คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แค่นี้ก้อมีความสุขแล้วล่ะ
ตอนที่ 3
“นี่ๆๆ..เซยองเทอสัญญาแล้วไม่ใช่หรอว่าถ้าชั้นออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่เทอจะพาชั้นไปเที่ยวน่ะ”ดงแฮพูดกับเซรินที่เค้านึกว่าเปนเซยองมาโดยตลอด
“อืม..ได้สิ..ไปกันเดี๋ยวนี้เลยนะ”เซรินเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม..ใช่..เวลานี้—เทอมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เค้า..ได้ดูแลเค้า..ได้สนิทสนมกับเค้า..แต่...มันจะมีวันเวลาแบบนี้อีกนานสักเท่าไหร่กันล่ะ...
“นี่ๆๆ..เทอพาชั้นมาที่ไหนน่ะ”ดงแฮเอ่ยถามเซริน
“ที่นี่น่ะสวยมากๆเลยนะ..นายก้อชอบมาบ่อยๆไม่ใช่หรอ..ทำไมจำแม้กระทั่งกลิ่นยังไม่ได้เลยหรอ”เซรินเอ่ยยิ้มๆ
“อืม..ที่ไหนกันแน่เนี่ย..เอ๊ะ!!..เดี๋ยวๆนะ..สนามเด็กเล่นข้างแม่น้ำใช่มั้ย..ที่เราชอบมาเล่นกันตอนเด็กๆน่ะ”ดงแฮเอ่ย
“อือ..ถูกแล้วล่ะ..นายนี่เก่งจังเลยนะ..ไม่บอกก้อรุด้วยอ่ะ”เซรินพูดพลางพยุงเค้าให้ค่อยๆนั่งลงตรงสนามหญ้าข้างแม่น้ำที่เปนเนินเล็กๆนั่น..บรรยากาศของที่นี่มันดีจิงๆเลยนะ..ลมพัดเยนสบายๆและยังมีกลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้อีกด้วย
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ..ชั้น เทอ แล้วก้อ..เซรินชอบมาเล่นที่นี่บ่อยๆ”ดงแฮเอ่ยอย่างเศร้าๆ
“ทำไมทำเสียงเศร้าอย่างงั้นล่ะ”เซรินถามอย่างสงสัย
“เซริน..ทำไมไม่เคยมาเยี่ยมชั้นเลยล่ะ”ดงแฮถาม
“เอ่อ..ยัยนั่นคง..ไม่กล้าสู้หน้านายมั้ง..ทำให้นายต้องเปนอย่างนี้น่ะ”เซรินเอ่ยออกมาจากใจจริงๆของเทอ
“หรอ..”ดงแฮกล่าวสั้นๆ
“นายไม่โกรธยัยนั่นหรอ”เซรินถาม..ในใจเทอได้แต่ภาวนาให้เค้าไม่โกรธเทอ..
“ตอนแรก..ชั้นโกรธเค้ามากเลยนะ”ดงแฮกล่าวแล้วเงยหน้าขึ้น..หัวใจของเซรินเศร้าขึ้นมาทันทีที่รุว่าเค้าโกรธเทอ—เค้าคงจะเกลียดชั้นแล้วสินะ—
“แต่..ชั้นไปนั่งคิดไปคิดมา..ชั้นก้อไม่มีเหตุผลที่จะไปโกรธยัยนั่นเลยนะ..ชั้นเตมใจช่วยเค้าเองนี่นะ”ดงแฮเอ่ยพลางยิ้มเศร้าๆ
“ถ้ายัยเซรินได้ยินคงจะดีใจมากเลยเนอะ”หัวใจของเทอกลับมาร่าเริงอีกครั้งแล้ว..ทันทีที่ได้ยินคำว่าไม่โกรธจากปากของเค้า
“คงงั้นแหละ..เออ..นี่.เทอยังจำตอน 9 ขวบได้มั้ยที่เรามักมาที่นี่กันบ่อยๆแล้วมีวันนึงยัยเซรินก้อพูดขึ้นมาว่าโตขึ้นจะแต่งงานกับชั้นให้ได้น่ะ..ชั้นมานึกดูนะ..มันฮามากเลยล่ะ..ไม่รุว้าซรินยังจะจำได้รึป่าวนะ”
“จำได้สิ..ชั้นจำได้ตลอดแหละ..ชั้นนึกว่าเทอคงลืมไปแล้วเพราะเทอคงไม่ใส่ใจกับมันแต่เทอ.เทอไม่เคยลืมเลยหรอ..ชั้นดีใจจังเลย”เซริน..ได้แต่พูดภายในใจ..เพราะว่าไม่สามารถพูดออกไปได้เพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะรู้ว่าเทอไม่ใช่เซยองอย่างที่เค้าหวังไว้น่ะสิ..
“อืม..นี่เราออกมาตั้งนานแล้ว..กลับบ้านเถอะเดี๋ยวจะมืดนะ”เซรินกล่าวพลางยืนขึ้นโดยลืมไปว่าคนข้างๆน่ะมองไม่เหน
“อ๊ะ..!!!!!!”เสียงดงแฮร้องดงขึ้นทำให้เซรินตกใจจึงหันไปดูแล้วในทันทีที่เซรินใช้ตัวเทอรองไม่ให้เค้าล้มถูกพื้นทำให้ทั้งคู่กลิ้งลงไปด้วยกัน..เซรินหน้าแดงอย่างเหนได้ชัดแต่ว่า...คนตรงหน้าคงไม่รู้หรอกและไม่มีทางที่จะรู้ด้วย
“เป็นอะไรรึป่าว..”เซรินถามพลางลุกขึ้นปัดสิ่งสกปรกที่เปื้อนตัวออกแล้วยื่นมือมาจับมือดงแฮพร้อมกับพยุงให้ลุกขึ้น
“ไม่เปนไร..เทอล่ะ”ดงแฮถามอย่างเปนห่วงพลางยืนขึ้น
“ไม่เปนไร..มาจับมือชั้นไว้สิ”เซรินยื่นมือมาจับมือดงแฮไว้ดงแฮกระชับมือบางนั้นให้แน่นยิ่งขึ้น
“กลัวหรอ”เซรินถาม
“ไม่หรอก..แค่มีเทออยู่ข้างๆ..ชั้นก้อไม่กลัวอะไรแล้วล่ะ”ดงแฮเอ่ยยิ้มๆพลางนึก—ชั้นจะจำความรุสึกนี้ไว้..ความรุสึกที่เทอจับมือชั้นเดินในวันที่ชั้นมองไม่เหน...—
...แล้วทั้งคู่ก้อเดินจับมือกันกลับบ้านขณะที่อาทิตย์อัสดง..ท้องฟ้าเปนสีส้ม..สวยงามมากๆ...และเมื่อถึงบ้านของดงแฮ
“ชั้นกลับก่อนนะ”เซรินเอ่ยหลังจากส่งดงแฮถึงห้องแล้ว
“อืม..กลับดีๆนะ”ดงแฮเอ่ยพลางโบกมือให้เทอ—ขอแค่นี้..แค่นี้ก้อมีความสุขมากแล้ว—
ความคิดเห็น