้ได้ขึ้นมาเป็นรองหัวหน้าหน่วยสำรวจ สำหรับรีไวล์แล้วแทบชี้ไม้เป็นไม้ชี้ไม้นกเป็นนก ทุกคนในหน่วยรวมถึงหน่วยอื่นเพียงแค่ได้ยินชื่อ
‘รีไวลเฮย์โจว ‘ ก็แทบยอมศิโรราบ
“ อืมม .. เช้าแล้วหรอ “ เอลนพึมพำกับตัวเองหลังจากโดนแสงแดดอ่อนๆที่กำลังสาดส่องเข้ามาในห้องนอน เด็กหนุ่มยันตัวเองขึ้นควานหาเสื้อผ้าที่น่าจะตกเกลื่อนพื้นห้อง เพราะกิจกรรมเมื่อคืนรีบร้อนกว่าที่จะเป็นมากไปหน่อย
เอเลนกวาดตามองรอบห้อง ห้องที่เค้าใช้หลับนอนมาตลอดหลายปี คุ้นชินซะยิ่งกว่าเตียงนอนแข็งในอาคารพักของทหารกองสำรวจที่อยู่ถัดไปอีกตึก
“ นอนต่ออีกหน่อยน่า … เอเลน “ ว่าพลางเอื้อมมือไปกอดเกี่ยวเอวบางที่นั่งอยู่ริมเตียง รีไวล์ดึงคนที่ตั้งท่าจะออกจากห้องให้ขึ้นมาบนเตียงอย่างเดิม รีไวล์กดจูบลงไปที่เรือนผมบางสีดำขลับ ลูบไล้บนที่เรือนแก้มนิ่มที่บัดนี้กำลังนอนหันหลังให้เค้า ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีเค้าก็ยังสัมผัสได้ถึงจังหวะของหัวใจที่กำลังเต้นรัวอยู่ทุกครั้งที่โดนเค้าสัมผัสกาย
“ ไม่ได้หรอกฮะ วันนี้เฮย์โจวมีลาดตระเวนแต่ไม่ใช่หรอฮะ “
แม้จะค้านยังไง สุดท้ายก็ต้องโดนคนเอาแต่ใจไปซะทุกเรื่อง ไม่ยอมให้เค้าออกจากห้องง่ายๆ แม้จะเอาเรื่องงานมาอ้าง เมื่อก่อนน่ะรีไวล์ของเค้ามักจะยอมแพ้ให้กับสิ่งที่เรียกว่าเรื่องงาน แต่เดี๋ยวน่ะหรอ ขนาดบอกไททันกำลังจะมานี่ยังแทบไม่อยากจะใส่ใจ
“ ลานตระเวนนอกกำแพง .. ไม่รู้ว่าเอลวินยังจะสั่งให้ทำอะไรบ้าๆแบบนั้นอยู่ทำไม “ เมื่อได้ยินอีกคนเตือนสติถึงสิ่งที่เค้าต้องทำในเช้าวันนี้ รีไวล์จำต้องลืมตาตื่นอย่างช่วยไม่ได้
“ ผมว่าเฮย์โจวรีบไปอาบน้ำ …… “
“ ฉันบอกให้นายเรียกฉันว่ายังไงเวลาอยู่กันสองต่อสอง “ รีไวล์ก้าวไปประชิดอีกคนจนติดกับกำแพงห้อง มือหยาบคว้าบั้นท้ายของอีกฝ่ายให้เข้ามาแนบชิดกว่าเดิม “ หืมมม … เอเลน “
“ อ่อ ….. ระ..รีไวล์ ไปอาบน้ำได้แล้วนะ…… ฮะ “
ให้ตายเหอะ เขินชะมัด !
จุ๊บ !
รีไวล์กดจูบไปที่ริมฝีปากอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะยอมผละเดินเข้าไปจัดการธุระในห้องน้ำ ปล่อยให้ใครอีกคนที่ให้ตายยังไงก็ไม่เคยจะคุ้นชินกับการถูกคนที่ตนรักสัมผัสแบบนี้ เอเลนสะบัดหัวสองสามทีก่อนจะหัดไปหยิบเสื้อสีน้ำตาลตัวสุดท้ายขึ้นมาสวม ทหารอย่างเค้าถึงเวลาที่ต้องกลับไปที่ของตัวเองเสียแล้ว
“ นี่ …. เอเลน “
“ ….. “ เอเลนหันไปมองอีกคนที่โผล่หน้าออกมาจากประตูห้องน้ำ
“ ไว้ฉันลาดตระเวนเสร็จแล้วเรามีเรื่องต้องคุยกัน ……. ตอนเย็น “
.
.
.
.
.
.
.
เอเลนใช้เวลาไม่นานก็มาถึงเตียงสำหรับทหารชั้นผู้น้อยแบบเค้า เอเลนเดินไปหยิบผ้าเช็คตัวแซร้งตื่นเช้าลุกจาเตียงเพื่อไปอาบน้ำก่อนใครเพื่อน จนเป็นที่รู้กันว่าเด็กหนุ่มอย่างเค้าติดตื่นเช้ามากกว่าใคร แม้จะรู้สึกงัวเงียอยู่บ้างที่เมื่อคืนได้นอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ได้มาเจอน้ำเย็นระหว่างอาบน้ำก็ช่วยเรียกสติได้ไม่น้อย
หลังจากจัดการธุระ ให้เรียบก็เพิ่งเห็นคนอื่นเพิ่งเริ่มทยอยตื่นนอน อาร์มินเพิ่งหยิบอุปกรณ์เข้าห้องน้ำพลางลากแจนที่ยังกอดผ้าห่มไม่ยอมปล่อย พร้อมกับเสียงแหกปากโวยวายของคนอื่นๆที่เริ่มจะเริ่มต้นเช้าของวันกันหมดแล้ว เอเลนตะโกนบอกอาร์มินก่อนจะขอตัวออกไปเดินเล่นรอด้านนอก
ลมหนาวพัดเข้ามาปะทะร่างบาง เด็กหนุ่มยกแขนโอบกอดตัวเองอย่างน้อยก็อาจจะช่วยลดความหนาวเหน็บที่กำลังปะทะเข้าร่างกาย แม้จะเริ่มเข้าหน้าหนาว แต่บรรยากาศโดยรอบยังคงสดใส คงเพราะหลายปีมานี้ไม่ต้องค่อยระแวงเรื่องร้าย ไม่มีไททันมาคอยกวนใจ
“ เอเลน ! “ เสียงสดใสของเพื่อนสนิทกำลังตะโกน เอเลนหันไปตามต้นเสียง อาร์มิน แจน และคนอื่นๆกำลังกึ่งวิ่งมาทางเค้า เป็นแจนที่มาถึงก่อนใครเพื่อนไม่รอช้า เด็กหนุ่มที่ได้เปรียบในเรื่องความสูงกระโดดเตะคนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วเป็นเชิกทักทาย
“ แจน นายเลิกแกล้งเอเลนแบบนั้นซะทีเถอะ “ อาร์มินเริ่มเอื่อมในความไร้สาระของเพื่อน
“ โอเคๆ ใครใช้ให้นายตัวจ๋อยเองว่ะเอเลน .. “ แจนลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ติดอยู่ตามเสื้อ “ มิคาสะยังจะตัวใหญ่กว่านายอีก “
ได้ยินเข้าแบบนั้น เอเลนเผลอเม้มปาก ไอเรื่องที่เค้าตัวผอมบางมันเป็นมาตั้งนานแล้ว ก็ไอร่างกายแบบนี้ทำให้มันไม่ค่อยอยากจะอยากอาหารซักเท่าไหร่ รีไวล์เฮย์โจวก็ทักทายแบบนี้ตลอดเวลาที่เค้าถูกกอด
“ แล้วมิคาสะล่ะ “ เอเลนเปลี่ยนเรื่อง พลางลุกขึ้นตามแรงฉุดของเพื่อนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ มิคาสะไปลาดตระเวนนอกกำแพงกับหน่วย 1 เมื่อเช้า ป่านนี้น่าจะ ……. “
“ กรี๊ดดดดดดดดด !!!!! “
“ หมอ! ใครก็ได้ตามหมอที ! หมอ ! “
บรรดาเด็กหนุ่มหันไปตามต้นเสียงวุ่นวาย ภาพของเสื้อคลุมสีเขียวกำลังกรูกันเข้ามาในส่วนของที่พัก บางคนกำลังพยุงเพื่อนอีกคนที่ดูท่าจะบาดเจ็บหนัก คนที่ยังอยู่ดีก็พยายามควบม้าเข้าด้านในให้เร็วที่สุด เสียงโวยวายที่แทบยังไม่ได้ซับว่าต้องการจะสื่อถึงอะไร หน่วยลาดตระเวนมอาการตื่นตระหนกมากกว่าปกติ ร่างกายที่บาดเจ็บยังไม่เท่าใบหน้าที่บ่งบอกไม่ได้ว่ากำลังตกใจสิ่งใด
หรือว่า !
บรรดาทหารในระแวกใกล้เคียงรีบเข้าไปช่วยเหลือผู้บาดเจ็บที่อยู่ในสภาพไม่สู้ดีนัก เสียงโวยวายดังไปมาเหมือนกับเมื่อวันวาน เสียงโหยหวนของความสูญเสีย เอเลนวิ่งสวนเข้าไปในกองขบวนตามติดมาด้วยอาร์มินและแจน ที่พอจะรู้ว่าตอนนี้พวกเค้าจะต้องสอดส่องหาอะไร หรือหาใคร
“ มิคาสะ ! “ เด็กสาวที่กำลังควบม้าหันไปตามต้นเสียง มิคาสะรีบลงจากม้าก่อนจะวิ่งเข้ามาสวมกอดเพื่อนรักทั้งสองคน เมื่อคิดว่าปลอดภัยแล้วหญิงสาวเปลอหมดแรงไปซะดื้อๆ คงเพราะวันนี้เจอเรื่องน่าตกใจ อีกทั้งยังใช้แรงค่อนข้างมาก
“ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มิคาสะ “ เป็นเอเลนที่เริ่มจะกวาดสายตามองอีกครั้ง
“ เรากำลังขี่ม้ากัน … จากนั้น ….. ไททัน “
เหมือนมีสายฟ้าฟาดลงมาที่คนฟัง เหมือนฝันร้ายที่ถูกปลุกให้ตื่นอีกครั้ง เอเลนรู้สึกได้ถึงความปั่นปวนในท้องอย่างหาความหมายไม่ได้ ไททันมันควรจะเป็นเค้าที่เหลือเพียงตัวสุดท้ายบนโลกใบนี้ !
“ ฉันว่ารีบพาไปหมอดีกว่านะ “ เป็นแจนที่ได้สติก่อนใครก่อน เข้าไปอุ้มร่างของหญิงสาวที่บัดนี้อยู่ในสภาพไม่สู้ดีนัก เสื้อคลุมของมิคาสะขาดวิ่น อีกทั้งร่างกายที่ดูเผินๆแล้วบอบช้ำอยู่มากโข มิคาสะเบนหน้าไปหาชายที่เธอห่วงใยที่ยื่นอยู่ใกล้ๆ เอเลนเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าเปราะฝุ่นของอีกฝ่ายเป็นเชิงปลอบ ก่อนจะเดินตามไปที่โรงพยาบาลที่อยู่ด้านใน
หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายเริ่มสงบ ผู้บาดเจ็บได้รับการรักษาและได้พักผ่อนกันเรียบร้อย อาการของมิคาสะไม่เป็นอะไรมาก แค่ร่างกายบอบช้ำและจิตใจกระทบกระเทือนเล็กน้อย ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องปกติกับการเป็นทหารของหน่วยกองสำรวจ เอเลนก้มหัวขอบคุณคุณหมอเล็กน้อยก่อนจะเดินมาหาบรรดาเพื่อนในหน่วยที่นั่งกันอยู่ที่บันไดภายนอกอาคาร
เอเลนก้มหัวทักทายรุ่นพี่เพทราที่กำลังคุยอะไรซักอย่างกับเพื่อนที่นั่งอยู่ก่อนหน้า สีหน้าของเธอค่อนข้างกังวลตามติดมาด้วยฮันซี่ที่เพิ่งควบม้าเข้ามา ทั้งคู่หันมาเห็นเอเลนที่เพิ่งเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา เพทราเผลอคว้าเข้าที่ต้นแขนของเอเลนอย่างลืมตัว แต่อะไรซักอย่างในตัวรู้สึกว่าระหว่างเอเลนกับผู้ชายคนนั้นมันไม่อะไรมากกว่าความห่วงใย
“ อ่อ … คุณเพทราฮะ “
“ ขอร้องล่ะเอเลน นายรู้ใช่มั้ย …. ฮือ รู้ใช่มั้ย “
เพทรา รัล ได้เพิ่งแต่พูมพึมพำซ้ำไปซ้ำมา เธออดกลั้นความเสียใจเอาไว้มากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว เธอได้แต่ปล่อยให้น้ำใสๆไหลอาบแก้มนวลขาวทั้งสองข้าง ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้มากอย่างหนัก เมื่อคิดว่าอาจจะไม่ได้เจอผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว
“ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นหรอฮะ … “ เพราะเจ้า … อย่าให้เป็นแบบที่คิดเลยเถอะ
“ รีไวล์ … รีไวล์เฮย์โจวยังไม่กลับมา เค้าหายตัวไป “
+++++++++++++++++++++++++++++++
เหมือนแอบสั้นเลยอ่ะ แต่ตัดเถอะนะ ขอบคุณทุกเม้นเลยค่ะ อยากได้กำลังใจน้า ><
ความคิดเห็น