คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นกกระดาษ-ดอกวินเซนต์..และ....
ตอนที่ 4
“ดงแฮๆๆๆๆ..อยู่ไหนอ่ะ..ดงแฮ”เซรินเดินเข้าไปในห้องนอนดงแฮและเดินหาเมื่อไม่เหน
“เทอหายไปไหนมา 2 วันอ่ะฮะ..”ดงแฮลุกขึ้นมานั่งจากการคลุมโปงบนเตียงแต่แทบจะทำให้หัวใจของเซรินวายตาย
“โกรธหรอ..”
“ป่าว.”ดงแฮกล่าวพลางทำแก้มป่องๆแล้วหันหน้าหนี
“ไม่โกรธก้อหันมาสิ..ชั้นจะบอกให้ว่าไปไหนมา”
“ก้อบอกมาสิ..ชั้นรอฟังอยู่”
“ชั้นนั่งพับนกกระเรียนให้นายครบ 1000 ตัวแล้วนะ..ทีนี้นายจะต้องหายแน่ๆเลยเพราะตามความเชื่อของชาวญี่ปุ่นน่ะถ้าใครพับนกกระเรียนให้คนที่ป่วยครบ 1000 ตัวคนนั้นจะหายจากโรคน่ะ”เซรินพูดพลางยก
นกกรเรียนที่อดหลับอดนอนนั่งพับถึง 2 วันเตมๆ
“นั่นมันความเชื่อญี่ปุ่น..เราเปนคนเกาหลีนะ”
“เออน่า...”
“เทอนั่งพับนกกระเรียนให้ชั้น..คนเดียวเลยหรอ”ดงแฮกล่าว
“อือ...”
“ขอบคุณนะ”
“อือ..ว่าแต่..วันนี้เรามาพับกระดาษเล่นกันนะ..ชั้นน่ะชอบพับมากเลย”เซรินกล่าวชวนซึ่งดงแฮก้อพยักหน้า
...ทั้ง 2 คนนั่งพับกันไปเรื่อยๆๆๆๆและเซรินก้อเริ่มสังเกตว่าดงแฮพับอะไรแต่เทอก้อยังไม่รุ...
“ดงแฮ...นายพับอะไรน่ะ”เซรินทนความสงสัยไม่ไหวจึงถามขึ้น
“ดอกวินเซนต์”ดงแฮเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“ฮะ???..ดอกวินเซนต์หรอ..ชั้นก้อเคยเหนนะ..มันสวยมากๆเลยล่ะ”
“ความหมายของดอกวินเซนต์น่ะ..คืออะไรรุมั้ย”ดงแฮเอ่ยถามเซรินที่หน้าตาบ่งบอกว่าไม่รุ
“อะไรหรอ”
“ดอกวินเซนต์น่ะหมายความว่าความรักชั่วนิรันด์ไงล่ะ”
“อ๋อ...หรอ..นี่ๆๆๆวันหลังสอนชั้นพับมั่งนะ”
“อืม..ได้สิ..อ๊ะ..เสร็จพอดีเลยล่ะ”ดงแฮพูดยิ้มๆแล้วยกดอกวินเซนต์กระดาษขึ้นมาอวดเซริน
“สวยมั้ย??”
“อือ...สวยมากเลยล่ะ”
“อ่ะ...ชั้นให้”ดงแฮพูดพร้อมกับส่งดอกวินเซนต์กระดาษให้กับเซริน
“หะ..ให้ชั้นหรอ..อืม..ขอบคุณนะ..ชั้นจะดูแลและก้อเก็บมันไว้อย่างดีเลยล่ะ”เซรินเอื้อมมือไปหยิบดอกวินเซนต์กระดาษมาอย่างดีใจ
“แน่ล่ะ..เทอต้องดูแลมันให้ดีนะ..เพราะชั้นน่ะใส่หัวใจลงไปในนั่น”
“บ้า!!!”ตอนนี้เซรินหน้าแดงมากๆๆๆๆๆๆๆเลยล่ะ
“55+..ล้อเล่นน่ะ..ล้อเล่น..ชั้นมอบดอกวินเซนต์ให้เทอเพราะว่าชั้นแสดงให้เทอมั่นใจแล้วว่าชั้นจะรักเทอชั่วนิรันด์...”
“หระ...หรอ...”
“55+..เทออายหรอเนี่ย..”ดงแฮเอ่ยพลางหัวเราะ
“ชั้นเปนผู้หญิงนะ..จะอายไม่ได้เลยหรอไง”
“ชั้นก้อไม่ได้ว่าอะไรนี่..55+..”
“แต่นายหัวเราะอ่ะ”
“55+...ชั้นอยากเหนหน้าเทอตอนนี้จังเลย”
“อีกไม่นานนายต้องได้เหนแน่ๆ..เชื่อชั้นสิ”..แล้วทั้ง 2 คนก้อนั่งพับดอกวินเซนต์กัน
“ใช่..เออนี่..เมื่อวานมีคุณหมอโทรมาบอกชั้นว่า..ชั้นน่ะสามารถมองเหนได้อีกครั้งนะ..ถ้าได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนตาน่ะ..แต่ว่าไม่มีคนบริจาคน่ะสิ”ประโยคหลังเสียงของดงแฮดูเศร้าสร้อยมาก
“ก้อ..ไม่เหนเปนอะไรเลยนี่..ยังไง..ชั้นก้ออยู่กับนายตลอดอยู่แล้วนี่หน่า”
“แต่...ชั้นไม่อยากเปนภาระให้เทอนี่”
“ใครบอกล่ะว่านายเปนภาระของชั้น..ชั้นมีความสุขที่ได้ทำอย่างนี้ต่างหากล่ะ”
“จิงหรอ”
“อืม..จิงสิ..ชั้นจะโกหกนายทำไมกัน”
...กริ๊งงงงงงงง...เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแล้วเซรินก้อเดินไปรับ
“ฮัลโหล..สวัสดีค่ะ..”เซรินเอ่ยกับโทรศัพท์
“สวัสดีครับ..นั่นใช่บ้านของคุณลีดงแฮใช่มั้ยครับ”เสียงปลายสายตอบกลับมา
“อะ..เอ่อ..ใช่ค่ะนั่นใช่คุณหมอรึป่าวคะ”ในใจของเซรินต่างภาวนาขอให้ไม่ใช่
“ใช่ครับ..คือว่า..คุณคือ....”เสียงปลายสายตอบกลับมาทำให้เซรินแทบเข่าอ่อนและเทอก้อรุแล้วว่าหมอโทรมาเรื่องอะไร..เทอเริ่มใจหายและหันไปมองที่ดงแฮอย่างอาลัยอาวรณ์แล้วหันมาสนใจกับคนในโทรศัพท์ต่อ
“อ่อ..ชั้นเปน..เอ่อ..เปน..เปนแฟนน่ะค่ะ”เซรินพยายามที่จะไม่พูดคำนั้นแต่เทอก้อทำไม่ได้
“คือ..อยากจะบอกคุณดงแฮน่ะครับว่า...”เซรินแทบไม่อยากได้ยินคำต่อไปที่หมอจะพูด
“...มีคนบริจาคดวงตาแล้วครับ..เค้าบริจาคเสร็จ..พอออกจากรพ.เท่านั้นเค้าก้อถูกรถชนเลยอ่ะครับ”และคำที่เซรินไม่อยากจะได้ยินหมอก้อได้พูดออกมาแล้ว...
“เอ่อ..ค่ะๆ..ได้ค่ะ..แล้วจะบอกให้นะคะ”เซรินบอกแล้ววางสายแล้วเทอต้องพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลแล้วเดินไปหาดงแฮ
ความคิดเห็น